Μεγάλωσα..

Ενήλικας μετά νευρωτικός...

Ένα ακόμη βράδυ με βρίσκει στο μπαλκόνι μου. Χαμένη στις σκέψεις μου. Ξεγυμνωμένη ψυχικά, φορώντας ακόμη συμβατικά ανθρώπινα ρούχα εξωτερικά. Ντυμένη μέχρι το λαιμό με ζεστά ρούχα. Προστατευμένη απ' το κρύο του αέρα. Το κρύο της ψυχής δε φεύγει. Εικόνα αντίθεσης και τραγικής ειρωνείας. Το λίγο του κόσμου και το πολύ του πόνου σε μια βραδιά απελπισίας. <<Δε σου μιλώ για βία, μιλάω για βιασμό>>. Μια βαθύτερη ανάγκη με σπρώχνει να "νοθεύσω" την κόκα κόλα μου με ουίσκι. Συνειδητοποιώ ότι μεγάλωσα. Έχω κλείσει τα 21 εδώ και μήνες(εξάμηνο σε 4 μέρες). Είμαι στο τελευταίο εξάμηνο των σπουδών μου. Από κάθε άποψη, σε όλο τον κόσμο, θεωρούμαι ενήλικας. Ενήλικας νευρωτικός. Κι όμως ακόμη με φωνάζουν "μικρή". Έχω μια ζωή μπροστά μου. Ναι, αλλά έχω και μισή ζωή πίσω μου.
Λένε ότι η εφηβεία είναι η πιο βίαιη ηλικία του ανθρώπου. Η πρώτη νιότη, με τα πρώτα ξεσπάσματα, όνειρα τρανά, μεγαλεπήβολα σχέδια, οι πρώτες επαναστάσεις. Πιο βίαιη, όμως, είναι η ενηλικίωση. <<Τα όνειρα σε σύνθλιψη, αργότερα η κατάθλιψη>>. Το μεταίχμιο. Εκείνη η λεπτή ακαθόριστη γραμμή ανάμεσα στο "είμαι νέος" και το "οι ευθύνες με αναγκάσουν να συνειδητοποιήσω ότι μεγάλωσα". Η στιγμή που παύεις να είσαι έφηβη, κι ας νιώθεις ακόμη μέσα σου έτσι. Το σημείο μηδέν. Ανάβω τσιγάρο. Άλλη μια βλαβερή συνήθεια. Μα άμα σου 'καψαν την καρδιά, τι να τα κάνεις τα πνευμόνια; Καίω τα σημάδια με καπνό και νικοτίνη. Ταξιδεύω. Στον καπνό σχηματίζονται όλες μου οι σκέψεις. Κουρέλια, συντρίμια και δάκρυα. Όνειρα. Βγαλμένα από μια ανύπαρκτη ουτοπία -άραγε να ζήσω ποτέ μια υπαρκτή;
Πετάω τη γόπα και μαζί της τη μελαγχολία μιας ψυχρής βραδιάς.
Άλλη μια νύχτα εξομολογούμαι στον εαυτό μου τα ανείπωτα. Κι αύριο θα φορέσω το χαμόγελο πάλι. Και θα κάνω άλλο ένα βήμα μπροστά. Ποτέ πίσω.
Πάντα γι' άλλα μιλάμε...