“Γεια, πάω να ζήσω.”

“Γεια, πάω να ζήσω.”

Αυτές οι δυο βδομάδες ήταν απ' τις πιο ιδιαίτερες που έχω ζήσει -χωρίς λόγο. Απ' τη μια μες την τρελή χαρά που τέλειωσε επιτέλους η εξεταστική -περάσαμε, δεν περάσαμε είναι άσχετο αυτή τη στιγμή- απ' την άλλη μια γλυκόπικρη νοσταλγία για την πρακτική που έφτασε στο τέλος της -οι διδασκαλίες βασικά, γιατί έχουμε ακόμη τρέξιμο- σε εντελώς αντίθετο άκρο απελπισία με μια αδιέξοδη κατάσταση -δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω απολύτως τίποτα γι' αυτό- θλίψη για το τελευταίο εξάμηνο στη σχολή -τα είπαμε αυτά τις προάλλες- αηδία για μερικά ανώριμα άτομα -βασικά άκυρο, καν' το αδιαφορία- και τέλος αγωνιστικό πνεύμα για το μέλλον μου -γ@@ώ το σχέδιο “Αθηνά”.

Περνάω, όμως, φάση αισιοδοξίας αυτή τη στιγμή. Και θέλω απλά να ηρεμήσω και να περάσω καλά. Να χαρώ. Να διασκεδάσω. Να βγω έξω. Να ερωτευτώ. Να γελάσω. Δεν ξέρω πώς μου ήρθε τόση όρεξη με αυτό που ζω -την απέλπιδα κατάσταση- αλλά μου ήρθε. Και θέλω να μείνω έτσι.

Ίσως όλο αυτό που περνάω μ' ένα πολύ δικό μου άτομο μ' έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο μικρή είναι η ζωή. Ίσως είμαι απλά μια χαζοχαρούμενη Τοξοτίνα που βρίσκει δύναμη εντελώς ξαφνικά εκεί που όλοι οι άλλοι τα παρατάνε. Μια εκνευριστικά αισιόδοξη Τοξοτίνα, που σε μερικούς φαίνεται εγωίστρια και αδιάφορη -ακριβώς γιατί την πιάνουν τα κέφια της όταν οι άλλοι είναι στα πατώματα.

Γι' αυτό κι εγώ δεν το λέω πουθενά. Μόνο σ' εσάς. 100 φορές σε σας. Απ' τη μια, για να μη μου το γκαντεμιάσουν. Απ' την άλλη γιατί ξέρω ότι δε θα το καταλάβουν. Αν είναι να νομίζουν πως αδιαφορώ, καλύτερα να πιστεύουν πως είμαι λιωμένη σ' έναν καναπέ και δεν κάνω τίποτα. Αν είναι να σκεφτούν ότι περιγελώ τον πόνο τους, ας μην ξέρουν τίποτα. Κι εγώ θα ονειροπολώ μόνη μου -άντε και με τον γάτο μου. Αυτό.

Io mi ricordo di te..

Io mi ricordo di te

24/02/2013

Δε συνηθίζω να γράφω με ημερομηνία(σε αυτά που γράφω όταν δεν έχω ίντερνετ εννοώ), αλλά η σημερινή μέρα για κάποιο λόγο ήταν πολύ δυνατή. Ναι, όλες οι Κυριακές μου αρέσουν, αλλά αυτή είχε κάτι ιδιαίτερο που δεν μπορώ να προσδιορίσω.. Κι ας μην έκανα τίποτε ιδιαίτερο. Απλά σηκώθηκα το πρωί, πήγα το μεσημέρι με τις φίλες μου στη λέσχη να φάμε, μετά κάναμε ένα περίπατο για τη χώνεψη και μετά σπίτι.

Είχε όμως μια υπέροχη λιακάδα σήμερα! Και κόσμο που έκανε βόλτα στον πεζόδρομο. Παράλληλα, όμως, ήταν ήσυχα -όπως ακριβώς μου αρέσει τις Κυριακές. Πέρασε και μια οικογένεια πολύ καλοντυμένη -από τη μαμά και το μπαμπά, μέχρι τα παιδιά. Και τότε θυμήθηκα τη Ρώμη.

Τέτοιο καιρό περίπου, πριν τέσσερα χρόνια, στην Γ' Λυκείου πήγαμε επταήμερη στην Ιταλία. Για την ακρίβεια 1-7 Μαρτίου 2009. Και όλη αυτή η λιακάδα και ο περίπατος και οι βιτρίνες που χαζέψαμε μου θύμισαν την εκδρομή και μ' έπιασε μια νοσταλγία. Με το νου μου ταξίδεψα ξανά εκεί, στάθηκα λίγο περισσότερο στο outlet που κάναμε τα ψώνια μας -μια τέτοια ηλιόλουστη μέρα σαν τη σημερινή.. Το outlet, μεγάλο σαν ένα ολόκληρο χωριό(μέχρι και οδούς είχε!), γεμάτο με ό,τι αποκλειστικό κατάστημα μπορείς να φανταστείς -από burberry μέχρι miss sixty. Κι όλα περσινά μοντέλα και σε καταπληκτικές τιμές(τότε είχαμε λεφτά). Από εκεί πήρα και το κασκόλ το Burberry που σας είχα πει.

Εκεί θα ήθελα σήμερα να είμαι και να ξανακάνω τις ίδιες βόλτες, τα ίδια ψώνια.. Δε μπορώ, όμως, να πω πως δε μου λείπει και το κέντρο της Ρώμης ή το Βατικανό -βασικά όλα μου λείπουν εκτός από τις κατακόμβες! Θυμάμαι την Fontana di Trevi(Τετάρτη 3 Μαρτίου ήταν, αν δεν απατώμαι) και το νόμισμα που πέταξα κάνοντας μια ευχή -να πω την αλήθεια δε βγήκε ακριβώς. Αλλά ακόμη και σήμερα ελπίζω να ισχύει η ιταλική παράδοση για το περίφημο συντριβάνι.

Λένε πως την πρώτη φορά σημαίνει ότι θα ξαναγυρίσεις στη Ρώμη, τη δεύτερη ότι θα γνωρίσεις κάποιον εκεί και την τρίτη ότι θα μείνεις μόνιμα στην αιώνια πόλη. Και μέχρι το πρώτο μονάχα να φτάσω μου είναι αρκετό..

Επιστροφή στην πραγματικότητα ή καλύτερα στο σπίτι. Με μια ακατανίκητη επιθυμία ν' ακούσω ιταλική μουσική -όπως τότε. Βάζω το cd Πλούταρχου - Al Bano “Δυο φωνές, μια ψυχή” για αρχή. Ξεκινώ να γράφω. Και κάπως έτσι κυλάει η μέρα. Μουσικούλα, γράψιμο, pop corn(δεν ξέρω που μου ήρθε) και ξεκαθάρισμα εικόνων στο laptop.

Μετακίνηση κάποιων εικόνων από ένα φάκελο σ' ένα άλλο -μόνιμα πια. Περικοπή κάποιων φωτογραφιών που είχαν πλάκα οι υπόλοιποι. Για την ακρίβεια οριστική περικοπή ενός ατόμου απ' το συγκεκριμένο φάκελο.

Έχω ένα συνήθειο -καλό, κακό, δεν ξέρω- ακόμη κι όταν βγάζω ένα άτομο απ' τη ζωή μου -ή βγαίνει αυτό οικειοθελώς- να κρατώ τις φωτογραφίες. Ίσως γιατί είναι κομμάτι των αναμνήσεων μου, ίσως επειδή ήμουν ευτυχισμένη εκείνες τις στιγμές, ίσως γιατί είχα περάσει υπέροχα τη μέρα που τραβήχτηκε η φωτογραφία, ίσως γιατί έχω βγει ωραία στη φωτογραφία, ίσως γιατί θεωρώ το αντίθετο μικροπρέπεια.. Δεν ξέρω. Απλά τις κρατώ. Σβήνω μερικές -αυτές που έτσι κι αλλιώς δεν μου άρεσαν- και κρατώ όλες τις άλλες. Σε άλλο φάκελο, με την ονομασία “διάφορα”, μαζί με άλλα άτομα που για τον α' ή β' λόγο δεν τα κατάφεραν μέχρι εδώ. Πολύ λίγα άτομα σβήνω απευθείας μόλις κόψουμε επαφές -αλλά και πάλι κρατώ τις φωτογραφίες που έχω βγει εγώ ωραία ή από μέρες που περάσαμε ωραία.

