Broken Strings...

People...change. And one day you find yourself stuck somewhere in the middle, between who you've been and what you've become, struggling to settle your carefree past with your painful present. Just fighting with yourself, really. Painfully, continuously, hopelessly. You hate those demons in your head, but mostly you loathe yourself, for it is you the only monster in the room.

And there you are now, wondering how in hell did we get to this point, to the point of no return. Deep down you already know the answer. What always happens...life. And all we can do is keep breathing..

Μια νύχτα μόνο δεν αρκεί...

...για να δημοσιεύσω όλα όσα έγραψα το διάστημα που μεσολάβησε. Προς το παρόν δημοσίευσα μονάχα τέσσερα ημερολογιακά κομμάτια κι ένα ποίημα. Μένουν δε, μάλιστα, τουλάχιστον άλλα τόσα. Τα βλέφαρα κλείνουν, τα μετέωρα -πάνω από το πληκτρολόγιο- δάκτυλα αρχίζουν να μουδιάζουν. Ώρα για ύπνο... Αύριο έχω συνέχεια. Δεν τελείωσαν οι δημιουργίες ακόμη εδώ...

Για να διαβάσετε όσα πρόλαβα να δημοσιεύσω σήμερα: Το Χαμόγελο της (Μόνα) Λίζα

Being a writer...

Περί κακίας...το ανάγνωσμα.

Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί εάν οι άνθρωποι γεννιούνται κακοί ή γίνονται στην πορεία, αν η κακία τους είναι έμφυτη ή επιγενομένη. Σαφώς, σε μια ανισόρροπη οικογενειακή εστία είναι παραπάνω από πιθανό να αποσαθρώνεται η ηθική διάσταση του ατόμου, παραδίδοντας στην κοινωνία ανθρώπους κακομαθημένους, κατεστραμμένους ή εν γένει κακούς... Πώς γίνεται, όμως, από καλούς γονείς να βγαίνουν κακά παιδιά;

Προσωπικά πιστεύω ότι κακό παιδί και κακό σκυλί δεν υπάρχουν εκ φύσεως· άλλοι διαμορφώνουν τις προσωπικότητες τους. Έχετε δει ποτέ σε μαιευτήριο σατανικό βρέφος; 

Η θεωρία μου, ωστόσο, δεν εξηγεί πώς γίνεται ορισμένες φορές από αγκάθι να βγαίνει ρόδο ή από ρόδο να βγαίνει αγκάθι.

Βλέπεις μερικές φορές κάποιες οικογένειες, τα τέκνα των οποίων μοιάζουν σαν να ενσαρκώθηκε ο Αντίχριστος κι ήρθαν στον κόσμο για να σκορπίσουν τον όλεθρο. Να είναι, άραγε, κάποιο γονίδιο; Τότε γιατί δεν μπορούν να το καταγράψουν και να το ταυτοποιήσουν στον χρωμοσωματικό χάρτη; Γιατί δεν το εντοπίζουν μετά την αμνιοκέντηση, όπως το σύνδρομο Down; Ας το ονομάσουν "σύνδρομο Lucifer" και να προειδοποιήσουν την κοινωνία για το επόμενο σαθρό μέλος της. Όχι πως είναι σωστό να παραλληλίζουμε τα αθώα αυτά πλάσματα -που φέρουν το παραπανίσιο χρωμόσωμα που σχετίζεται με το σύνδρομο Down- με τα σύγχρονα τέρατα της αστικής ζούγκλας, αλλά αν η κακία είναι εκ γενετής χαρακτηριστικό και όχι έξη, καλό θα ήταν να το ξέρουμε.

Ο William Faulkner, στο μυθιστόρημα του "η Βουή και η Μανία", έγραψε την εξής φράση για την Quentin, την εσχάτη, όνειδος της οικογενείας Compson και παράνομο καρπός των προγαμιαίων σχέσεων της Candace Compson: "πουτάνα από την κούνια, πουτάνα και στη ρούγα". Είναι, άραγε, καταδικασμένα τα παιδιά να φέρουν τις αμαρτίες των γονέων τους τόσο που γίνονται στο τέλος τα ίδια αμαρτωλά -ακόμη κι αν η ηθική τους είναι ηθική; Ούτε αυτή η εκδοχή καλύπτει όλα τα κενά...

