To all the boys I’ve loved before

To all the boys I’ve loved before

“ I like to save things. Not important things like whales or people or the environment. Silly things. Porcelain bells, the kind you get at souvenir shops. Cookie cutters you’ll never use, because who needs a cookie in the shape of a foot? Ribbons for my hair. Love letters. Of all the things I save, I guess you could say my love letters are my most prized possession.

I keep my letters in a teal hatbox my mom bought me from a vintage store downtown. They aren’t love letters that someone else wrote for me; I don’t have any of those. These are ones I’ve written. There’s one for every boy I’ve ever loved—five in all.

When I write, I hold nothing back. I write like he’ll never read it. Because he never will. Every secret thought, every careful observation, everything I’ve saved up inside me, I put it all in the letter. When I’m done, I seal it, I address it, and then I put it in my teal hatbox.

They’re not love letters in the strictest sense of the word. My letters are for when I don’t want to be in love anymore. They’re for good-bye. Because after I write my letter, I’m no longer consumed by my all-consuming love. I can eat my cereal and not wonder if he likes bananas over his Cheerios too; I can sing along to love songs and not be singing them to him. If love is like a possession, maybe my letters are like my exorcisms. My letters set me free. Or at least they’re supposed to. ” 

– To all the boys I’ve loved before, Jenny Han

The Ex Files

Η αγάπη άργησε μια μέρα

Ήτανε ένα βράδυ σαν όλα τ’ άλλα όταν το χέρι μου αποφάσισε να γράψει ένα γράμμα και σε σένα, τον άνθρωπο που θέλησε να περάσει από τη ζωή μου ένα βράδυ. Καθώς αναπολούσα τα παλιά, και με το νου ξεφύλλιζα το φωτογραφικό άλμπουμ ιδανικών και ανάξιων εραστών, στην τελευταία σελίδα μού χαμογέλασε με αναίδεια η πιο πρόσφατη προσθήκη. Ήσουν εσύ και ήταν η διάθεσή μου τόσο χάλια, που βρήκε τόπο επιτέλους να εγκατασταθεί μία οργή που σου χρωστούσα μήνες.

Για εκείνα τα μηνύματα και για τη συμπεριφορά σου, που έμοιαζε να απευθύνεται όχι σε άνθρωπο, αλλά σε άψυχο ον. Για τα θέλω σου, που με θράσος όρθωσες μπροστά μου, θαρρώντας πως είχες το δικαίωμα να διεκδικήσεις κι εσύ ένα κομμάτι από την ακρωτηριασμένη μου ύπαρξη.

Μπορεί να μην ήξερες πως έχω μία ψυχή ανάπηρη, δε θα το αρνηθώ, αλλά δε χρειαζόταν κιόλας να το ξέρεις. Ο σεβασμός από μέρους σου μού άνηκε δικαιωματικά, ακόμη κι αν δεν γνώριζες ότι μιλάς σε ήρωα πολέμου.

Διεκδίκησες κυριαρχικά δικαιώματα σε ένα κτήμα που δε σου άνηκε, θεωρώντας ότι θα γίνει δικό σου λόγω χρησικτησίας. Τόσο πολύ σε τύφλωσε η αλαζονεία που δεν έβλεπες ότι ο ιδιοκτήτης έστεκε εκεί μπροστά σου και σε κοιτούσε με μάτια που πετούσαν φλόγες.

Ίσως να έπρεπε να θέσω τέρμα στο πραξικόπημά σου εξαρχής. Τους τίτλους ιδιοκτησίας να κολλήσω στο πρόσωπό σου, μέχρι να καταλάβεις ποιος είναι κύριος αυτού του οικοπέδου. Αλλά με πέτυχες σε παιχνιδιάρικη διάθεση. Και έθεσα την αξιοπρέπειά μου σε κίνδυνο προς τέρψιν ενός τυχάρπαστου περιπλανώμενου.

Κατάλαβέ με, έχουν και οι πολεμιστές ανάγκη ένα διάλειμμα.

Είχα κι εγώ στα 24 μου χρόνια την ανάγκη να κάνω μία τρέλα. Χρειαζόμουν μια περιπέτεια να με βγάλει από τη ρουτίνα που με τύλιγε σαν σιδερένια αλυσίδα και με κρατούσε φυλακισμένη σε μια ζωή στην οποία δεν ανήκω. Ένα ελεύθερο πνεύμα σαν κι εμένα νιώθει να πνίγεται σε τόση στασιμότητα.

Έπαιξα. Και θα το έκανα ξανά. Ακόμη ψάχνω εκείνη την περιπέτεια που θα με συγκλονίσει και τη ζωή μου θα ταρακουνήσει συθέμελα, τόσο που κάθε τοιχίο κομφορμισμού θα γκρεμιστεί ολοσχερώς.

Αλλά είναι εκείνο το «γιατί;» που με πνίγει. Ξέρεις ποιο εννοώ. Όχι για εσένα. Εσύ, σου το ομολογώ ανερυθρίαστα, μου είσαι παντελώς αδιάφορος. Ξένος ήσουν και θα μείνεις. Τον εαυτό μου σκέφτομαι.

