Μερικοί το προτιμούν καυτό

Κι ενώ κοιτούσα τις ανοιξιάτικες εβδομάδες μόδας, όπου παρουσιάστηκαν οι κολεξιόν για τον φετινό χειμώνα(2012-13) έπεσα πάνω στην καλοκαιρινή εβδομάδα μόδας στο Μιλάνο για Άνοιξη/Καλοκαίρι 2013 και το αγαπημένο μου βίντεο για το μακιγιάζ της Prada με τα έντονα κόκκινα χείλη. Δε μπορούσα παρά να θυμηθώ τα χείλη της λατρεμένης Marilyn Monroe και το pin up look που τόσο αγαπώ.. Είναι γνωστό το ιδιαίτερο μακιγιάζ της Marilyn, με τα κόκκινα χείλη, το eyeliner την ελιά κοντά στα χείλη. Εδώ μάζεψα μερικά βίντεο για μακιγιάζ(το Prada, το pin up, και μια απόπειρα για το μακιγιάζ της Marilyn Monroe) κι ένα βίντεο-αφιέρωμα για τη Marilyn. 

Είναι χειμώνας κι όπως πρέπει θα ντυθώ...

Τώρα που αρχίζει σιγά-σιγά -πιο αργός πεθαίνεις- να χειμωνιάζει, βγάζουμε κι εμείς τα χοντρά μας ρούχα απ' τη ντουλάπα. Κασκόλ, παλτό, μπότες, μπουφάν, πλεκτά(μερικά τα πλέκουμε τώρα) κάνουν την εμφάνιση τους ξανά κι εμείς ενθουσιασμένες τα καλωσορίζουμε ξανά στη γκαρνταρόμπα μας! 

Χάζευα, λοιπόν, βίντεο από κολεξιόν για το φετινό χειμώνα (Fall/Winter 2012-13) κι έπεσα πάνω σ' αυτό το βίντεο. Είναι η προετοιμασία για το σόου της Kristina Ti, από μια -σχετικά- άγνωστης σχεδιάστρια, την Cristina Tardito. Τα ρούχα είναι καταπληκτικά -ό,τι καλύτερο μπορεί να φορεθεί το φετινό χειμώνα. Στην κολεξιόν κυριαρχεί το καφέ και το γκρι -χρώματα κατατεθέν για το φετινό χειμώνα. Θα 'θελα να πω σε αυτό το σημείο ότι πάντα προτιμώ τα backstage βίντεο στις εβδομάδες μόδας, επειδή θεωρώ πως η προετοιμασία -μακιγιά, styling, σκηνικά, πρόβες- είναι το 80% του σόου(το άλλο 20% πώς περπατούν τα κορίτσια στην πασαρέλα μαζί με τη μουσική). Γι' αυτό πολύ συχνά βάζω την προετοιμασία κι όχι το ίδιο το σόου(παρότι εξίσου υπέροχο).  Δείτε λοιπόν την προετοιμασία, κι αν δε βαριέστε ψάξτε μετά και το πλήρες σόου.

Πρωινό στο Tiffany's...

Breakfast at Tiffany's

H θελα να κάνω μια καινούρια ανάρτηση για το μενού του πρωινού σας, έτσι λοιπόν αποφάσισα να γράψω μια πανεύκολη συνταγή για κρέπες(υπάρχουν πολλές συνταγές για κρέπες, αλλά εγώ επέλεξα την πιο απλή και δοκιμασμένη). Θα μου πείτε τώρα γιατί να μπείτε πρωινιάτικα στον κόπο να κάνετε κρέπες. Κι εγώ γι' άλλη μια φορά θα σας πω πως πρέπει που και που να κακομαθαίνουμε τους εαυτούς μας, να νιώθουμε βασίλισσες και βασιλιάδες. Γιατί μόνο αν αγαπάμε τον εαυτό μας θα μας αγαπήσουν κι οι άλλοι. Κι αν κάνουμε πράγματα για μας, αν αλλάξουμε αυτά τα μικρά πράγματα, θα νιώσουμε πολύ καλύτερα -στην τελική απλά θα ξεφύγουμε απ' τη ρουτίνα.

Γι' αυτό πάρτε τον πιο ωραίο σας δίσκο(αν έχετε μόνο έναν, μπορείτε να στρώσετε “δαντελωτά” σουπλά μιας χρήσης), με το αγαπημένο σας φλιτζάνι(για καφέ, γάλα ή τσάι), αν θέλετε να κακομάθετε λίγο ακόμη πιείτε το χυμό σας σε κολονάτο ποτήρι, βάλτε το πρωινό -τις κρέπες στην προκειμένη- σ' ένα όμορφο πιάτο και τα παρελκόμενα(μαρμελάδα, φρούτα, τυριά ή ό,τι άλλο θέλετε) σε μικρά μπολάκια ή πιατάκια. Αν σας αρέσει η ποικιλία στο πρωινό, γεμίστε το δίσκο αφειδώς. Μην παραλείψετε να εφοδιαστείτε με όμορφες χαρτοπετσέτες και μαχαιροπίρουνα. Δεν πειράζει που μετά θα έχετε να πλύνετε λίγα πιάτα παραπάνω, πραγματικά αξίζει τον κόπο.

Στη συνέχεια βρείτε την αγαπημένη σας γωνιά στο σπίτι(μπορεί να είναι στο κρεβάτι, τον καναπέ, το ψηλό τραπέζι, το πάτωμα ή το μπαλκόνι -αν έχει καλό καιρό- ακόμη και στο Tiffany's αν θέλετε!) και φάτε κάνοντας ό,τι πραγματικά αγαπάτε. Μπορείτε ν' ακούσετε μουσική, να διαβάσετε ένα βιβλίο ή να δείτε την αγαπημένη σας ταινία -το θέμα είναι να χαλαρώσετε και να περάσετε καλά. Δε χρειάζεται να είστε μόνοι για να απολαύσετε ένα πρωινό. Πολλές φορές το να το μοιραστείς είναι ακόμη καλύτερο.. Με το ταίρι σας ή τους αγαπημένους σας φίλους μπορεί να είναι απλά υπέροχο. Μια απλή κουβεντούλα αρκεί για να περάσετε καλά. Το να φτιάχνεις πρωινό για τα αγαπημένα σου άτομα(ή να σου φτιάχνουν αυτά) μπορεί να είναι από μόνο του μια υπέροχη εμπειρία. Ή ακόμη καλύτερα να το φτιάξετε μαζί -κυρίως το γέλιο στις ζημιές που θα κάνετε!

Κρέπες

Υλικά:

*2 αυγά

*1 φλ γάλα

*½ κ.γ. αλάτι

*1 φλ αλεύρι

*2 κ.σ. λιωμένη μαργαρίνη

Εκτέλεση:

1. Χτυπάμε καλά τα αυγά, προσθέτουμε το γάλα, το αλάτι, το αλεύρι και το βούτυρο να γίνουν χυλός.
2. Σκεπάζουμε και αφήνουμε για 30' λεπτά.
3. Σε αντικολλητικό τηγάνι βάζουμε μια μικρή ποσότητα του χυλού και απλώνουμε με το πίσω μέρος της κουτάλας
4. Μόλις ψηθεί από κάτω γυρίζουμε.
5. Αφήνουμε για λίγο να ψηθεί και από την άλλη και βγάζουμε την κρέπα
6. Μπορούμε να τη γεμίσουμε με ό,τι θέλουμε και ή να τη φάμε έτσι ή να τη βάλουμε στο φούρνο να λιώσει η γέμιση

٭ Αν σας σκίζεται στο γύρισμα, όταν ρίξετε το χυλό στο τηγάνι μπορείτε να μην τον απλώσετε και να αφήσετε την κρέπα μικρότερη σε μέγεθος και πιο παχιά. Εκτός ότι θα γυρίζει ευκολότερα, θα γίνει έτσι σαν τηγανίτα(pancake)

Μεγάλες Προσδοκίες

Great Expectations

Πριν λίγο καιρό είδα την ταινία που βασίζεται στο μυθιστόρημα του CharlesDickens Μεγάλες Προσδοκίες. Μια καταπληκτική ταινία, με υπέροχη σκηνοθεσία και σχεδόν μαγικές ερμηνείες(Ethan Hawke, Gwyneth Paltrow, Robert DeNiro, Anne Bancroft, Hank Azaria). “Ήταν μια αξιομνημόνευτη μέρα για μένα,καθώς προκάλεσε μεγάλες αλλαγές μέσα μου. Αλλά το ίδιο συμβαίνει στον καθένα. Διαλέξτε μια ξεχωριστή μέρα και πείτε ότι τη σβήνετε από τη ζωή σας. Για σκεφτείτε πόσο διαφορετική θα ήταν η εξέλιξη της. Όσοι διαβάζετε αυτές τις γραμμές σταματήστε για λίγο και σκεφτείτε τη μακριά αλυσίδα είτε είναι από σίδερο είτε από χρυσό είτε από αγκάθια είτε από λουλούδια,που ποτέ δε θα σας έδενε, αν δεν είχε δημιουργηθεί ποτέ εκείνος ο πρώτος κρίκος μια ξεχωριστή μέρα.” 
Μια ιστορία πόνου, απόγνωσης και πληγωμένων καρδιών, με απίστευτες ανατροπές και παιχνίδια της μοίρας που απλά παρακολουθείς με κομμένη την ανάσα. Οι χαρακτήρες είναι τραγικοί, αλύτρωτοι και η τελική κάθαρση μοιάζει να μην έρχεται ποτέ. “Όπως όλα τα happy end ήταν μια τραγωδία, επειδή είχα πετύχει. Είχα σπάσει τα δεσμά μου. Είχα φτιάξει τον εαυτό μου. Σκληρά μεν, αλλά το είχα καταφέρει. Ήμουν ελεύθερος.” 
Άνθρωποι δεμένοι μ' ένα περίεργο, ανεξήγητο τρόπο. Κλεισμένοι σε δικές τους φυλακές. “Μια πυραμίδα πόνου. Δεν είναι αγάπη, αλλά είναι ένας σύνδεσμος. Είμαστε μαζί.” 
Τα εύσημα για τη σκηνοθεσία ανήκουν στον Alfonso Cuarόn. Στην ταινία χρησιμοποιεί γνωστά σκηνοθετικά κλισέ, τα οποία ωστόσο μέσα απ' τον αριστουργηματικό φακό του, ντυμένα μ' ένα σπανιόλικο ταμπεραμέντο, μοιάζουν πρωτόγνωρα. Ο ιδιαίτερα ατμοσφαιρικός σκηνοθέτης με μια εξαιρετική αντίληψη και περίτεχνα παιχνιδίσματα με το φως παντρεύει το συνηθισμένο με το ανοίκειο, μ' ένα έκδηλο ρομαντισμό που παίρνει συχνά τραγικές διαστάσεις. 
“Ξέρεις τι είναι αυτό; Είναι η καρδιά μου κι είναι ραγισμένη. Τη νιώθεις;” Η πένα του Dickens υπογράφει ένα πραγματικό αριστούργημα, στο οποίο ο Cuarόn προσδίδει ένα φλογερό ισπανικό πάθος. Ο θεατής χάνεται σ' ένα δίχτυ εμμονών που οδηγούν, κυριεύουν και καταστρέφουν ζωές. Γίνεται ένα με τους πρωταγωνιστές, πονά, νιώθει, ερωτεύεται, μισεί μαζί τους. Αιχμαλωτίζεται στις ίδιες αρρωστημένες παγίδες, διαβαίνει τα ίδια σκοτεινά μονοπάτια με αυτούς. 
“Το κορίτσι, το χρήμα, δόξα, εκδίκηση. Ήταν οι αρρωστημένες εμμονές της ms Dinsmoor. Και τώρα ήταν δικές μου.” 
Είναι πολύ περισσότερα από μια ιστορία αγάπης. 
“Δεν είσαι τυχερός. Άξιζες την επιτυχία. Έχω εντυπωσιαστεί πολύ, και κανένας δεν το αξίζει περισσότερο από σένα.” Μια -φαινομενικά άσχετη- πράξη καλοσύνης, ίσως από φόβο, ίσως από αθωότητα, ήταν το έναυσμα μιας αλλεπάλληλης σειράς γεγονότων στη ζωή του ήρωα. Η συνειδητοποίηση του αντικρίσματος αυτής της πράξης ωθεί τον ήρωα να φύγει, να κυνηγήσει τα όνειρά του μακριά, να ξεχάσει.. Κάποια στιγμή, όμως, έρχεται η ώρα να γυρίσεις.
“Και μια μέρα γύρισα σπίτι” Πάντα έρχεται. 
“Κάθισα εκεί και σκέφτηκα όλα τα πράγματα που έχω κάνει. Όλη μου τη ζωή. Και πού, μέσα σ' εκείνη τη σύντομη βίαιη στιγμή, είχε πάει. Υπήρχε μόνο η ανάμνηση μου απ' αυτά.” Εκείνη τη μαγική στιγμή καταλαβαίνει -ήρωας και θεατής μαζί- πως αν κάτι μοιάζει τελειωμένο, δε σημαίνει ότι είναι. Και η διάβαση από την τραγική πραγματικότητα του θύματος σε αυτή του θύτη συμβαίνει. 
“Από τη στιγμή που άρχισα να καταλαβαίνω, το πρώτο που έμαθα ήταν ο φόβος.” Κι ίσως τελικά κι ο θύτης να είναι θύμα, ίσως όλοι να είναι θύματα, απλά πιόνια σ' ένα νοσηρό παιχνίδι της μοίρας..

I'm not gonna tell the story the way it happened, I'm gonna tell it the way I remember it...

Για τον Ρασκόλνικωφ

Την προηγούμενη φορά υποσχέθηκα στο φίλο Ρασκόλνικωφ μια ανάρτηση αφιερωμένη εξαιρετικά, με τον επίλογο του Ντοστογιέφσκι στο έργο "Έγκλημα και τιμωρία". Είναι ολοφάνερο για ποιο λόγο διάλεξα το συγκεκριμένο, οπότε -προς το παρόν- δε θα επεκταθώ άλλο.
Να σημειώσω απλά ότι τον έγραψα με καλλιγραφικά και ότι -συγγνώμη Ρας- ξέχασα να βγάλω φωτογραφία το δικό μου αντίτυπο, αλλά για καλή μας τύχη το βρήκα στο google.

Но тут уж начинается новая история, история постепенного обновления человека, история постепенного перерождения его, постепенного перехода из одного мира в другой, знакомства с новою, доселе совершенно неведомою действительностью. Это могло бы составить тему нового рассказа, − но теперешний рассказ наш окончен.

Και η απόδοση του επιλόγου στο ελληνικό αντίτυπο:

"Εδώ όμως αρχίζει μια άλλη ιστορία, η ιστορία της προοδευτικής ανανεώσεως ενός ανθρώπου, της προοδευτικής του αναγεννήσεως, του βαθμιαίου περάσματος

του από έναν κόσμο σ' έναν άλλο, του ανεβάσματος του σε μια καινούργια

πραγματικότητα που του ήτανε άγνωστη ως τώρα. Αυτό θα μπορούσε να είναι το θέμα ενός καινούργιου μυθιστορήματος. Το σημερινό μας όμως τελειώνει εδώ."