Trying to keep myself sane

Δύσκολη μέρα σήμερα.

Αν διαβάσατε τις δύο προηγούμενες αναρτήσεις, ξέρετε γιατί. Είναι εκείνο το απειλητικό 10, η πρώτη δεκάδα σε μια ατελείωτη σειρά τρομακτικών αριθμών που προορίζονται για μένα να ζήσω. Αν, μάλιστα, παρακολουθείτε το ιστολόγιο μου αρκετό καιρό, γνωρίζετε ήδη τι σκοτεινές διεργασίες πυροδότησε η εν λόγω ημερομηνία στην ψυχή μου. Σας έχω μιλήσει για την κατάθλιψη, τους ανυπότακτους δακρυγόνους αδένες και τα θρασέα δάκρυα, τις ψυχικές ουλές, το πνιγηρό σκοτάδι, την αυτολύπηση... 

Όλα τα πέρασα -ίσως να τα περνάω ακόμη. Νεκρή μέχρι τα τρίσβαθα της ψυχής μου. Εκείνη η αίσθηση δε συγκρίνεται με κανένα πόνο. Η καρδιά μου χτυπούσε, τα πνευμόνια μου ήταν γεμάτα οξυγόνο, ο εγκέφαλός μου διεκπεραίωνε όλες τις εργασίες που αναλάμβανε. Τα πάντα λειτουργούσαν σαν ελβετικό ρολόι. Άρα, ζούσα. Έτσι δεν είναι; Όχι. Δε ζούσα, απλά υπήρχα. Μια νεκροζώντανη φιγούρα, που περιφερόταν ανάμεσα στους ζωντανούς. Κανείς δεν το κατάλαβε ποτέ. Ήταν το μικρό μου μυστικό. Έκρυβα τους δαίμονες μου σε κοινή θέα. 

Δεν έκανα ποτέ κακό στον εαυτό μου, ή μάλλον πιο σωστά στο σώμα μου. Καλά, ίσως και να 'κανα. Λίγο, λιγάκι... Ομολογώ ότι ποτέ δεν αντιμετώπισα το σώμα μου σαν "ναό". Αν σας έλεγα ότι το μετανιώνω, ίσως και να 'ταν ψέμματα. Εντούτοις, το σώμα μου είναι η αιτία που μπορώ σήμερα να γράφω αυτές τις λέξεις. Νύχτες ατελείωτες, ενώ ψιθύριζα στα αστέρια να με πάρουν κοντά τους καθώς θα κοιμάμαι, το μυαλό μου με απέτρεπε να το επιδιώξω αυτοπροσώπως. Μολονότι ευχόμουν το θάνατο καθημερινά, ποτέ δε μου επέτρεψε να παραδώσω το πνεύμα μου εγώ η ίδια στο χάρο. Δε μ' άφησε να κάνω στον εαυτό μου τίποτα που θα πονούσε τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Το σώμα μου με κράτησε ζωντανή τότε, που αν εξαρτώταν από εμένα θα ξεχνούσα να αναπνεύσω. Ανέπνευσα όμως. Από το πουθενά, ήρθε εκείνη η μέρα που στ' αλήθεια ανέπνευσα. Ήτανε μια αρχή. Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός... Καμιά φορά τα κλισέ έχουν δίκιο. Εκείνο το μικρό βήμα ήταν η έναρξη ενός μαραθωνίου, που συνεχίζεται ακόμη και σήμερα. Εκείνη η ανάσα ήταν τα πάντα και ταυτόχρονα τίποτα. Ήταν αρκετή για να ζωντανέψει ξανά ένα νεκρό κουφάρι. Αναγεννήθηκα από τις στάχτες μου. Όλα χάρη σ' εκείνο. Σαν να μην έφτανε αυτό, το σώμα μου υπέμεινε κάθε λογής δοκιμασία που του επέβαλα, όταν προσπαθούσα να "αναστηθώ". Του φέρθηκα σκληρά, μα εκείνο με αγκάλιασε. Ίσως και να 'ξερε ότι το είχα ανάγκη. Ίσως και να πονούσε περισσότερο με την αναλγησία μου. Ίσως και να φοβόταν το σκοτάδι μέσα μου. Ίσως... Δοκίμασα τα πάντα. Προσπάθησα να αντλήσω ζωή από το θάνατο. Εκείνες οι μικρές δόσεις θανάτου ήταν η απόκοσμη συντροφιά μου τις μοναχικότερες ημέρες μου. Δηλητηρίασα το σώμα μου με αλκοόλ και νικοτίνη. Τα δέχτηκε. Τα δέχεται ακόμη. Για το χατίρι μου. Πέρασα πολλές νύχτες, προκαλώντας μαζοχιστικά πόνο στην ψυχή μου. Γράφοντας ψυχαναγκαστικά για όσα με βασάνιζαν. Για τους δαίμονες μου. Νύχτες ξάγρυπνες, νύχτες αλκοολικές. Τις άντεξε όλες το σώμα μου. Σχεδόν με ευχαρίστησε που έστω κι έτσι βρήκα ένα τρόπο να νιώθω ζωντανή. Να αναπνέω εγώ για μένα. Όχι μια αντανακλαστική κίνηση. Έστω κι αν συνοδεύω το οξυγόνο μου με νικοτίνη... Αναπνέω.