Τον εαυτό μου που ανέχεται τέτοιες καταστάσεις ως φυσιολογικές. Που έμαθε να ζει σε έναν κόσμο όπου είναι αναμενόμενο να σου φερθούν λες κι είσαι προϊόν σε ράφι σούπερ μάρκετ. Που έμαθε να γελάει με φαινόμενα που θα έπρεπε να είναι παράδοξα. Τον εαυτό μου που υποτάσσεται στη σύμβαση της ευγένειας αντί να σε διαολοστείλει. Τον εαυτό μου που ζει σε μια κοινωνία τόσο μισογυνιστική που θεωρείται αυθάδεια και έπαρση μία γυναίκα να λέει όχι. Να γκρεμίζει τις επεκτατικές φιλοδοξίες του εραστή Μέγα Αλέκου.

Αντιθέτως, είναι υποχρεωμένη να ενδώσει στο «παιχνίδι» και να βγει από τη δύσκολη θέση με διπλωματία και νάζι –μην τυχόν και πληγώσει το «εγώ» του μπούλη! Είναι «αντιαισθητικό» μία γυναίκα να σου πει να πας να γαμηθείς χωρίς αυτήν.

Γιατί να πρέπει να παίξω τη γλυκούλα και καλούλα λολίτα; Γιατί να έχει την παραμικρή σημασία το τι θα σκεφτείς για μένα; Σε τελική ανάλυση, με νοιάζει πραγματικά τι θα πεις για εμένα; Για κάτσε να σκεφτώ… Εχμ, ΌΧΙ.

Ποιος μας επέβαλε τότε αυτό το πρότυπο συμπεριφοράς και ποιος εμφύσησε μέσα μας έναν υποσυνείδητο δισταγμό να ορθώσουμε το ανάστημά μας;

Σκέψου τα χειρότερα που θα μπορούσες να πεις για εμένα και για το γεγονός ότι σε άφησα «με το πουλί στο χέρι». Κάτσε να σε βοηθήσω λίγο. Σκύλα. Κάργια. Πουτάνα. Τσούλα. Αγάμητη. Μυξοπαρθένα. Προσβολές απολύτως αντιφατικές και αντικρουόμενες. Δικαιολογίες που γεννά ο αντρικός νους για να δικαιολογήσει το γεγονός ότι, ναι, τόλμησε κάποια να μην υποκύψει στη γοητεία του. Και για να μην υπέκυψε, κάτι στραβό θα έχει σίγουρα εκείνη. Ποια μπορεί να αντισταθεί στον Αλέν Ντελόν;

Τα σκέφτηκες; Κι εγώ τα σκέφτηκα και είμαι σίγουρη ότι κάποιο από αυτά θα ψέλλισες κι εσύ εκείνη την ημέρα. Ίσως και να πρωτοτύπησες και να είπες κάτι άλλο. Ίσως και όχι. Οπωσδήποτε πίστεψες ότι μου έκανες και χάρη που θέλησες να είμαι εγώ αυτή που θα σου σβήσει την κάψα. Το θέμα είναι ότι τίποτα από όλα αυτά δε με κάνει να νιώθω άσχημα, να μετανιώνω την απόρριψη που σου σέρβιρα σε ασημένιο δίσκο. Ίσα-ίσα.

Μόνο που συλλογιέμαι, γιατί έπρεπε να σου τη φέρω την απόρριψη πλαγίως. Τι είναι εκείνο που με εμπόδισε να σου επισημάνω πόσο ξεφτίλας είσαι. Γιατί παρασύρθηκα σε Jeux d' enfants;

Κάθομαι και τα καλοσκέφτομαι και, αναπόφευκτα, ξεσπάω «I’m too old for this shit!».

Φτάνει πια με τις ολέθριες σχέσεις. Βαρέθηκα να ζω σαν Χολιγουντιανό κλισέ. Cap ou pas cap?

Δεν είμαι δεκαοχτάχρονη να αναλώνομαι σε ατελέσφορες συναναστροφές –έτσι, για το γαμώτο. Δεν είμαι πλέον κοριτσάκι –ή έστω, δεν νιώθω πλέον κοριτσάκι. Δεν μου περισσεύει πια χρόνος να σκοτώσω, ούτε Παράδεισοι να τους βάλω φωτιά. Έχεις να μου προσφέρεις κάτι; Να συνεισφέρεις, έστω και λίγο, στη ζωή μου; Όχι; Ε τότε φίλε μου μάζεψέ τα και πήγαινε στο σπίτι σου! Στο καλό να πας, από το πεζοδρόμιο, και ζακέτα να βάλεις μη κρυώσεις! Εδώ να μείνεις μονάχα αν το θες πραγματικά. Εγώ έκλεισα. Δεν έχω άλλα κομματάκια να κόψω από τον εαυτό μου. Το μαγαζί ξεπούλησε, ο παραγωγός χρεοκόπησε. Τέλος τα παιδιάστικα καμώματα.

