Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο.
Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὠφελεῖ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου ~ Η Σονάτα του Σεληνόφωτος

Lisa

This is thy hour O Soul, thy free flight into the wordless. Away from books, away from art, the day erased, the lesson done. Thee fully forth emerging, silent gazing, pondering the themes thou lovest best. Night, sleep, death, and the stars. - Walt Whitman

Τετάρτη 2 Μαρτίου 2016

Last Child in the Woods

H φύση χάνεται από τα παιδικά βιβλία
Της Θαλειας Καρταλη


Ήταν μια φορά κι έναν καιρό τρεις αρκούδες που ζούσαν σε ένα σπιτάκι στο δάσος... Η Κοκκινοσκουφίτσα πήγαινε κάθε μέρα στο δάσος και μάζευε άγριες φράουλες και τις πήγαινε στη γιαγιά της...

Πόσες και πόσες αναφορές δεν θυμόμαστε σε δάση και κάμπους στα βιβλία των παιδικών μας χρόνων, αναφορές σε ένα φυσικό περιβάλλον, το οποίο αναζητούσαμε, με τη φαντασία μας φουντωμένη ειδικά εμείς, τα παιδιά της πόλης, να βρούμε με κάθε ευκαιρία, σε κάθε εκδρομή στη φύση. Ειδικά η έννοια του δάσους είχε κάτι μαγικό, εκεί μέσα, στην πυκνή βλάστηση, συνέβαιναν πράγματα τρομερά, κυκλοφορούσαν λύκοι, ξωτικά και αρκούδες, καλές και κακές νεράιδες, κατοικούσαν μάγισσες και δράκοι. Κατοικούσαν όμως και ζώα, όπως ο Μπάμπι το ελαφάκι, μεγάλωναν παιδιά, όπως ο Μόγλης που ζούσε μια «περίεργη» ζωή, είχε φίλους κολλητούς τα ζώα...


Ομως, όλες αυτές οι εικόνες φαντάζουν τόσο μακρινές όσο και η παιδική μας ηλικία, και τα παιδιά μας σήμερα συγκεντρώνουν άλλες εικόνες στο μυαλό, αφού σταδιακά το φυσικό περιβάλλον φαίνεται να εξαφανίζεται από τα παιδικά βιβλία και να αντικαθίσταται από άλλες αναφορές, σε περιβάλλοντα που μπορεί να έχουν σχέση με τη φύση, είναι όμως τεχνητά, κατασκευασμένα από τον άνθρωπο.

Νέα μελέτη που ήρθε πρόσφατα στο φως της δημοσιότητας δείχνει ότι κατά τη διάρκεια των τελευταίων δύο δεκαετιών οι εικόνες του φυσικού περιβάλλοντος στα παιδικά βιβλία μειώνονται σταδιακά, με αποτέλεσμα σήμερα να έχουν σχεδόν εξαφανιστεί, δίνοντας τη θέση τους σε εικόνες ενός τεχνητού φυσικού περιβάλλοντος όπως είναι ένα πάρκο ή ένας ζωολογικός κήπος, αντικατοπτρίζοντας, σύμφωνα με τους επιστήμονες, τη γενικότερη τάση απομάκρυνσης του σημερινού ανθρώπου από το φυσικό περιβάλλον. Πόσα παιδιά αλήθεια έχουν την ευκαιρία να μαζέψουν σήμερα φρούτα του δάσους, πόσα γνωρίζουν ότι τα βατόμουρα και τα κούμαρα τρώγονται;

Η μελέτη διενεργήθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες, από ομάδα επιστημόνων του Πανεπιστημίου της Νεμπράσκα με επικεφαλής τον Allen Williams Jr, οι οποίοι επεξεργάστηκαν τις εικόνες των παιδικών βιβλίων που από το 1938 έως σήμερα τιμώνται με το βραβείο παιδικού βιβλίου Caldecott Medal, της σημαντικότερης διάκρισης παιδικού βιβλίου στις Ηνωμένες Πολιτείες. «Τα αποτελέσματα της μελέτης αφήνουν να εννοηθεί ότι η σημερινή γενιά παιδιών δεν κατανοούν ούτε εκτιμούν τον φυσικό κόσμο και τη θέση του ανθρώπου μέσα σ' αυτόν» υπογραμμίζουν οι επιστήμονες, επισημαίνοντας ειδικότερα ότι κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας υπάρχει σταθερή μείωση των αναφορών στην άγρια φύση και τα πλάσματα που την κατοικούν, παρά την ενίσχυση του περιβαλλοντικού κινήματος.

Το γεγονός αυτό αναμφίβολα αντικατοπτρίζει την απομάκρυνση όλων μας από το φυσικό περιβάλλον - στη μελέτη περιλαμβάνονται στοιχεία ερευνών που δείχνουν ότι όλοι, μικροί και μεγάλοι, έχουν χάσει από καιρό την επαφή τους με το φυσικό περιβάλλον και κάτι τέτοιο λογικά δεν θα έπρεπε να προκαλεί έκπληξη. Είναι πράγματι τόσο ανησυχητικό το γεγονός ότι πια τα παιδιά δεν μεγαλώνουν με εικόνες της άγριας φύσης, αλλά με άλλου είδους αναφορές σε αυτήν;

