Το τσιγάρο μου

Η νύχτα, τα κεριά, η μουσική... 

Μια χαραμάδα άνοιξε και τρύπωσες εσύ.

Η θύμηση σου με κύκλωσε ξανά σαν καπνός κι έγινε η χρονοδίνη που με μετέφερε χρόνια ολόκληρα πίσω. Στο παρελθόν μας - θυμάσαι; - όταν αφήσαμε το μέλλον να γλιστρήσει μέσα από τα χέρια μας. 

Αυτό ίσως να είναι και το τελευταίο γράμμα που σου γράφω.

***

Πριν από μερικές ημέρες τριγύριζες ξανά στο μυαλό μου. Δεν ήταν χαρά, ούτε καν θυμός το συναίσθημα που με κατέκλυσε. Απογοήτευση λέγεται.
Απογοήτευση για τον εαυτό μου.

Από ένα τυχαίο γεγονός -απολύτως ασήμαντο και άσχετο με το χαρακτήρα σου- καθώς κοίταξα τη φωτογραφία σου, που πέρασε από τη σελίδα του χρονολογίου μου, απόρησα τι σου βρήκα κάποτε. Καμία από τις αναμνήσεις μου δεν επαρκούσε για να δικαιολογήσει τα περασμένα συναισθήματα, 

Ο άντρας στη φωτογραφία δεν ήταν ο έρωτας που κατέκλυζε τόσες νύχτες τη σκέψη μου. Ήταν ένας άγνωστος. Κι όμως ήσουν εσύ. Ξαφνικά, καθετί που σε χαρακτήριζε μου φάνηκε απεχθές. Ό,τι έλεγες κι ό,τι έκανες μου ενέπνεε αντιπάθεια για το άτομό σου. Εν μία νυκτί έγινες ένας ξένος. Ένας ξένος που δεν ήθελα να ξέρω.

Αγανάκτησα με τον εαυτό μου για όλες εκείνες τις ώρες που αφιέρωσα σε σένα. Αυτός ήταν ο πρώτος μεγάλος μου έρωτας; Αυτός ήταν ο έρωτας που με είχε αφήσει ξάγρυπνη τόσα βράδια; Αυτός ήταν ο έρωτας που χρωμάτιζε κάποτε τα όνειρα μου; Όλα ήταν για ΑΥΤΌΝ;

Κατάλαβα ότι είχε έρθει η ώρα της μεγάλης αποκαθήλωσης.

Βλέπεις, όταν ένας έρωτας τελειώνει δεν αρκεί να ξεπεράσεις το άτομο με το οποίο ήσουν ερωτευμένη. Πρέπει να ξεπεράσεις και την ανάμνηση του. Την εικόνα του τότε, όπως είχε χαραχθεί αψεγάδιαστη στο μυαλό σου. Την ανάμνηση των συναισθημάτων.

Το κυριότερο· την ανάμνηση του εαυτού σου, όπως ο έρωτας σε έκανε να αισθάνεσαι.

Το να ξεπεράσεις έναν άνθρωπο είναι εύκολο. Οι αναμνήσεις, όμως, είναι φαντάσματα και σε στοιχειώνουν με την άυλη παρουσία τους για πολύ καιρό. Δεν είναι εύκολο να διώξεις ένα φάντασμα από τη ζωή σου.

***

Είναι και κάτι ακόμη, που ντρέπομαι λίγο να στο ομολογήσω.. 

Εδώ που φτάσαμε, θα σου το πω κι αυτό. Όλα για όλα. Κερνάει αλήθειες η νύχτα σήμερα.

Την πιο μεγάλη ώρα, της αποκαθήλωσης σου, μια σκέψη πέρασε απ' το μυαλό μου... Το μυαλό μου πήγε σε εκείνη, την κοπέλα σου. Και άθελα μου συλλογίστηκα πως τη λυπάμαι τη βαριόμοιρη[sic] που έχει σχέση μαζί σου.

Λέξεις που δε θυμάμαι να έχω πει ούτε για το χειρότερο εχθρό μου. Και τώρα τις έλεγα εναντίον σου και μάλιστα υπέρ μιας κοπέλας που μου είναι επί της ουσίας άγνωστη.

Απόρησα και εγώ η ίδια με τις σκέψεις μου. Πίστευα.. Όχι. ΉΞΕΡΑ ότι σε είχα ξεπεράσει προ πολλού. Δε σε ήθελα πίσω. Δε σε ποθούσα πια. Γονατιστός να με παρακαλούσες να είμαστε μαζί, θα σου έλεγα ένα μεγάλο και τρανό ΌΧΙ, όπως εκείνο του Μεταξά πριν από 75 χρόνια.

Η αλλαγή αυτή είχε συντελεστεί εντός μου πριν από μερικά χρόνια. Η μεταστροφή μου ήταν απόλυτη και η νεοαποκτηθείσα πεποίθησή μου στέρεη. Δεν υπαναχώρησα στιγμή, ούτε αμφέβαλλα. Η μόνη απάντηση που μπορούσα να σκεφτώ ήταν "όχι",

Τότε τι απέμενε για να πέσουν οι τίτλοι τέλους;

Με τον καιρό, κατάλαβα ότι δε μου έλειπες εσύ, μα η ανάμνηση σου ή μάλλον πιο σωστά η ανάμνηση του εαυτού μου όταν σε πρωτογνώρισα. Κι αν κάποτε σε συλλογιόμουν, στην πραγματικότητα αναπολούσα το άτομο που ήμουν τότε, το κορίτσι που άφησα πίσω. Σε είχα συνδέσει, βλέπεις, με την πιο ευτυχισμένη περίοδο της ζωής μου και να με συγχωρείς γι' αυτό. Δεν είχα κανένα δικαίωμα να σε ανυψώσω σε τούτο το βάθρο.

Τη στιγμή, ωστόσο, που έκανα εκείνη τη μνησίκακη σκέψη για εσένα, ήξερα ότι είχε φτάσει το τέλος.

***

Και κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα, στο τώρα.

"Σου γράφω ένα γράμμα, όχι πως θέλω να στο δώσω. Να έτσι, να μιλήσω λίγο μαζί σου."

Καθώς βίωνα απόψε τη μέθεξη της νύχτας, του αλκοόλ και του συγγραφικού μου οίστρου, το χέρι μου αναζήτησε ένα τσιγάρο. Οι πνεύμονες μου είχαν ανάγκη τούτη τη μαζοχιστική απόλαυση.

Στα χέρια μου κρατούσα τον αναπτήρα, έτοιμο να πυρπολήσει το επόμενο θύμα του, όταν η σκέψη μου πέταξε σε σένα, το "δικό μου" άντρα αναπτήρα.

Σαν κινηματογραφική ταινία, πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου όλα όσα είχαν συντελεστεί τις προηγούμενες ημέρες. Δεν το είχα συνειδητοποιήσει ακόμη.

Τότε το χέρι μου πήρε φωτιά.

Έπρεπε να γράψει τον επίλογο που άργησε πολλές -πάρα πολλές- ημέρες, μήνες, χρόνια...

Έφτασε η ώρα να σου πω αντίο.

Κάτι όμως με κρατά.

Κάτι δε με αφήνει να σε σβήσω. Είσαι το τσιγάρο μου που διστάζω να σβήσω στο τασάκι, παρόλο που βαρέθηκα να σε καπνίζω. Η κακή μου συνήθεια, που φοβάμαι ότι θα το μετανιώσω αν σε αφήσω να γίνεις πεταμένες γόπες και αποτσίγαρα.

Μέσα μου ξέρω ότι δε θέλω να σε καπνίσω ποτέ ξανά.

Χαλάλι ο καπνός.

Η θέση σου είναι στο τασάκι.

***

Τόσα χρόνια έχω συνηθίσει να σου γράφω γράμματα... Γράμματα με παραλήπτη ένα αόρατο εσύ. Γράμματα με τις πιο βαθιές και ανομολόγητες σκέψεις μου. Γράμματα που δε θα διαβάσεις ποτέ. Γράμματα που δεν θέλω να διαβάσεις ποτέ.

Τα γράμματα αυτά είναι απολύτως προσωπικά, παρόλο που απευθύνονται σε σένα. Με βοηθούν να πετάω δηλητηριώδεις σκέψεις από το μυαλό μου, πράγματα που δε μπορώ να πω σε κανέναν, παρά μονάχα σε εσένα. Ή μάλλον πιο σωστά στην ιδέα σου. Αυτά που θα 'λεγα σε σένα, ούτε στον ίδιο τον εαυτό μου δε μπορώ να πω. Έχω συνηθίσει τους μονόπλευρους διαλόγους μας.

Δεν ξέρω πώς να σταματήσω να σου γράφω.

Ίσως να είσαι απλώς μια κακή συνήθεια, που αρνούμαι πεισματικά να κόψω. Ίσως να είμαι εθισμένη στον πόνο. Στον εξαίρετο πόνο του έρωτα. Ίσως και να φοβάμαι την αλλαγή. Ίσως να μην ξέρω πώς να διαχειριστώ την έλλειψη της θύμησης σου. Ίσως να μην ξέρω πώς να συνεχίσω τη ζωή μου χωρίς την κακή μου συνήθεια. Ίσως...