Τώρα για το συγκεκριμένο άτομο, δεν ξέρω πως ένιωσα για τη μετακίνηση. Βασικά, έχω τόσο σοβαρότερα προβλήματα αυτή την περίοδο που απλά αδιαφορώ. Κυρίως για παιδιάστικα καμώματα. Δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να θυμώσω. Τώρα που το σκέφτομαι ένα πράγμα νιώθω μόνο· οίκτο. Μπορεί να φαίνεται σκληρό ή και εγωιστικό, αλλά πραγματικά αυτό νιώθω μόνο. Γιατί ξέρω ότι θα γυρίσει ο τροχός και αυτό το άτομο θα είναι δυστυχισμένο και μόνο. Και θα έχει διώξει τους πάντες μακριά από δικό του φταίξιμο. Αυτό.

Τέλος πάντων, επιστροφή στα δικά μας. Αλλαγή στην playlist και μια ξαφνική όρεξη για Adele. Είναι και τα όσκαρ..πως να το κάνουμε. Κοιτάω το ρολόι, ώρα 9 παρά τέταρτο. Είναι απίστευτο πόσο γρήγορα περνάει η ώρα μ' έναν υπολογιστή στα χέρια. Μια ξαφνική πείνα -η λέσχη είχε λαδερά το απόγευμα, δεν ξαναπήγα. Απορώ κι αν έχει τίποτα καλό η τηλεόραση -άλλο ένα κακό του να μην έχεις ίντερνετ, δεν μπορείς να βάλεις να δεις μια ταινία. Βάζω το teletext να ψάξω πρόγραμμα. Πιο αργό από την καθυστέρηση. Επιτέλους φόρτωσε. Μαλακιούλες παντού. Θα βάλλω να δω Supernatural στο laptop. Και θα φτιάξω κάτι να φάω. Ε, κάπως θα κυλίσει η νύχτα πάλι. Νωρίς για ύπνο σήμερα, αύριο πρωί πρωί έχουμε συνάντηση στη σχολή με τα παιδιά -αν δεν αγωνιστούμε εμείς κατά του σχεδίου Αθηνά, τότε ποιος;

Άντε να δούμε τι θα φάμε πάλι οι μοσχάρες βραδιάτικα...

Μια ενημέρωση*

EDITORIAL

Μια απλή ενημέρωση θέλω να κάνω: κανείς ποτέ δεν πέθανε από αγάπη. Μόνο από έρωτα.

*ο νοών νοεί το

Όλα περνάνε, να μου το θυμηθείς...

EDITORIAL

Επιτρέπεται να πέσεις. Επιβάλλεται να σηκωθείς.

Πρώτη νύχτα

EDITORIAL

“Τόσες εικόνες, τόσες στιγμές.. Εγώ κι εσύ στον ήλιο να μου λες πως θες. Αξέχαστες νύχτες, βραδιές μαγικές. Σε ψάχνω απεγνωσμένα, μα σε βρίσκω στο χθες. Τώρα πού να 'σαι... Σε νιώθω κοντά...

Αγκάλιασε με, το θέλω ξανά.”

Call me maybe.. #not

EDITORIAL

Every. Freaking. Time.

True story.

Τι είχαμε..τι χάσαμε μαϊ φρεντ!

EDITORIAL

Ο καθρέφτης μ' ακούει, σ' αυτόν τα λέω όλα, μέχρι κι αυτός μου λέει “ε μαλάκα ξεκόλλα”!

Θα 'ναι σαν να μπαίνει η άνοιξη

EDITORIAL

Έρχεται η άνοιξη...

Τα ανείπωτα

EDITORIAL

“Προσπαθείς. Συγχωρώ. Σταματάς. Προχωρώ. Πρακτικά επιζώ.”

Ταξιδιάρα ψυχή

EDITORIAL

Θέλω να ταξιδέψω, να φύγω μακριά...

Φτωχοί άνθρωποι

EDITORIAL

Χωρίς λόγια.

Απόκριες

EDITORIAL

Άνοιξε το τριώδιο, μην ξεχνιέστε!

Εγώ βρήκα τι θα ντυθώ...

Η καρδιά πονάει πάντα όταν ψηλώνει

EDITORIAL

“Η καρδιά πονάει πάντα όταν ψηλώνει...”

Από τα τρία το μακρύτερο

EDITORIAL

Τώρα ρωτάς πώς περνάω.. Τώρα που πάω από το καλό στο καλύτερο. Τώρα ρωτάς πώς περνάω.. Τώρα θα πάρεις από τα τρία το μακρύτερο!

Τα χαμένα editorial

Καλησπέρα και καλώς σας βρήκα!!!
Ακολουθούν τα ημερήσια editorial που έγραψα αυτές τις δύο βδομάδες, αλλά δεν είχα ίντερνετ για να τα αναρτήσω. Αναρτώνται με χρονολογική σειρά:

1. Από τα τρία το μακρύτερο
2. Η καρδιά πονάει πάντα όταν ψηλώνει
3. Απόκριες
4. Φτωχοί άνθρωποι
5. Ταξιδιάρα ψυχή
6. Τα ανείπωτα
7. Θα 'ναι σαν να μπαίνει η άνοιξη
8. Τι είχαμε..τι χάσαμε μαϊ φρεντ!
9. Call me maybe.. #not
10. Πρώτη νύχτα
11. Όλα περνάνε, να μου το θυμηθείς...
12. Μια ενημέρωση*

Τελικά υπάρχει Θεός...

EDITORIAL

τουλάχιστον αυτό πιστεύω μέχρι αποδείξεως του εναντίου(ή μέχρι την επόμενη ανάρτηση)

Στο πρώτο χτύπημα...

Δε σας το έχω πει ποτέ, αλλά μισώ τα τηλέφωνα.

Ναι, είναι ωραίο το τηλεφωνικό κουτσομπολιό, τα sms με το πρόσωπο, τις αναπάντητες που κάποτε σήμαιναν για εμάς "σε σκέφτομαι", το ίντερνετ, το twitter, τα check in στο facebook, τα τραγούδια, τις εικόνες, τις εφαρμογές στο i-phone, τα angry birds...

Αυτό που μισώ όμως πραγματικά είναι όταν χτυπάει ένα βράδυ στα ξαφνικά. Ο ήχος -θαρρείς επίτηδες- βγαίνει πιο βραχνός. Ποτέ δεν είναι για καλό. Μόνο που ακούω το τηλεφώνημα εν τω μέσω της νυκτός ένα κακό προαίσθημα με πλημμυρίζει. Ποτέ δεν πέφτω έξω. Και πάντα έχει τη ίδια κατάληξη. Άσχημα, νέα, κλάματα, φωνές, υστερίες, απειλές, παραλήρημα κι εσύ να προσπαθείς να μαζέψεις τ' ασυμμάζευτα. Ω ναι. Πάντα.

Γι' αυτό κι εγώ μισώ τα τηλέφωνα.

Είπα να φύγω...

...αλλά τελικά βαρέθηκα να φτιάξω βαλίτσα!!!

Χαχαχα τελικά θα μείνω άλλη μια μέρα λόγω τεμπελιάς! Το κακό είναι ότι αύριο πρέπει να φύγω πρωί-πρωί, αλλά δεν πειράζει. Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνω. Έχω μια μανία να ξεμένω σπίτι κάνα-δυο μέρες παραπάνω επειδή βαριέμαι να φτιάξω βαλίτσα ή να κατέβω μέχρι το κέντρο. Η αλήθεια είναι πως είμαι άτομο "της τελευταίας στιγμής". Η μοναδική φορά που ετοίμασα βαλίτσες δυο μέρες νωρίτερα ήταν πριν την εφταήμερη στην Γ' Λυκείου. Τοξότης, τι περιμένεις; :Ρ

Λοιπόν, ακούστε αυτό το υπέροχο τραγουδάκι όσο εγώ ετοιμάζω βαλίτσες για αύριο:

Rihanna - Stay ft. Mikky Ekko

Μια στάση εδώ...