Όχι ρε φίλε, όχι! Παραμεγάλωσα γι’ αυτές τις αηδίες και παραμεγάλωσες κι εσύ! Πώς γίνεται να το βλέπω εγώ, ετών 24^ων, και να μην το αντιλαμβάνεσαι εσύ 30 χρονών γομάρι; Δεν είναι καμιά αναθεματισμένη εξίσωση, δε σου ζητώ να ψάξεις τον άγνωστο x. Λίγη ωριμότητα, τέλος πάντων. Βαρέθηκα να είμαι ο υπεύθυνος ενήλικας. Κουράστηκα να επισημαίνω το οφθαλμοφανές, να εξηγώ το αυτονόητο. Εδώ μην ξαναέρθεις αδιάβαστος.

Στη ζωή υπάρχει, φίλε μου, μία λέξη που λέγεται αξιοπρέπεια. Μάθε λοιπόν ότι η δική μου αξιοπρέπεια δεν προσφέρεται προς ενοικίαση. Δεν την εξαγοράζεις σε άτοκες δόσεις τρυφερότητας. Όχι πια. Η υπομονή εξαντλήθηκε, τα βερεσέδια τέλος.

Ίσως να μη με σέβεσαι εσύ, αλλά σέβομαι εγώ τον εαυτό μου. Έμαθα να τον σέβομαι όταν τον είδα να επιβιώνει σε μάχες με τους χειρότερους δαίμονες που ανθρώπου μάτι έχει αντικρίσει. Ο εαυτός μου, φίλε μου, -και βαλ’ το αυτό καλά στο νου σου- είναι το γενναιότερο ρεμάλι που γνώρισα ποτέ. Δεν το έβαλε κάτω όταν κάθε κύτταρο του κορμιού του παρακαλούσε για ένα τέλος. Δε θα υποκλιθεί στην αρχοντιά σου.

Δε θα θυσιάσω την αξιοπρέπειά μου για να μου φερθείς εσύ σαν έμβιο σεξουαλικό βοήθημα. Δε θα εκτεθώ στη θύελλα, ευχαριστώντας σε που με προειδοποίησες ότι μπορεί να ψιχαλίσει. Δε θα μαζέψω ψίχουλα καλοσύνης από το πάτωμα, επειδή εσύ αποφάσισες να πιεις καφέ στη δική μου αυλή. Εδώ το μαγαζί είναι VIP και δίχως πρόσκληση μην κάνεις τον κόπο να περάσεις. Τα κουβαδάκια σου και σ’ άλλη παραλία. Άσε τους θεατρινισμούς για ακροατήριο που θα τους εκτιμήσει. Εγώ ρίχνω αυλαία και αποσύρομαι. Δεν έχω άλλο χώρο στη ζωή μου για κομπάρσους.

Δε μίσησα εγώ τον εαυτό μου τόσα χρόνια για να περάσεις  εσύ από τη ζωή μου για ένα μισάωρο και κάτι παραπάνω.

Breakfast at Hogwarts

Στην κουζίνα με τον Harry Potter

Όπως σας έχω ήδη αναφέρει, εδώ κι ένα μήνα η νοσταλγία με ώθησε να διαβάσω ξανά από την αρχή τη σειρά βιβλίων του Harry Potter. Αυτή τη φορά βούτηξα στο μαγευτικό κόσμο της J.K. Rowling στην αγγλική γλώσσα, κι ήταν σαν να διάβαζα τα βιβλία της για πρώτη φορά...

Λάθη και μεταφραστικές ανακρίβειες απαλείφθηκαν κι οι λέξεις έμοιαζαν να αποκτούν ζωή. Δεν διάβαζα πλέον για το μυστικό κόσμο των μάγων στη Μεγάλη Βρετανία, ήμουν μέσα του.

Τόσο ρεαλιστική ήταν αυτή η εμπειρία, που κάθε μέρα ήθελα να ξυπνάω στο Hogwarts, να γευματίζω στη Μεγάλη Τραπεζαρία, να πίνω τσάι στο σπιτάκι του Hagrid, να μασουλάω γλυκά στον πύργο του Gryffindor.

Ονειρευόμουν ανέμελα πρωινά στο Hogwarts.

Και κάπως έτσι άρχισα να ονειρεύομαι απέραντα τραπέζια, διακοσμημένα με άλικο χρώμα και χρυσό, στρωμένα με πορσελάνινες σουπιέρες γεμάτες porridge, πιατέλες με αυγά και λουκάνικα, βουνά ζεστού φρυγανισμένου ψωμιού. Δίχως να το καταλάβω, το αγγλικό πρωινό εισέβαλε στην καθημερινότητά μου. Κι έμοιαζε η κάθε ημέρα σαν να ξημέρωνε στο Hogwarts.

The four long House tables were laden with tureens of porridge, plates of kippers, mountains of toast, and dishes of eggs and bacon, beneath the enchanted ceiling (today, a dull, cloudy gray).

- Harry Potter and The Chamber of Secrets

Η πρώτη μου γνωριμία με το porridge έγινε μοιραία, εν αγνοία μου, πριν από 14 χρόνια. Ταξιδεύοντας στο μαγικό κόσμο του Harry Potter. Η άγνοιά μου, βέβαια, οφειλόταν σ' ένα μεταφραστικό σφάλμα -ηθελημένο ή όχι, δεν κατάλαβα ποτέ- που απέδιδε το porridge ως κορν φλέικς, έτσι κι εγώ με τον παιδικό μου νου φανταζόμουν τη Μεγάλη τραπεζαρία στρωμένη με σουπιέρες γεμάτες κορν φλέικς και γάλα -αλλιώς για ποιο λόγο να τα βάλλουν σε σουπιέρες, σωστά; 

Η εικόνα αυτή, ωστόσο, έστω και εσφαλμένα μεταφρασμένη, χαράχτηκε στη μνήμη μου και μου χαμογελούσε κάθε φορά που -συνειδητά ή υποσυνείδητα- ονειρευόμουν ότι εκείνο το πρωί θα έπαιρνα το πρωινό μου στο Hogwarts.