Είσαι το τσιγάρο που κρατώ

και να ανάψω σκέφτομαι

Είσαι η συνήθεια που μισώ

κι όλο επανέρχομαι

Είσαι το τσιγάρο που κρατώ

και σε θέλω ψέμα μου

σαν την νικοτίνη που κυλά

μέσα από το αίμα μου

A Clear Midnight

Νύχτα.

Σιγή και σκοτάδι στο σπίτι κι εγώ βρίσκομαι μονάχη στο μπαλκόνι, να απολαμβάνω το πρώτο βράδυ για φέτος με καλοκαιρινούς βαθμούς Κελσίου...ή σχεδόν. Στη δική μας περιοχή το καλοκαίρι είναι πάντα πιο ψυχρό.

Χαζεύω τα σπίτια, απέναντι και γύρω μου. Διαδοχικά τα φώτα σβήνουν κι οι ένοικοι βυθίζονται ένας-ένας στην αγκαλιά του Μορφέα. 

Τη δική μου νύχτα φωτίζουν τα κεράκια που άναψα και η οθόνη του λάπτοπ.
Όποιος εφηύρε τα ρεσό, έκρυβε μέσα του ένα μάγο. Βρήκε τον τρόπο να κατεβάσει τα άστρα στα μπαλκόνια, να τα κρατήσουν οι άνθρωποι μέσα στα δυο τους χέρια.

***

Αν λατρεύω κάτι στο καλοκαίρι είναι τούτες οι νύχτες. Ο έναστρος ουρανός και το δροσερό χάδι του ανέμου. Κάθε μου αναπνοή κουβαλάει μαζί της και λίγη νύχτα. Σαν κατάμαυρο μετάξι, γλιστρά το σκοτάδι μέσα μου και αγκαλιάζει την ύπαρξή μου. 

Αυτό ήμουν πάντοτε... Ένα νυκτόβιο πουλί.

Η νύχτα, η σιγή, το ημίφως, το αλκοόλ.. Η μοναξιά που δεν μοιάζει με μοναξιά. Η μαγεία που ωθεί το χέρι μου να γράψει, να σβήσει, να δημιουργήσει.

Βλέπω τα μαύρα γράμματα που χοροπηδούν στο ολόλευκο φόντο του πρόχειρου τετραδίου του blogger και χαμογελώ. Η νύχτα πάντα γεννά λέξεις στο υποσυνείδητό μου.
Πόσο καιρό είχα να καθίσω κάτω από τα άστρα και να γράψω; 

***

Η ματιά μου ταξιδεύει στον "απέναντι" λόφο. Εκεί που στέκει μόνος, αγέρωχος, ένας φωτεινός λευκός σταυρός. Άσβεστος από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ανάβει σαν εκείνο το υπέρλαμπρο, το άστρο της Βηθλεέμ. Θέλοντας, ίσως, να γίνει φάρος πίστεως και ελπίδας, που θα φωτίσει το δρόμο των κατοίκων της πόλης και θα τους καθοδηγήσει στο μονοπάτι τους.
Ή ίσως θέλοντας να υποκαταστήσει τα αστέρια, τις βραδιές που τα σφιχταγκαλιασμένα νέφη ορθώνουν εμπρός τους με αναίδεια το σκοτεινό τους ανάστημα.

Άνθρωπος.

Άνω + θρώσκω, δηλαδή κοιτώ ψηλά. Οι άνθρωποι πάντοτε έψαχναν στον ουρανό απαντήσεις για τη ζωή τους κι εκεί ανέπεμπαν παρακλήσεις και ευχές. Στα άστρα, στα πουλιά, στο Θεό.. 

Όλοι απευθύνονται σε μία υπέρτατη δύναμη, που αθέατη κατοικεί κάπου εκεί ψηλά. Είναι κάτι στο άπειρο -και το άπιαστο- του ουράνιου θόλου, που αποπνέει μια αίσθηση παντοδυναμίας και θείας χάρης.

Εγώ κοιτώ το μαύρο της νύχτας και το φεγγάρι. Με εμπνέουν να κάνω αυτά που θέλω, να γίνω αυτά που θέλω. Κοιτώ ψηλά στον εαυτό μου, όπως αυτός αντανακλάται στα μάτια της σελήνης και στην εβένινη λάμψη του νυκτερινού ουράνιου στερεώματος.

Κάποτε ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και κατάλαβα κι εγώ πως όποια κι αν είναι η υπέρτατη δύναμη εκεί πάνω -ας πούμε ότι επιλέγω να την πω Θεό- δε θέλει να μου δώσει απαντήσεις κι εύκολες λύσεις. Προτιμά να μου δώσει τη δύναμη να τις βρω μόνη μου. Να μου εμφυσήσει σιγουριά και πίστη στον εαυτό μου, γιατί έτσι μονάχα θα γίνω καλύτερος άνθρωπος. Και να απευθύνομαι στο δικό μου Θεό με αγάπη όταν τα μάτια μου, αναπόφευκτα, ταξιδεύουν στους αιθέρες.

Δε θέλει να κοιτώ τον ουρανό με απόγνωση. Τον ουρανό πρέπει να τον κοιτούμε και να ταξιδεύουμε...

***

Πίσω από την πλάτη μου, για λίγο εμφανίστηκε η σελήνη. Ένα χρυσαφένιο μισοφέγγαρο, που παίζει με δύο μαύρα σύννεφα. Μισό, για να θυμίζει τους ανθρώπους τις δικές τους ελλείψεις. Εκείνες τις λέξεις και συζητήσεις που διακόπηκαν απότομα κι απέμειναν να κρέμονται ημιτελείς στον αέρα σαν απειλές. Λαιμητόμος τα όσα δεν είπαμε και δε νιώσαμε όταν έπρεπε... 

Μοιάζει το αποψινό φεγγάρι εκτός πορείας, λες κι έκανε ένα άλμα προς βορράν, ώστε να διασταυρωθούν οι ματιές μας. Σαν να με έψαχνε κι εκείνο, λες κι είχε ανάγκη τη δική μου ματιά για να νιώσει ολόκληρο. Έπρεπε να ανταλλάξουμε και την αποψινή μας καληνύχτα. Τόσα χρόνια κι ακόμη δεν έμαθε ότι ποτέ μου δεν ξεχνώ την ύπαρξή του... Τα πλάσματα της νύχτας νιώθουν ζωντανά μονάχα όταν τα φωτίζει το φεγγάρι.

***

Ένα από τα ρεσό μου τραγουδά το κύκνειο άσμα του και με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Διαβάζω τις σκόρπιες ιδέες που αποτύπωσα στη νυχτερινή μου ανάρτηση. Άραγε βγάζουν νόημα; Ή μόνον εγώ, μεθυσμένη από την ομορφιά της νύχτας και των κεριών, διακρίνω μικρές ιστορίες μέσα τους;

Με δυο λέξεις

EDITORIAL

« Κανείς δεν γεννήθηκε με έμφυτο το χαρακτηριστικό του μίσους για κάποιον άλλο εξαιτίας του χρώματος του δέρματός του, της θρησκείας του ή του υπόβαθρού του. Οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν να μισούν και αν μάθουν, τότε θα μπορούν να διδαχθούν το πώς να αγαπούν. » 

- Νέλσον Μαντέλα

Λίζας...χαμόγελα

Πολυάσχολη μπλογκο-ημέρα σήμερα και για τα δύο μου ιστολόγια... Μετά τις απανωτές σημερινές αναρτήσεις στο παρόν ιστολόγιο, σειρά πήρε, με δέκα νέα κομμάτια(δέκα νέα "χαμόγελα"), το δεύτερο μου ιστολόγιο, "Το χαμόγελο της (Μόνα) Λίζα", ο ιστότοπος στον οποίο δημοσιεύω αποκλειστικά και μόνο τα δημιουργήματά μου.

Παρόλο που εσείς τα διαβάζετε πρώτη φορά, ουσιαστικά κανένα από αυτά δεν είναι εντελώς καινούριο. Πρόκειται για όλα εκείνα τα ποιήματα και τα ημερολογιακά κομμάτια που έγραψα στο διάστημα από το καλοκαίρι του 2014 μέχρι της αρχές του φετινού έτους. 

Οι λόγοι που δεν τα δημοσίευσα είναι είτε -για τα μεν παλαιότερα- ότι δεν ήμουν απόλυτα ικανοποιημένη με το αποτέλεσμα ή ήθελαν περαιτέρω επεξεργασία, είτε -για τα μεν νεότερα- ότι δεν είχα κατασταλάξει ακόμη για το αν θα δούνε τα φώτα της δημοσιότητας.

Θέλοντας να κάνω μια επανεκκίνηση στο δεύτερο μου μπλογκοπαίδι που το είχα παραμελήσει τώρα τελευταία, αποφάσισα να κάνω την αρχή σβήνοντας από την ατζέντα μου εκκρεμότητες(συγκεκριμένα όσα κομμάτια είχαν μείνει στη λίστα αναμονής), δημοσιεύοντας ακόμη κι εκείνα τα ποιήματα τα οποία δεν με ενθουσίαζαν, αλλά δεν ήθελα να κρατήσω άλλο στα drafts. 

Έτσι, ξεφόρτωσα στη μπλογκόσφαιρα όσα γραπτά με "βάραιναν" τον τελευταίο χρόνο(αφήνοντας λίγα μονάχα πίσω, απολύτως ημιτελή) και τώρα πια, με ώμους και χέρια αδειανά, είμαι ελεύθερη να ξεκινήσω να γράφω απ' την αρχή λέξεις, στίχους και φράσεις ολοκαίνουριες για το δεύτερο μου ιστολόγιο.

Never love a wild thing

EDITORIAL

“Never love a wild thing, Mr. Bell,' Holly advised him. 'That was Doc's mistake. He was always lugging home wild things. A hawk with a hurt wing. One time it was a full-grown bobcat with a broken leg. But you can't give your heart to a wild thing: the more you do, the stronger they get. Until they're strong enough to run into the woods. Or fly into a tree. Then a taller tree. Then the sky. That's how you'll end up, Mr. Bell. If you let yourself love a wild thing. You'll end up looking at the sky." 

"She's drunk," Joe Bell informed me.  

"Moderately," Holly confessed....Holly lifted her martini. "Let's wish the Doc luck, too," she said, touching her glass against mine. "Good luck: and believe me, dearest Doc -- it's better to look at the sky than live there. Such an empty place; so vague. Just a country where the thunder goes and things disappear.” 

― Truman Capote, Breakfast at Tiffany's

Παιδιά που μεγαλώνουν με ζώα είναι πιο συναισθηματικά

Είναι διασκεδαστικό να έχει κάποιος κατοικίδιο αλλά η συμβίωση μαζί του σίγουρα δεν προσφέρει μόνο διασκέδαση και παιχνίδι. Ειδικά για τα παιδιά αποδεικνύεται για άλλη μία φορά επιστημονικά πως η συνύπαρξή τους με ένα ζώο έχει πολλαπλά οφέλη. 

Μελέτες καταδεικνύουν ότι τα παιδιά που έχουν κατοικίδια ζώα τα πάνε καλύτερα στον τομέα της Συναισθηματικής Νοημοσύνης (EQ), η οποία έχει συνδεθεί με την πρόωρη ακαδημαϊκή επιτυχία, ακόμα περισσότερο από ό,τι το παραδοσιακό μέτρο της νοημοσύνης, IQ. Μάλιστα το IQ είναι αμετάβλητο, ενώ το ΕQ μπορεί να βελτιωθεί με την πάροδο του χρόνου και με την κατάλληλη πρακτική.

Τα κατοικίδια ζώα βοηθούν τα παιδιά να εξελιχθούν συναισθηματικά και τα αναπτύξουν το EQ, ενώ μέσα από μελέτη αποδείχτηκε ότι η συνύπαρξη με κατοικίδιο ενισχύουν τη συμπόνια και την αυτοεκτίμηση, βοηθά στη γνωστική ανάπτυξη, μειώνει το στρες και το άγχος, κάνει τα παιδιά να κατανοούν καλύτερα τον κύκλο της ζωής και τον θάνατο. 

Φυσικά όλα τα παραπάνω θετικά οφέλη εξαρτώνται από τη δομή της οικογένειας και φυσικά από τις γενετικές τάσεις ενός παιδιού, ωστόσο η ζωή μαζί με κατοικίδιο ενισχύσει έτσι ή αλλιώς τα θετικά στοιχεία ενός χαρακτήρα και απαλύνει τα αρνητικά.

Πηγή: perierga.gr

Ερωτόλογα ανά τον κόσμο

Δέκα παράξενες λέξεις που εκφράζουν τρυφερότητα

Σε πολλές χώρες οι λέξεις «αγάπη», «άγγελε», «μωρό μου» και «γλυκέ/γλυκιά μου» χρησιμοποιούνται για να δηλώσουν την τρυφερότητα ενός ατόμου προς τον αγαπημένο/ την αγαπημένη του. Πώς θα νιώθατε όμως εάν ο αγαπημένος/η αγαπημένη σας σάς αποκαλούσε «λαχανάκι», «αυγό με μάτια» ή «ψύλλο»; Το BBC βρήκε τους δέκα πιο παράξενους όρους αγάπης σε ολόκληρο τον κόσμο.

Petit chou – λαχανάκι: Χρησιμοποιείται στη Γαλλία και είναι αντίστοιχο του «γλυκός/γλυκιά». Θυμίζει κάτι μικρό και στρογγυλό, γεγονός που τους Γάλλους μάλλον τους παραπέμπει σε κάτι… αγαπησιάρικο. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί και διπλό: «chouchou».

Chuchuzinho – κολοκύθα: Στην Βραζιλία και την Πορτογαλία είναι μάλλον συνηθισμένο για κάποιον να αποκαλεί το αγαπημένο του πρόσωπο «κολοκυθάκι». Η κατάληξη «-άκι» αποτελεί ένδειξη τρυφερότητας.

Tamago kato no kao – αυγό με μάτια: Στην Ιαπωνία συχνά οι γυναίκες αποκαλούνται «αυγό με μάτια» από τους αγαπημένους τους. Θεωρείται μεγάλο κοπλιμέντο, καθώς το πρόσωπο σε σχήμα αυγού θεωρείται ιδιαίτερα θελκτικό στην ιαπωνική κουλτούρα.

Terron de azucar – κύβος ζάχαρης: Όπως το «μέλι» στα αγγλικά, έτσι και άλλα γλυκά φαγώσιμα χρησιμοποιούνται για να εκφράσουν την τρυφερότητα προς το αγαπημένο πρόσωπο. Στην Ισπανία συχνά χρησιμοποιούν γι’ αυτό το σκοπό την έκφραση «κύβος ζάχαρης».

Buah hatiku – φρούτο της καρδιάς μου: Πρόκειται για όρο που χρησιμοποιείται στην Ινδονησία. Μπορεί να έχει ρομαντική σημασία, μπορεί, όμως, να χρησιμοποιηθεί για να εκφράσει την αγάπη προς τα παιδιά. Συχνά τον βρίσκει κανείς σε διαφημίσεις: «Το καλύτερο προϊόν για το φρούτο της καρδιάς σας».

Ma puce – ψύλλε μου: Μπορεί να φαίνεται παράδοξος όρος, όμως το «ma puce» εκφράζει σχέση οικειότητας. Θεωρείται ότι ίσως να προέρχεται από το γεγονός ότι η αφαίρεση ψύλλων ανάμεσα σε δύο πρόσωπα, οδηγούσε σε οικειότητα το ζευγάρι.

Ghazal – γαζέλα: Χρησιμοποιείται συχνά για να δηλώσει μία λυγερόκορμη γυναίκα. Στα αραβικά είναι μεγάλο κοπλιμέντο και συχνά οι άνδρες λένε στις γυναίκες: «Έχεις τα μάτια μιας γαζέλας».

Chang noi – ελεφαντάκι: Πρόκειται για αγαπημένα ζώα των Ταϊλανδών. Θεωρείται, μάλιστα, ότι φέρνουν τύχη. Δεν θα μπορούσαν να λείπουν, επομένως, και από τις δηλώσεις τρυφερότητας των κατοίκων της Ταϊλάνδης.

Chen yu luo yan – ψάρια που πέφτουν, χήνες που κατρακυλούν: Στην Κίνα υπάρχει μία ιστορία για μία πανέμορφη γυναίκα, τη Σι Σι. Λέγεται ότι αυτή ήταν τόσο όμορφη, ώστε όταν κοιτούσε τα ψάρια σε μια λίμνη, αυτά ξεχνούσαν να κολυμπήσουν και έπεφταν στον πάτο και ότι όταν οι χήνες πετούσαν πάνω από το κεφάλι της, όταν την έβλεπαν -θαμπωμένες από την ομορφιά της- ξεχνούσαν να πετάξουν και κατρακυλούσαν στο έδαφος. Ακόμα και σήμερα, όταν ένας άνδρας θέλει να πει σε μία Κινέζα ότι είναι πολύ όμορφη, της λέει: «Ψάρια που πέφτουν, χήνες που κατρακυλούν».

Golubchic/golubushka – περιστεράκι: Και στην Ελλάδα θα μπορούσε να ακούσει κάποιος να αποκαλείται ο αγαπημένος/η αγαπημένη «περιστεράκι». Στη Ρωσία αυτό είναι ιδιαίτερα δημοφιλής όρος. Ο Πούσκιν τον χρησιμοποιούσε, αναφερόμενος στην γκουβερνάντα του. Αλλά ιστορικά ο όρος προέρχεται από την Παλαιά Διαθήκη.

πηγή: in.gr

Εδέσματα με ονοματεπώνυμο

10+1 γνωστά φαγητά με ονόματα…ανθρώπων!

Από την πίτσα Μαργαρίτα μέχρι το μοσχαράκι Στρογκανόφ, ας κάνουμε μια κατάδυση στην ιστορία και να δούμε πού οφείλεται η ονομασία μερικών πασίγνωστων φαγητών του πλανήτη μας.

Sandwich

Το σάντουιτς είναι ένα από τα δημοφιλέστερα και πιο απλά φαγητά ανά τον κόσμο, ξέρετε όμως, πώς πήρε την ονομασία του; Ο John Montagu, τέταρτος κόμης του Sandwich, βρισκόταν σε ένα παιχνίδι με χαρτιά και δεν ήθελε να σταματήσει για το γεύμα, οπότε διέταξε έναν υπηρέτη να του φέρει κρέας ανάμεσα σε δύο φέτες από ψωμί. Βέβαια το σάντουιτς αν και τότε έγινε διάσημο, καταναλώνονταν καιρό πριν, χωρίς τη συγκεκριμένη όμως, ονομασία.

Πίτσα Μαργαρίτα

Σύμφωνα με τον θρύλο, η πίτσα Μαργαρίτα ξεκίνησε από τη Νάπολη της Ιταλίας το 1889, όταν ένας διάσημος μάγειρας έφτιαξε μια πίτσα για να τιμήσει τη βασίλισσα Margherita. Στην πίτσα χρησιμοποίησε όλα τα υλικά που σχετίζονται με το χρώμα της ιταλικής σημαίας και έκτοτε η συνταγή παρέμεινε ίδια.

Ροδάκινο Melba

Το κλασικό επιδόρπιο ροδάκινο melba, με ροδάκινο, σος rasberry και παγωτό βανίλια, δημιουργήθηκε στο Savoy Hotel του Λονδίνου τη δεκαετία του 1890 προς τιμήν της αυστραλής τραγουδίστριας της όπερα Nellie Melba, τη στιγμή που εκείνη τραγουδούσε στο Covent Garden. Μάλιστα ο ίδιος σεφ που έφτιαξε το ροδάκινο melba δεν έμεινε μόνο εκεί, δημιουργώντας και τις φρυγανιές melba για χάρη της ίδιας τραγουδίστριας.

Μοσχαρίσιο καρπάτσιο

Το μοσχαρίσιο καρπάτσιο είναι ένα πιάτο με λεπτές φέτες ωμού μοσχαρίσιου κρέατος που έχει ονομαστεί έτσι για χάρη του Ιταλού ζωγράφου Vittore Carpaccio. Ο λόγος που πήρε το όνομά του είναι η έντονη χρήση του κόκκινου στα έργα του, που συνδέεται και με τα χρώματα του πιάτου. Φημολογείται ότι δημιουργήθηκε στο διάσημο Harry’s Bar της Βενετίας για μια Κόμισσα που έπρεπε να τρώει, σύμφωνα με τον γιατρό της, περισσότερο ωμό κρέας.

Frangipane

Η γαστρονομική παράδοση μας πληροφορεί ότι ήταν ένα μέλος της ιταλικής οικογένειας Frangipani του 16ου αιώνα που έδωσε το όνομά του στην τάρτα Frangipane. Το επιδόρπιο φτιάχνεται από ζύμη η οποία περιέχει πάστα αμυγδάλου.

Μοσχαράκι Wellington

Το μοσχαράκι Wellington είναι ένα παραδοσιακό αγγλικό πιάτο μοσχαρίσιου φιλέτου τυλιγμένο σε φύλλο σφολιάτας και έχει επικρατήσει η άποψη ότι ονομάστηκε έτσι για χάρη του Δούκα του Wellington. Επειδή έχει πολλά κοινά με το κλασικό γαλλικό πιάτο filet de boeuf en croûte, είναι πιθανό να πρόκειται για κάποια αλλαγή στην επωνυμία του για πατριωτικούς σκοπούς κατά τους Ναπολεόντειους πολέμους.

Στρογκανόφ

Το στρογκανόφ είναι το κλασικό ρωσικό πιάτο με μοσχαρίσιο κρέας μαγειρεμένο με γιαούρτι, που θεωρείται ότι πήρε το όνομά του από τη διάσημη ρωσική οικογένεια των Stroganov. Σήμερα είναι πασίγνωστο σε όλο τον κόσμο.

Sachertorte

Η βιεννέζικη σπεσιαλιτέ Sachertorte, που θυμίζει σοκολατένιο κέικ με μαρμελάδα βερύκοκκο και σοκολατένιο γλάσο, δημιουργήθηκε το 1832 από τον ζαχαροπλάστη Franz Sacher για τον Αυστριακό πρίγκιπα Wenzel von Metternich. Σύμφωνα με την ιστορία ο Sacher τότε ήταν ένας 16χρονος μαθητευόμενος chef, που του ζητήθηκε να δημιουργήσει ένα ξεχωριστό επιδόρπιο για τον πρίγκιπα και τους επισκέπτες του όταν ο σεφ είχε αρρωστήσει. Η συνταγή στέφθηκε από τέτοια επιτυχία ώστε η 5η Δεκεμβρίου είναι σήμερα στην Αυστρία η «Εθνική Μέρα Sachertorte».

Pavlova

Το διάσημο επιδόρπιο pavlova με βάση τη μαρέγκα και τη σαντιγί, έχει πάρει το όνομά του από τη χορεύτρια μπαλέτου Anna Pavlova. Το pavlova έχει τις ρίζες του στην Αυστραλία ή τη Νέα Ζηλανδία και δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια της περιοδείας της χορεύτριας στην Ωκεανία τη δεκαετία του 1920. Πάντως μέχρι και σήμερα, επικρατεί διχογνωμία ως προς την εθνική προέλευση και τον chef του συγκεκριμένου πιάτου.

Tarte tatin

Η ανάποδη γαλλική μηλόπιτα, που ακούει στο όνομα tarte tatin δημιουργήθηκε στη Γαλλία του 19ου αιώνα σε ένα ξενοδοχείο που διηύθυναν δύο αδερφές, η Stéphanie και η Caroline Tatin. Η ιστορία που έχει επικρατήσει θέλει την Stéphanie να προσπαθεί να φτιάξει μια τάρτα με μήλα, αλλά καθώς έκαψε τα μήλα στο μαγείρεμα προσπάθησε να σώσει το πιάτο τοποθετώντας τη βάση της τάρτας στην κορυφή. Και κάπως έτσι γεννήθηκε η tarte tatin.

Σαλάτα Caesar’s

Αν νομίζετε πως η σαλάτα Caesar’s οφείλει το όνομά της στον Ιούλιο Καίσαρα, τότε κάνετε λάθος. Δημιουργός της είναι ο Caesar Cardini, ένας Ιταλός μετανάστης που είχε δικά του εστιατόρια στις ΗΠΑ και το Μεξικό. Σύμφωνα με την κόρη του το πιάτο δημιουργήθηκε όταν την 4η Ιουλίου του 1924 το εστιατόριο της Tijuana ξέμεινε από υλικά και για αυτό χρησιμοποίησε σε ένα πιάτο ό,τι του είχε απομείνει, δηλαδή μαρούλι, κρουτόν, παρμεζάνα, αυγό, σκόρδο, λάδι και λεμόνι.

Πηγή: perierga.gr

Να περπατήσεις εκεί που περπάτησα

γράφει η Κατερίνα Κεχαγιά

Λένε ότι για να μάθεις έναν τόπο πρέπει να τον περπατήσεις με τα παπούτσια του ντόπιου. Να προσπεράσεις τις επικεφαλίδες των ταξιδιωτικών οδηγών, να σνομπάρεις τα καφέ των παραλιακών, να μην ακολουθήσεις τις πινακίδες.

Θέλει να σηκωθείς νωρίς με την αυγούλα, να κολυμπήσεις σε απόμερες παραλίες, να κόψεις φασκόμηλο απ' το χωματόδρομο και να το φας.

Θέλει να καβαλήσεις μια μοτοσυκλέτα και ν'ακολουθήσεις τις μυρωδιές. Κάθε τόπος έχει τις δικές του. Κυπαρίσσι, μαστίχα, μανταρίνι, μποστάνια κι αμπέλια.

Λένε επίσης να προτιμήσεις παπούτσι απ'τον τόπο σου. Και προφανώς το συνιστούν για να γλυτώσεις τις συναισθηματικές γλίστρες. Άπαξ δε και η γειτονιά είναι μια σταλιά, τότε σου διασφαλίζεται μιας πρώτης τάξεως πληροφόρηση, μιας και όσα ξέρει η γειτονιά δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος. Γειτονιά μπορεί να 'ναι και η Αθήνα, μη γελιέστε. 

Κι επειδή στα σίγουρα ο έρωτας δε λογαριάζει γεωγραφικές συντεταγμένες, είναι εξίσου πιθανό με το αίσθημα να μοιράζεσαι μεσοτοιχία, όσο πιθανό είναι να μεσολαβούν ναυτικά μίλια και οδικά χιλιόμετρα. Αν με ρωτούσες όμως, θα σου έλεγα ότι το δεύτερο είναι απείρως πιο ενδιαφέρον κι επιμορφωτικό. 

Όχι, το θέμα εδώ δεν είναι οι σχέσεις από απόσταση. Μπορεί να μοιράζεστε κοινή σταθερή βάση, μπορεί να μοιράζεστε ακόμα και κοινή στέγη σε μια πόλη «ξένη» και για τους δυο. Κάθε όμως που θα 'ρχεται καλοκαίρι, Πάσχα ή τριήμερο και θα 'χετε να επιλέξετε απόδραση στον τόπο καταγωγής του ενός ή του άλλου, τότε το ταξίδι αποκτά μια ταυτότητα προσωπική, βαθιά συναισθηματική και για τους δύο.

Δεν είστε πλέον τουρίστες, ακόμη κι αν είναι η πρώτη φορά που πατάτε το πόδι σας εκεί μαζί. Γίνεται ο ένας κομμάτι της ιστορίας του άλλου. Ένα τσιμεντένιο προαύλιο Λυκείου γίνεται αξιοθέατο κι ένα παγκάκι που κοιτάει σε φάρο εξομολογητήριο. Στα χρόνια που μεσολάβησαν μέχρι να γνωριστείτε, σε αυτά που είχες συνηθίσει να γνωρίζεις μόνο μέσα από αφηγήσεις, γίνεσαι ρόλος, αποκτάς υπόσταση, γεύση και μυρωδιά. Δεν ακούς απλώς, δε φαντάζεσαι· ξέρεις. Κι αυτή η γνώση γίνεται μαγνήτης που σε δένει όχι μόνο με τον άνθρωπο, αλλά και με τον τόπο. Ακόμη κι αν ο τόπος είναι ο δικός σου.

Με άλλη λαχτάρα περπατάς το χωριό σου όταν σφίγγεις το χέρι εκείνου που αγαπάς. Εκείνου που στα μάτια των υπόλοιπων ντόπιων είναι ξένος. Με άλλη όρεξη θα τα πιείτε στα «στέκια τα γνωστά» όταν ο μπάρμαν σου κλείσει συνωμοτικά το μάτι, πριν αρχίσει να εξιστορεί ευτράπελα της (μετ)εφηβείας σου. Με άλλο αέρα θα κολυμπήσεις στις παραλίες, θα επισκεφτείς για εικοστή φορά τα ίδια μουσεία, θα φωτογραφίσεις δέντρα και πολεμίστρες. Γιατί θα ξέρεις ότι κάθε κλικ δε θα είναι ίδιο με κανένα προηγούμενο.

Πάντα ήθελα να ταξιδέψω με τους έρωτές μου στο νησί μου. Να δουν τα polly pocket που έχει ακόμη φυλαγμένα η μάνα μου στην αποθήκη, να κάνουμε στάση για τσιγάρο στο δρόμο για τον Κούκο, να τσιμπήσουμε ψαρομεζέδες, να αρπάξουμε τα ποδήλατα στο Χαράκι, να τους δείξω πού χτύπησα το γόνατο και πού το σαγόνι.

Να με μάθουν σε κάθε ρόλο μου, κόρη, αδελφή και θεία, κακομαθημένο 16χρονο. Γιατί, δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε εσάς, αλλά τρέφω την πεποίθηση ότι οι άνθρωποι είμαστε απαλλαγμένοι από κάθε ρόλο και υπόσταση που θέλουμε να προσδώσουμε με το έτσι θέλω στους εαυτούς μας, μόνο όταν βρισκόμαστε σε περιβάλλοντα που νιώθουμε απόλυτη ασφάλεια κι αποδοχή. Δηλαδή, στο σπίτι μας. Στο σπίτι της καρδιάς μας. Εκεί λοιπόν, απόλυτα εκτεθειμένη και μακριά απο περσόνες ντιβίστικες, ήθελα να ξαναγνωριστώ μαζί τους. Και με τον έρωτα και με μένα και με τον τόπο. 

Ένα ταξιδιωτικό crash test. Μια καλά κρυμμένη για χρόνια ανάγκη να επανασυστηθώ χωρίς πισινές, χωρίς φανφάρες. Και μια προσδοκία, μια βουβή έκκληση, να τους κάνω ν'αγαπήσουν τόσο εμένα, όσο και τη Ρόδο. Να γίνει η Ρόδος και τόπος δικός τους. Να τους εμπιστευτώ. Να μ'εμπιστευτούν. Και να με προσκαλέσουν στο δικό τους σπίτι, στα δικά τους παιδικά παιχνίδια, προαύλια, παγκάκια. Να αντιστραφεί το παιχνίδι, να ξεγυμνωθούν εκείνοι, να διαβάσω τους τίτλους της βιβλιοθήκης τους, να δοκιμάσω τις συνταγές της μάνας τους, να πιω ελληνικό καφέ στους πρόποδες ενός βουνού, άκρη Θεού, σε πλαστική καρέκλα.

Να 'ναι καλά οι έρωτες. Μαζί τους γνώρισα Χίο, Σπάρτη, Κέρκυρα. 

Κάθε μέρος που περπάτησα ερωτευμένη, το αγάπησα διπλά. Το έκανα δεύτερο, τρίτο και τέταρτο σπίτι μου. Και τα κρατάω μέχρι και σήμερα, όσοι άλλοι έρωτες κι αν μεσολάβησαν. Η αγάπη για τον τόπο δεν έχει ημερομηνία λήξης. Είναι ανεξάρτητη, δε λογαριάζει χωρισμούς, δεν παραγράφεται και δεν ξεχνιέται. 

Είναι μια αγάπη αυτόνομη, κι όταν το αίσθημα καταλαγιάσει, παύει να συνδέεται με το πρόσωπο που στον σύστησε.

Και τότε απλώς θες να ξαναπάς στα ίδια μέρη, με τον άνθρωπο που αγαπάς για να είσαι εσύ ο ντόπιος, εκεί που κάποτε ήσουν ξένος.

Πηγή: Ρillowfights

Στο ποτέ σου, ποτέ μη με πας

Γράφει η Ισμήνη Κοντού.

Δεν αλλάζει κάτι με το να διαβάζω τα μηνύματά σου ξανά και ξανά. Λέξεις που ανταλλάξαμε κάτι μήνες πριν και έναν αιώνα.

Νόμιζα πως αν σκέφτεσαι κάτι πάρα πολύ, τότε αυτό συμβαίνει. Όχι;

Δηλαδή, θες να μου πεις πώς, αν κοιτάω επίμονα τις φωτογραφίες σου –που πώς και για ποιο λόγο βρέθηκα με τόσες φωτογραφίες σου εγώ, ποτέ δεν το κατάλαβα– δε θα εμφανιστείς ξαφνικά στην πόρτα μου; Δε θα σε βρω να με περιμένεις στα σκαλιά του σπιτιού μου;

Δεν αλλάζει κάτι, έτσι δεν είναι;

Τι είναι η θύμηση, τελικά; Ύπουλη και σκοτεινή και, όμως να σκορπάει τόσο φως στη σκέψη σου. 

Λένε πως αν ο έρωτας είχε χρώμα, αυτό θα ήταν το κόκκινο του πάθους. Εγώ όμως, αγάπη μου, δεν συμφωνώ με αυτό. Αν ο έρωτας ήταν χρώμα, θα ήταν το απόλυτο λευκό. Πού σε τυφλώνει. Λευκό, εκτυφλωτικό και αθώο.

Βλέπεις, το μυαλό μας παίζει ύπουλα παιχνίδια και εκεί που νομίζεις πώς το ‘χεις μαντρώσει το πράγμα, πώς το ελέγχεις και είσαι από πάνω, εκεί ακριβώς σου δίνει μία και σε ρίχνει στα πατώματα.

Γιατί κανείς ποτέ δεν μπορεί να ελέγξει τις σκέψεις.

Καμία αυθυποβολή, κανένας αντιπερισπασμός σε σώματα ξένα, άδεια από εσένα. Καμία ηδονή σαν τη δική σου και κανένα φιλί σαν τα φιλιά σου.

Αυτή τη θέρμη της αγκαλιάς σου αναζητώ και απόψε θα στα παραδεχτώ όλα.

Γιατί απόψε, αγάπη μου, η απουσία σου με πνίγει. Κάθε μου σκέψη κύμα και με παρασέρνει όλο και πιο μακριά. Όλο και πιο κοντά σε σένα.

Και τι θα γινόταν, άραγε, αν σε συναντούσα απόψε;

Ποια δύναμη θα ένωνε τα σώματα μας και ποιες λέξεις θα ξεστόμιζαν τα χείλη μας;

Στην αρχή τα μάτια θα ήταν κλειστά. Πάντα είναι κλειστά. Έπειτα δειλά-δειλά ανοίγουν. Κρυφοκοιτάζεις μέσα από τα βλέφαρα. Κι ύστερα, διάπλατα ανοιχτά. Να ενώνονται τα βλέμματα και οι ματιές. Να βυθίζονται σε ωκεανούς.

Πολλές φορές απέφευγα τη ματιά σου. Δε τολμούσα να σε κοιτάξω στα μάτια, γιατί φοβόμουν. Είχες τόσο πολύ κοιτάξει μέσα μου, ακόμα και αν δεν το καταλάβαινες, που πίστευα, πως εάν σε κοιτάξω, έστω και για ένα δευτερόλεπτο, θα μ’ έκαιγες.

Δεν ξέρω, αν μπορείς να τ’ αντέξεις όλα αυτά που σου λέω. Αλλά, όπως σου είπα, απόψε θα στα πω όλα. Μόνο αλήθειες σήμερα, μάτια μου. Και ας είναι το τελευταίο πράγμα που θα ακούσεις από εμένα.

Κι όλα αυτά νηφάλια. Αλλά και ταυτόχρονα μεθυσμένη από το άρωμα και τ’ άγγιγμά σου. Και, ξαφνικά, υπάρχουν μέρες που ανήκουν μόνο σε σένα, γιατί αυτές είναι οι μέρες που σε βλέπω. Χρόνος ενεστώτας, γιατί έτσι νιώθω.

Απόψε, που μου λείπεις. Πού η ανάγκη να σε δω ολοένα και φουντώνει και ο πόθος μου για σένα σχοινί και με πνίγει.

Πιστεύεις, ότι το σύμπαν πολεμάει για τις ψυχές, που θέλουν να είναι μαζί; Κάποια πράγματα είναι πολύ δυνατά για να τα αποκαλέσεις συμπτώσεις. Θα τα ονομάσω, ωστόσο, καλοκουρδισμένες, ωρολογιακές βόμβες που περιμένουν να ανατιναχθούν από στιγμή σε στιγμή.

Κάπως έτσι μπήκες στη ζωή μου.

Και υπάρχουν ένα σωρό, μικρά, χαζά πράγματα που σε θυμίζουν και έχουν τρυπώσει ύπουλα στην καθημερινότητά μου. Χωρίς να το καταλάβω, εισέβαλλες στην πραγματικότητά μου. Και γιατί, παρακαλώ όλα αυτά? Επειδή τρύπωσες χωρίς να το καταλάβω, έτσι γιατί γούσταρες και εγώ σε άφησα.

Αλλά όχι, είπαμε, θα σου κάψω το σπίτι, επειδή μπορώ και στην τελική, γιατί έτσι, ίσως, και να ‘ρθεις να μείνεις μαζί μου επιτέλους.

Λοιπόν, αν με ρωτάς, πως πιστεύω ότι θα ήταν το happily ever after μας, θα σου απαντήσω, καταρχήν ότι θα ήμασταν μαζί.

Προφανώς και θα ήμασταν μαζί. Όχι, για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, ενδεχομένως, αν και ποτέ δε μπορείς να είσαι σίγουρος γι’ αυτά τα πράγματα, αλλά για όσο θα διαρκούσε, θα ήταν γαμάτα!

Γιατί καυλώνω με την πάρτη σου. Σε βλέπω απέναντί μου και δε βλέπω την ώρα να μπεις μέσα μου. Με κοιτάς και αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να τραντάξει ολόκληρο το κορμί μου. Χωρίς καν να με αγγίξεις. Μόνο και μόνο στη σκέψη σου.

Σε θαυμάζω, ξέρεις. Θαυμάζω, ό,τι κάνεις. Που ασχολείσαι με χίλια δυο πράγματα. Που ψάχνεσαι. Που σ’ αρέσει να δημιουργείς.

Ναι, τώρα πια, μπορώ να το παραδεχτώ. Είμαι ερωτευμένη μαζί σου. Δε ξέρω πως συνέβη αυτό. Υποθέτω, όμως, όπως γίνεται πάντα. Αναπάντεχα, από ‘κει που δεν το περιμένεις. Ε, κάπως έτσι με βρήκε και εμένα το κακό.

Και να σου πω και κάτι; Σε σένα τα βρήκα όλα. Έναν άντρα να μου αρέσει, να τον γουστάρω, να μαθαίνω από αυτόν και να γελάω. Κυρίως, να γελάω. Να ‘μαι χαρούμενη.

Αλλά βλέπεις, όλα αυτά, δεν είναι δικά μου πια. Βασικά, ποτέ δεν ήταν. Απλά, τα δανείστηκα για λίγο καιρό.

Αυτή την ευτυχία, όμως, μωρό μου, εγώ δεν την αλλάζω για λίγα κρεβάτια δανεικά. Θέλω το απόλυτό σου! Το κορμί σου, το μυαλό σου, το χρόνο σου.

Θέλω να με σκέφτεσαι και να μη μπορείς να ηρεμήσεις από τον πόθο. Να μη σε παίρνει ο ύπνος, όταν είσαι μακριά μου. Να αναρωτιέσαι τι κάνω κάθε λεπτό που δεν είμαστε μαζί. Να με διεκδικείς και να μην έχεις μάτια για καμιά άλλη.

Δε μου αρκεί ένα βράδυ. Δε μ’ αφορά να ‘ρχεσαι για λίγο και έπειτα να φεύγεις πάλι. Να μετρώ τα σημάδια σου πάνω μου, σαν τρόπαια ή σαν λάφυρα. Τα θέλω όλα πια! Θέλω να τα ζήσω όλα μαζί σου, και τα cult και τα ωραία και τα μοιραία.

Τώρα ξέρεις, λοιπόν. Εγώ ότι ήταν να σου πω, στο 'χω ήδη πει. Σειρά σου τώρα, αν μ' άκουσες, να 'ρθεις.

Και αφού, όλα τα ‘μαθες απόψε, όσα έγραψα για σένα, τα καίω στη φλόγα του κεριού μέχρι να γίνουν στάχτη, ώστε να μην υπάρχει καμία απόδειξη για το πόσο πολύ σε θέλησα αυτό το βράδυ.

Εμείς, αγάπη μου, τελειώσαμε. Βρες άλλα μάτια να παιδεύεις. Οι δρόμοι μας δεν πρόκειται να διασταυρωθούν ξανά, παρά μόνο όταν το αποφασίσω εγώ.

Πηγή: Ρillowfights

How to get a perfect beach body

Απλά πράγματα.

Χρωματιστοί παράδεισοι μέσα στην πόλη

Funky μπαλκόνια!

Καλοκαίρι στην πόλη; Kάντε το μπαλκόνι σας πιο χαρούμενο και φιλόξενο.

Βγάλτε το γκρίζο από το μπαλκόνι σας και δώστε του μια πιο funky εμφάνιση. Χρειάζεστε μόνο καλή διάθεση, αρκετές δόσεις φαντασίας και πολύ… πολύ χρώμα. 

Ανεξαρτήτως της θέας που έχετε ή το μέγεθος του μπαλκονιού σας, μπορείτε με μερικά οικονομικά αντικείμενα σε φλούο αποχρώσεις, λίγες άνετες μαξιλάρες, λουλούδια και πολύχρωμα φωτάκια να το κάνετε τη δική σας όαση στην πόλη. 

Συνοδεύστε την απόλαυση της χαλάρωσης με ένα ποτήρι δροσερή λεμονάδα ή το αγαπημένο σας καλοκαιρινό κοκτέιλ και διασκεδάστε κατ΄οίκον. 

Χωρίς να χρειάζεται να είστε διακοσμητής… περιωπής αλλά ένας απλός λάτρης του ωραίου, μπορείτε εύκολα και γρήγορα να κάνετε θαύματα στο μπαλκονάκι σας, σας αυτά που θα δείτε στη συνέχεια.

πηγή: jenny.gr

Alternative wedding

Πριν από μερικές εβδομάδες, είδα τυχαία ένα ρεπορτάζ στην τηλεόραση σχετικά με το γάμο της Άντας Λιβιτσάνου. Υπό άλλες συνθήκες, θα άλλαζα κανάλι(ή δωμάτιο, καθώς το τηλεκοντρόλ δεν ανήκει καταρχήν στη δική μου δικαιοδοσία), αλλά κάτι με κέντρισε στο συγκεκριμένο γάμο. Τώρα θα μου πείτε τι το τόσο ξεχωριστό είχε ένας celebrity γάμος που όχι μόνο μ' έκανε να κάτσω και να παρακολουθήσω όλο το ρεπορτάζ, αλλά να αφιερώσω επίσης για εκείνον και μια ανάρτηση στο ιστολόγιό μου... Μην είστε ανυπόμονοι, θα σας τα εξηγήσω όλα.

Γνωρίζετε την αγάπη μου για τη μόδα και το ωραίο στυλ. Πρόκειται για μία αγάπη που επεκτείνεται -εκτός από τα ρούχα και τα αξεσουάρ- και στο decor αλλά και στο food styling. Αυτός ήταν και ο λόγος που ξετρελάθηκα με το συγκεκριμένο γάμο. Από την πρώτη κιόλας φωτογραφία, μαγεύτηκα από το "στήσιμο" του συγκεκριμένου γάμου. Μπορεί να μην είμαι fan του θεσμού, αγαπώ όμως πολύ τις τελετές και δεξιώσεις(βρε μήπως να γίνω wedding planner;). Όσο πιο πρωτότυπες και εναλλακτικές είναι, τόσο περισσότερο μου αρέσουν. 

Στυλ casual μα ιδιαιτέρως κομψό, ρομαντικό σκηνικό, βγαλμένο θαρρείς από παραμύθι, ιδέες φρέσκες και πολύ πρωτότυπες. Με αυτές τις λέξεις θα επέλεγα να συνοψίσω τα χαρακτηριστικά του συγκεκριμένου γάμου. Και γι' αυτό το λόγο το ρεπορτάζ με κέρδισε αμέσως.

Η πρώτη φωτογραφία που είδα ήταν το νυφικό. Μια μακριά ψηλόμεση λευκή φούστα κι ένα δαντελένιο crop top που είχε κάτι 80's, με κοντά και φουσκωτά μανικάκια. Από κάτω φορούσε ολόλευκα all stars. Το λάτρεψα αμέσως. Άνετο, λιτό, υπέρκομψο. 

Ύστερα, είδα τις τούρτες(ωωω ναι, το ζευγάρι έκοψε δύο πανέμορφες τούρτες), τις οποίες είχε μάλιστα φτιάξει η ίδια η Άντα(για όσους δεν το ξέρετε, εκτός από ηθοποιός είναι και ζαχαροπλάστης - βλέπε Ada's Little Kitchen). Η πρώτη, καλυμμένη από ροζ σαμπανιζέ ροζέτες, ήταν διακοσμημένη με το ζευγάρι και τα κατοικίδια του, ενώ η δεύτερη, που έμοιαζε λες κι ήταν καλυμμένη με νεραϊδόσκονη, είχε επάνω της τις φιγούρες των Peter Pan και Wendy.

Ξέφευγε από τα τετριμμένα των γάμων, όπως τους έχουμε συνηθίσει(με όλη τους την extravaganza, που συχνά αγγίζει τα όρια του kitsch). Ένας γάμος από εκείνους που αγαπάμε να χαζεύουμε σε ξένες ιστοσελίδες στο διαδίκτυο. Μια δεξίωση που κάνει και τους πολέμιους του γάμου να λυγίζουν. Μια φοβερή πρόταση για ζευγάρια που δε θέλουν να ακολουθήσουν την περπατημένη και ψάχνουν ιδέες για ένα εναλλακτικό θέμα. Άλλωστε, η μέρα αυτή είναι καταδική τους κι έχουν δικαίωμα να την γιορτάσουν όπως εκείνοι επιθυμούν(κι αν η θεία Σούλα-Τούλα-Κούλα θέλει να χορέψει τσάμικα, ας πάει σε κανένα πανηγύρι).

Ας ευχηθούμε, λοιπόν, βίον ανθόσπαρτον στους νεόνυμφους κι ας τους ευχαριστήσουμε που μοιράστηκαν μαζί μας τις φωτογραφίες και την υπέροχη τους ιδέα.

Οι δίκες που συγκλόνισαν την ανθρωπότητα

Ο κόσμος μας θα ήταν τελείως διαφορετικός χωρίς το «αλατοπίπερο» των φημισμένων αυτών δικαστικών υποθέσεων…

Όταν η Ιστορία μπλέκεται με το δικαστικό δράμα, όταν τα μεγάλα γεγονότα του κόσμου σφραγίζονται από δίκες, τότε μιλάμε αναγκαστικά για τις μεγαλύτερες δικαστικές διαμάχες του πλανήτη.

Χωρίς άλλη αργοπορία λοιπόν, ας δούμε τα δικαστήρια που έβαλαν το βουλοκέρι σε μια σειρά κορυφαίων ιστορικών γεγονότων…

Η Δίκη του Άιχμαν

Το 1960 ο πρώην αξιωματικός των SS και ένας εκ των πρωτεργατών του Τρίτου Ράιχ, ο φοβερός και τρομερός Adolf Eichmann, ξετρυπωνόταν από το «θαλάμι» του στην Αργεντινή. Έναν χρόνο αργότερα θα ξεκινούσε η πολύκροτη δίκη του σε δικαστήριο του Ισραήλ για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Η υπερασπιστική του γραμμή επέμεινε να βλέπει τον Άιχμαν ως ένα απλό γρανάζι του ναζιστικού μηχανισμού, που ακολουθούσε απλώς τις εντολές των ανωτέρων του. Δεν κατάφερε βεβαίως να πείσει το πολιτικό δικαστήριο και κρεμάστηκε για τη συμμετοχή του στη γενοκτονία το 1962…

Οι Δίκες της Νυρεμβέργης

Αμέσως σχεδόν μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, οι νικητές Σύμμαχοι έστησαν στην πόλη της Νυρεμβέργης το διεθνές στρατιωτικό δικαστήριο για τους πρωτεργάτες του αιματοκυλίσματος της Ευρώπης. Ανάμεσα στους ηγέτες των Ναζί και ο Hermann Goering, που πιστευόταν ευρέως ότι ήταν το Νο 2 στην ιεραρχία των Ναζί, μετά και την αυτοκτονία των Χίτλερ και Γκέμπελς. Η σειρά των δικών θα κατέληγε στη θανάτωση πολλών μελών του ναζιστικού κινήματος, ενώ άλλοι θα φυλακίζονταν ή απεναντίας θα αθωώνονταν. Η σημαντικότερη συνεισφορά ωστόσο των δικών της Νυρεμβέργης είναι ότι αποτέλεσαν δεδικασμένο στο Δίκαιο και μπορούσαν πλέον και μεμονωμένα άτομα, όπως τα κράτη, να βρεθούν ένοχοι για εγκλήματα πολέμου…

Οι δίκες της Ιεράς Εξέτασης

Για αιώνες κάτω από μουσουλμανική κυριαρχία, η Ιβηρική Χερσόνησος είχε γίνει χωνευτήρι πίστεων, πολιτισμών και παραδόσεων. Αυτό βέβαια έμελλε να αλλάξει δραματικά το 1483, όταν η ισπανική μοναρχία θα καθελκύσει στον δημόσιο βίο την Ιερά Εξέταση, σε μια προσπάθεια αποκατάστασης της καθολικής πίστης στη χώρα. Οι προσχηματικές δίκες και η αμίμητη αυστηρότητα πέρασαν στην Ιστορία: χιλιάδες άνθρωποι κατηγορήθηκαν ως αιρετικοί και καταδικάστηκαν ακόμα και ερήμην, καταλήγοντας άλλοι στη φυλακή, όπου υφίσταντο ακραία βασανιστήρια, και άλλοι θανατώνονταν επιτόπου. Η Ιερά Εξέταση βρήκε μάλιστα τον δρόμο της και στον Νέο Κόσμο, ενώ η δράση της τερματίστηκε επισήμως μόνο στον 19ο αιώνα…

Η Υπόθεση Ντρέιφους

Δεν πρόκειται απλώς για δίκη, αλλά για σκάνδαλο που συντάραξε τη Γαλλία και ακούστηκε στα πέρατα του κόσμου. Το 1894, ο Alfred Dreyfus, αξιωματικός του γαλλικού στρατού, κατηγορήθηκε ψευδώς ότι πουλούσε στρατιωτικά μυστικά στους Γερμανούς. Ο εβραϊκής καταγωγής Ντρέιφους βρέθηκε με συνοπτικές διαδικασίες ένοχος για προδοσία και καταδικάστηκε σε ισόβια. Παρέμεινε μάλιστα φυλακισμένος στην εξορία για χρόνια, παρά τις αποδείξεις για ενοχή άλλου προσώπου στην υπόθεση της διαρροής των στρατιωτικών απορρήτων. Η Γαλλία διχάστηκε σε υπέρμαχους και πολέμιους του Ντρέιφους, με τον Εμίλ Ζολά να παίρνει ανοιχτά θέση υπέρ του: το 1898 θα συντάξει μια ανοιχτή επιστολή στον γάλλο πρόεδρο με τον περίφημο πλέον τίτλο «Κατηγορώ», η οποία θα τον φέρει αντιμέτωπο με τη δικαιοσύνη για λίβελο. Το 1899 η Υπόθεση Ντρέιφους θα ξανανοίξει, με το δικαστήριο ωστόσο να εμμένει και πάλι στην ενοχή του αξιωματικού. Και έπρεπε να παρέμβει ο ίδιος ο πρόεδρος της Γαλλίας, απονέμοντας χάρη στον Ντρέιφους, για να τελειώσει η ταλαιπωρία του, πριν το Εφετείο της χώρας να τον ανακηρύξει και επισήμως αθώο το 1906. Ήταν ωστόσο το 1995, περισσότερο από 100 χρόνια από την πρώτη καταδίκη του, που αποκαταστάθηκε πλήρως το όνομά του, με τον γαλλικό στρατό να δηλώνει επισήμως ότι ο Ντρέιφους ήταν πράγματι αθώος…

Η Δίκη του Χριστού

Η δίκη του Χριστού είναι αναμφίβολα από τις σημαντικότερες δίκες της ανθρωπότητας, κι όμως οι γνώσεις μας γι’ αυτή περιορίζονται σε όσα αναφέρονται στη Βίβλο. Η Ιερουσαλήμ πέφτει λοιπόν στα χέρια των Ρωμαίων το 63 π.Χ., ενώ η επανάσταση του ντόπιου πληθυσμού το 6 μ.Χ. θα καταπνιγόταν στο αίμα, με σταύρωση και υποδούλωση χιλιάδων ανθρώπων. Λίγα χρόνια μετά ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, ανάμεσα σε άλλα που είπε, είχε προφητεύσει τον άμεσο ερχομό του Θεού. Γι’ αυτό και ο Ηρώδης, ο ρωμαίος αρμοστής της Γαλιλαίας, τον εκτέλεσε.

Εκείνα τα χρόνια έκανε την εμφάνισή του ο Χριστός και με τη διδασκαλία προσέλκυσε αρκετό κόσμο. Οι ταραχές ανάμεσα στους ισραηλίτες και τους Ρωμαίους ολοένα και κλιμακώνονταν, με τον Χριστό να μοιάζει πλέον «ταραξίας» στα μάτια του κατακτητή και εν δυνάμει υποκινητής μιας νέας εξέγερσης: η ώρα είχε έρθει για να συλληφθεί. Ό,τι συνέβη μετά δεν είναι εύκολο να ανασυγκροτηθεί ιστορικά, καθώς οι αναφορές είναι λίγες και ελλιπείς. Αυτό που ξέρουμε ωστόσο είναι ότι ο Χριστός παραδόθηκε κάποια στιγμή στον ρωμαίο έπαρχο Πόντιο Πιλάτο για εκτέλεση. Το περιστατικό με τον Βαραββά είναι επίσης γνωστό. Πρόκειται φυσικά για τη δίκη που έμελλε να αλλάξει την ιστορία του κόσμου…

Η Επιτροπή Αλήθειας και Συμφιλίωσης της Νότιας Αφρικής

Έπειτα από δεκαετίες που κυριαρχούσε το απαρτχάιντ, η Επιτροπή Αλήθειας και Συμφιλίωσης έγινε ορόσημο της προσπάθειας να χυθεί φως στα χρόνια της βίας, εκμετάλλευσης και αδικίας που είχε ζήσει η Νότια Αφρική. Η Επιτροπή ωστόσο δεν είχε ρόλο τιμωρητικό: σκοπός της ήταν η αμνηστία και η συμφιλίωση των δύο πλευρών του απαρτχάιντ. Αξιοσέβαστες προσωπικότητες της χώρας, όπως ο αρχιεπίσκοπος Desmond Tutu, πήραν μέρος στις διαδικασίες, οι οποίες ήταν άκρως σημαντικές για την ομαλή μετάβαση της χώρας σε μια πολυπολιτισμική δημοκρατία. Οι ακροαματικές διαδικασίες, που έλαβαν χώρα σε όλη τη Νότια Αφρική, αποδείχτηκαν επίπονες και όχι χωρίς αντιρρήσεις, το έργο της Επιτροπής ωστόσο χαρακτηρίστηκε από την πολιτική βούληση για δικαιοσύνη και τη μετριοπαθή στάση, αποτελώντας ιδανικό μοντέλο δικαστικής έρευνας και για άλλες χώρες που είχαν παρόμοιο τραυματικό παρελθόν…

Η Δίκη του Σωκράτη

Το 399 π.Χ. ο Σωκράτης συρόταν σε δίκη για ασέβεια και διαφθορά των νεανικών ηθών. Η αμφιλεγόμενη φήμη του φιλοσόφου, οι περίφημες διαλογικές τεχνικές του και τα φιλοσοφικά του ερωτήματα σχετικά με τους θεούς είναι που πυροδότησαν το αρνητικό κλίμα εναντίον του. Τα γεγονότα είναι λίγο-πολύ γνωστά: ο Σωκράτης καταδικάστηκε σε θάνατο, αρνήθηκε την απόδραση που του πρότειναν οι μαθητές του και υπέμεινε στωικά την ποινή του. Ήπινε το κώνειο και πέρασε στην αιωνιότητα…

Η «Δίκη των Πιθήκων»

Τον Ιούλιο του 1925, ο 24χρονος καθηγητής μέσης εκπαίδευσης John Scopes κατηγορούταν για παράβαση του πολιτειακού νόμου του Τενεσί που απαγόρευε τη διδασκαλία της δαρβινικής θεωρίας της εξέλιξης των ειδών. Η πολύκροτη «Δίκη των Πιθήκων» κατέληξε σε καταδίκη του καθηγητή, στον οποίο και επιβλήθηκε πρόστιμο 100 δολαρίων. Όταν η υπόθεση πήγε στο Εφετείο, η καταδίκη αναιρέθηκε μεν, ο νόμος παρέμεινε ωστόσο άθικτος: έπρεπε να περιμένει το Τενεσί το 1967 για να επιτραπεί η επιστημονική εξήγηση της εξέλιξης των ειδών! Η προαιώνια μάχη επιστήμης και θρησκείας έβρισκε έτσι άλλο ένα λαμπρό πεδίο αντιπαράθεσης…

Η Δίκη του Λούθηρου

Έχει ονομαστεί ευρέως ως η δίκη που γέννησε τη σύγχρονη εποχή. Στις 15 Ιουνίου 1520, ο Πάπας απείλησε ότι θα αφορίσει τον γερμανό μοναχό από την καθολική εκκλησία αν δεν αποκήρυττε 41 προτάσεις από τα αμφιλεγόμενα γραπτά του, τα οποία έβλεπαν κριτικά κάποιες όψεις της πίστης και ευαγγελίζονταν μεταρρυθμίσεις. Ο Λούθηρος όχι μόνο δεν σταμάτησε τη διδασκαλία του, αλλά καταφερόταν πλέον ανοιχτά και εναντίον του Πάπα. Ως αποτέλεσμα της συνεχιζόμενης περιφρόνησης, ο μοναχός θα αφοριζόταν από την εκκλησία στις 3 Ιανουαρίου 1521. Είχε βέβαια δοθεί μια τελευταία ευκαιρία στον Λούθηρο να ανακαλέσει, όταν τον κάλεσαν σε δημόσια απολογία για τις θέσεις του, αποδείχτηκε ωστόσο αμετακίνητος. Η απόφαση που βγήκε έπειτα από έναν μήνα ήθελε τη σύλληψη του αιρετικού μοναχού και την παράδοσή του στον αυτοκράτορα για παραδειγματική τιμωρία. Το διάταγμα ωστόσο δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Κι ενώ οι μετακινήσεις του Λούθηρου περιορίστηκαν δραστικά από τότε, τα λόγια του οδήγησαν στην Προτεσταντική Μεταρρύθμιση και ό,τι ακολούθησε…

Ο Γαλιλαίος αντιμετωπίζει το Βατικανό

Σε ένα από τα κορυφαία περιστατικά της μάχης επιστήμης και θρησκείας, ένας από τους πατέρες της σύγχρονης επιστήμης θα ερχόταν αντιμέτωπος με έναν εκκλησιαστικό θεσμό απαράμιλλης αυστηρότητας: ο Γαλιλαίος θα αντιμετώπιζε την περίφημη Ιερά Εξέταση. Στις 12 Απριλίου 1633 ο Γαλιλαίος καλούταν σε δίκη για τις αιρετικές ηλιοκεντρικές του απόψεις, που έρχονταν σε τραγική αντίθεση με το γεωκεντρικό σύστημα της καθολικής εκκλησίας. Ο Γαλιλαίος αναγκάστηκε να αποκηρύξει τις κοπερνίκειες θέσεις του ενώπιον της Ιεράς Εξέτασης (σιγομουρμουρίζοντας το πασίγνωστο «κι όμως κινείται»), συνέχισε ωστόσο να ερευνά και να γράφει για το ηλιοκεντρικό σύστημα. Γι’ αυτό και στις 22 Ιουνίου η εκκλησία καταδίκασε τελικά τον Γαλιλαίο ως αιρετικό, κλείνοντάς τον σε κατ’ οίκον περιορισμό ως τον θάνατό του. Περισσότερα από 300 χρόνια αργότερα, η καθολική εκκλησία θα καθαρίσει το όνομα του Γαλιλαίου, παραδεχόμενη τελικά πως ο επιστήμονας είχε δίκιο…

πηγή: newsbeast.gr