τελευταίο τσιγάρο

Το τελευταίο τσιγάρο το χαρίζω σε σένα

5-6 τζούρες νικοτίνης…

Εκεί μέσα σε έπνιξα κι έθαψα τα ατέλειωτα βράδια μας. Στο τελευταίο τσιγάρο που κάπνισα μπροστά σου, βλέποντας σε να μαζεύεις βαλίτσες κι αναμνήσεις. Επάνω στο σταυροπόδι μου διέψευσα την εικόνα της αδυναμίας μου να βρίσκομαι μακριά σου και τη μετέτρεψα σε άσχημη ζωγραφιά απέχθειας και μετάνοιας. Στο τελευταίο μου τσιγάρο που η μυρωδιά του κάλυψε το άρωμα που συνεχώς με έσερνε από πίσω σου. Ένας πυκνός καπνός θόλωσε όλες τις στιγμές μας και μέσα σε δευτερόλεπτα ανέτρεψε ολόκληρους μήνες ευτυχισμένης συνύπαρξης.

Λίγες μόνο ρουφηξιές καπνού μου θύμισαν το σκληρό ναρκωτικό που γευόμουν καθημερινά πλάι σου. Επέλεξα να ζήσω τη στιγμή της αποχώρησής σου από κοντά από το να τρέξω μακριά, στον εαυτό μου. Για να μάθω την πραγματική αλήθεια σου. Να καταλάβω πόσο μπορεί να κρατήσει ένα μεθύσι έρωτα. Πόσο γαλάζιο ουρανού μπορεί να παρασύρει στο διάβα του μία σταγόνα αίμα από δάκρυ ενός άνδρα που αγαπάει.

Και κάθομαι και συγκρίνω το πρώτο μας τσιγάρο με κείνο το τελευταίο. Βάζω δίπλα δίπλα το βραδύκαυστο με αυτό το βιαστικό. Το απολαυστικό με τούτο εδώ το δυσκολόπιοτο.

Επιτέλους, τελείωσε κι αυτό όπως έσβησες κι εσύ.

Δεν τσαλακώθηκες μέσα σε στρογγυλό τασάκι. Μα κάτι δυνατό που υπήρχε μέσα μου κατάφερες κι έσπασε σα γυαλί και ράγισε σε βάθος την ψυχή μου.

Σου χαρίζω την τελευταία μου εικόνα.

Το τελευταίο μου τσιγάρο κοντά σου.

Άλλωστε, πάντα μου έλεγες πως σε γοητεύει ο τρόπος που το κρατώ.

Αντώνης Πουλινάκης

Πηγή: Μεταξύ μας