Εκλο-y̶e̶s, Εκλο-no!

Αγώνες Ψήφου†

Στις προηγούμενες δημοτικές εκλογές, του 2010, η πόλη μας γνώρισε μια ριζοσπαστική αλλαγή. Ένας πρώην δήμαρχος, στηριζόμενος μέχρι τότε εκ του πάντα υπεύθυνου κόμματος, αποκαθηλώθηκε από την πρωτοκαθεδρία του ψηφοδελτίου του συνδυασμού του χάριν στήριξης στον μέχρι τότε επικεφαλής των ψηφοδελτίων του πρώην νομού, στον οποίο ανήκουμε. Βλέπετε, η κατάργηση της αυτοδιοίκησης σε νομαρχιακό επίπεδο από τον "κακό" Καλλικράτη και η αναγόρευση των δήμων σε περιφερειακές ενότητες, έθεσαν τον πρώην νομάρχη εκτός πολιτικής κούρσας. Έτσι οι "κακοί" ανώτεροι από τα κεντρικά του κόμματος θεώρησαν ότι ήταν η σωστή κίνηση να βάλουν πρώτο στην κούρσα για τη δημαρχεία το πρωτοπαλήκαρο τους, τον μέχρι τότε νομάρχη, και να πετάξουν τον πρώην δήμαρχο(που έχαιρε σεβασμού ακόμη και από άτομα αντιθέτων πολιτικών απόψεων) σαν την τρίχα απ' το ζυμάρι. Αυτό φυσικά τον έκανε να αντιδράσει και να κατέβει ως ανεξάρτητος δήμαρχος με δικό του συνδυασμό. Δεν ήταν η πρώτη φορά που κάποιος επιχειρούσε να κατέβει ανεξάρτητα(κανείς δεν έδινε, ωστόσο, σημασία τότε σε τέτοιες ανεξάρτητες κινήσεις), ήταν, όμως, η πρώτη φορά που το επιχειρούσε αυτό πρώην υψηλό στέλεχος της πολιτικής ζωής του τόπου. Αυτό φυσικά αποτέλεσε και το έναυσμα για τη φετινή κατάσταση, με τον κάθε πικραμένο να θέλει να γίνει δήμαρχος από το πουθενά. Και μαζί μ' αυτόν να θέλει να γίνει δημοτικός σύμβουλος και ο τελευταίος τσέλιγκας που κατέβηκε από τα βουνά. Και κάπως έτσι ξεκίνησε η ιστορία μας...

