Θεωρητικά Πρακτικά

Ένα παραμύθι στην Πράξη

Άλλο ένα μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή μου έκλεισε αφήνοντας μια γλυκόπικρη γεύση πίσω του. Μιλώ φυσικά για την πρακτική μου. Την καλύτερη εμπειρία στη -μέχρι τώρα- ζωή μου. Η πρακτική άσκηση στη σχολή μου είναι ένα ειδικό πρόγραμμα(τα τελευταία δύο χρόνια), του πανεπιστημίου στα πλαίσια του ΕΣΠΑ, συγχρηματοδοτούμενο απ' την ΕΕ. Εγώ επιλέχθηκα με τους πρώτους 29 για το ακαδημαϊκό έτος 2012-2013 για να κάνω την πρακτική μου άσκηση σε Σχολείο(οι άλλοι δύο φορείς ήταν Μουσείο και Περιφέρεια). Φυσικά, κριτήριο για την επιλογή μου στο συγκεκριμένο φορέα ήταν η απόδοση μου στα παιδαγωγικά μαθήματα της σχολής μου(η καθηγήτρια των οποίων είναι και η επιστημονική υπεύθυνη του προγράμματος Πρακτικής Άσκησης στο τμήμα).

Αφήνοντας αυτά τα βαρετά, ας μπούμε στο ψητό.

Κατά τη διάρκεια της πρακτικής μου άσκησης, δίδασκα σε σχολείο γλώσσα και λογοτεχνία(πιο συγκεκριμένα σε δύο δημοτικά και στο μειονοτικό γυμνάσιο). Οι διδασκαλίες γινόταν σε ομάδες(συνδιδασκαλία), ενώ πραγματοποιήσαμε και ατομικές. Η δική μου ατομική διδασκαλία στην Δ' δημοτικού είναι νομίζω η καλύτερη εμπειρία που έχω ζήσει -μέχρι τώρα τουλάχιστον. Η δική μου ομάδα ήταν τετραμελής, ενώ έκανα και συνδιδασκαλία σε διμελή ομάδα(εγώ και άλλη μια κοπέλα απ' την ομάδα μου). Για να είμαι ειλικρινής, στη διμελή ομάδα(επειδή ήταν η τελευταία μας διδασκαλία) μονοπώλησα λίγο το μάθημα, αλλά τέλος πάντων.. Τις μέρες που δε δίδασκε η δική μας ομάδα παρακολουθούσαμε τις διδασκαλίες των υπολοίπων(το ίδιο και στις ατομικές), με εξαίρεση τη δική μου ατομική διδασκαλία που ήταν μέσα στην εξεταστική και δεν την παρακολούθησε κανείς(ήμουν μόνη μου με τα παιδάκια -φανταστική εμπειρία).

Πριν από κάθε διδασκαλία ετοιμάζαμε δραστηριότητες δημιουργικής γραφής και χαρτόνια, τα οποία δυστυχώς αναγκαστήκαμε να δώσουμε μαζί με τα παραδοτέα μας. Μου έμειναν, όμως, 3 ζωγραφιές και 4 γραπτά για να τους θυμάμαι(και μερικές φωτογραφίες από κάποιες τάξεις).

Τα παιδιά -ενθουσιασμένα απ' τη διδακτική μας προσέγγιση- ανταποκρίθηκαν στη διδασκαλία μας κι έκαναν το όλο έργο ακόμη πιο ευχάριστο(σε ελάχιστα τμήματα παρατηρήθηκαν συγκρούσεις, οι περισσότερες δε μεταξύ των παιδιών, αλλά όχι προς τις διδάσκουσες).

Το δυσκολότερο ήταν το πρωινό ξύπνημα(στην αρχή ειδικά που δεν ξέραμε που είναι τα σχολεία σηκωνόμασταν απ' τις 5μιση), ήταν όμως τόσο υπέροχη αυτή η εμπειρία που σηκωνόμασταν χωρίς να δυσανασχετούμε(καλά γκρινιάζαμε λίγο μέχρι να μπούμε στην τάξη, μόλις άρχιζε όμως το μάθημα τα ξεχνούσαμε όλα).

Τη μέρα που έδωσα τα παραδοτέα στην καθηγήτρια μου -κι έφυγε όλο αυτό το άγχος- κάθισα να συμμαζέψω τα ενθύμια μου από την πρακτική. Μόλις εκείνο το απόγευμα συνειδητοποίησα ότι τελείωσε η πρακτική(παρότι η τελευταία μας διδασκαλία ήταν πριν δυο βδομάδες και η τελευταία μας παρακολούθηση -στους καινούριους- πριν μία). Δεν σας το κρύβω, έκλαψα(βασικά ακόμη θέλω να βάλλω τα κλάματα).

Δεν ξέρω τι θα μου λείψει περισσότερο -τα παιδιά ή η διδασκαλία. Νομίζω πως όλα. Ακόμη και το άγχος(καθότι δημιουργικό) μου λείπει. Ακόμη και η συνεργασία μας με την καθηγήτρια μου λείπει. Παρότι είχαμε συνεργαστεί προηγουμένως στα μαθήματα της(και όλοι εμείς της πρακτικής είχαμε ήδη μια πολύ καλή σχέση μαζί της), αυτή η συνεργασία ήταν πολύ διαφορετική. Και τα καλά της λόγια είχαν μεγαλύτερη βαρύτητα σε αυτόν τον τομέα. Όσο να 'ναι, σε συγκινεί να σε επαινεί μια τόσο καλή παιδαγωγός για το μάθημα που κάνεις στο σχολείο.

Μου είναι δύσκολο να εκφράσω τα συναισθήματά μου και να περιγράψω την όλη εμπειρία όπως την ένιωσα -απ' τη μια είμαι πολύ συγκινημένη, απ' την άλλη αυτό που νιώθω δεν περιγράφεται με λόγια. Για να είμαι ειλικρινής, δεν ήθελα καν να γράψω αυτή την ανάρτηση. Γιατί είναι σαν να βάζω επίσημα πλέον την κατακλείδα σε αυτό το κεφάλαιο της ζωής μου, το οποίο παρότι τελείωσε, δεν θέλω να το παραδεχτώ. Αντίθετα, θέλω να προσποιούμαι ότι θα χτυπήσει το τηλέφωνο μου και θα μου πουν ότι έχουμε συνάντηση για την πρακτική. Αλλά δε μπορούσε να λείπει αυτό το τεράστιο κομμάτι από το ιστολόγιο μου(το οποίο είναι άλλωστε δημιουργημένο ως κάτι το τόσο προσωπικό). Καταλαβαίνετε; Είναι σαν να λέω ότι βγάζω την καλύτερη εμπειρία της ζωής μου, από το ημερολόγιο μου, το μέρος όπου γράφω όλες μου τις σκέψεις και εμπειρίες. Δε γίνεται.

Για να κλείσω αυτή την ανάρτηση(αφού τα συναισθήματα μου δεν εκφράζονται με λόγια), αυτό που μπορώ να σας πω με σιγουριά είναι πως αν μου δινόταν η ευκαιρία θα ξαναπήγαινα(και αφιλοκερδώς). Βασικά, προφανώς σας το έχω ήδη πει με άλλα λόγια...

Και τώρα που τελείωσε, βλέπω ξεκάθαρα ότι η χρηματική αμοιβή μας, δεν αξίζει τίποτα σε σύγκριση με την όλη εμπειρία.

Δε θα την ξεχάσω ποτέ. *είπε κι ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο της*

The End