Να φροντίζεις, δηλαδή, να μην εκνευρίζεσαι είπε ο Χείλων ο Λακεδαιμόνιος περί το 500 π.Χ.
Εύκολο να το λες κυρ-Χείλε μου, δύσκολο να το κάνεις.. Δηλαδή, εσύ θες να το κάνεις, προσπαθείς πολύ και πάνω που ηρεμείς γαμιέται ο Δίας κι όλο το σύμπαν μαζί για να σπάσουν τα δικά σου τα νεύρα. Όλοι και όλες γύρω σου τραβάνε κάποιο ζόρι, κι όλες οι επίδοξες drama queens παραληρούν. Οκ, δεν είστε εγωίστριες να βάλετε μόνες σας ένα τέλος, αλλά συνέλθετε λίγο. Δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου. For crying out loud, υπάρχουν και χειρότερα! Για την ακρίβεια υπάρχουν και πολύ χειρότερα.. Αντί να λέτε πάλι καλά που έχουμε την υγειά μας, θέλετε να βάλετε και τέλος στη ζωή σας. Αντί να χαίρεστε που έχετε μια οικογένεια που σας αγαπάει, λέτε πως είστε μόνοι. Αντί να ευχαριστείτε την τύχη σας που υπάρχουν άτομα στη ζωή σας νοιάζονται για εσάς, φωνάζετε πως δεν έχετε τίποτα να στηριχθείτε. Αντί να σκεφτείτε όλους αυτούς που δε θα δουν το επόμενο πρωινό, φωνάζετε πως η ζωή σας τελείωσε εδώ. Ε συγγνώμη, αλλά είστε άξιες της μοίρας σας. Αυτό και τίποτα άλλο. Γιατί κλαίτε και χτυπιέστε και ουρλιάζετε χωρίς να είστε διατεθειμένες να κάνετε τίποτα γι' αυτό; Ναι, κι εγώ έχω περάσει κατάθλιψη -κι είχε κρατήσει 2 χρόνια περίπου- αλλά εν τέλει βρήκα δύναμη. Κι εγώ έπεσα πολλά βράδια για ύπνο ελπίζοντας να μην ξυπνήσω το επόμενο πρωί. Αλλά ούτε μια φορά αποφάσισα να κάνω εγώ η ίδια κάτι τέτοιο. Κι αν η σκέψη πέρασε απ' το μυαλό μου αρκετές φορές, κατευθείαν συλλογίστηκα τον πόνο. Όχι τον δικό μου, των άλλων. Τον πόνο που θα ένιωθαν οι δικοί μου αν βρίσκονταν σε αυτή τη θέση. Απ' την άλλη, τούτες τις σκοτεινές σκέψεις δεν τις έμαθε κανείς, παρά μόνο η νύχτα, στην οποία ψιθύρισα τον πόνο μου. Στο τέλος, όμως, τα κατάφερα. Κι όταν ξέφυγα δεν κοίταξα πίσω. Μα όταν με βάζουν σε αυτή τη διαδικασία, με γυρίζουν εκεί. Σαν deja vu, νιώθω ξανά εκείνο το συναίσθημα. Γιατί; Οκ, δεν είναι όλοι ίδιοι, μα γιατί η δική μου ηρεμία πρέπει να εξαρτάται απ' τη δική σας ευτυχία; Φυσικά δεν θα είμαι χαρούμενη με τον πόνο σας -το αντίθετο μάλιστα- αλλά γιατί πρέπει να είμαι στην τσίτα γιατί θα κάνετε καμιά τρέλα, θα θελήσετε να δώσετε τέλος στη ζωή σας ή θα πάθετε πάλι κανένα εγκεφαλικό; Γιατί; Ναι, είμαι εγωίστρια αυτή τη στιγμή. Γιατί με κάνει