Άλλο ένα πρωινό -εντάξει μεσημέριασε- πίνοντας το καφεδάκι μου, ακούγοντας χαλαρωτική μουσική, γράφοντας στο μπλογκ, καλημερίζοντας σας. Μια συνηθισμένη μέρα. Δεν είναι όμως.
Σήμερα είναι η τελευταία μέρα που γράφω εδώ για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Μην ανησυχείτε, δεν εγκαταλείπω τη μπλογκόσφαιρα. Απλά σήμερα φεύγω πάλι από το πατρικό μου. Και στο φοιτητικό μου σπίτι δεν έχω ίντερνετ. Και θα κάνω πάλι αρκετό καιρό να μπω. Ενώ είχα συνηθίσει να σας λέω ξανά καλημέρα κάθε πρωί.
Και θα γυρίσω πίσω στη ρουτίνα. Σ' ένα τελευταίο -απαιτητικό- μάθημα για την εξεταστική, τις βαθμολογίες, το τέλος της πρακτικής μου(μόλις τελειώσει θα κάνω ανάρτηση για την εμπειρία μου σας το υπόσχομαι), τις δηλώσεις μαθημάτων, τις παρακολουθήσεις, το τελευταίο μου εξάμηνο ως φοιτήτρια.
Ναι λοιπόν, αυτό ήταν. Finito la musica, passato la fiesta. Τα φοιτητικά μου χρόνια πλησιάζουν στο τέλος, σε τέσσερις μήνες θα θεωρούμαι πλέον μια "ΕΠΙ ΠΤΥΧΙΩ" φοιτήτρια. Απίστευτο ε; Ούτε εγώ μπορώ να το πιστέψω ακόμη.
Πόσο γρήγορα πέρασαν τα χρόνια... Σαν χθες θυμάμαι την εγγραφή μου, τις πρώτες γνωριμίες, την πρώτη εξεταστική και τόσα άλλα. Στο μυαλό μου είμαι ακόμη εκείνο το 18χρονο κορίτσι που μόλις τώρα ξεκινά τις σπουδές του. Μόνο που αυτή τη φορά πηγαίνω με ενθουσιασμό. Χωρίς να κάνω τα ηλίθια λάθη των πρώτων ετών. Θέλοντας να ζήσω τη φοιτητική ζωή στο έπακρο.
Τίποτα δεν έκανα τελικά. Εκτός από το σπίτι μου. Αυτό το έφτιαξα με όλη μου την αγάπη, όλο μου το μεράκι, όλη μου την φαντασία και την τέχνη. Το ότι σε τέσσερις μήνες θα το αφήσω ίσως με στενοχωρεί πιο πολύ απ' όλα. Αυτό το σπίτι είναι τα πάντα για μένα. Τα καλύτερά μου χρόνια, οι καλύτερες και οι χειρότερες μου στιγμές εκεί μέσα ήταν. Ακόμη και το κατοικίδιο μου κατέφθασε σαν έκπληξη σε αυτό το σπίτι -κι ας το ρήμαξε μετά, χαλάλι του. Εκεί μέσα περάσαμε τόσες στιγμές με κάποια από τ' αγαπημένα μου άτομα. Κλάψαμε, γελάσαμε, μαλώσαμε, φωνάξαμε, φάγαμε, ήπιαμε... Τα πάντα εκεί.
Έχω μια θεωρία. Τα φοιτητικά σπίτια -κυρίως αυτά- είναι στοιχειωμένα. Καταρχάς, επειδή ο -προσωρινός- ιδιοκτήτης τους ζει τα καλύτερα του χρόνια εκεί μέσα. Γιατί εκεί περνάει τις πιο δυνατές στιγμές της νιότης του. Κι αυτό το σπίτι με κάθε εμπειρία, με κάθε ανάμνηση, κατακτά ένα κομμάτι της ψυχής του. Ώσπου, γίνεται το ίδιο ένα κομμάτι της ύπαρξης του. Κι ύστερα είναι όλα εκείνα τα σημάδια -σαν τις ρυτίδες στα ανθρώπινα πρόσωπα- που διηγούνται μια ιστορία: η τρύπα στο ταβάνι, από τη μέρα που πήγες να χτυπήσεις στον από πάνω με τη σφουγγαρίστρα, η ξεχαρβαλωμένη πόρτα, από τις μέρες που τη βρόντηξες από οργή, ένα κομμάτι από την κάσα της πόρτας που κατάφερε να ρίξει ο γάτος σου, λιλά σταγόνες στις πρίζες του υπνοδωματίου, σοβατισμένες και βαμμένες τρύπες στους τοίχους σου, από κάδρα και λοιπά καρφωτά. Κι ύστερα είναι όλοι εκείνοι οι ήχοι -τα γέλια, οι φωνές- που γεμίζουν τους τοίχους και μένουν καρφιτσωμένα εκεί ακόμη κι όταν φύγεις, μόνο για να σου θυμίζουν αυτό που έχασες, εκείνο που άφησες πίσω.
Κάθε σπίτι έχει τη δική του ανείπωτη ιστορία...
Το ίδιο και το δικό μου. Κι ίσως η σκέψη ότι θα το αφήσω πίσω είναι που μ' έχει κάνει τόσο μελαγχολική τελευταία. Απ' την άλλη είναι κι όλα τα πράγματα που θέλω να κάνω, μα δεν προλαβαίνω. Τόσα πολλά και τόσα λίγα.
Είναι περίεργο πως σε γεμίζει να μιλάς σ' ένα αόρατο ακροατήριο, χωρίς καν να ξέρεις αν σε ακούει. Λόγια του αέρα. Έχω, όμως, βάλει όλη μου την αγάπη σε αυτό το μπλογκ και πραγματικά νιώθω υπέροχα εδώ μέσα. Είναι κομμάτι του εαυτού μου. Εδώ ξεφεύγω απ' όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Γράφω και μιλάω για ό,τι θέλω εγώ. Δεν έχω όρεξη να μιλήσω για ένα θέμα; Οκ, δε μιλάω. Τόσο απλά. Άρχισα πάλι το παραμιλητό. Συγγνώμη.
Ας επιστρέψουμε πάλι στο υπέροχο πρωινό μας(για μένα είναι πρωί, κι ας κοντεύει δύο)...
Το σημερινό πρωινό περιλαμβάνει απλά πράγματα: καφέ, μουσική και βαλίτσες αργότερα.
Αυτή τη φορά επέλεξα το soundtrack της Amelie. Δεν ξέρω τι μ' έχει πιάσει αυτές τις μέρες με τη γαλλική μουσική, ίσως φταίει αυτή η υπέροχη λιακάδα που μου φτιάχνει τη διάθεση κι αποκτώ πιο ρομαντική διάθεση. Ό,τι και να 'ναι μου αρέσει. Γι' αυτό δε θα το ζαλίσω με άσκοπα λόγια.
Σας αφήνω. Πάω να φτιάξω βαλίτσα.

Like a blast from the past

EDITORIAL

Κι έτσι τυχαία έπεσα πάνω στη φωτογραφία ενός παιχνιδιού που έπαιζα στην κονσόλα Nidendo μικρή(τότε δεν είχε βγει ακόμη το playstation). Το παιχνίδι απλό: συνδέεις το πλαστικό όπλο στην κονσόλα, πυροβολείς πάπιες στην οθόνη κι ο σκύλος τις μαζεύει. Σκοπός του παιχνιδιού είναι να πετύχεις όσο το δυνατόν περισσότερες πάπιες. ☺

Και τώρα που έφυγε ο Βαλεντίνος...

