Αποχαιρετισμοί...

Περίεργο συναίσθημα να φεύγει η κολλητή σου στη Γερμανία..

Βέβαια, σε τρεις μήνες θα είναι πίσω για Χριστούγεννα -μπορεί να έρθει ακόμη και το Νοέμβρη για την ορκωμοσία μου- αλλά είναι αλλιώς. Μου φαίνεται η -επί επτά έτη- κολλητή μου να μετακομίζει στο εξωτερικό. Παρόλο που η μία σπούδαζε Κομοτηνή κι η άλλη Αθήνα, κάνοντας κάποιες φορές να ειδωθούμε δυο και τρεις μήνες, η απόσταση αυτή φαντάζει τόσο διαφορετική, περίεργη. Σαν να είναι εδώ και να μην είναι.. Ίσως να μου κάνει τόση εντύπωση γιατί έφυγε μόλις επέστρεψα μόνιμα στην Καβάλα. Γιατί τώρα που εγώ θα μένω ξανά εδώ -βασικά στο χωριό, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα- και θα ψάχνω για δουλειά εδώ και το κουβάρι της ζωή μου θα πρέπει να αρχίσει να ξετυλίγεται ξανά εδώ, η φίλη μου φεύγει. Κι είναι τόσα που δεν προλάβαμε να κάνουμε αυτό το καλοκαίρι...

Δεν είναι η επικοινωνία που με προβληματίζει -δεν είναι η πρώτη φορά, άλλωστε, που πηγαίνει Γερμανία. Η μητέρα της μένει εκεί μόνιμα τα τελευταία 4 περίπου χρόνια. Ούτε φοβάμαι ότι α χάσουμε επαφή -μπορούσε κάλλιστα να γίνει όταν σπουδάζαμε με 800 χιλιόμετρα απόσταση. Ακόμη και η χώρα στην οποία πηγαίνει, είναι σχετικά εύκολα προσβάσιμη -ήδη σχεδιάζω ένα ταξιδάκι αναψυχής μετά τις γιορτές. Ίσως να φταίει πως από τότε που έφυγα από Κομοτηνή νιώθω τόσο άδεια.. Ίσως ότι απλά μισώ τους αποχαιρετισμούς. Μισώ ακόμη την ιδέα να μη μπορείς να δεις τα αγαπημένα σου πρόσωπα ανά πάσα στιγμή. Καλόμαθα και στην Κομοτηνή που έβλεπες όποιον ήθελες μέσα σε δέκα -το πολύ- λεπτά. Ακόμη ίσως και την ιδέα ότι δεν είμαστε κατά κάποιο τρόπο "γειτόνισσες"(η δική της περιοχή είναι δίπλα ακριβώς στη δική μου, πήγαινα σπίτι της μέσα σε λιγότερο από 10 λεπτά με τα πόδια).

Κι είναι κι αυτό που στο νέο μου ξεκίνημα -στην αναζήτηση δουλειάς, στη συνέχιση των σπουδών μου, ακόμη και στα μαθήματα οδήγησης(προσεχώς νέος killer στο δρόμο)- ήθελα τις κολλητές μου δίπλα μου. Τα κορίτσια απ' την Κομοτηνή αδύνατο· όσο κι αν κανονίζουμε να βλεπόμαστε, μας χωρίσουν πλέον αρκετά χιλιόμετρα. Η κολλητή μου, το άτομο μου(όπως θα έλεγε κι η Meredith για την Christina στο Grey's Anatomy), δε θα είναι τώρα ούτε αυτή εδώ. Και μιας κι ανέφερα το Grey's Anatomy, ας σας εξηγήσω τι εννοώ το άτομο μου("my person"). 