Τα χρόνια πέρασαν, εγώ μεγάλωσα και οι γαστρονομικοί μου ορίζοντες επεκτάθηκαν. Παράλληλα με τις διατροφικές μου συνήθειες, εμπλουτίστηκαν και οι λεξιλογικές -και όχι μόνο- γνώσεις μου στην αγγλική. Πλέον γνώριζα το porridge κι είχα το γλωσσικό υπόβαθρο να απολαμβάνω πρωινό στο Hogwarts διαβάζοντας τα πολυαγαπημένα μου βιβλία στα αγγλικά.

Τα διεθνή πρωινά τρύπωσαν στην καθημερινότητα μου, και το brunch έγινε must για τα τεμπέλικα πρωινά. Αργά αλλά σταθερά, κέρδιζαν έδαφος, μέχρι που μου έγιναν απαραίτητα. Ένα κολλάζ διεθνών γεύσεων και εντυπώσεων, ένα αμάλγαμα υγιεινής διατροφής και comfort food.

Τα αυγά σε όλες τις μορφές μεταμορφώθηκαν σε λατρεμένη λιχουδιά, πιάτα άλλοτε αδιανόητα για το πρωινό μου τραπέζι. Πλέον φαντάζει αδιανόητο να απουσιάζουν από το διεθνή πρωινό μου μπουφέ.

Κι ήρθε κάποτε το πλήρωμα του χρόνου να γνωρίσει η Λίζα και το porridge, το παρεξηγημένο πρωινό του Harry Potter, που κάπου, κάπως χάθηκε στη μετάφραση. Έφτασε ο καιρός να απολαύσω πρωινό στο Hogwarts.

Μα εκείνο που με ώθησε να δοκιμάσω τη λαχταριστή κρέμα της βρώμης δεν ήταν ο αγαπημένος μου μαγικός κόσμος, η βρετανική καθημερινότητα, όπως εκείνη αποτυπωνόταν σε δεκάδες μυθιστορήματα στη βιβλιοθήκη μου, μα ο παγκόσμιος σάλος γύρω από αυτό το εξαιρετικά υγιεινό και ταπεινά γευστικό κρεμώδες γεύμα. Το βρετανικό Άγιο Δισκοπότηρο του πρωινού, στο οποίο ορκίζονται πίστη οι απανταχού foodies και διατροφο-μπλόγκερς.

Η βρώμη (στην Ελλάδα την ξέρουμε κυρίως με την εμπορική ονομασία «κουάκερ» από την εταιρία που μας το πρωτογνώρισε συσκευασμένο), είναι το αγαπημένο πρωινό των Σκωτσέζων σε μορφή χυλού -porridge, και, όπως έχει πιστοποιηθεί από πάμπολλες επιστημονικές έρευνες, ένα ανεκτίμητο τρόφιμο από την άποψη της υγείας: οι βήτα –γλυκάνες που περιέχει, ένα είδος διαλυτών φυτικών ινών, επιβραδύνουν την απορρόφηση των υδατανθράκων από τον οργανισμό προλαμβάνοντας έτσι τις δραματικές αυξομειώσεις του ζαχάρου στο αίμα και των επιπέδων της ινσουλίνης βοηθώντας την πρόληψη του ζαχάρου, ευνοούν την ανάπτυξη της καλής χοληστερίνης και επειδή μας κρατάει χορτάτους για πολύ ώρα, διευκολύνει την προσπάθεια για τον έλεγχο του βάρους.

Ακόμα, επειδή περιέχει πολύ μαγνήσιο, παίζει σοβαρό ρόλο στη διατήρηση της υγείας της καρδιάς (ομαλοποιώντας την πίεση) και μας φτιάχνει το κέφι, διώχνοντας –κατά το δυνατόν– την κατάθλιψη. Τέλος, προσφέρεται για όσους θέλουν να απέχουν από τη γλουτένη. 

Εκτός από όλα αυτά τα περί της υγείας, η βρώμη έχει μια πολύ ελκυστική, μαστιχωτή υφή και προσφέρεται για μια ολόκληρη σειρά εδεσμάτων, ας πούμε τηγανίτες με αλεύρι βρώμης, με τα μπισκότα από βρώμη να βρίσκονται στην πρώτη σειρά των χορταστικών, comfort αλλά και ωφέλιμων μικρών γλυκών, για ενήλικες και παιδιά. 

Οι νιφάδες βρώμης πωλούνται συσκευασμένες ή χύμα και μπορούν να είναι της στιγμής ή να χρειάζονται μαγείρεμα 8–10 λεπτά (οι σκληροπυρηνικοί Σκωτσέζοι, βέβαια, χρησιμοποιούν για το porridge τους βρώμη που τη μουσκεύουν αποβραδίς σε νερό).[1]

Σήμερα το porridge έχει γίνει η νέα μεγάλη αγάπη των απανταχού foodies.