EDITORIAL

"Ένα αόρατο άστρο ανάμεσά μας δημιουργεί την έλξη της σάρκας. Κι αυτή η έλξη τους ήρωες και τους αυτόχειρες, την τέχνη και το έγκλημα. Σαρώνοντας κάθε φραγμό, σαν την τέλεια επανάσταση." Δημήτρης Βάρος

"Ηρέμα χρήσθαι"

Να φροντίζεις, δηλαδή, να μην εκνευρίζεσαι είπε ο Χείλων ο Λακεδαιμόνιος περί το 500 π.Χ.

Εύκολο να το λες κυρ-Χείλε μου, δύσκολο να το κάνεις.. Δηλαδή, εσύ θες να το κάνεις, προσπαθείς πολύ και πάνω που ηρεμείς γαμιέται ο Δίας κι όλο το σύμπαν μαζί για να σπάσουν τα δικά σου τα νεύρα. Όλοι και όλες γύρω σου τραβάνε κάποιο ζόρι, κι όλες οι επίδοξες drama queens παραληρούν. Οκ, δεν είστε εγωίστριες να βάλετε μόνες σας ένα τέλος, αλλά συνέλθετε λίγο. Δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου. For crying out loud, υπάρχουν και χειρότερα! Για την ακρίβεια υπάρχουν και πολύ χειρότερα.. Αντί να λέτε πάλι καλά που έχουμε την υγειά μας, θέλετε να βάλετε και τέλος στη ζωή σας. Αντί να χαίρεστε που έχετε μια οικογένεια που σας αγαπάει, λέτε πως είστε μόνοι. Αντί να ευχαριστείτε την τύχη σας που υπάρχουν άτομα στη ζωή σας νοιάζονται για εσάς, φωνάζετε πως δεν έχετε τίποτα να στηριχθείτε. Αντί να σκεφτείτε όλους αυτούς που δε θα δουν το επόμενο πρωινό, φωνάζετε πως η ζωή σας τελείωσε εδώ. Ε συγγνώμη, αλλά είστε άξιες της μοίρας σας. Αυτό και τίποτα άλλο. Γιατί κλαίτε και χτυπιέστε και ουρλιάζετε χωρίς να είστε διατεθειμένες να κάνετε τίποτα γι' αυτό; Ναι, κι εγώ έχω περάσει κατάθλιψη -κι είχε κρατήσει 2 χρόνια περίπου- αλλά εν τέλει βρήκα δύναμη. Κι εγώ έπεσα πολλά βράδια για ύπνο ελπίζοντας να μην ξυπνήσω το επόμενο πρωί. Αλλά ούτε μια φορά αποφάσισα να κάνω εγώ η ίδια κάτι τέτοιο. Κι αν η σκέψη πέρασε απ' το μυαλό μου αρκετές φορές, κατευθείαν συλλογίστηκα τον πόνο. Όχι τον δικό μου, των άλλων. Τον πόνο που θα ένιωθαν οι δικοί μου αν βρίσκονταν σε αυτή τη θέση. Απ' την άλλη, τούτες τις σκοτεινές σκέψεις δεν τις έμαθε κανείς, παρά μόνο η νύχτα, στην οποία ψιθύρισα τον πόνο μου. Στο τέλος, όμως, τα κατάφερα. Κι όταν ξέφυγα δεν κοίταξα πίσω. Μα όταν με βάζουν σε αυτή τη διαδικασία, με γυρίζουν εκεί. Σαν deja vu, νιώθω ξανά εκείνο το συναίσθημα. Γιατί; Οκ, δεν είναι όλοι ίδιοι, μα γιατί η δική μου ηρεμία πρέπει να εξαρτάται απ' τη δική σας ευτυχία; Φυσικά δεν θα είμαι χαρούμενη με τον πόνο σας -το αντίθετο μάλιστα- αλλά γιατί πρέπει να είμαι στην τσίτα γιατί θα κάνετε καμιά τρέλα, θα θελήσετε να δώσετε τέλος στη ζωή σας ή θα πάθετε πάλι κανένα εγκεφαλικό; Γιατί; Ναι, είμαι εγωίστρια αυτή τη στιγμή. Γιατί με κάνει έξαλλη να σας ακούω έτσι -πιο πολύ ακόμη κι απ' το ίδιο το γεγονός που σας έφερε σε αυτή την κατάσταση. Γιατί δε μπορεί να είστε ΤΟΣΟ -συγγνώμη για τη λέξη- ηλίθιες. Γιατί χάρη στις δικές σας τρέλες πήγα να πέσω πάλι σε κατάθλιψη το καλοκαίρι. Κι όμως.. Πάλι το ξεπέρασα. Πάλι βρήκα δύναμη μέσα μου. Πάλι σηκώθηκα. Πάλι βρήκα κάτι που μ' έκανε αισιόδοξη ξανά. Πάλι ρε γαμώτο τα κατάφερα. Πάλι. Γιατί δε μπορείτε εσείς; Μη με παρεξηγείτε, δεν μ' εκνευρίζει ο πόνος ή η θλίψη σας -λογικό κι αναμενόμενο- οι βλακείες περί θανάτου, τα τραγικά ξεσπάσματα και τα παιδιάστικα κολλήματα είναι που με φτάνουν σ' αυτό το σημείο. Φτάνω στο σημείο να τα βάζω περισσότερο με τα θύματα μιας κατάστασης, παρά με τους θύτες. Έχω πει πολλές φορές: "Ναι, αυτός φταίει, έχεις κάθε δίκιο να θυμώνεις και να πονάς και να στεναχωριέσαι, αλλά κάνε κάτι γι' αυτό! Αυτός τη δουλειά του κάνει και, βασικά, μαγκιά του που σ' έχει να τρέχεις πίσω του. Κι εν πάσει περιπτώσει, σταμάτα να περιμένεις από άλλους να πάρουν τις πρωτοβουλίες στη δική σου ζωή. Εσύ είσαι το θέμα. Μόνο εσύ. Τι είσαι διατεθειμένη να κάνεις;"
Τίποτα. Σαν να μιλάω σε τοίχο. Μου λες "δε με νοιάζει ο εαυτός μου". Τότε γιατί κάνεις έτσι; Αν δε σε νοιάζει ο εαυτός σου, όπως λες, γιατί σε νοιάζει τι γίνεται στη ζωή σου; Εντάξει, είπαμε ότι αγάπη είναι δυο άνθρωποι που γίνονται ένα -κι έχει δίκιο αυτός που το είπε. Και φυσικά θα θυσιάσεις τον εγωισμό σου, φυσικά θα αφήσεις στην άκρη τον εαυτό σου και θα παλέψεις και θα επιμείνεις και θα πέσεις στα πατώματα για τον άλλο. Αλλά υπάρχει ένα όριο, ένα σημάδι που σου λέει ότι το παράκανες. Δες το και κάνε κάτι γι' αυτό. Και μην περιμένεις απ' τους άλλους. Η λύση στο πρόβλημά σου θα έρθει από σένα. Μέσα σου θα βρεις δύναμη. Εσύ, μόνη σου, θα σταθείς στα πόδια σου. Οι άλλοι φυσικά θα σε στηρίξουν στα βήματα σου, αλλά αν δεν κάνεις εσύ το πρώτο βήμα, το μόνο που θα καταφέρουν θα είναι να σε τραβούν απ' το χέρι κι εσύ να σέρνεσαι στο έδαφος.
Πάρε το χρόνο σου, ψάξε να βρεις τη γαλήνη μέσα σου, αλλά μετά ΣΗΚΩ ΑΠ' ΤΟ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΠΑΤΩΜΑ ΚΑΙ ΠΡΟΧΩΡΑ! Και μην κοιτάς πίσω. Μόνο μπροστά.
Όσο για μένα, ν' ανησυχήσεις τη μέρα που δε θα βρω τίποτα να αντλήσω δύναμη απ' αυτό. Μέχρι τότε τα καταφέρνω. Πάντα θα σηκώνομαι.

Και να! Απ' το τίποτα γέμισα πάλι σελίδες στο ηλεκτρονικό μου ημερολόγιο.