Όπως προανέφερα, υπάρχουν δύο κατηγορίες υποψηφίων συνδυασμών τοπικής αυτοδιοίκησης: οι εκπορευόμενοι εκ του πατρός και των αγίων κομμάτων, αφενός, κι εκείνοι που καλούνται ανεξάρτητοι, αφετέρου. Βλέπετε, όπου υπάρχει σάπιο υπάρχουν και σκουλήκια και η σαπίλα της τοπικής αυτοδιοίκησης είναι η ευκολότερα προσβάσιμη σε μη αναμεμειγμένους με κόμματα. Στόχος δεν είναι μόνο τα λεφτά σε αυτές τις εκλογές(καθώς συχνά ξοδεύονται για τις καμπάνιες πολύ περισσότερα απ' όσα αποκομίζουν στο τέλος), αλλά η προβολή. Το ψώνιο του κάθε δημότη να γίνει "ηγέτης". Έτσι, τα δημοτικά ψηφοδέλτια ταΐζουν τον εγωισμό τους και κρύβουν προσωρινά τα κόμπλεξ τους.
Είναι ο τύπος που όλοι γνωρίζουμε και όλοι περιφρονούμε. Εκείνος που έθεσε υποψηφιότητα απλά και μόνο επειδή χρειαζόταν άτομα(για να κλείσει το ψηφοδέλτιο και να μαζέψουν ψηφοφόρους), κι εκείνος πιάστηκε κορόιδο και νομίζει ότι τον θέλουν πραγματικά ή ότι τον εκτιμούν για τις ιδέες του. Όλοι ξέρουμε ότι ειδικά εκείνοι που έχουν την εικόνα του χαλαρού δεν-τρέχει-τίποτα υποψηφίου, μ' ένα συγκεκριμένο je ne sais quoi, είναι οι ίδιοι που κάθε βράδυ, πλένοντας τα δόντια τους, κοιτούν το είδωλο τους στον καθρέφτη και κάνουν πρόβα για το πως θα προσποιηθούν ότι "δεν το περίμενα σε καμία περίπτωση να εκλεγώ!", λες και θα κερδίσουν βραβείο Oscar. Ξαφνικά, βλέπεις κάθε καημένο του δήμου να συρρέει στα φωτογραφεία με το πουκαμισάκι του, το βλέμμα σκύλου που σκότωσε νυφίτσα(και θέλει να παν τα αφεντικά του να καμαρώσουν για το κατόρθωμα του) και το χαμόγελο της Τζοκόντα που τα λέει όλα: "Ψηφίστε τον ταπεινό υποψήφιο που νοιάζεται μόνο για το καλό αυτού του τόπου. Είμαι ο πιο αξιόπιστος άνθρωπος σε αυτή την πόλη, μπορείτε να στηριχτείτε σε μένα". Ακόμη πιο ξαφνικά, αρχίζει να εμφανίζεται παντού στην πόλη -ενώ πριν δεν είχαν ιδέα αν ζει ή αν πέθαινε" και να χαιρετά τους πάντες -άντρες, γυναίκες, τραβεστί, γέρους, παιδιά, φίλους απ' το σχολείο, "παλιοσειρές" απ' το στρατό, ανθρώπους που δεν αντάλλασσε κάποτε ούτε γεια. Μπορεί να χαιρετήσει ακόμη κι εσένα εγκάρδια, κι ας μη σε ξέρει -θα φροντίσει να σου σπρώξει διακριτικά ένα καρτελάκι -τυπωμένο σε πλαστικοποιημένο χαρτί πολυτελείας- που γράφει επάνω τα απαραίτητα (όνομα, επίθετο, υποψηφιότητα, συνδυασμό) ώστε να τον μάθεις εσύ και να τον στηρίξεις. Είναι ο τύπος που δεν έχει ιδέα από διοίκηση και πολιτική και περιμένει να αναδειχθεί απλά και μόνο επειδή είναι "αληθινός".

Στους εκλογικούς αγώνες, αναπότρεπτα επιστρατεύεται και η νέα γενιά, σαν μια ανάσα ανανέωσης του συντηρητικού θεσμού. Γι' αυτή τη συγκεκριμένη μερίδα υποψηφίων θέλησα να κάνω λόγο στο παρόν άρθρο.

Ως άλλοι φοιτητοπατέρες, ισχυριζόμενοι ότι κάνουν τόπο για περάσουν τα νιάτα, οι υπεύθυνοι των ψηφοδελτίων, επιστρατεύουν τους "πρωτοετείς" της πόλης, το νέο αίμα. Αυτοί δεν είναι άλλοι από τη γενιά του '90, όπως την αποκαλώ. Τη δική μου γενιά. Παιδιά που ως επί το πλείστον δεν έχουν ιδέα από πολιτική ή εκλογές. Επιπόλαιοι άνθρωποι που δεν σκέφτηκαν καθόλου για ποιο λόγο δεν θέτουν υποψηφιότητα συνομήλικοι τους που ξέρουν ότι έχουν φάει τα νιάτα τους σε φοιτητικές εκλογές και άλλα παρόμοια(παράδειγμα η υποφαινόμενη). Που δεν απόρησαν όταν αυτοί ακριβώς οι άνθρωποι δεν τους προειδοποίησαν και απλά τους άφησαν να χωθούν στο "αιματοκύλισμα" για να πάρουν το μάθημα τους. Που δεν έχουν καμία ελπίδα δίπλα στα υπόλοιπα όρνεα του ψηφοδελτίου που τόσο πρόθυμα μπήκαν. Βγάζοντας στην πρώτη γραμμή -ως αντιπερισπασμό- τα "τρυφερούδια" και κρατώντας στην οπισθοφυλακή τα βαρυσήμαντα ονόματα της συντηρητικής πολιτικής του τόπου, διαφυλάττουν τους τελευταίους από τα πυρά του εξαγριωμένου πλήθους. Έτσι, οι -ανήξεροι ως επί το πλείστον- μαχητές της πρώτης γραμμής λαμβάνουν μια επικίνδυνη σκυτάλη δημοσιότητας, η οποία τους θέτει αυτομάτως στο μάτι του κυκλώνα και τους κάνει αποδέκτες αρνητικής κριτικής και λεκτικών επιθέσεων. Την ίδια στιγμή, η "οπισθοφυλακή" εκμεταλλεύεται το "μπάχαλο" ώστε να κάνει απερίσπαστη το δικό της προεκλογικό αγώνα. Είναι οι Αγώνες Ψήφου και είναι εξίσου επικίνδυνοι με τους Αγώνες Πείνας των βιβλίων της Suzanne Collins(γνωστή από τη γνωστή προσαρμογή τους σε ταινίες).

