Για ταξίδια που δεν ήθελες τι σε πιάνει και πάλι κλαις;

Τα καλύτερα μας χρόνια

Μαθαίνεις πως πέρασες Κομοτηνή. Κλαις. Πας με το ζόρι. Δε θες να μείνεις ούτε λεπτό. Μια· δύο εξεταστικές. Το ακαδημαϊκό έτος πέρασε. Φεύγεις για καλοκαίρι. Κάπου, κάπως, λίγο σου λείπει.

Γυρνάς και η καθημερινότητα σε κουράζει πάλι. Αν και περνάς καλύτερα, θες να ξαναφύγεις. Μα μόλις απομακρυνθείς σου λείπει πολύ. Δε μπορείς να περιμένεις μέχρι το Σεπτέμβριο. Όταν επιστρέψεις, έχεις ήδη φτάσει στο 3º έτος. Κι είναι τόσα πολλά που θες να κάνεις, μα ξέρεις ότι δεν προλαβαίνεις.

Το καλοκαίρι έρχεται κι εσύ δε θες να φύγεις. Οι μέρες φαίνονται μήνες κι ανυπομονείς να γυρίσεις. Και ξάφνου... Είσαι τέταρτο έτος. Με φόντο την οικονομική κρίση κι εσύ να μη μπορείς να κάνεις τίποτα απ' όσα ήθελες. Μα η αντίστροφη μέτρηση έχει ήδη αρχίσει. Και οι μήνες περνούν σαν να 'ναι ημέρες,

Είσαι τεταρτοετής και χωρίς να το καταλάβεις έφτασες στο τελευταίο εξάμηνο. Σε δυο μήνες φεύγεις οριστικά. Και ειδικά τότε δεν προλαβαίνεις να κάνεις τίποτα. Τα φοιτητικά σου χρόνια σχεδόν τελείωσαν. Και κάπου στην πορεία πραγματικά αγάπησες αυτήν την πόλη. Ή έστω τις αναμνήσεις σου απ' αυτήν.

«Για ταξίδια που δεν ήθελες τι σε πιάνει και πάλι κλαις; Έλα, πάμε και αντίο μη λες.»

Τελευταία εξεταστική. Τελευταίο μάθημα. Τελευταία μέρα ως φοιτητές. Τελευταίος φοιτητικός καφές. Ένας-ένας η παρέα φεύγει. Μετακόμιση. Αφήνεις πίσω σου την πόλη που κάποτε μισούσες και τώρα δε βλέπεις την ώρα να γυρίσεις πίσω. Αφήνεις πίσω σου, στο φοιτητικό σου σπίτι, ένα κομμάτι του εαυτού σου. Με μισή καρδιά επιστρέφεις στην πόλη σου. Για πρώτη φορά σου φαίνεται άδεια, βαρετή, μονόχνοτη. Για πρώτη φορά μετά από καιρό δε βλέπεις την ώρα να γυρίσεις πίσω.

Έστω και για να δώσεις μαθήματα. Να δεις ξανά τους ετοιμόρροπους τοίχους της σχολής, τις σπασμένες καρέκλες, τον κλιματισμό που δε λειτουργεί. Πράγματα που κάποτε μισούσες και τώρα δε μπορείς να φανταστείς τη ζωή σου χωρίς αυτά.

Να περπατήσεις για λίγο τα στενά σοκάκια της Κομοτηνής, να μυρίσεις ξανά τις μυρωδιές της Ανατολής που κατακλύζουν τη μικρή αυτή πόλη. Να σε αγγίξει ξανά η υγρασία της -κάποτε σε εκνεύριζε, τώρα την αποκαλείς “το μικρό σου Λονδίνο”.

Να επιστρέψεις για λίγο στα παλιά φοιτητικά σου στέκια. Στο αγαπημένο σου καφέ. Μικρό, ζεστό, φιλικό. Νιώθεις πάντα ευπρόσδεκτος, σαν να 'σαι σπίτι σου. Όλοι σε ξέρουν εκεί. Αφού εκεί πέρασες τα φοιτητικά σου χρόνια. Αφού το “έχτισες” το μαγαζί μέρα-νύχτα εκεί. Αφού τους αγάπησες και σε αγάπησαν.

Το κυριότερο: να σμίξεις με την παρέα σου. Άνθρωποι που πριν τέσσερα χρόνια σου ήταν παντελώς άγνωστοι. Τώρα δε μπορείς να φανταστείς τη ζωή χωρίς αυτούς. Είναι κι αυτοί κομμάτι του εαυτού σου. Οι δικοί σου άνθρωποι. Φίλοι αγαπημένοι.

Θυμάσαι κάποτε σου έλεγαν “στην Κομοτηνή με κλάματα θα πας και με κλάματα θα γυρίσεις”. Χαμογελάς μελαγχολικά. Τώρα πια καταλαβαίνεις. Και τώρα πλέον θες να κλάψεις.

4 χρόνια σε κούτες. Κούτες γεμάτες αναμνήσεις -δάκρυα και χαμόγελα. Αφήνοντας πίσω μου ένα σπίτι που το ένιωσα πιο “δικό μου” από κάθε άλλο και μια πόλη που κάπου, κάπως την αγάπησα. Έχοντας κάνει μερικές απ' τις καλύτερες γνωριμίες στη ζωή μου, φεύγω ακριβώς όπως ήρθα -με κλάματα. Κι ένα κομμάτι του εαυτού μου θα είναι πάντα εκεί.

Κομοτηνή θα μου λείψεις πολύ.ღ

Αφιερωμένο στην Κομοτηνή μας, που χάρισε απλόχερα σε όλους την καλύτερη φοιτητική ζωή, τα καλύτερα μας χρόνια. Αντίο!

Κομοτηνή μου σ' αγαπώ*