"Αν το νερό παίνρνει διαύγεια από την ηρεμία, το μυαλό ακόμη πιο πολύ! Το πνεύμα του σοφού, γαληνεμένο, γίνεται ο καθρέφτης του σύμπαντος, είδωλο ολόκληρης της πλάσης" Ζουαγκτσι

Να με συγχωρείς που διακόπτω το φρέντο σου...

...αλλά νιώσε λίγο!!!

Μπα-που-να-μου-χαθείτε-όλοι-ζώα-που-κάθομαι-κι-ασχολούμαι-κιόλας-με-τις μαλακίες-σας!

Morning glory

Η καλή μέρα απ' το πρωί φαίνεται..

Είπα να κάτω να διαβάσω, αλλά δεν άντεξα τελικά. Όταν έχω ίντερνετ δε μπορώ χωρίς το μπλογκ μου. Γράφω, διαβάζω, γελάω, ξεσπώ ή απλά γεμίζω την ώρα μου. Παίζω την ανία μου... Παίζω την ανία μου.. Παίζω την ανία μου. Αυτή είμαι. Το ιστολόγιο έχει γίνει κομμάτι του εαυτού μου. 

Έτσι και σήμερα.. Δεν υπήρχε κάτι καινούριο να γράψω, δεν είχα κάτι να μοιραστώ μαζί σας. Αλλά αυτή τη στιγμή γράφω. Έτσι απλά.

Ίσως για ν' αποφύγω να διαβάσω. Ίσως επειδή μου έλειψε αυτή η καθημερινότητα του ιστολογίου. Ίσως επειδή σε δυο μέρες φεύγω πάλι. Ίσως για να γεμίσω τη λίστα αναρτήσεων του Φεβρουαρίου.

Ούτε εγώ ξέρω..

Είναι μια απ' τις λίγες φορές που κάνω ανάρτηση για πρωινό χωρίς καμία συνταγή. Αν απορείτε, η απάντηση είναι απλή. Σήμερα δεν έκανα κάτι ιδιαίτερο, πίνω καφέ φουντούκι και τρώω κρουασάν. Κι ακούω γαλλικά τραγούδια.
Με το νου μου ταξιδεύω στο Παρίσι. Διασχίζω τη Champs-Elysées. Ονειροπολώ με θέα τον πύργο του Άιφελ. Επισκέπτομαι περίφημα γαλλικά μνημεία. Περπατώ σε πλακόστρωτα δρομάκια. Πηγαίνω σε καλόγουστες patisserie και γραφικά bistrot. Περνώ την ώρα μου σε ηλιόλουστα cafe. Τριγυρνώ σε υπαίθριες αγορές. Μ' αρέσουν και τα ψώνια σε διάσημους οίκους μόδας.
Ντυμένη σαν μια Γαλλιδούλα· με αέρινο πουά φόρεμα, μονόχρωμο παλτό, ανδρόγυνα μοκασίνια ή Mary Jane γόβες(κατά προτίμηση manolo blahnik), το μαλλί μαζεμένο κάτω από ένα μπερέ -φυσικά!
Ίσως ακόμη να κρατώ μια χάρτινη σακούλα, με μια γαλλική μπαγκέτα να εξέχει.
Περνώντας τα μεσάνυχτα μου σαν τον Owen Wilson, στη δεκαετία του 1920 με κάποια απ' τα αγαπημένα μου είδωλα. Γιατί όχι;
Αχ. Υπέροχα αυτά τα ταξίδια του μυαλού...

Τέλος το όνειρο. Επιστροφή στην πραγματικότητα. Ώρα για διάβασμα. Ένα μάθημα έμεινε..

Jeux d'enfants

Love me if you dare

(Αγάπα με αν τολμάς)

Μια ολόκληρη ζωή για να πεις ‘Σ’ αγαπώ’, 80 χρόνια για να αρχίσει μια ιστορία αγάπης. Και όλα αυτά εξαιτίας ενός παιχνιδιού. Η Σοφί (Μαριόν Κοτιγιάρ) και ο Ζυλιέν (Γκιγιόμ Κανέ), έφτιαξαν τους κανόνες του παιχνιδιού, θα είναι οι διαιτητές για το υπόλοιπο της ζωής τους.. και συχνά τα θύματά του. Είναι ικανοί για όλα: τα καλύτερα και τα χειρότερα. Παραβαίνουν όλους τους κανόνες, τολμούν οτιδήποτε απαγορευμένο, γελούν, πληγώνουν ο ένας τον άλλον... Κάνουν τα πάντα εκτός από το να παραδεχτούν ότι αγαπιούνται...

O Ζυλιέν και η Σοφί πρωτογνωρίζονται στην ηλικίων των οχτώ ετών όταν και οι δυο τους περνάνε δύσκολες καταστάσεις. Ο Ζυλιέν βλέπει τη μητέρα του να αργοπεθαίνει από καρκίνο και η Σοφί έχει γίνει το επίκεντρο των συμμαθητών της στο σχολείο, οι οποίοι την πειράζουν συνέχεια. Για να την κάνει να νιώσει καλύτερα, ο Ζυλιέν της δίνει ένα μικρό τενεκεδένιο κουτί, δώρο που του έδωσε η μητέρα του. Επειδή είναι σημαντικό γι' αυτόν, της ζητάει να του το δανείζει. Η Σοφί όμως του ζητάει να της αποδείξει πόσο σημαντικό είναι αυτό το δώρο γι' αυτόν. Ο Ζυλιέν τότε τραβάει το χειρόφρενο του σχολικού λεωφορείου και το λεωφορείο γεμάτο με παιδιά κατρακυλάει σε μια κατηφόρα. Το παιχνίδι τους μόλις άρχισε: το κουτί θα αλλάζει ιδιοκτήτη κάθε φορά που μία πρόκληση ολοκληρώνεται.

Ολόκληρο το soundtrack της ταινίας αποτελείται από παραλλαγές του τραγουδιού La Vie En Rose.

Quand il me prend dans ses bras

Il me parle tout bas,

Je vois la vie en rose.

Χαζό παιχνίδι; Ίσως.. Αλλά ήταν το παιχνίδι μας.

 

  

Άγιος Βαλε(γδύ)νος

EDITORIAL

Χρόνια πολλά σε όλους τους ερωτευμένους -αλλά και τους ερωτεύσιμους!

Die, Die, Die my love..ღ

Die, Die, Die my love

Ένας ακόμη Βαλεντίνος έφτασε, ένας ακόμη Βαλεντίνος στο ιστολόγιο μου. Κι αυτό τον Βαλεντίνο θα τον περάσω μόνη. Αραχτή στο σπίτι, με ταινίες. Με μια τεράστια ποικιλία από τσιπς, γαριδάκια και γλυκά -ποιος σκέφτεται τη δίαιτα σήμερα; Δεν είμαι η μόνη. Ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία. Αλλά...

Βασικά, χέστηκα.

Ποτέ δεν ήμουν “αζαπουλινάκι σήμελα θα γιολτάσουμε μαζί τον έρωτα μας και θα κάνουμε ζουζουνίτσες”. Εδώ που τα λέμε.. Δεν έχω καν αυτό το γονίδιο. Χαχαχα.

Τώρα που το σκέφτομαι, όμως, μ' αρέσει ο Άγιος Βαλεντίνος. Βγαίνουν ωραίες ταινίες, ωραία εσώρουχα, ωραία γλυκά, ωραία λούτρινα και στολίζουν ωραία τα μαγαζιά -όχι εδώ, εδώ είμαστε επαρχία.

Κι απ' την άλλη αν έχεις ταίρι γιατί να μην “γιορτάσεις” μαζί του; Σε τελική ανάλυση, τον έρωτα σας τον γιορτάζετε 364 μέρες το χρόνο, η 365ⁿ θα βλάψει; Κι αν αφήσουμε τα “ζουζουνοξεράσματα” στην άκρη, δεν είναι ωραίο να βγεις μια μέρα με τον άνθρωπο σου σ' ένα μαγαζί με ωραία διακόσμηση ή να δείτε μια ωραία ταινία; Όχι δώρα, όχι βλακείες, ίσως λίγο παραπάνω σεξ, αλλά μια μέρα σαν όλες τις άλλες. Να πούμε και του στραβού το δίκιο είναι ωραία πρόφαση για σεξ.