Στη Βρετανία, σχεδόν ένας στους δύο προτιμά το porridge για πρωινό κάθε μέρα, στη Βόρεια Ευρώπη είναι από τις πρώτες τους προτιμήσεις, ενώ η κατανάλωσή του σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη αυξάνεται ραγδαία τα τελευταία χρόνια.

Τι είναι όμως, το porridge; Πρόκειται για έναν χυλό, γλυκό ή αλμυρό, ανάλογα με τις προτιμήσεις σας. Μοιάζει ελαφρώς με τα απλά δημητριακά με γάλα, αλλά είναι ένα μείγμα βρασμένο και χυλωμένο. Στην αρχή το porridge αποτελούσε ένα αλμυρό γεύμα, στο οποίο προσέθεταν ακόμα και κρέας ή λαχανικά, αργότερα όμως, η γλυκιά του εκδοχή έγινε πολύ αγαπητή.

Το καλό είναι ότι χρειάζεται για να το φτιάξετε μόλις 3 συστατικά: δημητριακά (κυρίως βρώμη), ζεστό νερό (ή γάλα) και λίγο αλάτι. Βράζετε τα συστατικά μέχρι να δημιουργηθεί ένας κρεμώδης χυλός και απολαμβάνετε το porridge σας.[2]

Για περισσότερη γλύκα μπορείτε να προσθέσετε λίγη ζάχαρη ή μέλι. Εναλλακτικά μπορείτε να το γλυκάνετε με τα topping, με τα οποία θα επιλέξετε να το συνοδέψετε.

Αυτό που κάνει το porridge πραγματικά ξεχωριστό είναι τα topping του. Η κρέμα βρώμης από μόνη της είναι μια πολυτροπική βάση, όπως το γιαούρτι, που γίνεται ο καμβάς πάνω στον οποίο μπορούμε να «ζωγραφίσουμε» το πρωινό μας. Φρέσκα φρούτα, αμύγδαλα, σοκολάτα... Ό,τι έμπνευση έχετε είναι δεκτή. Προσωπικά επιλέγω την απλότητα. Θες για δίαιτα, θες επειδή αγαπώ το ρυζόγαλο, προτιμώ να απολαύσω αυτή την άγλυκη κρεμούλα σκέτη, με μια γενναία δόση κανέλας. Αν και κατά καιρούς έχω πειραματιστεί με πολλά topping, επιστρέφω πάντα στην απλότητα. Less is more, after all.

Διαλέξτε, λοιπόν, κι εσείς το αγαπημένο σας topping και απολαύστε το γευστικό σας ταξίδι στη Μεγάλη Βρετανία.

Porridge 

με topping μπανάνα και φιλέ αμυγδάλου

Porridge
(Μερίδες: 2)

Υλικά:
500ml γάλα ή φυτικό γάλα (σόγιας, αμυγδάλου ή καρύδας) ή νερό
5-6 κουταλιές της σούπας γεμάτες νιφάδες βρώμης
1 πρέζα αλάτι

Εκτέλεση:
Σε ένα κατσαρολάκι βάζουμε το γάλα (και μια πρέζα αλάτι) να ζεσταθεί σε μέτρια φωτιά.
Προσθέτουμε τη βρώμη και ανακατεύουμε. Το αφήνουμε να φτάσει σε σημείο βρασμού, ανακατεύουμε και το αποσύρουμε από τη φωτιά.
Το αφήνουμε σκεπασμένο για λίγα λεπτά. Αν χρειαστεί προσθέτουμε λίγο γάλα. Θέλουμε να γίνει ένας κρεμώδης, παχύς χυλός.

Topping με μπανάνα και φιλέ αμυγδάλου
(Μερίδες: 1)

Υλικά:
1 γινομένη μπανάνα σε φέτες
2 κουταλιές φιλέ αμυγδάλου ή νιφάδες αποξηραμένης ινδικής καρύδας
1/2 κουταλάκι του γλυκού κανέλα
1 ξύλο κανέλας
1 κουταλιά της σούπας παπαρουνόσπορο
1 1/2 κουταλιά της σούπας μέλι

Εκτέλεση:
Σε ένα τηγάνι σε χαμηλή προς μέτρια φωτιά, ρίχνουμε το ξύλο κανέλας και τα αμύγδαλα (ή την ινδική καρύδα) για να πάρουν χρώμα, γυρνώντας τα συνέχεια με μια ξύλινη κουτάλα.
Ρίχνουμε από πάνω την τριμμένη κανέλα, το μισό παπαρουνόσπορο και τη μία κουταλιά μέλι.
Ανακατεύουμε και αποσύρουμε από τη φωτιά.
Σερβίρουμε το porridge που στο μεταξύ έχουμε ετοιμάσει και από πάνω ρίχνουμε τις φέτες μπανάνας και το μείγμα αμυγδάλου.
Πασπαλίζουμε με τον υπόλοιπο παπαρουνόσπορο και το υπόλοιπο μέλι.