Έπεσα. 

Αλλά σηκώθηκα. Δεν ήταν εύκολο.

Τότε αποφάσισα να μην αφήσω ποτέ ξανά τον εαυτό μου να ζήσει εκείνη την κόλαση. 

Ας μην κοροϊδευόμαστε. Η ζωή δεν είναι παραμύθι. Δεν πιστεύω σε happy endings. Ή, έστω, τα happy endings δεν πιστεύουν σε μένα. Η ψυχή μου είναι ακόμη μαύρη. Μαύρη, σαν το eyeliner που φορώ και μαύρα ρυάκια αυλακώνουν τα μάγουλα μου όταν ξεφεύγουν εκείνα τα ατίθασα δάκρυα. Υπάρχουν ακόμη μέρες που ξυπνάω και ψιθυρίζω στον εαυτό μου, μυστικά, πως δεν αντέχω άλλο πια. Δε θέλω να σηκωθώ απ' το κρεβάτι. Δε θέλω να αντικρίσω την καινούρια μέρα. Δε θέλω να με αγγίξει το φως του ήλιου. Δε θέλω να με δει κανείς. Υπάρχουν στιγμές που δε μιλάω σε κανέναν και βασανίζω τον εαυτό μου με τις ατελείωτες σκέψεις μου. Κι ύστερα, πνίγω τούτες τις σκέψεις στο αλκοόλ. Πίνω και καπνίζω μέχρι να μουδιάσω. Μέχρι να με αγκαλιάσει ένα σύννεφο ευφορίας, σαν από μηχανής θεός. Να μη σκέφτομαι, να μη νιώθω τίποτα. Τέτοιες νύχτες έμαθα ότι υπάρχουν δύο είδη ανυπαρξίας: το κενό και η αφάνεια. Η διαχωριστική γραμμή είναι πολύ λεπτή, επικίνδυνα αδιόρατη, αλλά είναι εκεί. Το κενό το ζεις εκείνη τη στιγμή που αδειάζεις από κάθε λογής συναίσθημα. Μουδιάζεις. Για λίγα λεπτά νιώθεις αήττητος. Ο αδιοφιλονίκητος νικητής στη μάχη με τον εαυτό σου. Ξαφνικά, κάποια στιγμή, όλα αλλάζουν. Το μούδιασμα υποχωρεί και μαζί του η γλυκιά ζάλη της επίπλαστης ευτυχίας. Πονάς. Ξανά. Δυνατά. Νιώθεις τον πόνο της απόλυτης έλλειψης. Σύντομα θα μάθεις ότι κι το κενό είναι συναίσθημα. Μην το μπερδέψεις με την αφάνεια! Χαρτογράφησε το κενό και μην τριγυρνάς στις γκρίζες ζώνες. Η αφάνεια είναι ένας λαβύρινθος, μέσα στον οποίο χάνεις τον εαυτό σου. Ένας θάνατος εκ των έσω. Υπάρχεις, αλλά δεν ζεις. Μιλάς, αλλά δεν ακούγεσαι. Όλοι σε κοιτούν, αλλά κανείς δε σε βλέπει. Η αφάνεια είναι χαοτικά επικίνδυνη. Όπλισε και στόχευσε στο κενό. Αρκεί να ξέρεις να το διαχειριστείς. Ένα λάθος βήμα και σε καταπίνει η κινούμενη άμμος. Δεν ακούγεται ειδυλλιακό, γιατί το αγαπώ, άραγε, τόσο; Ίσως να είναι ο κίνδυνος, η αίσθηση ότι ακροβατώ στα όρια. Νιώθω ζωντανή. Είναι ωραίο το τίποτα...

