Όφις politics

Όφις politics

Μου βρήκε δουλειά και έπειτα με απέλυσε χωρίς αιτία. 

Όχι κάποιος σκληρός εργοδότης, αλλά η κολλητή μου. 

Από τη Δέσποινα, όπως τα διηγήθηκε στη Μαρία Πετρίδη

Με τη Φλώρα ήμασταν φίλες από το δημοτικό και παρόλο που ήμασταν διαφορετικές προσωπικότητες –εκείνη ήταν κοινωνική, δυναμική, οργανωτική, ενώ εγώ πιο εσωστρεφής και λιγομίλητη– ήμασταν αχώριστες για χρόνια, χειμώνα και καλοκαίρι, στα καλά και στα δύσκολα. Στην παρέα οι φίλοι μας τη φώναζαν «λοχία» λόγω του αυταρχικού της χαρακτήρα, αλλά εμένα αυτή η αυταρχικότητα δεν με ενοχλούσε. Την έβλεπα ως μια μορφή προστατευτικότητας απέναντί μου. Μέχρι που ξεκινήσαμε να δουλεύουμε μαζί και η αίσθηση αυτή άρχισε να αλλάζει.

Σε δουλειά να βρισκόμαστε

Όταν ήμασταν στο τέταρτο έτος των σπουδών μας, η Φλώρα ξεκίνησε να δουλεύει σε μια μεγάλη εταιρεία και ήταν ενθουσιασμένη. Λίγους μήνες αργότερα μου είπε ότι στην εταιρεία της έψαχναν για web designer μερικής απασχόλησης και μου πρότεινε να στείλω βιογραφικό. «Θα τους μιλήσω κι εγώ. Θα είναι τέλειο να δουλεύουμε μαζί!» μου είπε με ενθουσιασμό κι εγώ αμέσως ακολούθησα τη συμβουλή της.

Δύο εβδομάδες μετά με ξεναγούσε όλο καμάρι στα γραφεία. Δεν ήμασταν στο ίδιο τμήμα, αλλά είχαμε άμεση συνεργασία και τον πρώτο καιρό ήταν ο φύλακας άγγελός μου. Ήξερε ότι όταν βρίσκομαι σε καινούριο περιβάλλον αγχώνομαι, οπότε μου εξηγούσε τα πάντα και φρόντιζε να μη μου ξεφύγει κανένα λάθος. Κάποις άλλος μπορεί να το θεωρούσε παρεμβατικό, αλλά εγώ το έβλεπα ως ένδειξη αγάπης και φροντίδας.

Εργασία και χαρά

Σύντομα οι ικανότητές μου εκτιμήθηκαν, απέκτησα καλή σχέση με τους συναδέλφους μου και ένιωθα αρκετά πιο κοινωνική και δυναμική. Πριν κλείσω χρόνο στην εταιρεία, τα τμήματά μας ενοποιήθηκαν. Εγώ ξεκίνησα να δουλεύω full time και η Φλώρα έγινε project manager. Λίγες εβδομάδες αργότερα όμως τα πράγματα άρχισαν να παίρνουν δυσάρεστη τροπή.

Με μεγάλη στενοχώρια διαπίστωσα ότι η Φλώρα ως προϊσταμένη δεν ήταν απλώς ο λοχίας της παρέας, αλλά ένας δικτάτορας. Φώναζε σε όποιον έκανε λάθος, όταν κάτι δεν της άρεσε μιλούσε απότομα και ειρωνικά και αρνιόταν να ακούσει οποιαδήποτε άποψη ήταν αντίθετη με τη δική της. Από τις εκρήξεις αυτές δεν γλίτωνα ούτε εγώ. Για την ακρίβεια, ήμουν εκείνη που άκουγε τα περισσότερα, χωρίς συνήθως να υπάρχει ουσιαστικός λόγος, όπως με διαβεβαίωναν και όσοι παρακολουθούσαν τις απίστευτες σκηνές μεταξύ μας.

