Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί εάν οι άνθρωποι γεννιούνται κακοί ή γίνονται στην πορεία, αν η κακία τους είναι έμφυτη ή επιγενομένη. Σαφώς, σε μια ανισόρροπη οικογενειακή εστία είναι παραπάνω από πιθανό να αποσαθρώνεται η ηθική διάσταση του ατόμου, παραδίδοντας στην κοινωνία ανθρώπους κακομαθημένους, κατεστραμμένους ή εν γένει κακούς... Πώς γίνεται, όμως, από καλούς γονείς να βγαίνουν κακά παιδιά;
Προσωπικά πιστεύω ότι κακό παιδί και κακό σκυλί δεν υπάρχουν εκ φύσεως· άλλοι διαμορφώνουν τις προσωπικότητες τους. Έχετε δει ποτέ σε μαιευτήριο σατανικό βρέφος;
Η θεωρία μου, ωστόσο, δεν εξηγεί πώς γίνεται ορισμένες φορές από αγκάθι να βγαίνει ρόδο ή από ρόδο να βγαίνει αγκάθι.
Βλέπεις μερικές φορές κάποιες οικογένειες, τα τέκνα των οποίων μοιάζουν σαν να ενσαρκώθηκε ο Αντίχριστος κι ήρθαν στον κόσμο για να σκορπίσουν τον όλεθρο. Να είναι, άραγε, κάποιο γονίδιο; Τότε γιατί δεν μπορούν να το καταγράψουν και να το ταυτοποιήσουν στον χρωμοσωματικό χάρτη; Γιατί δεν το εντοπίζουν μετά την αμνιοκέντηση, όπως το σύνδρομο Down; Ας το ονομάσουν "σύνδρομο Lucifer" και να προειδοποιήσουν την κοινωνία για το επόμενο σαθρό μέλος της. Όχι πως είναι σωστό να παραλληλίζουμε τα αθώα αυτά πλάσματα -που φέρουν το παραπανίσιο χρωμόσωμα που σχετίζεται με το σύνδρομο Down- με τα σύγχρονα τέρατα της αστικής ζούγκλας, αλλά αν η κακία είναι εκ γενετής χαρακτηριστικό και όχι έξη, καλό θα ήταν να το ξέρουμε.
Ο William Faulkner, στο μυθιστόρημα του "η Βουή και η Μανία", έγραψε την εξής φράση για την Quentin, την εσχάτη, όνειδος της οικογενείας Compson και παράνομο καρπός των προγαμιαίων σχέσεων της Candace Compson: "πουτάνα από την κούνια, πουτάνα και στη ρούγα". Είναι, άραγε, καταδικασμένα τα παιδιά να φέρουν τις αμαρτίες των γονέων τους τόσο που γίνονται στο τέλος τα ίδια αμαρτωλά -ακόμη κι αν η ηθική τους είναι ηθική; Ούτε αυτή η εκδοχή καλύπτει όλα τα κενά...
Ποια θεωρία μπορεί να εξηγήσει πώς από τους χειρότερους γονείς βγαίνουν -κάποιες μαγικά σπάνιες φορές- τα καλύτερα παιδιά; Τελικά τι είναι αυτό που διαφεντεύει την ιδιοσυγκρασία μας: η ανατροφή ή η προδιάθεση; Κι αν πρόκειται για μείξη των δύο στοιχείων, ποιος παράγοντας καθορίζει ποιο από τα δύο θα υπερισχύσει;
Είναι πολύ όμορφο αυτό που έγραψες και όντως γεννάει πολλά ερωτήματα. Η αλήθεια είναι πως μέχρι ένα σημείο παίρνουν ερεθίσματα από το οικογενειακό περιβάλλον και αυτό δεν είναι μόνο οι γονείς αλλά και όσοι συναναστρέφονται (θειοι, παππούδες,γιαγιάδες) και από κει και πέρα το σχολείο και οι παρέες.... Μπορεί να γνωρίσεις δύο αδερφια που έχουν πάρει ακριβώς τα ίδια ερεθίσματα αλλά να είναι τελείως διαφορετικά στους τρόπους και τη συμπεριφορά τους...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό ακριβώς το κομμάτι είχα αφήσει ασχολίαστο όταν το έγραφα, το γεγονός ότι δύο αδέρφια -που έχουν μεγαλώσει με τον ίδιο τρόπο ακριβώς- διαμορφώνουν ολότελα διαφορετική προσωπικότητα.. Ακόμη και ομοζυγωτικά δίδυμα αδέρφια που από την 1η μέρα είναι μαζί και λαμβάνουν τα ίδια ερεθίσματα, παρουσιάζουν διαφορές στο χαρακτήρα τους(και έχω στο μυαλό μου ένα πολύ συγκεκριμένο παράδειγμα διδύμων γράφοντας αυτές τις γραμμές)...
ΔιαγραφήΈτσι είναι...ακόμα και ίδιες παρέες να έχουν, τα πράγματα και οι συμπεριφορές τους είναι διαφορετικές
ΔιαγραφήΤο παράδειγμα που σου είπα είναι για δύο συμφοιτήτριες μου που είναι ομοζυγωτικά δίδυμα και από την σύλληψη μέχρι και στο πανεπιστήμιο ήταν παντού μαζί(στο ίδιο τμήμα στα ρώσικα, στην ίδια ομάδα στην πρακτική) κι όμως ο χαρακτήρας τους διέφερε -έστω και λίγο, αλλά αυτό ήταν το πιο σίγουρο μέσο για να τις ξεχωρίσεις.
ΔιαγραφήΣίγουρα..Ο καθένας διαμορφώνει το δικό του χαρακτήρα...
ΔιαγραφήΝομίζω ότι ευθύς εξαρχής είχαν -έστω και ελάχιστα- μια διαφορετική βάση που επέτρεψε τα ίδια ερεθίσματα να διαμορφώσουν τους χαρακτήρες τους με διαφορετικό τρόπο..
ΔιαγραφήΑκριβώς! Είναι αυτό το μικρό "κάτι" που διαμορφώνει τους χαρακτήρες
ΔιαγραφήΝομίζω ότι ο χαρακτήρας είναι συνδυασμός έμφυτων και επίκτητων ερεθισμάτων..
ΔιαγραφήΜπορεί... ;)
Διαγραφή