Το ηχηρό χτύπημα των πλήκτρων...

EDITORIAL

Μπήκα για να δημοσιεύσω μερικά κομμάτια(τρία ημερολογιακά, δύο ποιήματα), που έγραψα χθες, στο δεύτερο μου ιστολόγιο Το χαμόγελο της (Μόνα) Λίζα. Προς το βραδάκι θα σας επισκεφτώ κι εσάς! Bye for now!ღ

All the best people are mad...

EDITORIAL

Τελικά προτιμάς να είσαι ένας ακόμη άχρωμος άνθρωπος μέσα στο πλήθος ή μια τρελή ιδιοφυΐα;

*Υστερόγραφο

Επειδή με την εξαφάνιση μου -λόγω δουλειάς- δεν έκανα κάποια αναφορά και μάλλον δεν το πήρατε ούτε εσείς είδηση, πριν χαθώ αυτό το δεκαήμερο, ανάρτησα 5 δημιουργίες μου (τα 4 είναι ημερολογιακά κομμάτια) στο δεύτερο μου ιστολόγιο Το Χαμόγελο της (Μόνα) Λίζα. 

Απολαύστε ανεύθυνα!

Σκέψεις εν ώρα σιωπής...

EDITORIAL

Περνάς χρόνια προσπαθώντας να χτίσεις μια σχέση με τον εαυτό σου.. 

Κι ύστερα, έρχεται κάποιος και μέσα σε μία στιγμή διαλύει όλα όσα έφτιαξες με τόσο κόπο.

Περί μονογαμίας...το ανάγνωσμα

Συχνότατο κοινωνικό φαινόμενο, παλαιόθεν, αποτελεί η απιστία, ως επί το πλείστον του ανδρός. Κωμικοτραγική αντιμετώπιση δε αποτελεί η αντίληψη ότι ο μοιχός δικαιολογείται λόγω φύσης, ενώ η μοιχαλίς στιγματίζεται και κολάζεται για την επιλήψιμη τούτη πράξη της. 

Πιστεύω, ωστόσο, σθεναρά ότι η απιστία δεν αποτελεί γεγονός οργανικό και ούτως ειπείν φύσει έμφυτο ή έμπνευστο, μα ένα κοινωνικό φαινόμενο που συνιστά γεγονός συναισθηματικό και πράξη ασέβειας για τον θιγόμενο-απατημένο. Δεν είναι τυχαίο ότι οι ωριμότεροι άνθρωποι μπορούν να συγχωρήσουν ένα ολίσθημα, αλλά δεν μπορούν να ξεπεράσουν την προσβολή στο πρόσωπο τους και την προδοσία της εμπιστοσύνης τους.

Αν προσπαθούσαμε να δικαιολογήσουμε το φαινόμενο αυτό σύμφωνα με τη φύση, θα βρίσκαμε αναμφίβολα επιχειρήματα που να υπερασπίζονται και τα δύο φύλα. Όπως τα αρχέγονα γενετήσια ένστικτα ωθούν τα αρσενικά να γονιμοποιήσουν όσο το δυνατόν περισσότερα θηλυκά και να διαιωνίσουν το είδος, έτσι και οι γυναίκες, λόγω ορμονών, θέλγονται και έλκονται περισσότερο από τον αρρενωπότερο άντρα, ωθούμενες από τη φύση να εγκαταλείψουν το ασθενέστερο αρσενικό για το κυρίαρχο, εκείνο που εγγυημένα θα τους χαρίσει περισσότερους και υγιέστερους απογόνους.

Σε μια κοινωνία, ωστόσο, έλλογων όντων, που διέπεται από σύγχρονους -ηθικούς, ανθρωπιστικούς και δημοκρατικούς- θεσμούς, τα μέλη της οποίας είναι φορείς παιδείας και εντέχνου σοφίας, είναι άραγε θεμιτό να ενστερνιζόμαστε το νόμο της ζούγκλας, ώστε να δικαιολογήσουμε κολάσιμες πράξεις;