Πηγές: umami, clickatlife, spoon-stories

Διάσημα μουσεία στις οθόνες σας

Εικονική περιήγηση σε αίθουσες τέχνης και μουσεία 

από τη Google

Μια νέα πρωτοποριακή πρόταση από τη Google ήρθε για να αλλάξει τη σχέση μας με τα μουσεία και τις γκαλερί. Πλέον μπορείτε να επισκεφτείτε τις πιο διάσημες συλλογές όλου του κόσμου απλά με το πάτημα ενός κουμπιού! Η Google φέρνει τον πολιτισμό μέσα στο σπίτι σας και σας προσκαλεί να βιώσετε αυτή τη διαδικτυακή εμπειρία.

Ο διαδικτυακός κολοσσός συνεργάζεται ήδη με 17 μουσεία και δίνει την ευκαιρία στους χρήστες να δουν τα έργα τέχνης από όσο κοντά θέλουν σε πολύ καλή ανάλυση. 

Το πρόγραμμα ονομάζεται “The Art Project” και ουσιαστικά για να λειτουργήσει χρησιμοποιεί τη τεχνολογία του “Google Maps’ Street View” (παρακολούθηση δρόμων μέσω της Google). Η διαφορά είναι στο ότι αντί οι χρήστες να βλέπουν μέσω του υπολογιστή τους, τους δρόμους και να εστιάζουν σε καφετέριες και μαγαζιά, θα μπορούν να δουν το εσωτερικό των συγκεκριμένων μουσείων και να ζουμάρουν στα έργα τέχνης. Η εστίαση μπορεί να γίνει με τόση ακρίβεια, έτσι ώστε κάποιος να είναι σε θέση να παρατηρήσει και τις πινελιές σε έναν πίνακα ζωγραφικής! 

Η βόλτα σας λοιπόν μπορεί να ξεκινήσει από τoμουσείο μοντέρνας τέχνης Tate στο Λονδίνο, να συνεχίσει στο Παλάτι των Βερσαλλιών, να κατευθυνθεί στην γκαλερί Ουφίτσι και να καταλήξει στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης της Νέας Υόρκης!

Τα μουσεία που συνεργάζονται με τη Google είναι:

Museum Kampa, Πράγα

Freer Gallery of Art, Smithsonian, Ουάσινγκτον

Museo Thyssen – Bornemisza, Μαδρίτη

Museo Reina Sofia, Μαδρίτη

Alte National galerie, Βερολίνο

National Gallery, Λονδίνο

Gemäldegalerie, Βερολίνο

MoMA, The Museum of Modern Art, ΝέαΥόρκη

The State Tretyakov Gallery, Μόσχα

The Metropolitan Museum of Art, ΝέαΥόρκη

The State Hermitage Museum, Αγία Πετρούπολη

Uffizi Gallery, Φλωρεντία

Tate Britain, Λονδίνο

Palaceof Versailles, Βερσαλλίες

Rijksmuseum, Άμστερνταμ

The Frick Collection, Νέα Υόρκη

Van Gogh Museum, Άμστερνταμ

Η MoMA όπως και κάποια άλλα μουσεία ήταν σχετικά διστακτικά με το εγχείρημα, καθώς η εικονική περιήγηση καλύπτει μόνο δύο δωμάτια. Αντιθέτως, η Ουφίτσι στη Φλωρεντία, η μεγαλύτερη «αποθήκη» έργων της Αναγέννησης έχει κάνει διαθέσιμες στο κοινό γύρω στις δώδεκα συλλογές.

Είναι δεδομένο πως δεν υπάρχει σύγκριση στην οφθαλμική και ψυχική ικανοποίηση που βιώνει ο θεατής όταν αντικρίζει τα αριστουργήματα τέχνης από κοντά σε σχέση με την ψυχρή οθόνη του υπολογιστή. Ωστόσο δίνεται η δυνατότητα σε πολλούς ανθρώπους και σπουδαστές της τέχνης να γνωρίσουν κάτι το οποίο ενδεχομένως να μην είχαν τη δυνατότητα να επισκεφτούν. 

Δείτε λοιπόν το www.googleartproject.comκαι περιηγηθείτε στα αριστουργήματα τέχνης...

Πηγή: flowmagazine

Last Child in the Woods

H φύση χάνεται από τα παιδικά βιβλία

Της Θαλειας Καρταλη

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό τρεις αρκούδες που ζούσαν σε ένα σπιτάκι στο δάσος... Η Κοκκινοσκουφίτσα πήγαινε κάθε μέρα στο δάσος και μάζευε άγριες φράουλες και τις πήγαινε στη γιαγιά της...

Πόσες και πόσες αναφορές δεν θυμόμαστε σε δάση και κάμπους στα βιβλία των παιδικών μας χρόνων, αναφορές σε ένα φυσικό περιβάλλον, το οποίο αναζητούσαμε, με τη φαντασία μας φουντωμένη ειδικά εμείς, τα παιδιά της πόλης, να βρούμε με κάθε ευκαιρία, σε κάθε εκδρομή στη φύση. Ειδικά η έννοια του δάσους είχε κάτι μαγικό, εκεί μέσα, στην πυκνή βλάστηση, συνέβαιναν πράγματα τρομερά, κυκλοφορούσαν λύκοι, ξωτικά και αρκούδες, καλές και κακές νεράιδες, κατοικούσαν μάγισσες και δράκοι. Κατοικούσαν όμως και ζώα, όπως ο Μπάμπι το ελαφάκι, μεγάλωναν παιδιά, όπως ο Μόγλης που ζούσε μια «περίεργη» ζωή, είχε φίλους κολλητούς τα ζώα...