έξαλλη να σας ακούω έτσι -πιο πολύ ακόμη κι απ' το ίδιο το γεγονός που σας έφερε σε αυτή την κατάσταση. Γιατί δε μπορεί να είστε ΤΟΣΟ -συγγνώμη για τη λέξη- ηλίθιες. Γιατί χάρη στις δικές σας τρέλες πήγα να πέσω πάλι σε κατάθλιψη το καλοκαίρι. Κι όμως.. Πάλι το ξεπέρασα. Πάλι βρήκα δύναμη μέσα μου. Πάλι σηκώθηκα. Πάλι βρήκα κάτι που μ' έκανε αισιόδοξη ξανά. Πάλι ρε γαμώτο τα κατάφερα. Πάλι. Γιατί δε μπορείτε εσείς; Μη με παρεξηγείτε, δεν μ' εκνευρίζει ο πόνος ή η θλίψη σας -λογικό κι αναμενόμενο- οι βλακείες περί θανάτου, τα τραγικά ξεσπάσματα και τα παιδιάστικα κολλήματα είναι που με φτάνουν σ' αυτό το σημείο. Φτάνω στο σημείο να τα βάζω περισσότερο με τα θύματα μιας κατάστασης, παρά με τους θύτες. Έχω πει πολλές φορές: "Ναι, αυτός φταίει, έχεις κάθε δίκιο να θυμώνεις και να πονάς και να στεναχωριέσαι, αλλά κάνε κάτι γι' αυτό! Αυτός τη δουλειά του κάνει και, βασικά, μαγκιά του που σ' έχει να τρέχεις πίσω του. Κι εν πάσει περιπτώσει, σταμάτα να περιμένεις από άλλους να πάρουν τις πρωτοβουλίες στη δική σου ζωή. Εσύ είσαι το θέμα. Μόνο εσύ. Τι είσαι διατεθειμένη να κάνεις;"
Τίποτα. Σαν να μιλάω σε τοίχο. Μου λες "δε με νοιάζει ο εαυτός μου". Τότε γιατί κάνεις έτσι; Αν δε σε νοιάζει ο εαυτός σου, όπως λες, γιατί σε νοιάζει τι γίνεται στη ζωή σου; Εντάξει, είπαμε ότι αγάπη είναι δυο άνθρωποι που γίνονται ένα -κι έχει δίκιο αυτός που το είπε. Και φυσικά θα θυσιάσεις τον εγωισμό σου, φυσικά θα αφήσεις στην άκρη τον εαυτό σου και θα παλέψεις και θα επιμείνεις και θα πέσεις στα πατώματα για τον άλλο. Αλλά υπάρχει ένα όριο, ένα σημάδι που σου λέει ότι το παράκανες. Δες το και κάνε κάτι γι' αυτό. Και μην περιμένεις απ' τους άλλους. Η λύση στο πρόβλημά σου θα έρθει από σένα. Μέσα σου θα βρεις δύναμη. Εσύ, μόνη σου, θα σταθείς στα πόδια σου. Οι άλλοι φυσικά θα σε στηρίξουν στα βήματα σου, αλλά αν δεν κάνεις εσύ το πρώτο βήμα, το μόνο που θα καταφέρουν θα είναι να σε τραβούν απ' το χέρι κι εσύ να σέρνεσαι στο έδαφος.
Πάρε το χρόνο σου, ψάξε να βρεις τη γαλήνη μέσα σου, αλλά μετά ΣΗΚΩ ΑΠ' ΤΟ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΠΑΤΩΜΑ ΚΑΙ ΠΡΟΧΩΡΑ! Και μην κοιτάς πίσω. Μόνο μπροστά.
Όσο για μένα, ν' ανησυχήσεις τη μέρα που δε θα βρω τίποτα να αντλήσω δύναμη απ' αυτό. Μέχρι τότε τα καταφέρνω. Πάντα θα σηκώνομαι.
