Μέχρι να σβήσουν τα άστρα...

EDITORIAL

Καθώς ο ουρανός πετούσε το μέλανα χιτώνα του για να υποδεχθεί τη νέα ημέρα, ασυναίσθητα το βλέμμα μου ταξίδεψε έξω από το παράθυρο... 

Η αιώνια αγαπημένη μου, η νύχτα, αργοπέθαινε παραχωρώντας την ηγεμονία της στο βασιλιά ήλιο, τον εκλαμπρότατο παντοκράτορα. Το φως της αυγής κατακτούσε ολοένα και περισσότερα κτίρια, παλεύοντας να τρυπώσει μέσα από στόρια σφαλιστά στο απομονωμένο μου δωμάτιο· εκεί όπου ένα νυκτόβιο πλάσμα ζαρώνει στις σκοτεινές γωνίες, προσπαθώντας να αποφύγει το εξαγνιστικό άγγιγμα του φωτός.

Κι εγώ εδώ γράφω. Γράφω ασταμάτητα. Μέχρι να σβήσουν τα άστρα...

Άλλο ένα ξημέρωμα που με βρίσκει ξύπνια. Νυχτοπούλι εκ πεποιθήσεως. Αμπαρωμένη στον κόσμο μου. Μόνη μου συντροφιά οι σκέψεις μου. Ένας περίκλειστος κήπος, όπου ανθούν ανεμώνες και ασφόδελοι.

Όχι, δεν ήθελα να πω αυτό.

Είναι παλιό συνήθειο, τούτο, του μυαλού μου. Το ξενύχτι ξυπνάει μέσα μου τον ποιητή, με τον αργαλειό της πένας του υφαίνει λέξεις σε υπερεαλιστικά νοήματα. Μία μέσα. Μεταφορά. Μία έξω. Παρομοίωση. Κόκκινη κλωστή δεμένη...

Ένα ακόμη πρωινό παρακολουθώ την του φωτός ανάσταση, τη μαγεία της φύσης, αναλογιζόμενη το απόλυτο τίποτα, τον κλαυσίγελο της θνητής μας ζωής. Αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι. Κενό.

Αναπολώ το χθες και όλα εκείνα τα "χθες" που δε θα γίνουν ποτέ ξανά "σήμερα". Ατενίζω τα "αύριο" και όλες τις επικείμενες "καλημέρες". Με φοβίζουν οι "καλημέρες". Πλασμένη από νύχτα. Εγκλωβισμένη μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Rapid Eye Movement. Ένα ζωντανό όνειρο.. Μη με ξυπνάς.

Τα άστρα χλώμιασαν υπό το φως του οιηματία μονάρχη ήλιου. Η πλάση ολόκληρη υποκλίνεται στην ανατολή του εωθινού αυτοκράτορα. Παντεπόπτης και απρόσιτος, θα διαφεντεύει το νεοαποκτηθέν του βασίλειο για τις επόμενες δέκα ώρες. Μέχρι να χαράξει πορεία για νέα βασίλεια, νέες αυγές.

Τα νυχτολούλουδα σφαλίζουν τα πέταλά τους. Τα πλάσματα της νύχτας ζουν ατενίζοντας το φεγγάρι. Μη με ξυπνάς. Θα καώ στις ακτίνες του. Τράβηξε τις κουρτίνες. Ο ήλιος με τρομάζει. Δεν υπηρετώ εγώ αυτόν τον ηγεμόνα.

Θα περιμένω εδώ. Στο κλειδωμένο μου διαμέρισμα, στις σφαλιστές μου κουρτίνες. Σύντομα η σελήνη θα επιστρέψει. Τα πλάσματα της νύχτας θα βγουν απ' την κρυψώνα τους. Μαύρο σκοτάδι θα απλωθεί. Μαύρο και ασημοστόλιστο. Σαν τα γραπτά, σαν την ψυχή μου. Θα περιμένω το φως των πλάνων αστεριών.

Είμαι νυχτολούλουδο... Όχι, δεν ήθελα να πω αυτό.