Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο.
Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὠφελεῖ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου ~ Η Σονάτα του Σεληνόφωτος

Lisa

This is thy hour O Soul, thy free flight into the wordless. Away from books, away from art, the day erased, the lesson done. Thee fully forth emerging, silent gazing, pondering the themes thou lovest best. Night, sleep, death, and the stars. - Walt Whitman

Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013

Καληmerhaba!!!

Ξεκίνησα να κάνω μια πρωινή ανάρτηση, αλλά με την κουβέντα με πήρε το απόγευμα..!!! Δεν πειράζει, όμως, θα την αναρτήσω έτσι -λίγο καθυστερημένα. Δεν είναι λίγοι, άλλωστε, οι φοιτητές που μόλις ξύπνησαν. Έτσι κι αλλιώς κάπου στον πλανήτη αυτήν την ώρα είναι πρωί!

Πολλές γλυκιές καλημέρες λοιπόν! Σήμερα -λίγο που πήγε η θεία μου ταξίδι στην Πόλη, λίγο που μου έλειψε και η Κομοτηνή- είμαι σε mood Κωνσταντινούπολης. Κι αν το πρωινό μου -γαλλικός καφές και φρεσκοψημένα σφολιατάκια με τυρί- δεν είχε καμία απολύτως σχέση με την εγγύς ανατολή, εγώ όλως παραδόξως με το μυαλό μου ταξίδεψα εκεί. 
Ίσως και να 'φταίγανε οι φωτογραφίες που είδα, ίσως η πρωινή υγρασία να μου θύμισε πράγματα.. Για την ακρίβεια την Κομοτηνή. Ποτέ δεν το περίμενα όταν πρωτοπήγα ότι στο μυαλό μου θα συνέδεα την Κομοτηνή με την Πόλη(αισθητικά άλλωστε δεν έχουν καμία απολύτως σχέση), όμως οι βόλτες στους μαχαλάδες και τα μαγαζάκια των τουρκόφωνων καθώς κι αυτές οι μυρωδιές στον αέρα -αυτή η ιδιότροπη ατμόσφαιρα που δεν προσέχεις με την πρώτη- σε ταξιδεύουν πάντα στην ανατολή. Κι είναι κάποιες στιγμές λες και βρέθηκες σ' ένα μικρό χωριό-κοινότητα της Α. Θράκης νιώθεις σαν να ταξιδεύεις στο χωροχρόνο(αυτά φυσικά συμβαίνουν κάπου κοντά στο 4ο έτος που έχεις μάθει την πόλη κι έχεις περπατήσει κι εκείνα τα στενά που δεν πηγαίνει πολύς κόσμος). Κι είναι επίσης και τα φαγητά. Ειδικά το αγαπημένο εστιατόριο με την τουρκική κουζίνα, που νιώθεις λες και βρίσκεσαι στην Κωνσταντινούπολη και τρως. Και φυσικά η υγρασία. Εκείνη η ομίχλη -κάθε μέρα σχεδόν- που σε κάνει να φαντάζεσαι πως βρέθηκες στο Βόσπορο και σαν εκείνη τη σκηνή από την Πολίτικη Κουζίνα κρατάς μια κόκκινη ομπρέλα που την παίρνει ο άνεμος... Ίσως και να είναι το συναίσθημα που κάνει την Κομοτηνή να φαίνεται έτσι στα μάτια μου.. Ποιος ξέρει;

Δε θα επεκταθώ πολύ, αλλά αφού κοντεύει η ώρα για το απογευματινό καφεδάκι κάνω μια πρόταση. Βρείτε την αγαπημένη σας γωνία στο σπίτι(στο παράθυρο, στο κρεβάτι, στο τζάκι, στην κουζίνα δεν έχει σημασία) και μιας και το ήθελε έτσι η ημέρα απολαύστε ένα ελληνικό/τούρκικο καφεδάκι(μην τυχόν δω εθνικιστικά σχόλια, τον ίδιο καφέ πίνουμε -μη σας πω κιόλας ότι το καλύτερο καφεκοπτείο στην Κομοτηνή το έχει ο Μουσταφά) ή όποιον άλλο καφέ σας κάνει κέφι, χουχουλιάστε, ακούστε σιγανή μουσική, χαλαρώστε και ταξιδέψτε με το μυαλό σας όπου σας κάνει κέφι..


