“Γεια, πάω να ζήσω.”

“Γεια, πάω να ζήσω.”

Αυτές οι δυο βδομάδες ήταν απ' τις πιο ιδιαίτερες που έχω ζήσει -χωρίς λόγο. Απ' τη μια μες την τρελή χαρά που τέλειωσε επιτέλους η εξεταστική -περάσαμε, δεν περάσαμε είναι άσχετο αυτή τη στιγμή- απ' την άλλη μια γλυκόπικρη νοσταλγία για την πρακτική που έφτασε στο τέλος της -οι διδασκαλίες βασικά, γιατί έχουμε ακόμη τρέξιμο- σε εντελώς αντίθετο άκρο απελπισία με μια αδιέξοδη κατάσταση -δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω απολύτως τίποτα γι' αυτό- θλίψη για το τελευταίο εξάμηνο στη σχολή -τα είπαμε αυτά τις προάλλες- αηδία για μερικά ανώριμα άτομα -βασικά άκυρο, καν' το αδιαφορία- και τέλος αγωνιστικό πνεύμα για το μέλλον μου -γ@@ώ το σχέδιο “Αθηνά”.

Περνάω, όμως, φάση αισιοδοξίας αυτή τη στιγμή. Και θέλω απλά να ηρεμήσω και να περάσω καλά. Να χαρώ. Να διασκεδάσω. Να βγω έξω. Να ερωτευτώ. Να γελάσω. Δεν ξέρω πώς μου ήρθε τόση όρεξη με αυτό που ζω -την απέλπιδα κατάσταση- αλλά μου ήρθε. Και θέλω να μείνω έτσι.

Ίσως όλο αυτό που περνάω μ' ένα πολύ δικό μου άτομο μ' έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο μικρή είναι η ζωή. Ίσως είμαι απλά μια χαζοχαρούμενη Τοξοτίνα που βρίσκει δύναμη εντελώς ξαφνικά εκεί που όλοι οι άλλοι τα παρατάνε. Μια εκνευριστικά αισιόδοξη Τοξοτίνα, που σε μερικούς φαίνεται εγωίστρια και αδιάφορη -ακριβώς γιατί την πιάνουν τα κέφια της όταν οι άλλοι είναι στα πατώματα.

Γι' αυτό κι εγώ δεν το λέω πουθενά. Μόνο σ' εσάς. 100 φορές σε σας. Απ' τη μια, για να μη μου το γκαντεμιάσουν. Απ' την άλλη γιατί ξέρω ότι δε θα το καταλάβουν. Αν είναι να νομίζουν πως αδιαφορώ, καλύτερα να πιστεύουν πως είμαι λιωμένη σ' έναν καναπέ και δεν κάνω τίποτα. Αν είναι να σκεφτούν ότι περιγελώ τον πόνο τους, ας μην ξέρουν τίποτα. Κι εγώ θα ονειροπολώ μόνη μου -άντε και με τον γάτο μου. Αυτό.