Όπως και στη σειρά, το άτομο μου είναι η φίλη που εμπιστεύομαι απόλυτα, ο συνεργός μου, εκείνη που "αν σκοτώσω κάποιον θα με βοηθήσει να κρύψω το πτώμα". Είμαστε μια ομάδα. Είναι κάτι παραπάνω από φίλη μου· είναι η αδελφή που δεν είχα ποτέ. Συναισθηματικά θα μπορούσα να πω ότι είναι στο ίδιο ύψος με τις κολλητές μου απ' την Κομοτηνή. Στη ζωή μου, όμως, το δικό της κομμάτι είναι μεγαλύτερο. Όχι χρονικά -έχω φίλους πολύ παλαιότερους από αυτή- μα "πρακτικά". Είναι το άτομο που εμπλέκεται περισσότερο στη ζωή και το είναι μου. Κι ας αγαπώ εξίσου και τα κορίτσια μου απ' την Κομοτηνή. Κι ας πέρασα μαζί τους -ελπίζοντας πως έρθουν κι άλλες πολλές- μεγάλες στιγμές. Χαρές και λύπες, δάκρυα και χαμόγελα. Μακάρι να είχα άλλα τέσσερα χρόνια μαζί τους να ζήσουμε όλα αυτά που θέλαμε, μα δεν προλάβαμε. Γιατί οι επισκέψεις δε θα 'ναι ίδιες. Δε θα είναι φοιτητική ζωή. Κι εκείνες, όπως και την κολλητή μου, τις εμπιστεύομαι απόλυτα. Κι εκείνες μου λείπουν αφάνταστα -όπως μου έλειπε η φίλη μου όταν σπουδάζαμε μακριά, όπως θα μου λείψει και τώρα.

Από την άλλη, δε θα μπορούσα να πω ότι δε χαίρομαι γι' αυτήν και το καινούριο ξεκίνημα της· το αντίθετο μάλιστα. Είναι κάτι που ξέρω πως θα της κάνει καλό. Τόσο σε επίπεδο εμπειριών(μακάρι να δινόταν και σ' εμένα η ευκαιρία να πράξω κάτι παρόμοιο), όσο και ψυχολογικό. Γιατί μετά από τόσους δύσκολους μήνες(ένα χρόνο σχεδόν) χρειάζεται να απομακρυνθεί, να ηρεμήσει, να αποφορτιστεί συναισθηματικά, να καθαρίσει το μυαλό της και να ξεφύγει απ' όλα τα άσχημα που τη βαραίνουν. Και παρόλο που μερικά από αυτά τα σύννεφα θα την ακολουθήσουν κι εκεί, μακροπρόθεσμα θα καλυτερέψει.  Και ίσως ακόμη να επιστρέψει δριμύτερη. Η παλιά καλή φίλη που πολλοί αγαπήσαμε και κοντέψαμε να ξεχάσουμε τον τελευταίο καιρό. Και μιλώ σαν ένα άτομο που γνώρισε και τη φωτεινή και τη σκοτεινή πλευρά της(έως και ολοσκότεινη τους τελευταίους μήνες). Αυτό το ταξίδι κατά κάποιο τρόπο της είναι απαραίτητο. Το έχει ανάγκη. Όπως επίσης έχει ανάγκη να κάνει κάτι επιτέλους για τον εαυτό της και μόνο. Χωρίς να βάζει τη ζωή της σε αναμονή για τα θέλω άλλων. Γιατί πρέπει να δοκιμάσει την απόφαση που πήρε ακόμη κι αν στην πορεία τη μετανιώσει ή δει πως δεν της ταιριάζει η νέα της ζωή ή ακόμη κι αν βαρεθεί. Κι ας πάρει μετά το πρώτο αεροπλάνο. Έχει δικαίωμα να το ζήσει όμως.

Γι' αυτό κι εγώ της εύχομαι ολόψυχα καλή τύχη στο νέο της ξεκίνημα. Και να μη βιαστεί να τα παρατήσει. Εμείς που μένουμε πίσω θα βρούμε τρόπο να συνεχίσουμε τις ζωές μας κι ας μας λείπει. Τουλάχιστον θα τη βλέπουμε κάποιες βδομάδες το χρόνο.

Κι ίσως γιατί κι εγώ αν χρειαστεί να πάρω μια παρόμοια απόφαση, να χρειαστώ τη στήριξη των αγαπημένων μου προσώπων. Να ξέρω πως νοιάζονται τόσο πολύ για μένα που θα χαρούν με αυτή μου την απόφαση, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να με αποχωριστούν. Να υπάρχουν γύρω μου άνθρωποι που θα με ενθαρρύνουν να τολμήσω ένα νέο ξεκίνημα ακόμη κι αν στην πορεία δω πως τελικά δεν ήταν για μένα. Να ξέρω πως θα υπάρχουν ακόμη άτομα στα οποία θα μπορώ να επιστρέψω αν αποτύχω ή απογοητευτώ...

Αντίο αδελφούλα μου!ღ

Θα μου λείψεις πολύ.. 

Καλή τύχη στο νέο σου ξεκίνημα και να προσέχεις..