Και για του λόγου το αληθές σήμερα εγώ σας στέλνω μια βόλτα εκεί: 

9 σχόλια:

  1. εγω λιζακι εχω καταλαβει οτι πολλα κοινα εχουμε με τους ανθρωπους,πραγμα απολυτα λογικο με τοσα χρονια συνυπαρξης κι αν δεν υπηρχαν οι πολιτικοι και τα παιχνιδια τους ανα τους αιωνες θα μας συνεδεε αγαπη και φιλια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ειδικά εμείς στη βόρεια Ελλάδα που οι μισές λέξεις που λέμε έχουν τούρκικη προέλευση... χαχαχα
      Πέρα απ' την πλάκα, όμως, πραγματικά έχουμε πάρα πολλά κοινά. Πέρα απ' τις γλωσσικές και γαστρονομικές ομοιότητες έχουμε αναπτύξει ένα λαϊκό πολιτισμό τόσο ίδιο που είναι λες και τον δημιουργήσαμε από κοινού. Κι όχι μόνο με την Τουρκία, αλλά και με άλλες χώρες των Βαλκανίων(ένα απ' τα τελευταία μαθήματα που έδωσα για το πτυχίο μου ήταν βαλκανική συγκριτική λαογραφία και ανακάλυψα τόσες ομοιότητες που δε μπορείς να φανταστείς).
      Σίγουρα φταίνε οι πολιτικές διενέξεις για την κατάσταση αυτή, φταίει όμως και η φύση του ανθρώπου, που πάντα θέλει κάτι παραπάνω και που θεωρεί τη δική του φυλή ανώτερη. Και που πάντα βρίσκει αφορμές για να ξεκινά διαμάχες. Δυστυχώς.

      Πάντα ήμουν ανοιχτόμυαλη, αλλά αυτά τα 4 χρόνια έμαθα πολλά. Στην Κομοτηνή, όπου σπούδασα, λόγω της μειονότητας νιώθεις την ανατολή πιο κοντά απ' ότι σε οποιαδήποτε άλλη πόλη. Έτσι κι εγώ εκεί κατάλαβα πολύ περισσότερα.

      Διαγραφή
  2. Aχ! Όντως μας ταξίδεψες με αυτή την ανάρτηση.... Μακάρι να μπορούσα να βρεθώ σε ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ από αυτά τα μέρη και να έπινα ένα καφεδάκι...
    Και όμως. Ένας καφές πώς μπορεί να διορθώσει έστω και λίγο τη μέρα σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο καφές είναι η αγαπημένη μου συνήθεια -είτε εντός είτε εκτός του σπιτιού. Ειλικρινά με χαλαρώνει τόσο πολύ που βλέπω τον κόσμο με άλλα μάτια. Ειδικά όταν τον απολαμβάνεις με παρέα γίνεται ακόμη καλύτερος!
      Κι εγώ θα ήθελα πάρα πολύ να πιω το καφεδάκι μου σε καθένα απ' αυτά τα μέρη! :)

      Διαγραφή
    2. Αυτό που ξέχασα να αναφέρω είναι πως όταν πήγα στην Ιταλία ήπια καπουτσίνο σε ένα μαγαζί στην "εθνική οδό" και ο χειρότερος καφές της χώρα ήταν δυο φορές καλύτερος απ' τον καλύτερο της Ελλάδας ;)

      Διαγραφή
    3. Το ίδιο μου είπαν και οι δικοί μου όταν βρέθηκαν στην Ιταλία. Πως ένας καφές από ένα μαγαζάκι στο δρόμο ήταν καλύτερος από τα καλύτερα μαγαζιά της χώρας μας.....
      Για τον καφέ σε νιώθω! Το έχω πάρει από τη μαμά μου αυτό που έχει "εθισμό" στον καφέ. Και έχω πάθει και εγώ ένα ίδιο πράγμα....

      Διαγραφή
    4. Μα σου λέω μαγαζί σε στυλ καφετέρια του ΚΤΕΛ και ο καπουτσίνο τους ήταν καλύτερος απ' όλους στην Ελλάδα!!! Επίσης και η μοτσαρέλα ήταν ασύγκριτη εκεί! Για να μην ξεχάσω και το τζελάτο(ιταλικό παγωτό)... :Ρ

      Εθισμός ρε συ, πραγματικά...

      Διαγραφή
    5. Και για τα κρουασανάκια και τις πίτσες έμαθα....:P

      Διαγραφή
    6. κρουασανάκια δεν έφαγα, αλλά τάραξα τα μακαρόνια και τις πίτσες!!!!

      Διαγραφή