Το πρώτο διάστημα σκεφτόμουν ότι ήταν το άγχος της ευθύνης, αλλά όταν προσπάθησα να της μιλήσω για τη στάση της, εκείνη έκοψε τη συζήτηση με ένα «Εδώ δεν είμαστε στο σχολείο».

Friends connection lost

Όσο εκείνη συνέχιζε να διοικεί με τον αυταρχικό της τρόπο το τμήμα κι εγώ να αντιτίθεμαι στην τακτική της, άρχισε να επηρεάζεται αρνητικά και η σχέση μας εκτός δουλειάς. Στις εξόδους μας άρχισε ξαφνικά να σχολιάζει αρνητικά το ντύσιμο, τα μαλλιά μου, ακόμα και τι ποτό έπινα, ενώ όταν η κουβέντα πήγαινε στη δουλειά αντιμετώπιζε με σαρκασμό οτιδήποτε σχολίαζα, φροντίζοντας να επισημαίνει με υπόγειους τρόπους ότι χάρη σ’ εκείνη δεν τα είχα θαλασσώσει από την πρώτη μέρα.

Το συζήτησα με μια κοινή μας φίλη, η οποία υπέθεσε ότι ίσως στη Φλώρα δεν άρεσε το γεγονός ότι δεν την είχα ανάγκη πια για να τα καταφέρω, όπως συνέβαινε όταν ήμασταν μικρά παιδιά. «Νομίζω ότι σε βλέπει ανταγωνιστικά, κι αυτό δεν είναι καλό» κατέληξε. Η Φλώρα ήταν πράγματι πάντα ανταγωνιστική, όμως μου φάνηκε απίθανο να νιώθει έτσι για εμένα. Όταν λίγες μέρες αργότερα την παρακολούθησα άναυδη να παρουσιάζει μια δική μου ιδέα για δική της, θυμήθηκα τα λόγια της φίλης μας και αποφάσισα να αντιδράσω.

Όταν της ζήτησα εξηγήσεις, υποκρίθηκε πως δεν θυμόταν καν ότι της είχα προτείνει λίγες μέρες πριν μια «παρόμοια ιδέα». Όταν επέμεινα μην μπορώντας να πιστέψω ότι η παιδική μου φίλη μού έλεγε ψέματα κοιτάζοντάς με στα μάτια, μου είπε ότι, αν ήθελα να μιλήσουμε λίγο σοβαρά, έπρεπε να καταλάβω ότι σε εκείνη όφειλα το γεγονός ότι είχα δουλειά και καλά θα έκανα να τη σέβομαι περισσότερο.

Ψυχρός πόλεμος

Οι επόμενες τρεις εβδομάδες ήταν εφιαλτικές. Η κολλητή μου φίλη μού φόρτωνε λάθη άλλων, μου ανέθετε όλες τις ασήμαντες δουλειές και μου άλλαζε συνεχώς τα deadlines. Εν ολίγοις, ο λοχίας μού έκανε καψόνια. Είχα φτάσει στο όριά μου, κι έτσι αποφάσισα να της μιλήσω σε μια προσπάθεια να σώσω τόσο τη φιλία μας όσο και την ψυχολογική μου ισορροπία.

Πήγα στο γραφείο της και της είπα ανοιχτά όλα όσα σκεφτόμουν για τη συμπεριφορά της απέναντί μου και πόσο επικίνδυνη θεωρούσα την τροχιά που είχαν πάρει τα πράγματα. Με άκουσε χωρίς να με διακόψει, γεγονός που το θεώρησα καλό σημάδι. Όταν όμως ολοκλήρωσα, με κοίταξε στα μάτια και εκείνο το κλάσμα του δευτερολέπτου κατάλαβα ότι η σιωπή της πριν κάθε άλλο παρά καλό σημάδι ήταν. 