Εύκολο να το λες κυρ-Χείλε μου, δύσκολο να το κάνεις.. Δηλαδή, εσύ θες να το κάνεις, προσπαθείς πολύ και πάνω που ηρεμείς γαμιέται ο Δίας κι όλο το σύμπαν μαζί για να σπάσουν τα δικά σου τα νεύρα. Όλοι και όλες γύρω σου τραβάνε κάποιο ζόρι, κι όλες οι επίδοξες drama queens παραληρούν. Οκ, δεν είστε εγωίστριες να βάλετε μόνες σας ένα τέλος, αλλά συνέλθετε λίγο. Δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου. For crying out loud, υπάρχουν και χειρότερα! Για την ακρίβεια υπάρχουν και πολύ χειρότερα.. Αντί να λέτε πάλι καλά που έχουμε την υγειά μας, θέλετε να βάλετε και τέλος στη ζωή σας. Αντί να χαίρεστε που έχετε μια οικογένεια που σας αγαπάει, λέτε πως είστε μόνοι. Αντί να ευχαριστείτε την τύχη σας που υπάρχουν άτομα στη ζωή σας νοιάζονται για εσάς, φωνάζετε πως δεν έχετε τίποτα να στηριχθείτε. Αντί να σκεφτείτε όλους αυτούς που δε θα δουν το επόμενο πρωινό, φωνάζετε πως η ζωή σας τελείωσε εδώ. Ε συγγνώμη, αλλά είστε άξιες της μοίρας σας. Αυτό και τίποτα άλλο. Γιατί κλαίτε και χτυπιέστε και ουρλιάζετε χωρίς να είστε διατεθειμένες να κάνετε τίποτα γι' αυτό; Ναι, κι εγώ έχω περάσει κατάθλιψη -κι είχε κρατήσει 2 χρόνια περίπου- αλλά εν τέλει βρήκα δύναμη. Κι εγώ έπεσα πολλά βράδια για ύπνο ελπίζοντας να μην ξυπνήσω το επόμενο πρωί. Αλλά ούτε μια φορά αποφάσισα να κάνω εγώ η ίδια κάτι τέτοιο. Κι αν η σκέψη πέρασε απ' το μυαλό μου αρκετές φορές, κατευθείαν συλλογίστηκα τον πόνο. Όχι τον δικό μου, των άλλων. Τον πόνο που θα ένιωθαν οι δικοί μου αν βρίσκονταν σε αυτή τη θέση. Απ' την άλλη, τούτες τις σκοτεινές σκέψεις δεν τις έμαθε κανείς, παρά μόνο η νύχτα, στην οποία ψιθύρισα τον πόνο μου. Στο τέλος, όμως, τα κατάφερα. Κι όταν ξέφυγα δεν κοίταξα πίσω. Μα όταν με βάζουν σε αυτή τη διαδικασία, με γυρίζουν εκεί. Σαν deja vu, νιώθω ξανά εκείνο το συναίσθημα. Γιατί; Οκ, δεν είναι όλοι ίδιοι, μα γιατί η δική μου ηρεμία πρέπει να εξαρτάται απ' τη δική σας ευτυχία; Φυσικά δεν θα είμαι χαρούμενη με τον πόνο σας -το αντίθετο μάλιστα- αλλά γιατί πρέπει να είμαι στην τσίτα γιατί θα κάνετε καμιά τρέλα, θα θελήσετε να δώσετε τέλος στη ζωή σας ή θα πάθετε πάλι κανένα εγκεφαλικό; Γιατί; Ναι, είμαι εγωίστρια αυτή τη στιγμή. Γιατί με κάνει έξαλλη να σας ακούω έτσι -πιο πολύ ακόμη κι απ' το ίδιο το γεγονός που σας έφερε σε αυτή την κατάσταση. Γιατί δε μπορεί να είστε ΤΟΣΟ -συγγνώμη για τη λέξη- ηλίθιες. Γιατί χάρη στις δικές σας τρέλες