Δε σας το έχω πει ποτέ, αλλά μισώ τα τηλέφωνα.
Ναι, είναι ωραίο το τηλεφωνικό κουτσομπολιό, τα sms με το πρόσωπο, τις αναπάντητες που κάποτε σήμαιναν για εμάς "σε σκέφτομαι", το ίντερνετ, το twitter, τα check in στο facebook, τα τραγούδια, τις εικόνες, τις εφαρμογές στο i-phone, τα angry birds...
Αυτό που μισώ όμως πραγματικά είναι όταν χτυπάει ένα βράδυ στα ξαφνικά. Ο ήχος -θαρρείς επίτηδες- βγαίνει πιο βραχνός. Ποτέ δεν είναι για καλό. Μόνο που ακούω το τηλεφώνημα εν τω μέσω της νυκτός ένα κακό προαίσθημα με πλημμυρίζει. Ποτέ δεν πέφτω έξω. Και πάντα έχει τη ίδια κατάληξη. Άσχημα, νέα, κλάματα, φωνές, υστερίες, απειλές, παραλήρημα κι εσύ να προσπαθείς να μαζέψεις τ' ασυμμάζευτα. Ω ναι. Πάντα.
Γι' αυτό κι εγώ μισώ τα τηλέφωνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου