Στο χωρισμό σου λείπει το κάθε μέρα

της Χριστίνας Χατζηθεοδώρου

Σε ένα χωρισμό, δε χάνεις μόνο τον άνθρωπο με τον οποίο ήσουν. Χάνεις αυτή καθ’ αυτή τη σχέση που είχατε αναπτύξει και όλη την καθημερινότητά σας. Όταν δύο δρόμοι χωρίζουν, καλώς ή κακώς, οφείλεις να απομακρυνθείς από τις συνήθειες που τη συνόδευαν. Κι αν είναι δύσκολο να αποχωρίζεσαι τον άνθρωπό σου, άλλο τόσο μοιάζει και η απώλεια της συνήθειας.

Άλλες σχέσεις τελειώνουν από φθορά, άλλες από απιστία και άλλες από χίλιους ακόμη λόγους. Όσο διαφορετικά κι αν λήγουν όμως, η απεξάρτηση φαντάζει η ίδια. Το ίδιο συναίσθημα θα σε τρώει, όταν δεν είναι δίπλα σου. Η ίδια απογοήτευση κάθε φορά που κοιτάς το κινητό αναμένοντας μία καλημέρα. Τα πάντα είναι συνήθεια, έτσι και η σχέση. Δυσκολεύεσαι να κόψεις το τσιγάρο, διότι έχεις δεδομένο ότι θα κάνεις ένα το πρωί αφότου ξυπνήσεις. Και η απώλειά του σου κάνει αίσθηση.

Υπήρχες και πριν από τη σχέση σου, κανείς δεν αμφιβάλλει για αυτό. Αλλά είναι διαφορετικό να πορεύεσαι μόνος σου και αλλιώτικο φαντάζει με κάποιον στο πλάι σου. Όλοι αυτοί που σας είχαν συνηθίσει ως ζευγάρι, πλέον σας βλέπουν χωριστά. Δεν πας πια στο τραπέζι να χαιρετήσεις φίλους και φίλες, λαμβάνοντας ένα φιλί. Οι άλλοι απλά το βλέπουν, εσύ εν αντιθέσει το βιώνεις. Αυτή την έλλειψη.

Όλα αυτά που μέχρι πρότινος θεωρούσες δεδομένα, τα μηνύματα, τα φιλιά, τα βράδια που καθόσασταν και βλέπατε ταινίες έπειτα απ’ την απόφαση του χωρισμού, διαλύονται. Γυρνάς στα καμώματα αυτά των ελεύθερων, αλλά αυτή η αλλαγή είναι αισθητή και στους άλλους, μα περισσότερο σε εσένα.

Σάββατα με φίλους μέχρι τα ξημερώματα, αλκοόλ και διασκέδαση δίχως όρια. Κανένα από αυτά δε συγκρίνεται με το ανιαρό σαββατόβραδο με τον άνθρωπό σου που τώρα το νοσταλγείς. Λίγο το αλκοόλ και λίγο η δυνατή μουσική, σου λείπουν περισσότερο οι αναμνήσεις, οι συνήθειες που αποτελούσαν την κατεξοχήν ταυτότητά σας, παρά αυτό το άτομο.

Εκείνο το άτομο, σε τελικό στάδιο, ίσως σε κούρασε, σε πλήγωσε. Ίσως πάλι εσύ το πλήγωσες αλλά την υφισταμένη στιγμή ουδεμία σημασία δεν έχει. Η καθημερινότητα σας, μαζί με τους τσακωμούς σας, μοιάζει τώρα πιο γλυκιά. Από μακριά, αυτό που σε είχε φέρει στα όριά σου, φαντάζει ελπιδοφόρο και επιθυμητό.

Το πρόγραμμα που είχατε φτιάξει από κοινού, που μετά δυσκολίας βρήκατε κοινό ενδιαφέρον σε κάποια πράγματα, αλλάζει. Όσο δύσκολα κάνατε οι δύο σας να το φτιάξετε και πόσο μάλλον να το υλοποιήσετε, γίνεται γρήγορα και αιφνιδιαστικά στάχτη. Ήταν όμως κάτι δικό σας και τώρα ο καθένας πρέπει να φτιάξει το δικό του, μόνος του.

Οι άνθρωποι παίρνουν αξία μέσα από τη ζωή των άλλων, μέσα από τα μάτια τους η ύπαρξή τους μοιάζει μοναδική. Διαφορετικά, τείνει να μοιάζει με όλων των υπολοίπων. Μένοντας μόνος, χάνεις αυτό το ενδιαφέρον που παρά τα νεύρα και τη δυσφορία που έχεις δημιουργήσει στον άνθρωπό σου, σε ρωτάει πώς είσαι. Έρχεται να κοιμηθεί δίπλα σου, παρά τον τσακωμό σας.

Και σου λείπουν όλα, ακόμα και αν δε σου λείπει το άτομο τόσο. Σου λείπει να ζεις όλα όσα δημιουργούσαν ένα μεταξύ σας έντονο δέσιμο κι οικειότητα. Θυμάσαι την κολόνια που φορούσε, τις μπλούζες και το μέγεθος που ήθελες να τις πάρει. Όλες οι αναμνήσεις είναι παζλ των συνήθειών σας. Όλων αυτών που είχατε φτιάξει επιθυμώντας να πορευτείτε μαζί.

Αυτό είναι το ωραίο με τους ερωτευμένους στις σχέσεις τους. Αδιαφορούν για τον κόσμο γύρω τους. Κάτι το οποίο στα μάτια μοναχικών περαστικών μοιάζει ανιαρό, υπερβολικό για εκείνους είναι καθημερινότητα. Είναι αυτό που τους χαρακτηρίζει, στην τελική είναι κάτι ολόδικό τους. Αυτοί οι δύο φτιάχνουν το δικό τους κόσμο και απομακρυσμένοι από όλους, επιλέγουν να ζουν σε αυτόν. Και ο χωρισμός, θέλοντας και μη, το λήγει αυτό.

Επιμέλεια Κειμένου Χριστίνας Χατζηθεοδώρου: Κατερίνα Κεχαγιά.

Πηγή: Ρillowfights