Περί παρθενίας...το ανάγνωσμα

Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί η απώλεια της γυναικείας παρθενίας σηματοδοτείται από εκείνη τη μικρή αιματοχυσία, ενώ η αντρική παρθενία μοιάζει καθ' ολοκληρίαν απούσα εξ αρχής. Ίσως να θέλησε η φύση να δείξει στη γυναίκα πως για κάθε τι όμορφο που μπορεί να δημιουργήσει ή να νιώσει θα πρέπει να θυσιάσει ένα κομμάτι της. Αποκορύφωμα δε αυτής της αυτοθυσίας η κύηση και ο τοκετός. Η γυναίκα παραιτείται ολοκληρωτικά, καθιστώντας πληρεξούσιο της -σωματικής και ψυχικής- υπόστασης της τη ζωή που δημιουργείται μέσα της. Δίνει λευκή επιταγή σε αυτό το ασχημάτιστο πλάσμα να χρησιμοποιήσει το σώμα της με κάθε δυνατό τρόπο, ώστε να επιβιώσει. Ίσως και αυτή να είναι η ειδοποιός διαφορά ανδρός και γυναικός, όσον αφορά τη μεταβίβαση στην ωριμότητα δια της αιματοχυσίας. Ότι η φύση προετοιμάζει τη γυναίκα ώστε να δοθεί ψυχή τε και σώματι στους ρόλους που προστάζει η ίδια η ζωή.

Ίσως δε, μάλιστα, η γυναίκα να μην ήταν ποτέ παρθένα, καθώς η φύση της χάρισε το ζωογόνο τούτο δώρο. Γιατί από τη γέννηση της ήδη, με τα "άγουρα" ακόμη ωάρια που περιμένουν την ωρίμανση τους, το σώμα της προορίζεται να μοιραστεί ανάμεσα σε δύο υπάρξεις.

Το ιερό αυτό καθήκον είναι εξ ορισμού δικό της και η αιμορραγία δε συνιστά μίασμα ή αμάρτημα, κατά τις λαϊκές αντιλήψεις και δεισιδαιμονίες, αλλά αντίθετα συμβολίζει την ολοκλήρωση του ταξιδιού της, ώστε να δημιουργηθεί το σεβάσμιο τούτο πλάσμα, που έχει το χάρισμα να φέρνει στον κόσμο νέες ζωές. Άλλωστε, σύμφωνα με τις ίδιες δοξασίες, έπρεπε μια γυναίκα να προσφέρει την ύπαρξη της για να έρθει στον κόσμο ο Μεσσίας, κι Εκείνος με τη σειρά του έπρεπε να καταθέσει το σώμα και το αίμα του, ώστε να χαρίσει σωτηρία στους ανθρώπους.

χωρίς παραλήπτη

Αθήνα, 25/04/12

Τελευταία οι μέρες περνάνε πιο εύκολα. Ακολουθώ ένα πρόγραμμα και προσπαθώ να επικεντρωθώ στη σχολή. Στο μυαλό μου συνέχεια, εσύ. Αυτό πλέον το έχω δεχτεί. Απλά προσπαθώ να μην μου λείπεις. Να μην νιώθω την απουσία σου, αλλά να τη μετατρέψω σε μια ψεύτικη παρουσία. Σήμερα στο μάθημα δάκρυσα. Κοιτούσα τον καθηγητή, έλεγε για τον Καλλικράτη, τις προσπάθειες εξορθολογισμού στην τοπική αυτοδιοίκηση, το σύστημα αυξημένης αναλογικής... και δάκρυσα. Πέρασαν στιγμές από μπροστά μου και κατάλαβα ότι πλέον δεν είσαι εκεί. Όσο κι αν θέλω να νομίζω ότι είσαι, όσο και να κοιτώ τις φωτογραφίες μας και να χαμογελώ σα 'να 'μαστε μαζί, δεν είμαστε. Δεν μπορώ να σου στείλω ένα μήνυμα να σου πω ότι βαριέμαι, ούτε ένα αστείο που θα σου φανεί χαζό, ούτε να σου πω ότι μου λείπεις, ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θα μου πεις κι εσύ το ίδιο. Δεν είμαστε μαζί. Και δεν μπορώ να πάρω το λεωφορείο να έρθω να σε βρω, ούτε...

