#Πτυχιαζόμαστε

EDITORIAL

Μην Κάνετε Παρέα Με Αυτούς Που Παίρνουν Πτυχίο Στα 4 Χρόνια

Η μεγάλη στιγμή έφτασε και περίπου δυο βδομάδες πριν πήρα κι εγώ το πολυπόθητο πτυχίο μου! Νομίζω ότι η χαρά ήταν μεγαλύτερη για την οικογένεια μου, παρά για μένα. Θα έλεγα πως εμένα μου άφησε μια μάλλον γλυκόπικρη γεύση. Απ' τη μια τεράστια χαρά για την επιτυχία μου, για την ανταμοιβή των κόπων μου, για το γεγονός ότι ορκίστηκα μαζί με την καλή μου φίλη απ' τη σχολή. Επίσης, συγκίνηση. Συγκίνηση για τον όρκο, τη χειραψία, τις υπογραφές. Συγκίνηση για τα δάκρυα της μητέρας μου τη στιγμή που το πήρα(μεταξύ μας δεν περίμενα ποτέ ότι θα την έβλεπα να κλαίει στην ορκωμοσία). Συγκίνηση για τα όμορφα λόγια των πρώην καθηγητών μου για μένα. Εκτός των άλλων...γέλιο! Όπως κάθε σημαντική στιγμή της ζωής σου -ξέρεις απ' αυτές που σκέφτεσαι πως πρέπει να μείνεις σοβαρός και τελικά καταλήγεις να τραντάζεσαι συθέμελα απ' τα γέλια- έτσι κι εμείς διαβήκαμε αυτό το σπουδαίο κομμάτι της μετάβασης μας, από φοιτητές σε επιστήμονες και πολίτες του κόσμου, γελώντας. Γελώντας πολύ. Όχι γιατί δε μπορούσαμε να είμαστε σοβαροί ούτε για μια ώρα, μα γιατί οι καταστάσεις ήταν τέτοιες. Το χειρότερο; Πως έγινε την ώρα που λέγαμε τον όρκο. Μα δεν πειράζει.. Αυτή ήταν η τελευταία μέρα μας μαζί. Η τελευταία μας ανάμνηση απ' τα φοιτητικά μας χρόνια. Αυτό που θα έχουμε για να θυμόμαστε ο ένας τον άλλο. Ας είναι κι έτσι. Όπως περάσαμε τα υπόλοιπα φοιτητικά μας χρόνια. Με γέλια και κλάματα..

Απ' την άλλη... Πολλά και διάφορα. Πρώτο και κύριο πως αυτό ήταν και το οριστικό τέλος της φοιτητικής μου ζωής. Μια περίοδος υπέροχη, που δεν πρόλαβα καλά καλά να τη γευτώ και την έχασα μέσα απ' τα χέρια μου. Κι όλα εκείνα τα πρόσωπα που δεν θα ξαναδώ ποτέ. Κι ας μην συμπαθούσα πολλούς. Θα μου λείψουν όλοι. Ειδικά εκείνοι με τους οποίους ανταλλάξαμε και δυο κουβέντες παραπάνω. Κι είναι κι αποστάσεις.. Φαντάζουν άπιαστες. Από την Κρήτη μέχρι τη Δράμα κι απ' την Ορεστιάδα μέχρι την Καρδίτσα, ένα απέραντο κολλάζ προσώπων και πόλεων.. Επίσης, αβεβαιότητα. Για τα πάντα. Για το μέλλον μου, εργασιακό, εκπαιδευτικό, προσωπικό. Αν θα βρω δουλειά, αν θα γίνω δεκτή στη σχολή που έδωσα κατατακτήριες(δεν λέω ακόμη λεπτομέρειες μέχρι να δω τι θα γίνει), αν θα καταφέρουμε να κρατήσουμε επαφή με τα κορίτσια απ' την Κομοτηνή ή θα χαθούμε κάπου εκεί ανάμεσα στη δίνη της καθημερινότητας και της ρουτίνας. Αβεβαιότητα για όλα από 'δω και πέρα... Για να μην ξεχάσω και την ίδια την ορκωμοσία που ήταν λίγο..πώς να το πω; Μάλλον απογοητευτική. Την περιμέναμε τόσο καιρό και τελείωσαν όλα τόσο γρήγορα! Σαν να μην έγινε. Καλά καλά δεν πρόλαβα να βγάλω φωτογραφίες με φίλες απ' τη σχολή. Κι είναι κι αυτό που δεν τη γιόρτασα αρκετά στην Κομοτηνή. Σαν να άφησα πίσω μου μια τεράστια εκκρεμότητα..