Ομως, όλες αυτές οι εικόνες φαντάζουν τόσο μακρινές όσο και η παιδική μας ηλικία, και τα παιδιά μας σήμερα συγκεντρώνουν άλλες εικόνες στο μυαλό, αφού σταδιακά το φυσικό περιβάλλον φαίνεται να εξαφανίζεται από τα παιδικά βιβλία και να αντικαθίσταται από άλλες αναφορές, σε περιβάλλοντα που μπορεί να έχουν σχέση με τη φύση, είναι όμως τεχνητά, κατασκευασμένα από τον άνθρωπο.

Νέα μελέτη που ήρθε πρόσφατα στο φως της δημοσιότητας δείχνει ότι κατά τη διάρκεια των τελευταίων δύο δεκαετιών οι εικόνες του φυσικού περιβάλλοντος στα παιδικά βιβλία μειώνονται σταδιακά, με αποτέλεσμα σήμερα να έχουν σχεδόν εξαφανιστεί, δίνοντας τη θέση τους σε εικόνες ενός τεχνητού φυσικού περιβάλλοντος όπως είναι ένα πάρκο ή ένας ζωολογικός κήπος, αντικατοπτρίζοντας, σύμφωνα με τους επιστήμονες, τη γενικότερη τάση απομάκρυνσης του σημερινού ανθρώπου από το φυσικό περιβάλλον. Πόσα παιδιά αλήθεια έχουν την ευκαιρία να μαζέψουν σήμερα φρούτα του δάσους, πόσα γνωρίζουν ότι τα βατόμουρα και τα κούμαρα τρώγονται;

Η μελέτη διενεργήθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες, από ομάδα επιστημόνων του Πανεπιστημίου της Νεμπράσκα με επικεφαλής τον Allen Williams Jr, οι οποίοι επεξεργάστηκαν τις εικόνες των παιδικών βιβλίων που από το 1938 έως σήμερα τιμώνται με το βραβείο παιδικού βιβλίου Caldecott Medal, της σημαντικότερης διάκρισης παιδικού βιβλίου στις Ηνωμένες Πολιτείες. «Τα αποτελέσματα της μελέτης αφήνουν να εννοηθεί ότι η σημερινή γενιά παιδιών δεν κατανοούν ούτε εκτιμούν τον φυσικό κόσμο και τη θέση του ανθρώπου μέσα σ' αυτόν» υπογραμμίζουν οι επιστήμονες, επισημαίνοντας ειδικότερα ότι κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας υπάρχει σταθερή μείωση των αναφορών στην άγρια φύση και τα πλάσματα που την κατοικούν, παρά την ενίσχυση του περιβαλλοντικού κινήματος.

Το γεγονός αυτό αναμφίβολα αντικατοπτρίζει την απομάκρυνση όλων μας από το φυσικό περιβάλλον - στη μελέτη περιλαμβάνονται στοιχεία ερευνών που δείχνουν ότι όλοι, μικροί και μεγάλοι, έχουν χάσει από καιρό την επαφή τους με το φυσικό περιβάλλον και κάτι τέτοιο λογικά δεν θα έπρεπε να προκαλεί έκπληξη. Είναι πράγματι τόσο ανησυχητικό το γεγονός ότι πια τα παιδιά δεν μεγαλώνουν με εικόνες της άγριας φύσης, αλλά με άλλου είδους αναφορές σε αυτήν;

Οι συνέπειες

Δεν είναι λίγοι αυτοί που θεωρούν ότι η αλλαγή αυτή οδηγεί σταδιακά σε απόλυτη έλλειψη κατανόησης της φύσης από τα παιδιά και κατά συνέπεια στην έλλειψη σεβασμού απέναντί της, ενώ ορισμένοι επιστήμονες κάνουν ακόμη λόγο για Σύνδρομο Στέρησης της Φύσης (Nature Deficit Disorder). Ο όρος δεν είναι ιατρικός, αλλά κοινωνιολογικός και η πατρότητά του ανήκει στον κοινωνιολόγο Ρίτσαρντ Λουβ, ο οποίος στο βιβλίο του Last Child in the Woods: Saving our children from Nature Deficit Disorder περιγράφει το υψηλό κόστος της έλλειψης επαφής του σημερινού παιδιού με το φυσικό περιβάλλον, συνδέοντάς την με παθήσεις όπως η υπερκινητικότητα, η παιδική παχυσαρκία και η αύξηση ψυχοσωματικών ασθενειών στα παιδιά.