Αθήνα, 23/05/ 12

Σε βλέπω συχνά στον ύπνο μου τελευταία. Σε βλέπω. Ξυπνάω, θέλω να σε πάρω τηλέφωνο, αλλά δε γίνεται. Ύστερα γράφω. Γράφω όσα θέλω να σου πω. "Θέλω να σε αγγίξω,να σε μυρίσω, να σου χαϊδέψω τα μαλλιά και να σε φιλήσω. Πόσο μ' αρέσει να σε φιλάω. Στο λαιμό και στα μάτια. Μ' αρέσουν τα μάτια σου. Έχουν μια λάμψη μοναδική. Κι όταν χαμογελάς... Όταν χαμογελάς μπορείς να κάνεις έναν άνθρωπο ευτυχισμένο. Και τα χείλη σου, λατρεύω να φιλάω τα χείλη σου, λίγο, απαλά, και μετά να τα δαγκώνω και μετά να τα φιλάω πάλι, για πολλή ώρα, να μην μπορείς να πάρεις ανάσα. Θέλω να με αγκαλιάσεις. Σφιχτά, όπως εκείνο το βράδυ... Μου έχεις λείψει. Να 'ξερες πόσο. Αλλά η έλλειψη κάποιου δεν αναπληρώνεται με την παρουσία κάποιου άλλου. Κάποιου τυχαίου. Σκέφτομαι πριν τα συναντηθούμε, πόσο ανούσια ήταν όλα. Ξυπνούσα το πρωί σε ξένα κρεβάτια, χωρίς να ξέρω ποιον θα αντικρύσω, ή τι είχα γίνει το προηγούμενο βράδυ. Κι ύστερα ήρθες εσύ. Και τώρα δεν θέλω, δεν θέλω να ξαναγυρίσω πάλι πίσω. Δεν το θέλω αλήθεια σου λέω. Αλλά φοβάμαι. Φοβάμαι πως πλησιάζει η μέρα που δεν θα έχω άλλη υπομονή και τίποτα από όλα αυτά δε θα με νοιάζει πια. Και ξέρω ότι μπορώ να το κάνω. Να το σκοτώσω μέσα μου. Όμως ξέρω ότι μόνο το μπορώ, αλλά δεν το θέλω. Αφού το μόνο που πραγματικά θέλω είναι να πιάσω το χέρι σου και να πάμε μια βόλτα μαζί."

Αθήνα, 10/11/12

Ξέρεις σκέφτομαι πως όχι απλά δεν με αγάπησες, όχι απλά δεν ένιωσες τίποτα για μένα, αλλά δεν ήμουν κάτι άλλο παρά ένα παιχνίδι για σένα. Κι όχι ένα απλό παιχνίδι. Ένα παιχνίδι απ'αυτά που δεν μας αρέσουν, απ'αυτά που τα καταστρέφουμε, τα διαλύουμε, και μετά τα πετάμε. 

Ένα πράγμα σου ζήτησα. Ένα πράγμα. Κι εσύ δεν μπόρεσες να μου κάνεις αυτή τη μηδαμινή χάρη. Γιατί δεν άντεχες. Δεν άντεχες να με βλέπεις να υπάρχω χωρίς εσένα, να χαμογελάω παρόλο που με σούταρες δυο φορές. Γιατί δε νοιάζεσαι για κανέναν άλλον παρά μονάχα για τον εαυτό σου. Πως ο εαυτός σου θα είναι καλά. Μονάχα αυτός. Και μακάρι δηλαδή να είναι αυτός ο λόγος και να μην το έκανες απλά γιατί ήξερες πως είχα καιρό να κλάψω για σένα και ήθελες με κάποιον τρόπο να το ξανακαταφέρεις. Να σε ενημερώσω, το κατάφερες.

Πάτρα, 16/09/13

-Δε θέλω να φύγω.

-Τότε μην φύγεις.

Forever yours*

Βερολίνο, 05/11/13

Ξέρεις, δε θυμώνω με εσένα. Θυμώνω που δε βρέθηκε κάποιος να σου μάθει να αγαπάς.

(Ίσως και να θυμώνω με εμένα τελικά.)

Άτοπο, 01/01/14

Ένας αγώνας δρόμου να κερδίσω ένα σου χαμόγελο. Οι αγκαλιές σου λάφυρο πολέμου.

Αυτό ήταν όλη μας η σχέση, αγάπη μου. Σ'αφήνω μόνο πια, με τον χειρότερό σου εχθρό, τον εαυτό σου.

(Θα) μου λείπεις.

Πηγή: Θολές Ιστορίες