Μεγάλωσα..

Ενήλικας μετά νευρωτικός...

Ένα ακόμη βράδυ με βρίσκει στο μπαλκόνι μου. Χαμένη στις σκέψεις μου. Ξεγυμνωμένη ψυχικά, φορώντας ακόμη συμβατικά ανθρώπινα ρούχα εξωτερικά. Ντυμένη μέχρι το λαιμό με ζεστά ρούχα. Προστατευμένη απ' το κρύο του αέρα. Το κρύο της ψυχής δε φεύγει. Εικόνα αντίθεσης και τραγικής ειρωνείας. Το λίγο του κόσμου και το πολύ του πόνου σε μια βραδιά απελπισίας. <<Δε σου μιλώ για βία, μιλάω για βιασμό>>. Μια βαθύτερη ανάγκη με σπρώχνει να "νοθεύσω" την κόκα κόλα μου με ουίσκι. Συνειδητοποιώ ότι μεγάλωσα. Έχω κλείσει τα 21 εδώ και μήνες(εξάμηνο σε 4 μέρες). Είμαι στο τελευταίο εξάμηνο των σπουδών μου. Από κάθε άποψη, σε όλο τον κόσμο, θεωρούμαι ενήλικας. Ενήλικας νευρωτικός. Κι όμως ακόμη με φωνάζουν "μικρή". Έχω μια ζωή μπροστά μου. Ναι, αλλά έχω και μισή ζωή πίσω μου.
Λένε ότι η εφηβεία είναι η πιο βίαιη ηλικία του ανθρώπου. Η πρώτη νιότη, με τα πρώτα ξεσπάσματα, όνειρα τρανά, μεγαλεπήβολα σχέδια, οι πρώτες επαναστάσεις. Πιο βίαιη, όμως, είναι η ενηλικίωση. <<Τα όνειρα σε σύνθλιψη, αργότερα η κατάθλιψη>>. Το μεταίχμιο. Εκείνη η λεπτή ακαθόριστη γραμμή ανάμεσα στο "είμαι νέος" και το "οι ευθύνες με αναγκάσουν να συνειδητοποιήσω ότι μεγάλωσα". Η στιγμή που παύεις να είσαι έφηβη, κι ας νιώθεις ακόμη μέσα σου έτσι. Το σημείο μηδέν. Ανάβω τσιγάρο. Άλλη μια βλαβερή συνήθεια. Μα άμα σου 'καψαν την καρδιά, τι να τα κάνεις τα πνευμόνια; Καίω τα σημάδια με καπνό και νικοτίνη. Ταξιδεύω. Στον καπνό σχηματίζονται όλες μου οι σκέψεις. Κουρέλια, συντρίμια και δάκρυα. Όνειρα. Βγαλμένα από μια ανύπαρκτη ουτοπία -άραγε να ζήσω ποτέ μια υπαρκτή;
Πετάω τη γόπα και μαζί της τη μελαγχολία μιας ψυχρής βραδιάς.
Άλλη μια νύχτα εξομολογούμαι στον εαυτό μου τα ανείπωτα. Κι αύριο θα φορέσω το χαμόγελο πάλι. Και θα κάνω άλλο ένα βήμα μπροστά. Ποτέ πίσω.
Πάντα γι' άλλα μιλάμε...

Καλημέρα από ένα διαφορετικό blogger!

Σήμερα ξύπνησα αργά. Με νωχελικές κινήσεις άρχισα να ετοιμάζω ένα πλούσιο πρωινό -ενώ οι γείτονες είχαν αρχίσει ήδη να τρώνε μεσημεριανό. Όταν ανοίγει ο καιρός, τρελαίνομαι να περνάω χρόνο στο μπαλκόνι μου -ειδικά στο πατρικό μου. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Εκεί. Να τρώω, να πίνω καφέ, να διαβάζω, να ακούω μουσική, να απολαμβάνω το δροσερό αεράκι που δε λείπει ποτέ από την περιοχή μου(ακόμη και τον Αύγουστο μετά από κάποια ώρα χρειάζεσαι ζακέτα για να καθίσεις έξω). Σε μια -σχετικά- ήσυχη γειτονιά, όπως η δική μου, απολαμβάνεις αυτές τις στιγμές. Αγκαλιάζεις τον μαγικό ήχο της σιωπής και καβάλα στην φαντασία σου καλπάζεις σε μέρη μαγικά. Ή απλά κάνεις μια βουτιά στις βαθύτερες αβύσσους του μυαλού σου και με την εσωτερική σου αναζήτηση προσπαθείς να βρεις τον εαυτό σου. Περιμένεις να σου φωνάξει σπάζοντας την απόλυτη σιγή.

