Ταξίδια στη μπλογκόσφαιρα...

Au revoir

της blogger SpaceExplorer

Συνήθιζα να πιστεύω ότι είναι φυσιολογικό να χάνεις επαφή με κάποιους ανθρώπους με το πέρασμα του χρόνου.
Το να μην μένεις σε ένα μέρος για πολύ καιρό βοηθάει φυσικά και είναι πολύ φυσικό να καταλήξεις μόνος σου.
Δεν είναι ανάγκη να κατηγορείς τον εαυτό σου που δεν είπες αντίο στον έναν ή στον άλλο.
Υπάρχει πάντα η ελπίδα ότι τα μονοπάτια σας θα συναντηθούν ξανά.
Κάποια μέρα.
Και πιστεύω ότι αυτή η ελπίδα είναι αρκετή.
Το παρόν γίνεται πιο ευχάριστο λόγω της πεποίθησης ότι μια τέτοια μέρα θα υπάρξει στο μέλλον.

"Μπορείς να μένεις στο ίδιο μέρος και ακόμα να βρίσκεις λόγους για να αφήνεις τους ανθρώπους"
Σκεφτόμουν τα λόγια του όλη τη νύχτα.
Πρέπει να είναι πολύ θλιβερό σκεφτόμουν στην αρχή, αλλά το είπε με τόση ηρεμία και σοβαρότητα που αυτομάτως έγινε ένα είδος αρχής, μια προφανή αλήθεια, ένα αξίωμα.
Δεν προσπάθησα καν να το αμφισβητήσω.
Ήταν πολύ αργότερα όταν ένιωσα την βαθιά μελαγχολία πίσω από τις λέξεις, όταν επιτέλους κατάφερε να με πάρει ο ύπνος.
Βρισκόμουν σ αυτή την γκρι ζώνη μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, όταν μου φάνηκε πως άκουσα για άλλη μια φορά την φωνή του.
Ξέρεις, πώς επιστρέφει μια πρόσφατη ανάμνηση, τελείως ζωντανή, ακριβώς εκείνη την στιγμή που είσαι έτοιμος να εγκαταλείψεις όλες τις αισθήσεις σου.
Και τότε ήταν που συνειδητοποίησα: αυτό που στην αρχή είχα υποθέσει γαλήνη, ήταν τελικά παραίτηση.
Τώρα καταλαβαίνω.
Ήταν παραίτηση, δεν ήταν επιλογή.
Μακάρι να είχα απλώσει το χέρι μου για να πιάσω το δικό του.
Θα τον είχε κάνει να αισθανθεί καλύτερα;
Ή θα ήταν ένα από εκείνα τα πράγματα που μένει στην μνήμη σου μέχρι να αποφασίσει να φύγει λίγα λεπτά αργότερα;
Είναι άσκοπο να σκέφτεσαι τι θα μπορούσε να γίνει όταν ξέρεις με σιγουριά τι έχει γίνει.
Και αυτό που ξέρω με σιγουριά είναι ότι είναι πολύ αργά πια.

Πηγή: "God Is An Astronaut"