Αναμενόμενο ήταν, βεβαίως, και οι μαχητές των αγώνων να έχουν τη δική τους, αυθύπαρκτη, υπόσταση. Συνεχίζοντας να εξετάζουμε το κοινωνικό αυτό σύνολο σε αναλογία με τους Αγώνες Πείνας, θα αντιπαραβάλουμε τις κατηγορίες υποψηφίων με τις κατηγορίες των "αφιερωμάτων" των περιβόητων Hunger Games. Έτσι, θα τους χωρίσουμε -χονδρικά- σε τρεις κατηγορίες: 

• Τους αγωνιζόμενους 1ης και 2ης περιφέρειας(ενίοτε και της 4ης), τους επονομαζόμενους και Careers. Οι διαγωνιζόμενοι, αυτοί, έλαβαν τον συγκεκριμένο χαρακτηρισμό καθώς είναι εκείνοι που εκπαιδεύονταν όλη τους τη ζωή ώστε να νικήσουν στους Αγώνες Πείνας. Είναι εκείνοι που κερδίζουν την "πρώτη μάχη" γνωστή και ως "λουτρό αίματος" (Bloodbath), κάτι που τους χαρίζει φοβερό πλεονέκτημα στην έκβαση των Αγώνων. Η νίκη, δηλαδή, είναι η επιδιωκόμενη από εκείνους καριέρα. Οι διαγωνιζόμενοι, αυτοί, μάλιστα τείνουν να προσφέρονται εθελοντικά, ανατρέποντας το αποτέλεσμα της κλήρωσης. Προέρχονται από τις πλουσιότερες περιφέρειες γύρω από την Capitol (αν και καμία δεν φτάνει τον τεράστιο πλούτο της τελευταίας) κι είναι εκείνοι που απολαμβάνουν την εύνοια των χορηγών. Οι επαγγελματίες αυτοί είναι εκείνοι που στέφονται πιο συχνά από όλους νικητές.
  Η παρούσα κατηγορία, στη σύγχρονη εκλογική πραγματικότητα, προέρχεται από χώρους πολιτικούς, από τα κατώτερα στρώματα φοιτητικών παρατάξεων(αν ήταν ανώτερα ίσως να μη χρειάζονταν την προώθηση εντός της τοπικής κοινότητας) και νομαρχιακές επιτροπές πολιτικών κομμάτων. Είναι η πιο φιλόδοξη και πιο αδίστακτη κατηγορία. Αυτοί είναι που με αυτή τους την υποψηφιότητα ετοιμάζονται για μεγάλα πράγματα(απλά το παίρνουν λάου-λάου, ανεβαίνοντας ένα σκαλί κάθε φορά). Στόχος ακόμη και η πρωθυπουργία μια μέρα -γιατί όχι; Είναι, ίσως, οι μόνοι νέοι που μπορεί και να εκλεγούν.
  