Για να είμαι ειλικρινής, ίσως και να μη θέλω ένα ευτυχισμένο τέλος. Το αγαπώ το σκοτάδι μου. Τόσα χρόνια γνωριζόμαστε με τους δαίμονες μου. Έχουμε γίνει φίλοι. Τώρα πια ξέρω ότι το μόνο τέρας στο δωμάτιο ήμουν πάντα εγώ. Δε θέλω ένα ευτυχισμένο φινάλε. Μου αρκεί ένα "ΣΥΝΕΧΊΖΕΤΑΙ". Για εκείνο το γαμημένο "ΣΥΝΕΧΊΖΕΤΑΙ" τα κάνουμε όλα...

Φόρεσα μια μάσκα και τους κορόιδεψα όλους. Στο τέλος ξεγέλασα ακόμη και τον ίδιο μου τον εαυτό. Του το χρωστούσα. Προσπαθώ να το θυμάμαι, ότι μου το χρωστάω, ότι το αξίζω. Δεν είναι πάντα εύκολο. Δε μαθαίνεις εν μία νυκτί να αγαπάς τον εαυτό σου. Διάολε, έχουν περάσει 10 χρόνια κι ακόμη δεν ξέρω πώς να το κάνω. Λένε πως απ' το μίσος η αγάπη δεν απέχει και πολύ... Δεν ξέρουν πώς είναι να μισείς τον εαυτό σου. Εκεί έρχονται τα πάνω κάτω και όλοι οι κανόνες που ήξερες παύουν να ισχύουν. Το μίσος και η αγάπη, είναι δυο ολότελα διαφορετικά κράτη. Αντίπαλα, θα έλεγα. Δεν διασχίζεις εύκολα τα σύνορα. Οι συνοριοφύλακες του μίσους είναι πολύ αυστηροί. Ζητούν χαρτιά, διαβατήρια, άδειες εξόδου. Κανείς δεν φεύγει εύκολα από εκείνη τη χώρα. Καμιά φορά σε κρατούν διά της βίας. Προσπαθώ. Δεν τα διέσχισα τα σύνορα ακόμη. Με κρατούν αιχμάλωτη. Κάποιες φορές έφτασα πολύ κοντά. Σχεδόν ένιωσα ότι με αγαπώ. Προσπαθώ, ακόμη. Ίσως μια μέρα να τα καταφέρω... Ομολογώ ότι ακόμη μισώ τον εαυτό μου. Πονάει. Πολύ. Αλλά τουλάχιστον νιώθω τον πόνο. Είμαι ακόμη ζωντανή, παλεύω για τη ζωή μου.

Ας μισώ τον εαυτό μου, δεν πειράζει. Όσο μπορώ και νιώθω, δε φοβάμαι. Όσο αντέχω να μάχομαι, δε φοβάμαι. Όσο βρίσκω πράγματα που με κάνουν να γελάω, δε φοβάμαι. Όσο πονάω και καίγομαι, δε φοβάμαι. Φοβάμαι τη μέρα που δε μπορώ να κάνω τίποτα απ' όλα αυτά...

Στο τέλος τα κατάφερα. Αυτή δεν είναι άλλη μία χολλιγουντιανή ιστορία με happy end. Είναι η αληθινή ιστορίας μιας ακόμη κατεστραμμένης ψυχής, που γνώρισε το δικό της σκοτάδι και πάλεψε με τους δικούς της δαίμονες. Και το φινάλε της είναι ρεαλιστικό. Διέγραψε το. Το φινάλε δε γράφτηκε ακόμη. Η ιστορία συνεχίζεται, με κάθε μου δάκρυ και κάθε χαμόγελο. Με λέξεις που τις ζαλίζω, τις καπνίζω, κι αν δε μου κάνουν τις πετάω στο πάτωμα και προχωρώ στις επόμενες. Κι αυτή είναι η καλύτερη εξέλιξη που μπορούσε να γραφτεί στο μικρό μου μυθιστόρημα. Συνεχίζεται... Είμαι εδώ, δεν έχει τελειώσει ακόμη τίποτε. Τρέχω στο μαραθώνιο μου. Αναπνέω. Με λίγα λόγια, ζω. 

Άφησα κάποια κομμάτια μου πίσω -ξέρω ότι δε θα μπορέσω να τα ανακτήσω ποτέ ξανά. Έπρεπε. Ήταν δηλητηριασμένα. Μου λείπουν πολύ. Αλλά άξιζε. 

Δύσκολη μέρα σήμερα.