Οι συνέπειες

Δεν είναι λίγοι αυτοί που θεωρούν ότι η αλλαγή αυτή οδηγεί σταδιακά σε απόλυτη έλλειψη κατανόησης της φύσης από τα παιδιά και κατά συνέπεια στην έλλειψη σεβασμού απέναντί της, ενώ ορισμένοι επιστήμονες κάνουν ακόμη λόγο για Σύνδρομο Στέρησης της Φύσης (Nature Deficit Disorder). Ο όρος δεν είναι ιατρικός, αλλά κοινωνιολογικός και η πατρότητά του ανήκει στον κοινωνιολόγο Ρίτσαρντ Λουβ, ο οποίος στο βιβλίο του Last Child in the Woods: Saving our children from Nature Deficit Disorder περιγράφει το υψηλό κόστος της έλλειψης επαφής του σημερινού παιδιού με το φυσικό περιβάλλον, συνδέοντάς την με παθήσεις όπως η υπερκινητικότητα, η παιδική παχυσαρκία και η αύξηση ψυχοσωματικών ασθενειών στα παιδιά.

Ωστόσο, όπως επισημαίνει η Jennn Savedge του Μother Nature NetWork, στη Huffington Post, το πρόβλημα ίσως να βρίσκεται αλλού και όχι στο γεγονός ότι τα παιδικά βιβλία δεν έχουν πια αναφορές στο φυσικό περιβάλλον. «Τα παιδικά βιβλία που ασχολούνται με τη φύση είναι τόσο γεμάτα από οικολογικά μηνύματα που πια τα παιδιά χάνουν το ενδιαφέρον τους γι' αυτά», τονίζει. «Ίσως τα παιδιά να μην είναι τόσο αποκομμένα από τη φύση, απλώς προτιμούν βιβλία που αναφέρονται σε αυτήν χωρίς διαρκώς να προσπαθούν να τους περάσουν ένα μήνυμα για την ανακύκλωση και την κλιματική αλλαγή».

Αξίζει, πάντως, να παρατηρήσουμε πόσα από τα αγαπημένα βιβλία των παιδιών μας αναφέρονται στη φύση ή διαδραματίζονται μέσα στο φυσικό περιβάλλον...


Πηγή: kathimerini.gr

2 σχόλια:

  1. Ε φυσικο επακολουθο ειναι... Οταν γραφτηκαν τα περισσοτερα παραμυθια οι ανθρωποι ζουσαν στη φυση! Ακομα και πριν 30 χρονια οι επαρχιες εσφυζαν απο ζωη και οι μεγαλουπολεις δεν ηταν τοσο ασφυκτικα γεματες. Οι ανθρωποι δεν ζουν πια στη φυση και δεν την μνημονευουν... Και εγω πιστευω οτι ναι ειναι πολυ κακο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αν και μένω στην επαρχία, είμαι κι εγώ παιδί της πόλης. Μπορεί η δική μου πόλη να μην είναι μεγαλούπολη, και μπορεί η δική μου συνοικία να μοιάζει λίγο με "χωριό", και μπορεί να επισκέπτομαι το κτήμα του παππού μου σε τακτά χρονικά διαστήματα, αλλά σίγουρα δε με λες ορεσίβιο φυσιολάτρη.

      Μολαταύτα, πριν από 15-20 χρόνια, όταν εγώ ήμουν παιδί, τα βιβλία που διάβαζα είχαν όλα κάποια σχέση με τη φύση. Πειρατές που όργωναν τις θάλασσες, μαγεμένα δάση, ακόμη και...βρωμεροί βάλτοι! Η φύση ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της "δικής μου" παιδικής λογοτεχνίας. Για μένα η φύση πάντοτε έκρυβε μια μαγεία, την έβλεπα όχι ως ένα όμορφο τοπίο αλλά ως το μέρος όπου θα βρω γοργόνες, μάγισσες και ζώα με ανθρώπινη λαλιά. Και αυτό για μένα ήταν χίλιες φορές πιο σημαντικό απ' το να μάθω να ανακυκλώνω ή να κρατάω τις ακτές καθαρές.

      Νομίζω ότι το πρόβλημα είναι αυτό που αναφέρεται στο τέλος του άρθρου, ότι τα σημερινά παιδικά βιβλία προσπαθούν να είναι πιο "διδακτικά" σχετικά με την ανακύκλωση και την οικολογία. «Ίσως τα παιδιά να μην είναι τόσο αποκομμένα από τη φύση, απλώς προτιμούν βιβλία που αναφέρονται σε αυτήν χωρίς διαρκώς να προσπαθούν να τους περάσουν ένα μήνυμα για την ανακύκλωση και την κλιματική αλλαγή» Το γεγονός ότι αρχίζει να εκλείπει η "καθαρή μορφή" της φύσης από τα παιδικά βιβλία το βρίσκω τραγικό. Ας μάθουν τα παιδιά για την οικολογία, δεν αντιλέγω, αλλά τα βιβλία πρέπει να είναι πρώτα "απόδραση" και μετά "σχολείο".

      Δεν αντιλέγω ότι η οικολογία είναι ένα σημαντικό μάθημα, ωστόσο πιστεύω ότι τα παιδιά θα πρέπει πρώτα να μάθουν να αγαπούν τη φύση πριν μάθουν να την προστατεύουν. Με το να την παρουσιάζουν τα βιβλία ως ένα πολύτιμο εύθραυστο βάζο δε θα διδάξουν στα παιδιά να την αγαπούν. Το πολύ πολύ να μάθουν να τη βλέπουν σαν μια αντίκα της γιαγιάς τους.

      Διαγραφή