• Τους αγωνιζόμενους 3ης έως 10ης περιφέρειας. Οι διαγωνιζόμενοι αυτοί διακρίνονται συνήθως από ευφυΐα και πολυμήχανα τεχνάσματα κατά τη διάρκεια των αγώνων. Είναι οι διαγωνιζόμενοι εκείνοι που στηριζόμενοι στις πνευματικές τους ικανότητες θεωρούν ότι έχουν ένα αρκετά μεγάλο προβάδισμα στους Αγώνες. Συχνά, μάλιστα, κρύβονται κατά το πρώτο μέρος των Αγώνων -μέχρι να εξοντωθεί στο λουτρό αίματος το μεγαλύτερο μέρος των διαγωνιζομένων- και στη συνέχεια, με εφόδιο το μυαλό τους, κάνουν στρατηγικές κινήσεις ενάντια στους εναπομείναντες. Η μέθοδος αυτή -αν εφαρμοστεί ορθά- μπορεί να τους φέρει στη νίκη, ωστόσο κάνουν συχνά το λάθος να υπερτιμούν τις ικανότητες τους, καταλήγοντας, έτσι, οι ηττημένοι.
  Οι διαγωνιζόμενοι, αυτοί, θέτονται, στο παρόν άρθρο, σε άμεση σύγκριση με τους υποψήφιους που έχουν μια σχετική προϋπηρεσία στα κοινά κι έχουν ήδη αντικρίσει ένα από τα σιχαμένα πρόσωπα που κρύβει το τεράστιο χαμόγελο εκείνων που κρατούν τα ηνία της ηγεσίας του τόπου μας. Νομίζουν ότι είναι ήδη προετοιμασμένοι για τα χειρότερα, ότι μέσα από την εμπειρία τους γνωρίζουν τι ακριβώς χρειάζεται ο δήμος. Ίσως να μην είναι οι καταλληλότεροι για μια θέση μέσα στο δημοτικό συμβούλιο, αλλά εξυπηρετούν κι αυτοί κάποιο σκοπό στον προεκλογικό μαραθώνιο. Συχνά, οι ιδέες τους είναι φρέσκες και εύστοχες. Σε πολλές περιπτώσεις, είναι οι μόνες θέσεις νέων υποψηφίων που αξίζουν να ακουστούν. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι η ψηφοφόροι, αποχαυνωμένοι από την προπαγάνδα, τους περιφρονούν εν τέλει και οι ιδέες τους καταλήγουν -από κοινού με τους φορείς τους- στον κάλαθο των αχρήστων.
  
• Τους αγωνιζόμενους 11ης και 12ης περιφέρειας, προερχόμενοι από τις κατώτερες περιφέρειες του Panem, οι πιο λαϊκοί ανάμεσα στα "αφιερώματα", εκείνοι που βρίσκονται διαγωνιζόμενοι στους Αγώνες Πείνας χωρίς να το έχουν επιδιώξει, το αουτσάιντερ, εκείνοι που σπανιότερα στέφονται νικητές(δεν είναι τυχαίο ότι η πρωταγωνίστρια της σειράς βιβλίων και ταινιών Katniss -με τα σπάνια φυσικά της ταλέντα και ένστικτα- είναι η μοναδική γυναίκα της 12ης περιφέρειας που έχει στεφθεί νικήτρια).
  Στη σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα, είναι εκείνοι που αυταπατώνται ότι θα ωφεληθούν μακροπρόθεσμα από αυτό τον αγώνα, ενώ στην πραγματικότητα είναι όλοι αναλώσιμοι. Νομίζουν ότι με την είσοδο τους στο ψηφοδέλτιο -ακόμη κι αν δεν εκλεγούν- θα έχουν στο πλάι τους εκείνους που τους ενέπλεξαν στο βρώμικο, αυτό, χώρο, βοηθώντας τους στα μελλοντικά τους βήματα ως πολίτες της τοπικής κοινωνίας. Δεν γνωρίζουν, ωστόσο, ότι -σε λιγότερο από ένα μήνα- όλοι εκείνοι που τους επαινούν θα τους έχουν ξεχάσει. Ότι θα τους βλέπουν στο δρόμο και θα κάνουν σαν να μην τους ξέρουν. Ότι θα τους θυμηθούν ξανά στις επόμενες εκλογές. Κι ότι, τέλος, ακόμη κι αν δεν θέσουν ποτέ ξανά υποψηφιότητα, θα είναι πλέον στιγματισμένοι στην κοινή γνώμη ως "πολιτικοί σκύλοι" ή ως ανήξεροι που "πήγανε ξυπόλυτοι στ' αγκάθια".