Ποια θεωρία μπορεί να εξηγήσει πώς από τους χειρότερους γονείς βγαίνουν -κάποιες μαγικά σπάνιες φορές- τα καλύτερα παιδιά; Τελικά τι είναι αυτό που διαφεντεύει την ιδιοσυγκρασία μας: η ανατροφή ή η προδιάθεση; Κι αν πρόκειται για μείξη των δύο στοιχείων, ποιος παράγοντας καθορίζει ποιο από τα δύο θα υπερισχύσει;

You are cared for

Άλλη μια ανάρτηση που διάβασα στο ιστολόγιο Fallen Angels και αγάπησα με την πρώτη ανάγνωση:

Μόλις το βρήκα στο tumblr και αυτόματα τα μάτια μου βούρκωσαν. Οι εικόνες που περιγράφουν είναι πέρα για πέρα συγκλονιστικές. Δεν μπορούσα να κάνω τα μάτια μου να σταματήσουν τα δάκρυα. 

GOOGLE SEARCH:

Painless ways to kill yourself.

i. There is no painless way to kill yourself, someone, somewhere, will feel the pain.

ii. The internet says, “sleeping pills, you will fall asleep and never wake up! You won’t feel a thing!” When that is a lie, your stomach will turn to fire and your throat will fill with the taste of your own stomach acid. You will drown in your own spit. That isn’t even the worst party, it’s when your mother comes home from work. She will walk through the door, and call out your name. She will call and call and there will be no response, maybe you’re in the shower? Maybe you’re asleep? She will walk up the stairs, knock on your door to receive no answer. When she walks in she will see the lifeless body of her baby girl, lying on the floor. Her heart will stop but she will run to you with shaky knees, touching your face that is now still and cold. Her body will be on fire, and her throat will begin to tighten, the sharp pains in her chest will feel like knives in the heart. That image will kill her more than her own death, it will haunt her living years each night. She will no longer be alive, but just as dead as you are now.

iii. Years ago, your father showed you the gun safe he kept in the house in case of emergencies, you knew the pass code, you knew how to shoot and loud, at least you had an idea. They say a bullet to the brain will do the job.. So one night, when your father is fast asleep, you will be down the hallway staring down the mouth of a gun.

One, two, three..

Your father’s heart will jump and his body will follow, the first thing he thinks of is you. He will scream your name and run down the hallway and bang on your door. It’s locked. His knees begin to feel weak as he bruises his body trying to knock down the door, the first sight he see’s in blood splattered on the wall. At that moment his breath began to stop, and his eyes wandered to yours. Still open, but no more life inside your shell. He will drop to his hands and knees and scream why, why, why. There will never be a day he won’t hate himself, for keeping a gun in the house, for not making you happy, for not knowing. He will live a life without a son, live a life with an empty space. Live a life of hurt, and hatred for himself. 

iv. You may think that when you’re dead and gone you will not be hurting anyone. You may think when you slide a blade across your wrist, you’re only hurting yourself. Yet I have learned that is not true, it’s not. The person who will find your body, the one who see’s the cuts, their chest will feel tight and they will feel like it was their fault for letting it get this far. The only mark you will be leaving on them is pain, hurt, and the question why? So please note this, there is pain in every suicide attempt, every death, every cut. You are not only hurting your life, but others too. Because you are cared for.

Πηγή: tumblr.com

Εκείνη, με το διαφορετικό βλέμμα.

Διάβασα μια ανάρτηση στο αγαπημένο ιστολόγιο Fallen Angels και δεν μπόρεσα να μην τη μοιραστώ κι εγώ μαζί σας, τόσο έντονα που μίλησε μέσα μου:

Ο πόνος, έχει τον τρόπο του να σε αλλάζει. Σε κάνει να βλέπεις αλλιώς την ζωή και να κοιτάς κατάματα τους γύρω σου. Κάπως έτσι λοιπόν, εκείνοι που συνάντησαν στη ζωή τους πολλές απώλειες, πολύ θάνατο, συνεπώς και μοναξιά, χωρίς να το θέλουν, έγιναν πιο ανθεκτικοί από εμάς. Διαφορετικοί.

Ξέρουν, πως η στιγμή μετράει, αυτή γεννάει την αμέτρητη ευτυχία, αυτή και τις ανηφοριές. Κάθε ώρα είναι τώρα, κάθε συναίσθημα απόλυτο και οφείλεις να το καταθέτεις πριν χαθεί μαζί σου.

Σκέφτονται καθημερινά πόσο εύθραυστη είναι η ζωή και είναι σχεδόν μονίμως αφηρημένοι. Σέβονται κάθε τι ζωντανό. Ζητούν συγγνώμη, λένε ευχαριστώ και πάντα μα πάντα, το εννοούν. Ισως αργούν στις αντιδράσεις τους, αλλά μη τους παρεξηγήσεις. Είναι που κουβαλάνε πολλά χαμόγελα και όνειρά στις τρύπιες τσέπες τους.

Εκείνοι, είναι ταπεινοί. Διόλου εγωιστές, δεν θέλουν να προσβάλουν κανέναν, ούτε και να ενοχλούν. Δεν μιλάνε πολύ, προτιμούν να παρατηρουν τον κόσμο γύρω τους. Ντρέπονται και γελούν σα μικρά παιδιά. Τους αγαπούν όλους, αλλά εμπιστεύονται ελάχιστους και δεν κάνουν κακό σε κανέναν. 

Σήκωσαν πολλή πραγματικότητα στους ώμους τους και πλησιάζουν τον κόσμο με μια σκληρή ευαισθησία εξαιτίας αυτού του βάρους και μια ανεπιτήδευτη αυθεντικότητα. Παίρνουν πολύ προσωπικά τη βροχή, σαν τους ποιητές, για αυτό και δεν θα δεις ποτέ κανέναν τους να κρατά ομπρέλα... Δεν κουβαλάνε θυμό μέσα τους, ούτε κακία. Μια θλίψη μόνο, μια βαθιά θλίψη που προτιμούν να την αφήνουν να κοιμάται και αχνοφαίνεται μόνο στα μάτια τους, όταν χαμογελούν ακαταλαβίστικα και ανεξήγητα για σένα και για μένα, που δεν φορέσαμε ποτέ τα παπούτσια τους...

Δεν θα παραδεχτούν ποτέ πως πονάνε, γιατί γνωρίζουν πως ο ανθρώπινος πόνος δεν μοιράζεται, ούτε και μετριέται. Ούτε και θα παλέψουν για να τους αποδεχτείς, αφού η ίδια η ζωή τούς επέλεξε για να ξεχωρίζουν. Ίσως να είναι απότομοι και νευρικοί, απαιτητικοί ακόμα, αν σ' αγαπούν. Μα όλες τους οι αντιδράσεις είναι γνήσιες, γιατί στέκονται δίπλα σου στα ίσα, χωρίς καβάτζες.

Αν συναντήσεις έναν τέτοιο άνθρωπό ποτέ, μην ψαχουλέψεις την ψυχή του, αποδέξου τον κι αγάπησέ τον αν μπορείς. Αλλιώς, άφησέ τον να συνεχίσει το δρόμο του... 

Πηγή: enfo.gr

Κι όμως είμαι ακόμα εδώ...

...κι είναι σαν να μην έφυγα ποτέ!!!

Δύσκολο καλοκαίρι.. 

Έλλειψη χρόνου, κούραση, μέρες περνούν χωρίς να το καταλάβεις. Ούτε ένα μπάνιο στη θάλασσα έχω κάνει ακόμη. Κι ας δουλεύω δίπλα στη θάλασσα. Ένα μήνα απουσίασα απ' τη μπλογκόσφαιρα... Κάθε βράδυ έλεγα θα μπω και κάθε βράδυ κατέληγα να μην έχω όρεξη ούτε το λαπτοπ. Σήμερα, όμως, πήρα τη μεγάλη απόφαση. Υποσχέθηκα στην ξαδέρφη μου ότι θα μπω να ακούσω την τελευταία τους εκπομπή (είναι φοιτήτρια δημοσιογραφίας και η εκπομπές της ομάδας της είναι στα πλαίσια ενός σεμιναρίου ραδιοφώνου). Αποφάσισα η εκπομπή να είναι η αφορμή για τη μεγάλη μου επιστροφή. Κι όταν λέω μεγάλη το εννοώ. Γιατί παρόλο που δεν είχα χρόνο για το ιστολόγιο μου, κάπου, κάπως πάντα έβρισκα χρόνο για γράψιμο. Κι αν δεν έγραφα καθόλου θα ήταν ένα μεγάλο ψέμα για τον εαυτό μου. Γιατί δεν θα ήμουν εγώ αν απείχα από το γράψιμο, έστω και μια μέρα. Περισσότερες αναρτήσεις ακολουθούν και αργότερα σε αυτό μα και στο άλλο μου ιστολόγιο...

Μπορείτε να ακούσετε την σημερινή -τελευταία- εκπομπή της ομάδας της ξαδέρφης μου εδώ.