Η Φλώρα χαμογέλασε και μου είπε ότι είχα τρελαθεί τελείως, αφού ήμουν ο τελευταίος άνθρωπος στον κόσμο τον οποίο θα έβλεπε ανταγωνιστικά. Και ότι, προφανώς, το πρόβλημα με τον ανταγωνισμό και τη ζήλια το είχα εγώ και καλά θα έκανα να το κοιτάξω. Το αποκορύφωμα ήταν η φράση της «Μη με προκαλείς», που μου πέταξε πριν πάρει την τσάντα της και φύγει χτυπώντας πίσω της την πόρτα.

Φίλη-φίδι

Την επόμενη μέρα δεν μού μίλησε μέχρι το απόγευμα. Λίγο πριν σχολάσω με φώναξε στο γραφείο της και μου είπε, χωρίς να με κοιτάζει, ότι από τη διεύθυνση της είχαν ζητήσει να κάνει περικοπές και ότι δεν μπορούσε πια να «δικαιολογεί το μισθό ανθρώπων που δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους». Επομένως, έπρεπε να μαζέψω τα πράγματά μου και να φύγω άμεσα.

Έμεινα να την κοιτάζω άναυδη. Ήξερα ότι η επιχείρηση πήγαινε καλά, ότι σύντομα θα αναλαμβάναμε και νέα πρότζεκτ και ότι υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να γίνουν νέες προσλήψεις. Όσο για την απόδοσή μου στη δουλειά, απ’ όσο ήξερα δεν υπήρχαν παράπονα.

Σε μια τελευταία προσπάθεια επικοινωνίας την παρακάλεσα να μου απαντήσει ειλικρινά αν με έδιωχνε επειδή είχα διαφωνήσει μαζί της ή για κάποιον άλλο λόγο, που δεν είχα φανταστεί. Με κοίταξε δήθεν σοκαρισμένη και μου είπε ότι δεν θα έμπαινε καν στον κόπο να απαντήσει σε μια τέτοια ερώτηση. 

Πήγα στις τουαλέτες και άρχισα να κλαίω. Πώς ήταν δυνατόν η παιδική μου φίλη να έχει γίνει εχθρός μου; Πώς είχε μεταμορφωθεί ξαφνικά σε ένα πρόσωπο που δεν αναγνώριζα; Σκέφτηκα να ξαναπάω στο γραφείο της και να αρχίσω να της φωνάζω μπροστά σε όλους, να τη βρίσω, να πάω να μιλήσω στο διευθυντή. Δεν έκανα τίποτα. Έφυγα χωρίς να χαιρετήσω κανέναν.

This is it

Ένιωθα για εβδομάδες απίστευτη οργή και το γεγονός ότι οι κοινοί μας φίλοι πήραν το μέρος μου δεν με βοηθούσε να ηρεμήσω. Το ότι θα μπορούσα να μην είχα καταλάβει ποτέ σε ποιο σημείο ήταν ικανή να φτάσει η παιδική μου φίλη αν η ζωή δεν το έφερνε να δουλεύουμε μαζί με εξόργιζε. Σκεφτόμουν τα πιο παρανοϊκά σχέδια εκδίκησης, αλλά φυσικά δεν υλοποίησα κανένα από όλ’ αυτά. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα πως ό,τι κι αν έκανα για να την εκδικηθώ, η πικρία μέσα μου δεν θα έσβηνε, θα μεγάλωνε. Και οπωσδήποτε δεν μπορούσα να επιτρέψω στον εαυτό μου να αλλάξει γνώμη για την έννοια της φιλίας, όπως την είχα πάντα στο μυαλό μου. 

Σήμερα έχω αφήσει πίσω μου αυτή την ιστορία. Το χρωστάω στους υπόλοιπους φίλους μου. Ό,τι κι αν έγινε, όσο μεγάλη κι αν ήταν αυτή η απώλεια, επιλέγω συνειδητά να συνεχίσω να αγαπάω και να εμπιστεύομαι ανεπιφύλακτα τους αγαπημένους μου. Είτε τους γνωρίζω μία πενταετία είτε είκοσι ολόκληρα χρόνια.

Πηγή: Cosmopolitan