Εξαπολύονται, λοιπόν, στην αρένα των δημοτικών εκλογών όλα τα αφιερώματα και ξεκινάει η μεγάλη σφαγή στην Cornucopia. Οι υποψήφιοι της τελευταίας κατηγορίας, ως επί το πλείστον αφανίζονται σ' εκείνο το πρώτο λουτρό αίματος.  Όπλα σε αυτούς τους αγώνες δεν είναι τα σπαθιά ή τα βέλη, μα τα τηλέφωνα και προωθητικά φυλλάδια. Όπως οι αγωνιζόμενοι στα Hunger Games, που προσπαθούν να κερδίσουν τη συμπάθεια του κοινού και τις δωρεές των χορηγών για να τα βγάλουν πέρα, έτσι και οι νέοι υποψήφιοι προσπαθούν να προωθήσουν την υποψηφιότητα τους με όποιο τρόπο μπορούν. Με τηλέφωνα(μόνο σε What's Up ή CU), βομβαρδισμό των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, ίσως ακόμη και με την επιστράτευση του χιούμορ(όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος, κι όπου δεν πίπτουν επιχειρήματα πίπτουν περιττοί αστεϊσμοί.). Μένουν οι "Careers" και μερικοί tributes ακόμη που χρησιμοποίησαν το μυαλό τους. Βασικό όπλο εδώ οι γνωριμίες. Όχι μόνο το πλήθος, αλλά και οι θέσεις στις οποίες εδράζονται οι γνωστοί τους. Οι υποψήφιοι της πρώτης κατηγορίας επιστρατεύουν τους αντίστοιχους "φοιτητοπατέρες" και αναμιγνύονται με ό,τι μικροκομματικά συμφέροντα μπορούν να εξαρτηθούν από την υποψηφιότητα τους, ενώ οι δεύτεροι προσπαθούν να κερδίσουν ανθρώπου με επιρροή και κύρος -άτομα που κατά γενική ομολογία εμπνέουν σεβασμό στο δήμο. Σύντομα, οι "έξυπνοι" αρχίζουν να πέφτουν σαν τις μύγες, ο ένας μετά τον άλλο, από τα χέρια των "επαγγελματιών" και το τοπίο ερημώνει σιγά-σιγά. 

Στόχος, ωστόσο, δεν είναι να απομείνουν οι επιζήσαντες φοιτητικών εκλογών και αναλόγου χαβαλέ, αλλά να εκμεταλλευτούν το αιματοκύλισμα τα θεσμικά στελέχη των ψηφοδελτίων. Εκείνοι οι "ίδιοι" που όλοι λένε ότι δεν θα τους ψηφίζουν -επειδή ο δήμος χρειάζεται ανανέωση- κι όλο καταλήγουν εκείνοι στο δημοτικό συμβούλιο, αφήνοντας τους πάντες να απορούν. Κανείς δεν αγαπά το αιματοκύλισμα των Αγώνων Ψήφου όσο αυτοί. Το φιλοθεάμον κοινό απλά χαζεύει τον προεκλογικό αγώνα, σαν να παρακολουθεί ένα κακό ριάλιτι, όμως οι "παλιές καραβάνες", εκείνοι που έχουν κάνει "βαρέα και ανθυγιεινά" για να εξακολουθούν να παραμένουν δυνατοί στα ψηηφοδέλτια και τα συμβούλια, εκείνοι είναι που το απολαμβάνουν αυτό το κακοπαιγμένο εργάκι. Αυτοί είναι και οι πιο κερδισμένοι, άλλωστε. Έχοντας ήδη κάνει τις "δωρεές" τους σε ό,τι ΜΜΕ υπάρχει στην πόλη, ώστε η μουτσούνα τους να καμαρώνει κάπου εκεί γύρω, κάθονται αραχτοί στις καφετέριες και τις ταβέρνες μιλώντας χαλαρά στους ψηφοφόρους τους για πολιτική και για το τι χρειάζεται αυτός ο τόπος -το ότι συχνά αποφασίζουν να πληρώσουν το λογαριασμό είναι εντελώς τυχαίο. Το ότι αποφασίζουν να "βοηθήσουν" παλιούς φίλους τέτοιες μέρες, αποτελεί σύμπτωση και καλά θα κάνετε να μην τα αποκαλείτε έτσι επιπόλαια "ρουσφέτια". 

Μένουν λίγες, μονάχα, ώρες μέχρι να μάθουμε ποιοι θα επιβιώσουν την Κυριακάτικη μάχη. Σε μια πόλη που χτυπά στον παλμό των δημοτικών εκλογών, εγώ απόψε θα πέσω για ύπνο ήσυχη. Δεν είμαι εγώ μέλος του λουτρού αίματος. Είμαι ήδη νικήτρια.

Ένας κατακόκκινος ήλιος ανατέλλει απόψε, το χώμα αναδίδει μυρωδιά φρέσκου αίματος.

Η πρώτη σφαγή στην Cornucopia έχει ήδη γίνει.

Ετοιμαστείτε για τις υπόλοιπες σήμερα.