χωρίς παραλήπτη

Αθήνα, 25/04/12

Τελευταία οι μέρες περνάνε πιο εύκολα. Ακολουθώ ένα πρόγραμμα και προσπαθώ να επικεντρωθώ στη σχολή. Στο μυαλό μου συνέχεια, εσύ. Αυτό πλέον το έχω δεχτεί. Απλά προσπαθώ να μην μου λείπεις. Να μην νιώθω την απουσία σου, αλλά να τη μετατρέψω σε μια ψεύτικη παρουσία. Σήμερα στο μάθημα δάκρυσα. Κοιτούσα τον καθηγητή, έλεγε για τον Καλλικράτη, τις προσπάθειες εξορθολογισμού στην τοπική αυτοδιοίκηση, το σύστημα αυξημένης αναλογικής... και δάκρυσα. Πέρασαν στιγμές από μπροστά μου και κατάλαβα ότι πλέον δεν είσαι εκεί. Όσο κι αν θέλω να νομίζω ότι είσαι, όσο και να κοιτώ τις φωτογραφίες μας και να χαμογελώ σα 'να 'μαστε μαζί, δεν είμαστε. Δεν μπορώ να σου στείλω ένα μήνυμα να σου πω ότι βαριέμαι, ούτε ένα αστείο που θα σου φανεί χαζό, ούτε να σου πω ότι μου λείπεις, ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θα μου πεις κι εσύ το ίδιο. Δεν είμαστε μαζί. Και δεν μπορώ να πάρω το λεωφορείο να έρθω να σε βρω, ούτε...

Αθήνα, 23/05/ 12

Σε βλέπω συχνά στον ύπνο μου τελευταία. Σε βλέπω. Ξυπνάω, θέλω να σε πάρω τηλέφωνο, αλλά δε γίνεται. Ύστερα γράφω. Γράφω όσα θέλω να σου πω. "Θέλω να σε αγγίξω,να σε μυρίσω, να σου χαϊδέψω τα μαλλιά και να σε φιλήσω. Πόσο μ' αρέσει να σε φιλάω. Στο λαιμό και στα μάτια. Μ' αρέσουν τα μάτια σου. Έχουν μια λάμψη μοναδική. Κι όταν χαμογελάς... Όταν χαμογελάς μπορείς να κάνεις έναν άνθρωπο ευτυχισμένο. Και τα χείλη σου, λατρεύω να φιλάω τα χείλη σου, λίγο, απαλά, και μετά να τα δαγκώνω και μετά να τα φιλάω πάλι, για πολλή ώρα, να μην μπορείς να πάρεις ανάσα. Θέλω να με αγκαλιάσεις. Σφιχτά, όπως εκείνο το βράδυ... Μου έχεις λείψει. Να 'ξερες πόσο. Αλλά η έλλειψη κάποιου δεν αναπληρώνεται με την παρουσία κάποιου άλλου. Κάποιου τυχαίου. Σκέφτομαι πριν τα συναντηθούμε, πόσο ανούσια ήταν όλα. Ξυπνούσα το πρωί σε ξένα κρεβάτια, χωρίς να ξέρω ποιον θα αντικρύσω, ή τι είχα γίνει το προηγούμενο βράδυ. Κι ύστερα ήρθες εσύ. Και τώρα δεν θέλω, δεν θέλω να ξαναγυρίσω πάλι πίσω. Δεν το θέλω αλήθεια σου λέω. Αλλά φοβάμαι. Φοβάμαι πως πλησιάζει η μέρα που δεν θα έχω άλλη υπομονή και τίποτα από όλα αυτά δε θα με νοιάζει πια. Και ξέρω ότι μπορώ να το κάνω. Να το σκοτώσω μέσα μου. Όμως ξέρω ότι μόνο το μπορώ, αλλά δεν το θέλω. Αφού το μόνο που πραγματικά θέλω είναι να πιάσω το χέρι σου και να πάμε μια βόλτα μαζί."

Αθήνα, 10/11/12

Ξέρεις σκέφτομαι πως όχι απλά δεν με αγάπησες, όχι απλά δεν ένιωσες τίποτα για μένα, αλλά δεν ήμουν κάτι άλλο παρά ένα παιχνίδι για σένα. Κι όχι ένα απλό παιχνίδι. Ένα παιχνίδι απ'αυτά που δεν μας αρέσουν, απ'αυτά που τα καταστρέφουμε, τα διαλύουμε, και μετά τα πετάμε. 

Ένα πράγμα σου ζήτησα. Ένα πράγμα. Κι εσύ δεν μπόρεσες να μου κάνεις αυτή τη μηδαμινή χάρη. Γιατί δεν άντεχες. Δεν άντεχες να με βλέπεις να υπάρχω χωρίς εσένα, να χαμογελάω παρόλο που με σούταρες δυο φορές. Γιατί δε νοιάζεσαι για κανέναν άλλον παρά μονάχα για τον εαυτό σου. Πως ο εαυτός σου θα είναι καλά. Μονάχα αυτός. Και μακάρι δηλαδή να είναι αυτός ο λόγος και να μην το έκανες απλά γιατί ήξερες πως είχα καιρό να κλάψω για σένα και ήθελες με κάποιον τρόπο να το ξανακαταφέρεις. Να σε ενημερώσω, το κατάφερες.

Πάτρα, 16/09/13

-Δε θέλω να φύγω.

-Τότε μην φύγεις.

Forever yours*

Βερολίνο, 05/11/13

Ξέρεις, δε θυμώνω με εσένα. Θυμώνω που δε βρέθηκε κάποιος να σου μάθει να αγαπάς.

(Ίσως και να θυμώνω με εμένα τελικά.)

Άτοπο, 01/01/14

Ένας αγώνας δρόμου να κερδίσω ένα σου χαμόγελο. Οι αγκαλιές σου λάφυρο πολέμου.

Αυτό ήταν όλη μας η σχέση, αγάπη μου. Σ'αφήνω μόνο πια, με τον χειρότερό σου εχθρό, τον εαυτό σου.

(Θα) μου λείπεις.

Πηγή: Θολές Ιστορίες