Απ' την άλλη αν είσαι μόνη, σιγά.. Δε χάλασε κι ο κόσμος. Είτε από επιλογή, είτε επειδή χώρισες, είτε επειδή έχεις να σταυρώσεις γκόμενο κάτι αιώνες, δεν έχει σημασία. Αν θες να το ζήσεις, αλλά δεν έχεις ζευγάρι, δεν πειράζει. Βρες το “ταίρι” σου αλλού. Μπορεί να είναι η παρέα σου, μπορεί να είναι το κατοικίδιο σου.. Ακόμη καλύτερα: ήταν, είναι και θα είναι πάντα ο εαυτός σου.

Οργάνωσε ένα girl's night, είτε με μια εξόρμηση στο σινεμά, ή ένα μικρό παρτάκι στο σπίτι. Δείτε μια ταινιούλα -ρομαντική, κωμική ή θρίλερ- δεν έχει σημασία, φάτε μέχρι σκασμού -τα ζαχαροπλαστεία και η λάκτα κάνουν χρυσές δουλειές του αγίου Βαλεντίνου- και περάστε όμορφα όλες μαζί.

Τώρα αν δε μπορείτε να περάσετε τον Βαλεντίνο μαζί -είτε επειδή είσαι το μόνο “μπακούρι” στην παρέα, είτε επειδή είστε μακριά εκείνη τη μέρα- κοίτα να εκμεταλλευτείς τη μέρα μόνη σου, όσο καλύτερα μπορείς. Πήγαινε κόντρα στο κλισέ και αγόρασε κόκκινα δαντελωτά “valentine's day special edition” εσώρουχα για τη μέρα που θα τα φορέσεις με κάποιον. Ακόμη καλύτερα: φόρεσε τα εκείνο το βράδυ και νιώσε πιο σέξι από ποτέ. Πάμε στοίχημα πώς αν ανέβει η αυτοπεποίθησή σου σύντομα θα προσελκύσεις κάποιον;

Αν πάλι δεν είσαι ρομαντική ψυχή, κι ούτε σκοπεύεις να γίνεις, έχω πρόταση και για σένα. Αντί να κάθεσαι στο σπίτι(γιατί φυσικά δεν έχεις όρεξη να δεις 15χρονα να σαλιαρίζουν) και να λιώνεις στο ίντερνετ(αν δεν παίζεις criminal cases δεν αξίζει) όπου και θα σου τα πρήξουν οι απανταχού ερωτευμένοι(τα ζουζουνοξεράσματα που λέγαμε) οργάνωσε μια βραδιά splatter. Τι καλύτερο για έναν αντι-ρομαντικό από ένα βράδυ με αιματηρές ταινίες; Κάτσε, μη φεύγεις, σου έχω και πρόταση. Έχω το κατάλληλο θρίλερ, που εκτυλίσσεται του Αγίου Βαλεντίνου, με πολύ αιματοκύλισμα κι ο πρωταγωνιστής είναι τρελό γκομενάκι.. Η ταινία λέγεται “My Bloody Valentine” -το 'bloody' είναι κυριολεκτικό- και πρωταγωνιστεί το απίστευτο μανάρι, το αγόρι το ατελείωτο, ο Jensen Ackles (ναι, ο πρωταγωνιστής του Supernatural). Είναι θρίλερ για γερό στομάχι, αλλά αν είσαι αναίσθητη σαν κι εμένα θα σ' αρέσει. Είπαμε ότι είναι για εσάς του εντελώς αντι-ρομαντικούς.

Εγώ πάντως θα δω ρομαντική ταινία. Να ξέρετε. Είμαι ακόμη ανάμεσα σε πολλές ταινίες, αλλά έχω καταλήξει κάπου κοντά στο “If Only” και το “Love me if you dare”. Όχι τίποτα άλλο, δεν τις έχω δει ακόμη.

Σίγουρα θα έχω τσιπς. Και σοκολάτες. Και γαριδάκια. Και κρασί. Τώρα που το σκέφτομαι, τον άμπακο θα φάω πάλι. Ίσως να φτιάξω ένα spitzer. Γιατί όχι;

Όσο για σένα αγάπη που δεν είσαι εδώ: Die, Die, Die my love..ღ

Εξεταστική(ή το πυρ το εξώτερον)!

    Η φετινή εξεταστική του Φεβρουαρίου ήταν μια πρωτόγνωρη και μοναδική εμπειρία. Ήταν οι πρώτες μου εξετάσεις ως τεταρτοετής και οι τελευταίες πριν θεωρηθώ "επί πτυχίω". Φυσικά ως τεταρτοετείς, εμείς ήμασταν οι επιμελείς της σχολής, διαβάσαμε σε όλα -σχεδόν- τα μαθήματα, αντιγράψαμε πολύ λίγο, βοηθήσαμε και τον πλησίον που έχει δώσει το μάθημα 1.385 φορές. Κυρίως τον "επί πτυχίω" πλησίον. Καλά, και τους φίλους μας. Εντάξει, κι αυτούς που μας βοήθησαν σε μια ερώτηση. Οκ, όλους τους βοηθήσαμε απ' την καλή μας την καρδιά.
    Φυσικά ως τεταρτοετείς φοιτητές -που φάγαμε τα νιάτα μας μέσα σ' αυτή τη σχολή- ήμασταν κάτι περισσότερο από επιμελής, καθώς και εργασίες κάναμε -το λάπτοπ μου ρωτήστε τι τράβηξε- και διαβασμένοι πήγαμε -εξαίρεση η γλωσσόλογια.ποτέ δεν τη διάβασα και ποτέ δεν πρόκειται να τη διαβάσω- και δώσαμε όλα τα μαθήματα -εντάξει ένα δεν έδωσα, μην το κάνουμε θέμα. Και καθώς είχαμε πρακτική, ξυπνούσαμε μέσα στην εξεταστική απ' τις 6μιση για να πάμε να διδάξουμε στο δημοτικό και μετά να επιστρέψουμε για διάβασμα -μπορεί να μην ήταν κάθε μέρα, αλλά ήταν ζόρι.
    Δεν ξέρω γιατί, αλλά ενώ τον Σεπτέμβρη ήμασταν όλοι "κλάιν μάιν" ξαφνικά κάπου στο 7ο εξάμηνο γίναμε επιμελείς κι αρχίσαμε να αγχωνόμαστε για το πτυχίο -ακόμη κι αυτοί που δε χρωστάνε μαθήματα.
    Εγώ, οκ, δε χρωστάω πολλά μαθήματα. Ένα που χρωστούσα το πέρασα, ένα που περιμένω βαθμολογία, άφησα κι ένα την προηγούμενη δευτέρα κι άλλα 4 στο επόμενο εξάμηνο που δεν τα έχω δώσει ακόμη. Καλά είναι.. Μόνο που έχω τα ρώσικα κι αγχώνομαι. Να δω τι θα κάνω..
    Τέλος πάντων, αυτό είναι δικό μου πρόβλημα. Τώρα ξεκούραση. Ένα μάθημα μου έμεινε και τελειώνει η εξεταστική μου. Ευτυχώς αναβλήθηκε για 22/02 κι έχω 10 μέρες για διάβασμα.

Ας χαλαρώσουμε λίγο τώρα...

*αυτό είναι το βίντεο με το οποίο μας εξέτασαν στο ακουστικό στα ρώσικα. ήταν τόσο αστείο που δε μπόρεσα να μην το μοιραστώ μαζί σας. πραγματικά είχα ξεκαρδιστεί στα γέλια όσο εξεταζόμασταν. μπορεί να είναι στα ρώσικα, αλλά καταλαβαίνεις τι λένε βλέποντάς τους. είναι μια εξεταστική σε ρώσικο πανεπιστήμιο κι ο κάθε φοιτητής πάει αδιάβαστος και λέει το μακρύ του και το κοντό του. μια κοπελιά πχ βάζει μπαλόνια στην κοιλιά και λέει ότι είναι στον 8ο μήνα. πάνω που πάει να τη διώξει ο καθηγητής, το μπαλόνι σκάει. τέτοια ευτράπελα είναι όλα, που συμβαίνουν σε όλα τα πανεπιστήμια. Επίσης να σας πω ότι αυτός που τρώει κλωτσιά απ' τον καθηγητή είχε πει πως η Ελλάδα εξεστράτευσε στην Τροία κι αυτό -κοροϊδεύοντας τους 300- φωνάζει "Это Спарта" (This Is Spartaaa!) και των κλωτσά για να τον ρίξει. Επίσης, ο φοιτητής στο τέλος είναι ο μοναδικό που ξέρει την απάντηση κι επειδή πέρασε αυτός γιορτάζουν όλοι μαζί.