Ωστόσο, όπως επισημαίνει η Jennn Savedge του Μother Nature NetWork, στη Huffington Post, το πρόβλημα ίσως να βρίσκεται αλλού και όχι στο γεγονός ότι τα παιδικά βιβλία δεν έχουν πια αναφορές στο φυσικό περιβάλλον. «Τα παιδικά βιβλία που ασχολούνται με τη φύση είναι τόσο γεμάτα από οικολογικά μηνύματα που πια τα παιδιά χάνουν το ενδιαφέρον τους γι' αυτά», τονίζει. «Ίσως τα παιδιά να μην είναι τόσο αποκομμένα από τη φύση, απλώς προτιμούν βιβλία που αναφέρονται σε αυτήν χωρίς διαρκώς να προσπαθούν να τους περάσουν ένα μήνυμα για την ανακύκλωση και την κλιματική αλλαγή».

Αξίζει, πάντως, να παρατηρήσουμε πόσα από τα αγαπημένα βιβλία των παιδιών μας αναφέρονται στη φύση ή διαδραματίζονται μέσα στο φυσικό περιβάλλον...

Πηγή: kathimerini.gr

Κάποτε μίλησε

"Μην την παρεξηγείς που δεν μιλάει πολύ. Κάποτε μίλησε και πληγώθηκε."

- (via justafakesmile22)

Surrounded by your demons

Constantly whispering...

In the middle, is yourself. The only one with human eyes. 

Surrounded by your demons.

Μέχρι να σβήσουν τα άστρα...

EDITORIAL

Καθώς ο ουρανός πετούσε το μέλανα χιτώνα του για να υποδεχθεί τη νέα ημέρα, ασυναίσθητα το βλέμμα μου ταξίδεψε έξω από το παράθυρο... 

Η αιώνια αγαπημένη μου, η νύχτα, αργοπέθαινε παραχωρώντας την ηγεμονία της στο βασιλιά ήλιο, τον εκλαμπρότατο παντοκράτορα. Το φως της αυγής κατακτούσε ολοένα και περισσότερα κτίρια, παλεύοντας να τρυπώσει μέσα από στόρια σφαλιστά στο απομονωμένο μου δωμάτιο· εκεί όπου ένα νυκτόβιο πλάσμα ζαρώνει στις σκοτεινές γωνίες, προσπαθώντας να αποφύγει το εξαγνιστικό άγγιγμα του φωτός.

Κι εγώ εδώ γράφω. Γράφω ασταμάτητα. Μέχρι να σβήσουν τα άστρα...

Άλλο ένα ξημέρωμα που με βρίσκει ξύπνια. Νυχτοπούλι εκ πεποιθήσεως. Αμπαρωμένη στον κόσμο μου. Μόνη μου συντροφιά οι σκέψεις μου. Ένας περίκλειστος κήπος, όπου ανθούν ανεμώνες και ασφόδελοι.

Όχι, δεν ήθελα να πω αυτό.

Είναι παλιό συνήθειο, τούτο, του μυαλού μου. Το ξενύχτι ξυπνάει μέσα μου τον ποιητή, με τον αργαλειό της πένας του υφαίνει λέξεις σε υπερεαλιστικά νοήματα. Μία μέσα. Μεταφορά. Μία έξω. Παρομοίωση. Κόκκινη κλωστή δεμένη...

Ένα ακόμη πρωινό παρακολουθώ την του φωτός ανάσταση, τη μαγεία της φύσης, αναλογιζόμενη το απόλυτο τίποτα, τον κλαυσίγελο της θνητής μας ζωής. Αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι. Κενό.

Αναπολώ το χθες και όλα εκείνα τα "χθες" που δε θα γίνουν ποτέ ξανά "σήμερα". Ατενίζω τα "αύριο" και όλες τις επικείμενες "καλημέρες". Με φοβίζουν οι "καλημέρες". Πλασμένη από νύχτα. Εγκλωβισμένη μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Rapid Eye Movement. Ένα ζωντανό όνειρο.. Μη με ξυπνάς.

Τα άστρα χλώμιασαν υπό το φως του οιηματία μονάρχη ήλιου. Η πλάση ολόκληρη υποκλίνεται στην ανατολή του εωθινού αυτοκράτορα. Παντεπόπτης και απρόσιτος, θα διαφεντεύει το νεοαποκτηθέν του βασίλειο για τις επόμενες δέκα ώρες. Μέχρι να χαράξει πορεία για νέα βασίλεια, νέες αυγές.

Τα νυχτολούλουδα σφαλίζουν τα πέταλά τους. Τα πλάσματα της νύχτας ζουν ατενίζοντας το φεγγάρι. Μη με ξυπνάς. Θα καώ στις ακτίνες του. Τράβηξε τις κουρτίνες. Ο ήλιος με τρομάζει. Δεν υπηρετώ εγώ αυτόν τον ηγεμόνα.

Θα περιμένω εδώ. Στο κλειδωμένο μου διαμέρισμα, στις σφαλιστές μου κουρτίνες. Σύντομα η σελήνη θα επιστρέψει. Τα πλάσματα της νύχτας θα βγουν απ' την κρυψώνα τους. Μαύρο σκοτάδι θα απλωθεί. Μαύρο και ασημοστόλιστο. Σαν τα γραπτά, σαν την ψυχή μου. Θα περιμένω το φως των πλάνων αστεριών.

Είμαι νυχτολούλουδο... Όχι, δεν ήθελα να πω αυτό.