Ξέφυγα, ωστόσο, από το θέμα.. Μετά από 3 χρόνια, ξέρετε πλέον ότι οι συνειρμοί μου είναι άπειροι και το χέρι τρέχει να τα γράψει όλα. Ενώ, λοιπόν, ετοίμαζα  το πρωινό μου είχα αφήσει το λάπτοπ μου στο μπαλκόνι να ανοίξει και να φορτώσει όλες εκείνες τις βλακείες που με καθυστερούν καθημερινά. Προς μεγάλη μου έκπληξη σύντομα ανακάλυψα ότι κάποιος άλλος είχε πάρει τη θέση μου και παράλληλα γέμιζε την απουσία μου στο ιστολόγιο μου. Ένας πολύ διαφορετικός blogger, που δε μπορούσα παρά να σας μεταφέρω -με λόγια ανθρώπινα, γιατί δεν γνωρίζουν πολλοί τη δική του γλώσσα- την καλημέρα του. Πριν προλάβετε να με ρωτήσετε τι έγινε ο άλλος μου γάτος, σας προλαβαίνω εγώ και σας ενημερώνω ότι αυτός είναι της μαμάς μου -η καθεμιά έχει το δικό της- κι ο δικός μου με περιμένει καρτερικά στο σπίτι(μεταξύ μας ανάθεμα κι αν κατάλαβε την απουσία μου, αλλά τέλος πάντων). Αυτός, λοιπόν, είναι ο Τζόνι. Μην τον πείτε χοντρό αλλά μυώδη, γιατί η μάνα του(και δική μου παράλληλα) θυμώνει. Για να ακριβολογούμε δεν τρώει πολύ, απλά είναι η ράτσα του τέτοια, μεγαλόσωμη(η ράτσα του αγαπημένου σε όλους Garfield). Ο Τζόνι είναι παππούς πια, 11 χρονών, αλλά κρατιέται καλά. Είναι πανέξυπνος, πολύ ιδιότροπος(όπως όλες οι ιδιοφυΐες άλλωστε) και εξαιρετικά ζηλιάρης. Τρώει μόνο μία συγκεκριμένη μάρκα ξηράς τροφής για γάτες(συγκεκριμένα την πιο ακριβή), θέλοντας κάθε μέρα διαφορετική γεύση, και κάνει απεργία πείνας για να του βάλεις κονσέρβα. Θέλει πάντα να κάθεται στην καλύτερη θέση -η οποία τις περισσότερες φορές είναι η δική σου θέση. Τα πάει καλά με τους επισκέπτες -αρκεί να μην το κάνουν αρμένικη βίζιτα. Από τότε που έφυγα για σπουδές, με θεωρεί κι εμένα μουσαφίρη που μπαστακώνεται κάθε φορά που έρχεται. Παρόλα αυτά, είναι πολύ χαδιάρης -ειδικά τώρα που γέρασε κι άρχισε να μωραίνει. Βέβαια, ακόμη σου πατά μια μαλακή δαγκωνιά αν δεν του αρέσει ο τρόπος που τον χαϊδεύεις -έτσι για να διατηρούνται οι ισορροπίες και να μην ξεχνάς ποιος ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΆ είναι το αφεντικό.

Το πρωινό μου, όπως προείπα, πλούσιο -καφές φίλτρου, φρέσκος χυμός πορτοκάλι, ένα βραστό αυγό, ένα κρουασανάκι(χωρίς γέμιση), δυο φρυγανιές με βούτυρο και μέλι, λίγα φουντούκια. Ένα πρόγευμα σχεδιασμένο να με "κρατήσει" αρκετές ώρες. Ένα γεύμα με μεγάλη ποικιλία -όπως ακριβώς μου αρέσει. Ένα γεύμα που παρά τις θερμιδικές "αμαρτίες" είχε και μεγάλη διατροφική αξία(φρεσκοστυμμένος χυμός, αυγό από τις κότες του παππού, μέλι, ξηροί καρποί). Ένα γεύμα που σε αφήνει ικανοποιημένη, παρέχοντας παράλληλα στον οργανισμό σου αρκετά θρεπτικά συστατικά. Είναι, άλλωστε, σημαντικό να μην στερούμαστε τίποτα. Αν θες λοιπόν να γουρουνιάσεις κάντο, αλλά με μέτρο. Φάε, για παράδειγμα, το κρουασανάκι, που τόσο πολύ λαχταράς, χωρίς γέμιση.  Αντί να φας 2-3 κρουασανάκια(κακά τα ψέματα, με τα κρουασανάκια δεν χορταίνεις) φάε ένα και 1-2 φρυγανιές(αν είναι και ολικής ακόμη καλύτερα). Ακόμη καλύτερα: βρες τη συνταγή και φτιάξε δικά σου κρουασανάκια. Μπορείς να τα ζυμωσεις και να τα βάλεις στην κατάψυξη -σε ξεχωριστά σακουλάκια. Ξεπάγωσε 1-2 αποβραδίς και ψήσ' τα το πρωί ενώ ετοιμάζεις το πρωινό σου. Έτσι θα τα απολαμβάνεις ζεστά και ολόφρεσκα! Και χωρίς όλα αυτά τα συντηρητικά που έχουν τα τυποποιημένα προϊόντα. Τι περιμένεις; Ψήσου..

*Το σημερινό πρωινό αποδίδει περίπου 500 θερμίδες. Είναι λίγο τσιμπημένο, αλλά αφήνει ακόμη αρκετά περιθώρια για την υπόλοιπη ημέρα(και σκεφτείτε ότι έχει ήδη πάει 5μιση και ακόμη δεν πεινάω).

Before I die

Επιθυμίες στο παρά πέντε..

Όλοι έχουμε μια "λίστα" επιθυμιών που θέλουμε να πραγματοποιήσουμε πριν πεθάνουμε. Κάποιοι έχουν μια συγκεκριμένη λίστα, άλλοι -όπως εγώ- έχουν μια ατελείωτη λίστα απ' την οποία κάποιες συγκεκριμένες είναι πιο σημαντικές από άλλες. Κάποιες είναι πραγματοποιήσιμες, άλλες αδύνατες, άλλες πολύ απλές, καθημερινές. Σε αυτή την ανάρτηση μάζεψα εικόνες από λίστες επιθυμιών που έχουν αναρτήσει άλλοι στο διαδίκτυο. Επέλεξα εκείνες τις επιθυμίες -δυνατές και αδύνατες- που θα μπορούσαν να μπουν στη δική μου λίστα. Ήμουν πολύ χαρούμενη -κι ευγνώμων- ανακαλύπτοντας πως κάποιες από τις επιθυμίες των άλλων τις έχω ήδη ζήσει.