Ώρα για παραμύθι..

Once upon a time

Once upon a time..

Once upon a time...

Μια φορά κι ένα καιρό, σ' ένα μέρος πολύ μακρινό ζούσε μια πριγκίπισσα. Ήταν φυλακισμένη σε μια ανοιχτή φυλακή. Ελεύθερη να κάνει ότι θέλει, μα όχι να φύγει. Προσπαθούσαν να της το κρύψουν, μα αυτή το ήξερε. Ήξερε πώς δεν είναι αυτή η δική της ζωή, πως υπάρχουν πολλά που δεν έχει δει. Φανταζόταν ένα κόσμο φτιαγμένο μόνο γι' αυτή. Χτισμένο με τα όνειρα που χτίσανε γύρω της τη μικρή φυλακή. Χτισμένο με τείχη ευτυχίας και πύλες αγάπης. Αλλά δεν ήταν έτσι.

Γιατί τόσα χρόνια το μόνο που δεν της μάθανε ποτέ ήταν η ελευθερία. Ήταν για δικό της καλό, μα έχτισε μια ουτοπία γύρω της. Γιατί ελευθερία είναι να πονάς, να φοβάσαι, να νιώθεις μόνος. Και μέσα σ' όλα αυτά να μαζεύεις δυνάμεις και να τα ξεπερνάς. Να μαζεύεις στιγμές ευτυχίας και να φτιάχνεις το δικό σου κολλάζ. Να πολεμάς κάθε μέρα. Για ένα καλύτερο αύριο, για περισσότερες στιγμές ευτυχίας, για ένα μεγαλύτερο κολλάζ. Να ψάχνεις την επίπονη αλήθεια, αντί το τρυφερό ψέμα. Να καίγεσαι.

Πέρασαν πολλά χρόνια περιμένοντας τον πρίγκιπα που θα εμφανιστεί ξαφνικά ένα πρωινό και θα την πάρει μαζί στο βασίλειο του. Μέρες και νύχτες πέρασαν κι αυτή αγνάντευε τον ορίζοντα, ψάχνοντας το σημάδι του. Μερόνυχτα που ονειρευόταν το μακρινό βασίλειο.

Ώσπου μια μέρα αποφάσισε να μην τον περιμένει πια. Να πάει να τον βρει αυτή. Να το σκάσει κρυφά από τη φυλακή της. Να ψάξει, να ταξιδέψει, να ξεφύγει, να πολεμήσει. Με μια λέξη να ζήσει. Τ' αγαπημένα της πρόσωπα -αυτοί που έχτισαν μια φυλακή φτιαγμένη από αγάπη για να την προστατέψουν- προσπάθησαν να τη σταματήσουν, να την προειδοποιήσουν. Της τόνισαν πως δεν υπάρχει επιστροφή. Της ζήτησαν να παραμείνει για λίγο ακόμα παιδί. Αλλά η πριγκίπισσα είχε μεγαλώσει πια. Διάλεξε την πραγματικότητα. Διάλεξε ν' αφήσει τη δική της φυλακή. Διάλεξε αυτό που νόμιζε ότι μπορούσε να έχει. Κι έτσι ξεκίνησε να βρει τον πρίγκιπα της.

Τον πρώτο καιρό χάρηκε. Εκείνη η πρωτόγνωρη ευτυχία κατέκλυσε όλο της το είναι. Ήταν ελεύθερη. Ελεύθερη κι ευτυχισμένη. Είχε ξεχάσει το τίμημα. Σύντομα, όμως, κατάλαβε από τι προσπαθούσαν να την προστατέψουν. Έζησε τη μια απογοήτευση μετά την άλλη. Φίλησε πολλούς πρίγκιπες που έγιναν βάτραχοι και πολλούς βατράχους που δεν έγιναν πρίγκιπες. Πολλοί ψεύτικοι πρίγκιπες τη χρησιμοποίησαν για δικούς τους σκοπούς, κι ύστερα έφυγαν σαν να μην τρέχει τίποτα. Πολλοί εξαφανίστηκαν απ' τη ζωή της χωρίς αφορμή, χωρίς εξήγηση, χωρίς αιτία, σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Στο τέλος δεν το καταλάβαινε καν. Ένιωσε το μίσος και την κακία των ανθρώπων. Βρέθηκε υπαίτια χωρίς να φταίει. Συχνά γινόταν θύμα των περιστάσεων. Γνωρίστηκε με την αλήθεια και τον πόνο που την συνοδεύει. Κάποιες αλήθειες τις είδε με τα μάτια της, άλλες τις άκουσε, κάποιες τις διάβασε στα μάτια των άλλων, μερικές τις ανακάλυψε μόνη της, λίγες τις φαντάστηκε, πολλές δε θα τις μάθει ποτέ..

Ο πρώτος πρίγκιπας ήταν ένας έκπτωτος αριστοκράτης.

Ο δεύτερος ένας βάτραχος που φίλησε με την ελπίδα να μεταμορφωθεί σε πρίγκιπα.

Ο τρίτος ένας ανερχόμενος γαλαζοαίματος.

Ο τέταρτος ένας μεταμφιεσμένος αλήτης και εγκληματίας.

Ο πέμπτος ήταν ένας πραγματικός πρίγκιπας, μα η βασίλισσα δεν την ήθελε στο βασίλειο τους.

Βρήκε και μερικούς ακόμη, όλοι όμως είχαν την ίδια κατάληξη. Κάποτε, μετά από καιρό, είχε πλέον βαρεθεί αυτή την αέναη αναζήτηση χωρίς επιτυχία, είχε κουραστεί, είχε χάσει κάπου στην πορεία και το διάδημα της, το τακούνι απ' το γοβάκι της είχε σπάσει, ήταν οργισμένη -δεν υπάρχουν και zanax στην παραμυθοχώρα- κάθισε σ' ένα βράχο να ξεκουραστεί. Δίπλα περνούσε ένα ρυάκι, με γάργαρο νερό, κι έσκυψε να πιει, να ξεδιψάσει. Σκύβοντας, όμως, είδε την όψη της στο νερό.

Το καθρέπτισμα της την τρόμαξε, πρώτη φορά έβλεπε αυτή την κοπέλα. Αυτή δεν ήταν πριγκίπισσα, ήταν μια κοινή θνητή. Το δέρμα της είχε χάσει τη λάμψη του, τα μαλλιά της ήταν ανακατεμένα, τα μάτια της ήταν κόκκινα, πρησμένα απ' το κλάμα, μαύροι κύκλοι είχαν ζωγραφιστεί από κάτω τους. Το φόρεμα της ήταν σκισμένο(της το 'σκισε ο εγκληματίας που γνώρισε), τα πόδια της γδαρμένα(τρέχοντας να γλιτώσει απ' αυτόν σκόνταψε σε μια πέτρα κι έπεσε), το τακούνι απ' το γοβάκι όπως είπαμε και πριν ήταν σπασμένο, το μισοφόρι της μέσα στις λάσπες. Σκέφτηκε του γονείς της κι αν θα την αναγνωρίζανε σ' αυτή την κατάσταση, χωρίς καν να φορά το στέμμα της. Αναστέναξε.