Από πολλές απόψεις μου άφησε μια αίσθηση αγγαρείας, σαν κάτι το "άντε να το κάνουμε κι αυτό να ξεμπερδεύουμε". Κι ας ένιωθα πως πέρασα την ευτυχέστερη μέρα της ζωής μου. Κι ας έλαμπα από χαρά τη στιγμή που ανέβηκα να πάρω το πτυχίο μου. Κι ας κράτησα το πτυχίο το βράδυ αγκαλιά προσπαθώντας ακόμη να το πιστέψω. Κι ας κοίταζα ξανά και ξανά για μέρες τις φωτογραφίες που εμφάνισα. Κάτι έλειπε. Αλλά υπήρχαν πολλά που ήταν εκεί ακριβώς που έπρεπε, ν' αναπληρώνουν τα κενά...

Την Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 2013 και ώρα 11:00 πραγματοποιήθηκε η ορκωμοσία των φοιτητών του τμήματος Γλώσσας, Φιλολογίας και Πολιτισμού Παρευξεινίων Χωρών. Οι περισσότεροι πτυχιούχοι εκείνη τη μέρα ολοκλήρωσαν τις σπουδές τους στα 4 χρόνια ακριβώς. Μία απ' αυτούς ήμουν κι εγώ. Η μέρα αυτή, μια ημερομηνία άλλοτε αδιάφορη για μένα, έμελλε να είναι μία απ' τις σημαντικότερες ημέρες της ζωής μου. Τώρα πια νομίζω πως αυτή την ημερομηνία δε θα την ξεχάσω ποτέ. Όπως κάθε τι που τραντάζει τη ζωή μας και της δίνει νέα μορφή, θα μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη μου. Ημέρα, μήνας, έτος, ώρα και τοποθεσία έχουν χαραχθεί πλέον όχι στο μυαλό, μα στην καρδιά μου. Κι ό,τι γράφεται εκεί δεν ξεγράφει. Μαζί με αυτούς τους αριθμούς κι ένας ακόμη: 8,201 μόρια. Ο βαθμός του πτυχίου μου. Ελάχιστα μικρότερος απ' την αριστούχο της δικής μου φουρνιάς. Όχι πως έχει ιδιαίτερη σημασία αν είναι πρώτος, δεύτερος ή τρίτος.. Αλλά για τους κόπους μου, που ανταμείφθηκαν μετά από 4 χρόνια σπουδών. Για τους κόπους της μητέρας μου να με σπουδάσει. Κάθε δάκρυ της εκείνη τη στιγμή που πήρα το πτυχίο ήταν κι ένα μόριο. Κι αυτά τα μόρια ήταν ανεκτίμητα.. Κι ίσως κι ένας ακόμη αριθμός, αυτός των 8 εξαμήνων ακριβώς, στα οποία τελείωσα τη σχολή μου. Μπορεί να μην είμαι η πρώτη, ούτε κι η τελευταία, που τελειώνει στα 4 χρόνια ακριβώς, μα το κατάφερα. Κι ας ήμουν σίγουρη -ακόμη και πέρσι τέτοιο καιρό- πως θα τελειώσω στα 5 χρόνια. Έβαλα τα δυνατά μου και το πέτυχα. Κι ίσως για το κατόρθωμα αυτό νιώθω τη μεγαλύτερη ευγνωμοσύνη απ' όλες!

Κομοτηνή 2009-2013ღ