Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο.
Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὠφελεῖ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου ~ Η Σονάτα του Σεληνόφωτος

Lisa

This is thy hour O Soul, thy free flight into the wordless. Away from books, away from art, the day erased, the lesson done. Thee fully forth emerging, silent gazing, pondering the themes thou lovest best. Night, sleep, death, and the stars. - Walt Whitman

Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2014

Εξομολογήσεις Αγνώστων III

...Μαμά, ακρίδα! 
11.5.2014

Σεπτέμβριος του 2012... βράδυ, δεν θυμάμαι ημερομηνία, θυμάμαι μόνο ότι είχε πολλή ζέστη... Η μάνα μου μετρούσε μέρες ζωής, το βλέπαμε, το ξέραμε... Είχε μείνει μια σταλίτσα, δεν έτρωγε σχεδόν τίποτα, αδύναμη, την σηκώναμε σχεδόν αγκαλιά κι έκανε λίγα βήματα μόνο με τη βοήθειά μας. Τα περισσότερα βράδια κοιμόμουν δίπλα της... στον έναν καναπέ η μάνα μου, στον άλλο εγώ... Έτσι κι εκείνο το βράδυ. Εγώ χάζευα τηλεόραση, έκανα ότι διάβαζα το ''Τελευταίο τσιγάρο'' της Μαντά (που δεν μπόρεσα ποτέ να το διαβάσω, γιατί το έχω συνδυάσει με εκείνες τις νύχτες μας), χαζοκοιμόμασταν, μιλούσαμε, κουτσομπολεύαμε, έδινε θάρρος η μία στην άλλη... 
Η μπαλκονόπορτα ανοιχτή... Ξαφνικά βλέπω να προσγειώνεται στην οθόνη της τηλεόρασης μια ακρίδα! Αντιμέτωπη με το θάνατο της μάνας μου, το πάλευε η ψυχούλα μου, αντιμέτωπη με την ακρίδα, με τίποτα! Πόσο γελοίο, ε; 
Ανεβαίνω πάνω στον καναπέ και κρατάω για όπλο το συγγραφικό έργο της Μαντά. Φωνάζω ''μαμά, ακρίδα!!!'' Γυρνάει, βλέπει την ακρίδα, σηκώνεται (!!!), παίρνει μια πετσετούλα που είχα πάντα δίπλα της, πάει στην τηλεόραση, πιάνει την ακρίδα, βγαίνει στο μπαλκόνι και την πετάει!!!! Ξαναξαπλώνει, λέγοντας ''αμάν, ρε Κατερίνα! Αρκούδες δεν φοβάσαι, ακρίδες φοβάσαι''! Κι εγώ μένω εκεί, άγαλμα, νομίζω ότι έχω περάσει σε άλλη διάσταση, περιμένω μόνο πια να ξημερώσει, για να πάρω την αδελφή μου και να της πω: ''Η μαμά μάς κοροϊδεύει. Είναι καλά και κάνει την άρρωστη''! 
Ναι, οι μάνες, τα μπορούν όλα για τα παιδιά τους! Όλα! 
''Να τις αγαπάτε τις μάνες σας ρε'', σας φωνάζουμε όσοι δεν τις έχουμε πια, αλλά έχουμε όλοι μας τόσες πολλές υπέροχες καθημερινές ιστορίες αγάπης να διηγηθούμε από τις μάνες μας... 
Ξημερώνει η Γιορτή της Μητέρας, έρχεται καλοκαίρι, τα φυτά στα μπαλκόνια μου μεγαλώνουν, οι μπαλκονόπορτες θα μένουν σε λίγο ανοιχτές και οι ακρίδες θα βρίσκουν περάσματα για το σπίτι μου... 
Πηγή:www.lifo.gr

4 σχόλια:

  1. Ντάξει...Από τις πιο συγκινητικές ιστορίες.... :')

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ρε συ την διάβαζα και έκλαιγα! Και οι δύο εξομολογήσεις για πεθαμένους γονείς που έχω διαβάσει στο λιφο(η πρώτη ήταν εκείνη που δανείστηκα από σένα http://lisaandothers.blogspot.gr/2014/05/blog-post_12.html) ήταν πραγματικά απίστευτες!

      Πόσο φοβερή είναι η δύναμη μιας μάνας όταν πρόκειται για το παιδί της!

      Διαγραφή
  2. Βρε Λιζάκι μου τι εύθραστη πρέπει να είναι η ψυχή την ώρα που βγάζει τέτοιο συναίσθημα!συγκλονιστική ιστορία..οι μαμάδες είναι πάντα έτσι..θα σηκωθούν όρθιες έστω κι αν δσεν μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά τους στις άσχημες η στενάχωρες στιγμές τους!φιλάκια πολλά και μιά αγκαλίτσα απο μένα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η αγάπη της μάνας δεν έχει όρια τελικά...και απ' το κρεβάτι του πόνου θα σηκωθεί προκειμένου να βοηθήσει το παιδί της -ανεξάρτητα από την ηλικία του παιδιού!
      χαίρομαι που σε βλέπω ξανά στη μπλογκογειτονιά! φιλιά

      Διαγραφή