Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο.
Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὠφελεῖ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου ~ Η Σονάτα του Σεληνόφωτος

Lisa

This is thy hour O Soul, thy free flight into the wordless. Away from books, away from art, the day erased, the lesson done. Thee fully forth emerging, silent gazing, pondering the themes thou lovest best. Night, sleep, death, and the stars. - Walt Whitman

Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2015

Through your eyes

A perfect stanger...


Κατά καιρούς σας έχω αναφέρει, εν τη ρύμη του λόγου, κάποια στοιχεία για την εξωτερική μου εμφάνιση. Κυρίως χάριν αστεϊσμού σε μερικά σχόλια. Πάντα απορούσα, ωστόσο, πώς με φαντάζεστε εσείς. Το γράψιμο μου, δηλαδή, τι εικόνα ζωγραφίζει άραγε στη φαντασία σας. 

Ίσως να φταίει το αγαπημένο μου παιχνίδι φαντασίας, να παίρνω στα χέρια ξένες ζωές, άγνωστες μορφές μες το πλήθος, και να τους ζωγραφίζω με τη φαντασία μου μια νέα πραγματικότητα... Πιστεύω θα τους φαινόταν απίστευτα τα μονοπάτια που τους αφήνω να βαδίσουν. Γι' αυτό πολλές φορές απορώ πώς θα ήταν αυτή η εμπειρία απ' την αντίθετη πλευρά. Θα 'θελα να πιστεύω ότι οι απαντήσεις θα με εξέπλητταν ευχάριστα...

Λένε πως η πραγματική ομορφιά του ανθρώπου είναι κρυμμένη μέσα του.

Θα μπορούσε, άραγε, η κατάθεση ψυχής που κάνω σε αυτό το ιστολόγιο να φανερώσει τη δική μου ομορφιά ή ασχήμια; Και θα ήταν αυτή αρκετή ώστε να ζωγραφίσει κάποιος στο νου του ένα πορτρέτο του ανθρώπου που κρύβω μέσα μου;

Με τι χρώματα επιλέγετε να ζωγραφίσετε την εικόνα μου; Κι είναι μια εικόνα ευχάριστη, κρεμασμένη στον τοίχο του σαλονιού, ή από εκείνες που κρύβουμε βαθιά σ' ένα συρτάρι γιατί μας πονάνε ή μας θυμίζουν μια έλλειψη; Τι μάτια θα είχε εκείνη η φιγούρα και τι μαλλιά; Πατάει, άραγε, η μορφή αυτή και με τα δυο πόδια στη γη ή είναι ένα πλάσμα από κόσμους υπερφυσικούς, που δημιούργησε η φαντασία κάποιου συγγραφέα; Θα μπορούσε, ίσως, να ταυτιστεί η δική μου μορφή με μία άλλη, κινηματογραφική ή λογοτεχνική; Κι αν ναι, θα ήταν αυτή η ταύτιση εύστοχη, όσο εκείνη που κάνω εγώ με τους αγαπημένους μου χαρακτήρες.

Αυτές είναι μερικές απορίες που φωτίζουν τις σκέψεις μου σ' ένα απ' τα ατελείωτα ταξίδια της φαντασίας μου...

6 σχόλια:

  1. Αν και έχουμε μιλήσει και εκτός από τα ιστολόγια μας, (οπότε δεν μετράω στη συγκεκριμένη ανάρτηση :P ) πραγματικά το ότι σε έχω γνωρίσει πιστεύω ότι ήταν μια πολύ όμορφη εμπειρία καθώς και "λυτρωτική" θα έλεγα.
    Και αυτό γιατί ήσουν πολλές φορές δίπλα μου, με στήριξες, με βοήθησες να ξεπεράσω πολλά πράγματα με συζητήσεις, με έκανες να δω αλλιώτικα αρκετά πράγματα, με έμαθες πολλά μέσα από τα δικά σου λεγόμενα, ακόμα και από πολλές αναρτήσεις σου η αλήθεια είναι.
    Είσαι ένα άτομο που δεν το βάζει κάτω και δεν θα ήθελα ποτέ να σε δω να το βάζεις κάτω.
    Πραγματικά νομίζω πως είσαι ένα άτομο άξιο θαυμασμού! Σε μένα τουλάχιστον αυτό είσαι. Πολλές φορές θα ήθελα να ήμουν δυνατή σαν εσένα, να μην τα παρατάω, να κρατάω το χιούμορ μου, να έχω το λέγειν και την πειθώ όπως εσύ.
    Και στο λέω αληθινά μιας και μου δώθηκε η ευκαιρία, είσαι ένα από τα άτομα που θαυμάζω πραγματικά. Και το κυριότερο; Είσαι αληθινή!
    <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γλυκούλα μου σ' ευχαριστώ γι' άλλη μια φορά για τα όμορφα σου λόγια. Ξέρεις ότι στα ανταποδίδω και με το παραπάνω! <3
      Είσαι ένα γλυκύτατο άτομο και κάθε σου σχόλιο είναι ζωγραφισμένο με τα πιο όμορφα χρώματα και δοσμένο με αφοπλιστικά ειλικρινές ενδιαφέρον. Από τη μια ακτινοβολείς καλοσύνη κι από την άλλη είσαι κι εσύ ένα πλάσμα της νύχτας, που ζει κι αναπνέει κι εκείνο στο σκοτάδι. Ένας έκπτωτος άγγελος, με όλη τη σημασία της λέξης. Μου θυμίζεις πολύ τον εαυτό μου και γι' αυτό, ίσως, σε νιώθω τόσο κοντά μου, λες κι είμαστε φίλες της καθημερινότητας κι όχι του διαδικτύου(είναι μερικές φορές που η τεχνολογία σε εκπλήσσει ευχάριστα!). Κι επειδή ακριβώς σε νιώθω τόσο κοντά μου, είναι στιγμές που με λυπεί βαθύτατα όταν ταυτιζόμαστε τόσο έντονα σε πράγματα και καταστάσεις που δεν θα ευχόμουν σε κανέναν να ταυτιστεί με το δικό μου σκοτάδι.
      Χαίρομαι που μου δόθηκε η ευκαιρία να σε γνωρίσω γιατί πολλές φορές με βοήθησες όταν βυθιζόμουν στο δικό μου σκοτάδι. Γιατί μέσα απ' αυτή τη σύντομη γνωριμία έχω ζήσει στιγμές που έχω γελάσει με την ψυχή μου μα και άλλες που μου έφεραν δάκρυα συγκίνησης στα μάτια. Γιατί έγινες ο δικός μου "έκπτωτος άγγελος" που ξέρω ότι με το που καταθέσω ένα κομμάτι της ψυχής μου σε αυτό το ιστολόγιο θα βρει ένα μοναδικό τρόπο και θα μου γράψει από κάτω εκείνες ακριβώς τις λέξεις που έχω ανάγκη να ακούσω -δεν πιάνω καν τις εκ βαθέων συζητήσεις μας στο σκάιπ!


      Επειδή εμείς οι δύο έχουμε μια στενότερη γνωριμία, λόγω τις επικοινωνίας από άλλα μέσα, η αλήθεια είναι ότι η γνώση υπερβαίνει τη φαντασία.
      Για χάρη, όμως, του παιχνιδιού θα προσπαθήσω να σε αντιμετωπίσω σαν μια τελείως άγνωστη και να σου γράψω πώς θα σε ζωγράφιζα με τη φαντασία μου -μιας και έβγαλα ανοιχτή πρόσκληση για αυτό το παιχνίδι φαντασίας(και για να ελαφρύνω λίγο το κλίμα γιατί πολύ συγκίνηση έπεσε για μία μόνο ανάρτηση χαχαχα).

