Περί παρθενίας...το ανάγνωσμα

Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί η απώλεια της γυναικείας παρθενίας σηματοδοτείται από εκείνη τη μικρή αιματοχυσία, ενώ η αντρική παρθενία μοιάζει καθ' ολοκληρίαν απούσα εξ αρχής. Ίσως να θέλησε η φύση να δείξει στη γυναίκα πως για κάθε τι όμορφο που μπορεί να δημιουργήσει ή να νιώσει θα πρέπει να θυσιάσει ένα κομμάτι της. Αποκορύφωμα δε αυτής της αυτοθυσίας η κύηση και ο τοκετός. Η γυναίκα παραιτείται ολοκληρωτικά, καθιστώντας πληρεξούσιο της -σωματικής και ψυχικής- υπόστασης της τη ζωή που δημιουργείται μέσα της. Δίνει λευκή επιταγή σε αυτό το ασχημάτιστο πλάσμα να χρησιμοποιήσει το σώμα της με κάθε δυνατό τρόπο, ώστε να επιβιώσει. Ίσως και αυτή να είναι η ειδοποιός διαφορά ανδρός και γυναικός, όσον αφορά τη μεταβίβαση στην ωριμότητα δια της αιματοχυσίας. Ότι η φύση προετοιμάζει τη γυναίκα ώστε να δοθεί ψυχή τε και σώματι στους ρόλους που προστάζει η ίδια η ζωή.

Ίσως δε, μάλιστα, η γυναίκα να μην ήταν ποτέ παρθένα, καθώς η φύση της χάρισε το ζωογόνο τούτο δώρο. Γιατί από τη γέννηση της ήδη, με τα "άγουρα" ακόμη ωάρια που περιμένουν την ωρίμανση τους, το σώμα της προορίζεται να μοιραστεί ανάμεσα σε δύο υπάρξεις.

Το ιερό αυτό καθήκον είναι εξ ορισμού δικό της και η αιμορραγία δε συνιστά μίασμα ή αμάρτημα, κατά τις λαϊκές αντιλήψεις και δεισιδαιμονίες, αλλά αντίθετα συμβολίζει την ολοκλήρωση του ταξιδιού της, ώστε να δημιουργηθεί το σεβάσμιο τούτο πλάσμα, που έχει το χάρισμα να φέρνει στον κόσμο νέες ζωές. Άλλωστε, σύμφωνα με τις ίδιες δοξασίες, έπρεπε μια γυναίκα να προσφέρει την ύπαρξη της για να έρθει στον κόσμο ο Μεσσίας, κι Εκείνος με τη σειρά του έπρεπε να καταθέσει το σώμα και το αίμα του, ώστε να χαρίσει σωτηρία στους ανθρώπους.