Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο.
Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὠφελεῖ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου ~ Η Σονάτα του Σεληνόφωτος

Lisa

This is thy hour O Soul, thy free flight into the wordless. Away from books, away from art, the day erased, the lesson done. Thee fully forth emerging, silent gazing, pondering the themes thou lovest best. Night, sleep, death, and the stars. - Walt Whitman

Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

Κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.

Απολείπειν ο θεός Αντώνιον

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ', ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές --
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανοφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πείς πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1911)

2 σχόλια:

  1. Μέχρι χθες, θαύμαζα αυτό το ποίημα σαν θεατής, γοητευμένος από το μεγαλείο του ανθρώπου που έχει τη δύναμη ν’ αποχαιτά την Αλεξάνδρεια που χάνεται.
    Τώρα που καλούμαι εγώ να αποχαιρετήσω τη δική μου Αλεξάνδρεια που χάνεται, το ποίημα του Καβάφη, με συγκλονίζει σαν αρχαία τραγωδία.
    Σ' ευχαριστώ που μου το θύμωσες.

    ΥΓ
    να τα λέμε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Για καιρό είχα χαθεί απ' τα "ηλεκτρονικά μου λημέρια" λόγω έλλειψης ίντερνετ, αλλά τώρα "ήρθα για να μείνω" . χα-χα :)

      Είναι απαίσιο το συναίσθημα ότι χάνεις "όλο σου τον κόσμο" . Όλοι έχουμε μια ολόδική μας Αλεξάνδρεια στην καρδιά. Κάτι που πάντα μ' εντυπωσίαζε σ' αυτό το ποίημα του Καβάφη είναι το πόσο βαρυσήμαντη ακούγεται αυτή η λέξη, καθώς εμπεριέχει και το στοιχείο της πατρίδας(με την έννοια η πόλη που με "έθρεψε" και με "μεγάλωσε", όχι την εθνικιστική φυσικά) λόγω της καταγωγής του ίδιου του ποιητή, αλλά και την ιστορική βαρύτητά της. Το "παραμύθι" του Αντώνιου και της Κλεοπάτρας, που ενέπνευσε τόσους καλλιτέχνες, δίνει επιπροσθέτως μια "ρομαντική νότα" στην τραγικότητα των στίχων. Είναι λίγες μόνο απ' τις άπειρες διαστάσεις του στίχου, κατ' εμέ πάντα* .

      *Λόγω των παιδαγωγικών μαθημάτων που διδάσκομαι στη σχολή μου, έχω μάθει κειμενικές προσεγγίσεις όλων των ειδών. Έτσι, εφόσον μου προσφέρεται η ευκαιρία, προτιμώ να επιχειρώ προσεγγίσεις με κέντρο τον αναγνώστη. ;)

      Διαγραφή