      Αν λοιπόν προσπαθούσα να σε φανταστώ κρίνοντας μόνο από το περιεχόμενο του ιστολογίου σου, το πιθανότερο καταρχήν θα ήταν να φανταζόμουν κανένα πραγματικά έκπτωτο άγγελο, τύπου Κας(σου είπα, θα βάλω φαντασία χαχαχα :Ρ).
      Ανάλογος, ίσως, σε κάποια σημεία με τον άγγελο που είχα γράψει σε αυτή την ιστορία: http://lisaissmiling.blogspot.gr/2014/03/blog-post_12.html
      Η ιστορία που θα έφτιαχνα με το νου μου θα είχε πρωταγωνίστρια μια νεαρή κοπέλα, με ίσια μαύρα μαλλιά και πολύ ανοιχτά γκρίζα μάτια -μάτια που δεν θα μπορούσε να διαβάσει κανείς. Ακόμη κι όταν δεν χαμογελούσες, θα είχες ένα αινιγματικό μειδίαμα, σαν εκείνο της Μόνα Λίζα -και κανείς δεν θα ήξερε αν ήταν χαμόγελο ή μορφασμός πόνου. Αδυνατούλα και μετρίου αναστήματος, με δυο κάθετες ουλές στην πλάτη: τα φτερά που κάηκαν. Όταν κυκλοφορούσες στον κόσμο θα φορούσες ψηλοκάβαλα τζιν, κοντά πλεκτά μπλουζάκια και μποτάκια τύπου τιμπερλαντ. Κανείς δεν θα υποψιαζόταν ότι το κορίτσι με το λίγο πιο κάζουαλ-χιπστερ ντύσιμο ήταν ένας άγγελος. Όταν έμενε μόνη της, όμως, θα φορούσε ρούχα από δαντέλα -μαύρα ή λευκά- και βέλο στο πρόσωπο -κι έτσι όπως έβλεπε τη μορφή της στον καθρέφτη αιθέρια ξανά θα αναλογιζόταν τη χαμένη της χάρη και θα έσπαγε.
      Κρυφά απ' όλους, θα αναλάμβανε μια αποστολή: να βοηθήσει όσους είχαν ανάγκη, χωρίς εκείνοι να μάθουν ποτέ ποιος ήταν ο "αρωγός". Απλά κρυβόταν κάπου εκεί κοντά και τους παρακολουθούσε να χαμογελούν, μόνο αυτό τη γέμιζε τούτες τις άδειες ημέρες.

      Σταματώ εδώ γιατί αν αρχίσω το παραμύθι θα μου 'ρθει έμπνευση στην πορεία και δεν τελειώνουμε ούτε αύριο! χαχαχα

      Διαγραφή
  2. Πραγματικα δεν ξερω τι με συγκινησε περισσοτερο... Νιωθω ακριβως αυτο που ειπες... Σα να σε γνωριζω χρονια, μια καθημερινη φιλη που ομως γνωριζει ολες τις κρυφες μου σκεψεις....
    Ξερεις ποσο εκτιμω τα δικα σου λεγομενα και με συγκινουν οταν τα ακουω....
    Επισης την ιστορια που διαβασα θα την αναδημοσιευσω αυριο στο blog γτ και αυτη τολμω να πω πως οχι μονο με αγγιξε αλλα με συγκινησε κιολας και ουτε καταλαβα ποτε ετρεχαν δακρυα απο τα ματια μου...
    οσο για το παραμυθι που δημιουργησες, δεν εχω λογοα πραγματικα!! Ειναι τοσο μα τοσο ομορφο. Πραγματικα γραψε μια τετοια ιστορια καποια στιγμη... Ξεκινησε πολυ πολυ ομορφα... και θα κλεισω με το κομματι που ξεχωρισα λιιιγο περισσοτερο: "Κρυφά απ' όλους, θα αναλάμβανε μια αποστολή: να βοηθήσει όσους είχαν ανάγκη, χωρίς εκείνοι να μάθουν ποτέ ποιος ήταν ο "αρωγός". Απλά κρυβόταν κάπου εκεί κοντά και τους παρακολουθούσε να χαμογελούν, μόνο αυτό τη γέμιζε τούτες τις άδειες ημέρες."
    Φιλακια και σε ευχαριστώ για αυτο το υπεροχο σχόλιο!!! ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που σου άρεσε τόσο γλυκούλα! ♥
      Πού ξέρεις; Μπορεί κάποια μέρα να γράψω μια τέτοια ιστορία κάποια στιγμή, για εκείνο τον έκπτωτο άγγελο -μείγμα Καστιέλ και Αμελί.. ;)

      Διαγραφή
    2. Nαιι τρελάθηκα! <3
      Αχχ ναι! Μακάρι αλήθεια το εύχομαι <3 :D :*

      Διαγραφή