πήγα να πέσω πάλι σε κατάθλιψη το καλοκαίρι. Κι όμως.. Πάλι το ξεπέρασα. Πάλι βρήκα δύναμη μέσα μου. Πάλι σηκώθηκα. Πάλι βρήκα κάτι που μ' έκανε αισιόδοξη ξανά. Πάλι ρε γαμώτο τα κατάφερα. Πάλι. Γιατί δε μπορείτε εσείς; Μη με παρεξηγείτε, δεν μ' εκνευρίζει ο πόνος ή η θλίψη σας -λογικό κι αναμενόμενο- οι βλακείες περί θανάτου, τα τραγικά ξεσπάσματα και τα παιδιάστικα κολλήματα είναι που με φτάνουν σ' αυτό το σημείο. Φτάνω στο σημείο να τα βάζω περισσότερο με τα θύματα μιας κατάστασης, παρά με τους θύτες. Έχω πει πολλές φορές: "Ναι, αυτός φταίει, έχεις κάθε δίκιο να θυμώνεις και να πονάς και να στεναχωριέσαι, αλλά κάνε κάτι γι' αυτό! Αυτός τη δουλειά του κάνει και, βασικά, μαγκιά του που σ' έχει να τρέχεις πίσω του. Κι εν πάσει περιπτώσει, σταμάτα να περιμένεις από άλλους να πάρουν τις πρωτοβουλίες στη δική σου ζωή. Εσύ είσαι το θέμα. Μόνο εσύ. Τι είσαι διατεθειμένη να κάνεις;"
Τίποτα. Σαν να μιλάω σε τοίχο. Μου λες "δε με νοιάζει ο εαυτός μου". Τότε γιατί κάνεις έτσι; Αν δε σε νοιάζει ο εαυτός σου, όπως λες, γιατί σε νοιάζει τι γίνεται στη ζωή σου; Εντάξει, είπαμε ότι αγάπη είναι δυο άνθρωποι που γίνονται ένα -κι έχει δίκιο αυτός που το είπε. Και φυσικά θα θυσιάσεις τον εγωισμό σου, φυσικά θα αφήσεις στην άκρη τον εαυτό σου και θα παλέψεις και θα επιμείνεις και θα πέσεις στα πατώματα για τον άλλο. Αλλά υπάρχει ένα όριο, ένα σημάδι που σου λέει ότι το παράκανες. Δες το και κάνε κάτι γι' αυτό. Και μην περιμένεις απ' τους άλλους. Η λύση στο πρόβλημά σου θα έρθει από σένα. Μέσα σου θα βρεις δύναμη. Εσύ, μόνη σου, θα σταθείς στα πόδια σου. Οι άλλοι φυσικά θα σε στηρίξουν στα βήματα σου, αλλά αν δεν κάνεις εσύ το πρώτο βήμα, το μόνο που θα καταφέρουν θα είναι να σε τραβούν απ' το χέρι κι εσύ να σέρνεσαι στο έδαφος.
Πάρε το χρόνο σου, ψάξε να βρεις τη γαλήνη μέσα σου, αλλά μετά ΣΗΚΩ ΑΠ' ΤΟ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΠΑΤΩΜΑ ΚΑΙ ΠΡΟΧΩΡΑ! Και μην κοιτάς πίσω. Μόνο μπροστά.
Όσο για μένα, ν' ανησυχήσεις τη μέρα που δε θα βρω τίποτα να αντλήσω δύναμη απ' αυτό. Μέχρι τότε τα καταφέρνω. Πάντα θα σηκώνομαι.
Και να! Απ' το τίποτα γέμισα πάλι σελίδες στο ηλεκτρονικό μου ημερολόγιο.
"Αν το νερό παίνρνει διαύγεια από την ηρεμία, το μυαλό ακόμη πιο πολύ! Το πνεύμα του σοφού, γαληνεμένο, γίνεται ο καθρέφτης του σύμπαντος, είδωλο ολόκληρης της πλάσης" Ζουαγκτσι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου