Λίζας...χαμόγελα

Μπορεί να μου πήρε λίγη παραπάνω ώρα (συγκεκριμένα δύο και κάτι ώρες), αλλά επέστρεψα δυναμικά στο δεύτερο μου ιστολόγιο "Το Χαμόγελο της (Μόνα) Λίζα" με οκτώ ολοκαίνουριες αναρτήσεις -όλα κομμάτια που έγραψα κατά την απουσία μου. Συντροφιά με ένα φλιτζάνι καφέ, το δροσερό αεράκι του μπαλκονιού μου και τον αγαπημένο μου διαδικτυακό ραδιοφωνικό σταθμό Easy97,2 δημοσίευσα όλα εκείνα τα χειρόγραφα που αποτύπωσα με τσαπατσούλικα γράμματα στο χαρτί, κατά τους μήνες της μπλογκο-απουσίας μου. Σας χαιρετώ προς το παρόν, μα επανέρχομαι δριμύτερη.

@ WORK no more..

EDITORIAL

Χθες ήταν η τελευταία μου μέρα στη δουλειά. Η high season τελειώνει αύριο, μαζί της βαδίζει και το καλοκαίρι στο τέλος του -ένα καλοκαίρι που εγώ δεν κατάλαβα καν φέτος. Μπορεί να κουράστηκα, μπορεί να εκνευρίστηκα(ουκ ολίγες φορές), μπορεί να γκρίνιαξα, μπορεί να χρειάζομαι ξεκούραση, αλλά ήδη μου λείπει. Ήταν κάτι πολύ όμορφο, όσο κράτησε. 

Το "καλό χειμώνα" ακούγεται περίεργο όταν λέγεται τόσο νωρίς, αλλά έτσι είναι οι εποχιακές δουλειές. Κάποιοι αποχωρούν τώρα, άλλοι τέλη Σεπτέμβρη, όλοι όμως έχουμε αποχαιρετίσει το καλοκαίρι ήδη από τις αρχές αυτής της βδομάδας.

Επιστροφή στους παλιούς ρυθμούς, λοιπόν, και -κυρίως- επιστροφή σιγά-σιγά στη μπλογκόσφαιρα. Σας έχω πει πολλές φορές μέσα από editorial πόσο μου λείψατε και τώρα το λέω και άλλη μια φορά. Το ιστολόγιο μου -μαζί με εκείνα που παρακολουθώ- είναι ο μικρόκοσμος μου. Ζω και αναπνέω μέσα από τις λέξεις που διαβάζω και γράφω.

Καλώς σας βρήκα, λοιπόν, και από σήμερα θα αρχίσουμε να τα λέμε πιο συχνά(ελπίζω!). 

Καλή σας μέρα!

Disappearences...

EDITORIAL

There's more I have to say...so much more.

But...I've disappeared.

καλοκαιρινές βροχές εν καιρώ ανυδρίας

[…] "Πήγαινε πιες νερό, δεν ήπιες όλη μέρα". Και μέσα σε αυτή την ατάκα συνόψισα τα πάντα… Διόλου πια με ενδιέφερε αν θα μου φέρει ποτέ λουλούδια και τσάντα από κροκόδειλο, το ίδιο κάνει. Μόνο εκείνο το “δεν ήπιες νερό όλη μέρα”. Ήρθε και ακούμπησε πάνω στην άλλη του κουβέντα:

"Σήμερα πρέπει να σε βγάλω στον ήλιο" – καταλήγω:

Αυτά είναι τα μόνα αληθινά δώρα και άντρας είναι αυτός που δεν σ’ αφήνει να ξεραθείς… Να μαραθείς, είπα. Να ξεραθείς -είπε αυτή- και έχει διαφορά. Που ένα ποτήρι με νερό φτάνει για να την κάνει.

[…] Άντρας είναι αυτός που σου διασφαλίζει μια τέτοια γυναικεία, προστατευμένη ζωή, ώστε αν χρειαστεί, να την αφηγηθείς στη μάνα σου, να μην ντραπείς, να μη σε λυπηθεί, να μην ανησυχήσει. Ιδίως να μην μπει στη λογική να σου φέρει αυτή εκείνο το ποτήρι το νερό που λέγαμε.

(Μαλβίνα Κάραλη,

Τα χρυσαφένια λέπια του κροκοδείλου)

Πηγή: Θολές Ιστορίες

Εξομολογήσεις Αγνώστων

Μοναξιά όχλου...

.....μοναξιά...

Νοιωθεις έρημος χωρις νόημα ενώ όλοι γύρω σου ειναι καλα;

Νοιωθεις κάθε μερα να πεθάνεις απο το άγχος απο τις σκέψεις απο την υπερευσθησια;

Νοιωθεις χάλια αλλα βλέπεις άλλους που ειναι χειρότερα και πόνας;

Νοιωθεις να μιλάς και να μην σε ακούει κανεις, σαν να μην εχεις φωνή;

Νοιωθεις ένα μικρό ζωάκια φυλαχτό και μονο;

Νοιωθεις τον πόνο των άλλων;

Νοιωθεις τόσα Π Ο Λ Λ Α .....


Μ

Ο

Ν

Α

Ξ

Ι

Α 

Πηγή: www.lifo.gr

Ο Άντρας Των Ονείρων Μου

Ξέρετε ότι μου αρέσει να κάνω διάφορα quiz για να περνάει η ώρα. Αποφάσισα να αναδημοσιεύσω άλλο ένα αποτέλεσμα που ομολογώ ότι δε με χάλασε καθόλου. Το παρακάτω κείμενο αποτελεί την απάντηση στην ερώτηση: Can We Tell You What Your Ideal Man Looks Like?

A Writer with Dark Brown Hair, Blue Eyes and a Scruffy Beard

Your ideal man has short dark-brown hair, blue eyes that can see into your soul, mildly tanned skin tone, wide shoulders, thin figure and a hint of scruffy beard. Your man is in his late 30’s, he has a nice writing career (and very big dreams for the future that no one's sure he'll ever accomplish), his own apartment in the city, and a very easy going attitude. This guy is a great listener, and always willing to give you advice. He has a witty sense of humor, he is passionate about cooking and loves a good scoop of ice-cream at the end of the day.
So - is this your dream man? Or is he nothing like your ideal partner? Share your thoughts in the comments!

I want no more from life than my dreams and this...

EDITORIAL

"A cup of coffee, a cigarette, the penetrating aroma of its smoke, my room, my paper and pen.

I want no more from life than my dreams and this... It doesn't seem much?

What do I know about what is a little and what is a lot?"

Fernando Pessoa (1888-1935)

How I feel today

Σας γράφω σήμερα απ' τη δουλειά. 

Δυο λέξεις μονάχα, για να σας πω μια εγκάρδια καλησπέρα κι ότι μου λείψατε. 

Αλλά και πόσο πολύ βαριέμαι σήμερα...

R.I.P. Robin Williams

Στις 11 Αυγούστου 2014 έσβησε το αστέρι που ονομάζεται Robin Williams και μαζί του βρήκε άδοξο τέλος ένα ακόμη σπάνιο ταλέντο. Έχω σκοπό να αφιερώσω μια ανάρτηση -που εδώ και καιρό ήθελα να γράψω, αλλά συνέχεια το ανέβαλλα- στη μνήμη του τις επόμενες ημέρες. Η ανάρτηση αυτή θα αφορά μία από τις αγαπημένες μου ταινίες -στην οποία ξεχώρισε ο Robin Williams- τον κύκλο των χαμένων ποιητών(Dead Poets Society). Κλείνοντας αυτή τη σύντομη ανάρτηση θα ήθελα να αποχαιρετήσω τον μεγάλο ηθοποιό όπως οι μαθητές της προαναφερθείσας ταινίας αποχαιρέτησαν τον καθηγητή τους John Keating, με τον βαρυσήμαντο στίχο του Walt Whitman:

 "Oh Captain, my captain".

My own paradise...

Συχνά μου αρέσει να κάνω διάφορα διαδικτυακά quiz -έτσι για να περνάει η ώρα. Έτσι και σήμερα βρήκα ένα με τίτλο "What Would Your Heaven Look Like" και ιδού η απάντηση:

The Isle of Artistry

Your afterlife would embody every avenue of the Arts. You would pirouette with ballerinas, paint landscapes alongside van Gogh and Monet, scribble obscure poetry in a seaside cottage with Maya Angelou, Edgar Allan Poe, maybe even Shakespeare. Every facet of architecture would loom in your world, every sculpture, every song, every manifestation of beauty. Creation would become your eternal bliss.

Τολμώ να ομολογήσω ότι αυτή η προοπτική φαντάζει ταιριαστή στην ιδιοσυγκρασία μου. Θα την απολάμβανα, μάλιστα, πολύ. Εσείς τι λέτε; Πώς θα ήταν ο δικός σας Παράδεισος;

Κι όμως είμαι ακόμα εδώ...

Σίγουρα φέτος το καλοκαίρι η δουλειά και η κούραση δεν ήταν καθόλου ευνοϊκές για τις "ιστολογικές" μου αναζητήσεις στη μπλογκο-σφαιρα.. Είμαι, ωστόσο, πάντα εδώ -έστω και ασυνεπής. Το γράψιμο στο μπλογκ μου φαντάζει σαν ένα τεράστιο κομμάτι που λείπει από την καθημερινότητα μου. Είχα συνηθίσει να αφιερώνω κάθε μέρα χρόνο σε αυτό το τόσο αγαπημένο μου εγχείρημα...

Όλη η κούραση, όμως, και το καλοκαίρι που δεν έζησα -μαζί με το αυριανό μεσημέρι του Δεκαπενταύγουστου που θα δουλεύω- άξιζαν για μέντα τα πάντα. Σε λίγες εβδομάδες αυτή η εμπειρία τελειώνει -μαζί με την καλοκαιρινή σεζόν- αφήνοντας μου ήδη μια γλυκόπικρη αίσθηση. Τολμώ να πω ότι το απόλαυσα. Ότι θα μου λείψει αυτή η καθημερινότητα. Ότι θα μου λείψουν ακόμη και οι στιγμές εκνευρισμού(δεν ήταν και λίγες!).

Αυτά προς το παρόν. Θα γράψω απόψε ό,τι προλάβω και όσο πιο σύντομα μπορώ θα επιστρέψω πάλι.

Hasta la vista, babies!