Άυπνες νύχτες...

Μάθαμε από μικροί να φοβόμαστε τα τέρατα στην ντουλάπα, το τέρας κάτω απ' το κρεβάτι.. Να τρέχουμε βιαστικά στο χωλ και να κρύβουμε γρήγορα το κεφάλι κάτω από το πάπλωμα. Νομίζαμε ότι θα μας προφυλάξει απ' το κακό που παραμόνευε. Και οι γονείς μας έλεγαν να μη φοβόμαστε το σκοτάδι. Κανείς δεν μας είπε ότι το κακό δεν ήταν έξω από το πάπλωμα, ήταν κι αυτό από κάτω. Κανείς δεν μας είπε ότι τέρας κρυβόταν μέσα μας.

Η μέρα που άνοιξα την πόρτα στο τέρας και το δέχτηκα στο μυαλό μου, έμελλε να σημάνει το τέλος της αθωότητας μου. Ξεκίνησε με λίγες άυπνες νύχτες.. Νύχτες που άτακτες σκέψεις κατέκλυζαν το νου μου. Προβληματισμοί για την ημέρα που πέρασε και τις ημέρες που δεν θα έρθουν ποτέ ξανά. Μίσος και αυτολύπηση, οι λέξεις που χάραξαν τη συνείδηση μου.

Πολύ νωρίς κατάλαβα ότι το τέρας ήταν το ίδιο μου το μυαλό. Γράψε λάθος. Το τέρας ήμουν εγώ. To σατανικό μου alter ego ήμουν πάντα εγώ. Ο εαυτός μου ήταν εκείνος που πολεμούσα πάντα. Μπορείς άραγε να κερδίσεις τη μάχη ενάντια στον εαυτό σου; 

Εγώ δε μπόρεσα. Χάθηκα σε άυπνες νύχτες, νύχτες αλκοολικές, κυκλωμένες από τον καπνό ενός τσιγάρου που, κάπου, κάπως, έμεινε ξεχασμένο πάνω σ' ένα ήδη γεμάτο σταχτοδοχείο. Έμαθα να μουδιάζω τα συναισθήματα με κακές συνήθειες. Να αποκτώ στιγμιαία τον έλεγχο, μέσα στη ζάλη, και να τα χώνω βιαστικά στην άβυσσο μέσα μου. Σ' εκείνες τις σκοτεινές σπηλιές που κατοικούσε το τέρας. Κι όσο το τάιζα απόκρυφες σκέψεις και δάκρυα που δεν κύλησαν ποτέ, εκείνο γιγαντωνόταν. Ήρθε κι έγινε μεγαλύτερο απ' όσο μπορούσα να αντέξω. Όμως εγώ συνέχισα να αρνούμαι την ύπαρξη του. Δεν θα το άφηνα ξανά να πάρει τον έλεγχο της ύπαρξης μου. 

Άδικος κόπος. Δεν έφυγε ποτέ.

Εν τέλει, τα βρήκα με το τέρας κάτω από το κρεβάτι μου. Αρχίσαμε να συζητάμε τα βράδια μόνοι, οι δυο μας, και γίναμε φίλοι. Αποδέχτηκα την παρουσία του -ήταν ο μόνος που ήταν πάντα εκεί. Άνοιξα την πόρτα στο κακό, κι εκείνο μπήκε μέσα μου. Παραδόθηκα στη δύναμη του. Αφέθηκα στο σκοτάδι του κι εκείνο με ανάλωσε και γίναμε ένα.

Το μόνο τέρας στο δωμάτιο ήμουν εγώ...