Αυτή τη φορά όμως αποφάσισε πως είχε κλάψει αρκετά. Πήρε μια βαθιά ανάσα και αποφάσισε να επιστρέψει στο δικό της παλάτι, στην Πέρα Χώρα, και να μη κοιτάξει πίσω της ποτέ. Να πάει στη μαμά-βασίλισσα και το μπαμπά-βασιλιά, να κλειστεί στην αγκαλιά τους για πάντα. Μακριά από τον πόνο, μακριά απ' τη λύπη, την κακία, την εγκατάλειψη, την προδοσία, την εκμετάλλευση. Μακριά απ' όλους τους πρίγκιπες -αληθινούς και μη- του κόσμου.

Με μια κίνηση, σηκώθηκε απ' την πέτρα και ξεκίνησε να γυρίσει σπίτι. Πόση δύναμη βρήκε ξαφνικά με αυτή της την απόφαση! Ενώ ήταν έτοιμη να παραιτηθεί, εκεί, σ' εκείνο το βράχο, σ' εκείνο το ρυάκι, η θύμηση των γονιών της της έδωσε κουράγιο..

Ταξίδευε πολύ καιρό -η αναζήτησή της την είχε πάει πολύ μακριά- ώσπου τελικά αντίκρυσε τα τείχη του βασιλείου της να ορθώνονται μπροστά της. Αναρίγησε όλο συγκίνηση∙ Κίνησε να διαβεί τις ολόχρυσες πύλες, μα μόλις ζύγωσε είδε το καθρέπτισμα της στο λαμπερό μέταλλο. Γι' άλλη μια φορά τρόμαξε.

Η όψη της αυτή τη φορά ήταν δυο φορές χειρότερη. Τα ρούχα της ήταν σε ακόμη τραγικότερη κατάσταση και τα γοβάκια της τα έκλεψε ένας απατεώνας πρίγκιπας στο δρόμο. Η πριγκίπισσα έβαλε τα κλάματα. Πώς θα έμπαινε έτσι στο βασίλειό της; Πώς θα εμφανιζόταν στους γονείς της σε αυτή την κατάσταση; Πώς θα την αναγνώριζαν;

Ενώ η πριγκίπισσα μας έκλαιγε, η χρυσή πύλη άνοιξε και βγήκε ένας πρίγκιπας. Την είδε. Τον είδε. Γνωριζόντουσαν από παλιά. Ο πρίγκιπας ήταν ανέκαθεν ερωτευμένος μαζί της, αυτή όμως δεν υπέκυπτε. Ήθελε κάτι άλλο. Της ήταν πολύ οικείος κι έψαχνε κάτι μακρινό. Δε μπορούσε να δει τι βρισκόταν ακριβώς μπροστά της. Και να που τώρα βρέθηκε ξανά στο δρόμο της. Η πριγκίπισσα ήταν σίγουρη ότι δε θα την αναγνώριζε σε αυτή την κατάσταση.

Κι όμως αυτός την κατάλαβε. Αρκούσε μια ματιά μονάχα. Κι ας μη φορούσε το στέμμα της, κι ας ήταν κουρέλια τα ρούχα της. Τη φώναξε με τ' όνομά της κι αυτή γύρισε. Ύστερα της άπλωσε το χέρι και τη βοήθησε να σηκωθεί.

Την πήρε στον πύργο του, την περιποιήθηκε, διέταξε να της φέρουν καινούρια ρούχα. Μα αυτή, μετά απ' όσα πέρασε φοβόταν να τον αφήσει να την πλησιάσει. Της έδωσε ένα υπέροχο δωμάτιο, κατάλληλο για πρίγκιπες και βασιλείς. Ό,τι ήθελε το είχε. Κατάφερε να της κλέψει ένα φιλί, αλλά η πριγκίπισσα όρθωσε ξανά έναν τεράστιο τοίχο ανάμεσά τους. Φοβόταν ν' αφεθεί, να εμπιστευτεί ξανά. Ο πρίγκιπας στο τέλος διέταξε να της φτιάξουν ένα διάδημα, αριστοκρατικό και μεγαλοπρεπές, αντάξιο της αίγλης του βασιλείου της μα και της ομορφιάς της. Θα της το έδινε και θα την άφηνε να φύγει. Κατάλαβε πως δε μπορούσε πια να την κρατά παρά τη θέληση της.

Τη μέρα που της έδωσε το νέο στέμμα και της είπε πως μπορεί να γυρίσει στην οικογένειά της, η πριγκίπισσα ξαφνικά λυπήθηκε. Φοβήθηκε στη σκέψη πως θα τον χάσει. Αργά, αλλά σταθερά τον συνήθισε, τον εμπιστεύτηκε, τον ερωτεύτηκε. Ωστόσο, ακόμη δίσταζε να του πει πως νιώθει. Είχε υποσχεθεί στον εαυτό της ότι δε θα μπλέξει ξανά με πρίγκιπες. Άρχισε, όμως, σιγά-σιγά να γκρεμίζει τον τοίχο ανάμεσά τους..

Αρχικά του ζήτησε να μείνει λίγο ακόμη στο κάστρο του, να προετοιμαστεί για την επικείμενη συνάντηση. Ύστερα ένα χάδι, μια αγκαλιά, ένα φιλί... Λιθαράκι λιθαράκι ο τοίχος γκρεμιζόταν. Ήρθαν κοντά. Η πριγκίπισσα αποφάσισε να τα ρισκάρει όλα για όλα. Άλλη μια φορά, μια τελευταία φορά να προσπαθήσει. Έτσι κι έκανε.

Ήταν και οι δύο τόσο ευτυχισμένοι.. Μα και η οικογένεια του πρίγκιπα το ίδιο. Ένας βασιλικός γάμος ήταν στα σκαριά, έπρεπε όμως πρώτα η πριγκίπισσα να βρει την οικογένειά της. Έτσι, ένα πρωινό το ζευγάρι πήρε την πιο μεγαλοπρεπή άμαξα του βασιλείου και ξεκίνησε για την Πέρα Χώρα.

Ο βασιλιάς και η βασίλισσα δάκρυσαν όταν είδαν την πριγκίπισσα τους. Ήταν ευτυχισμένη, ερωτευμένη και φορούσε το ομορφότερο στέμμα που είχε δει ανθρώπου μάτι. Πρόσεξαν ότι ο πρίγκιπας που τη συνόδευε ήταν ο γιος των αγαπητών τους φίλων. Αυτός για τον οποίο την προόριζαν. Ξαφνικά χάρηκαν που την άφησαν να φύγει. Γιατί ακολούθησε τελικά τον ίδιο δρόμο που θα της επέβαλλαν αυτοί.

Και κάπως έτσι, κάλεσαν τους γονείς του πρίγκιπα κι άρχισαν τις ετοιμασίες για το γάμο...

Θα σας έλεγα πως ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα,

αλλά η ιστορία μας είναι ακόμη στην αρχή κι εγώ δεν έμαθα το τέλος.

Γι αυτό θα πω απλά: Συνεχίζεται...

Ένα χρόνο μακριά μας...

Ένα χρόνο μακριά μας έκλεισε η αγγελική φωνή που έσβησε μετά από πολύχρονο εθισμό στα ναρκωτικά και τις καταχρήσεις. Τις ίδιες καταχρήσεις που κατέστρεψαν την υπέροχη φωνή της. Ένα μοναδικό ταλέντο. Ο λόγος φυσικά για τη Whitney Houston.
Θυμάμαι ήταν σαν σήμερα, πριν ένα χρόνο, ένα σαββατιάτικο πρωινό που άνοιξα την τηλεόραση κι έμαθα την είδηση του θανάτου της. Τότε -είχα ακόμη ίντερνετ- κι έγραψα αμέσως εδώ. Ένα χρόνο μετά δε μπορώ ακόμη να το πιστέψω. Όχι πως δεν ήταν αναμενόμενο, απλά ήταν, είναι και θα είναι άδικο. Τέτοιες φωνές βγαίνουν πολύ σπάνια.
Τουλάχιστον όλοι θυμήθηκαν το λησμονημένο ταλέντο της.
Δεν έχω κάτι άλλο να πω.. Θ' αφήσω τη φωνή της να μιλήσει για την ίδια.

*Μη χάσετε το σωματοφύλακα(TheBodyguard) 

σήμερα στις 22:00 στο  Star.