How to lose a guy in 10 days..

How to lose a guy in 10 days..

ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ

Νύχτα..

Είσαι ολομόναχη. Μόνη σου παρέα ένα ποτό κι ένα τσιγάρο. Κι ένα φεγγάρι βασανιστικό, σαν ένα σ' αγαπώ που έμεινε μισό.

Είναι νύχτες σαν κι αυτή που το φεγγάρι -σαν κι εσένα- ματώνει για εκείνο το κομμάτι του που έφυγε.

Τα μάτια σου λάμπουν στο σκοτάδι, κι ένα δάκρυ εκεί στην άκρη που δε θέλει να κυλήσει. Τα χείλη σου ματώνουν απ' όσα θα 'λεγες σ' αυτόν και η φωνή σου χάνεται. Ένας κόμπος στο λαιμό -σαν από πέτρα. Οι αισθήσεις σου θολές και στο μυαλό σου ξυπνάνε αναμνήσεις. Βλέμματα, λόγια, μυρωδιές.

Κι εσύ είσαι πάλι μόνη.

Τι να πονά άραγε πιο πολύ; Αυτός ή η απουσία του; Η απώλεια ή οι αναμνήσεις; Ερωτήματα αναπάντητα, άδειες λέξεις που πέφτουν στο κενό..

Ψεύτικες Στιγμές -μήπως δεν τις έζησες πραγματικά; Λάγνες ματιές στη σφαίρα της φαντασίας μοιάζουν τώρα.

Σου λέει τα μάτια του να μην τα αγαπάς, αλλά πώς να μην πάψεις να πιστεύεις στα δικά σου;

Κλείνεις τα βλέφαρα και ταξιδεύεις σε μέρες πλέον ξένες, εχθρικές. Κι εκείνη η αγκαλιά που έγραφε τ' όνομά σου κρατά μια άλλη πια...

Όταν ένας έρωτας πεθαίνει, κάπου ένας άγγελος κλαίει. Και μελαγχολικά ανοίγει τις φτερούγες του και φεύγει μακριά ψάχνοντας νέο καταφύγιο.

Κι εσύ τα σκέφτεσαι όλα αυτά και είσαι μόνη σου.

Σε τυλίγει ο καπνός ενώ ακούς μια μουσική σιγανή, μ' ένα παράπονο. Το φεγγάρι σε λούζει με το ψυχρό φως της μοναξιάς. Ένα πρόσωπο ζωγραφίζεται ευθύς επάνω του. Είναι το δικό του. Στα χείλη του ένα μειδίαμα -ειρωνικό. Σαν από πίνακα ζωγραφικής ετούτη η βραδιά. Ένα χαμόγελο που μοιάζει με γκριμάτσα πια..

Κι εσύ βυθίζεσαι στο πέλαγος των αναμνήσεων. Άραγε οι δικές του να είναι διαφορετικές;

Μέσα σου μάχονται δυο λέξεις -πείσμα και όνειρο. Το πείσμα του κατέστρεψε τα όνειρά σου. Αντικατοπτρισμός είναι πλέον σε σπασμένο καθρέφτη. Μόνο που εσύ φοβάσαι να ονειρευτείς. Το πείσμα σου απλώνεται σαν πάγος και καταλύει όλο σου το είναι. Το κορμί σου μουδιασμένο. Η καρδιά σου πάλλεται απελπισμένα. Πρωτόγνωρα και άσκοπα.

Κι εσύ απομένεις μόνη να πονάς...

My addiction..

My addiction..

Σε μια περιγραφή για τον εαυτό μου στο ιστολόγιο ανέφερα τον εθισμό μου στα μαρκαδοράκια stabilo.

Ναι, αυτά που οι φήμες λένε ότι τρώω.

Ίσως νομίζετε ότι υπερβάλλω, αλλά ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ τα έχω σε όλα τα χρώματα και κάθε χρόνο αγοράζω ξανά ό,τι τελειώνει, συμπληρώνοντας ξανά τη συλλογή μου.

Σε αυτή την εξεταστική χάλασα πάλι καμιά δεκαριά διαβάζοντας -βλέπετε έχω τη συνήθεια όταν διαβάζω να σημειώνω τα πάντα δίπλα στο κείμενο- σε όλες τις αποχρώσεις του μπλε/γαλάζιου, σε βεραμάν, κόκκινο, μωβ και προσφάτως φούξια.

Έπρεπε να με δείτε.. Με τις πιτζάμες -σορτσάκι/μπλουζάκι- ένα πρόχειρο κότσο κι ένα βεραμάν μαρκαδοράκι περασμένο μέσα απ' τον κότσο( σε φάση “η ιστορία μιας γκέισας” λέμε) ένα μπλε μαρκαδοράκι στο χέρι μου και ένα γαλάζιο στο κρεβάτι δίπλα μου. Είμαι τυχερή, γιατί οι φίλες μου με αγαπούν αρκετά ώστε να μη με βγάλουν φωτογραφία -η εικόνα υπάρχει πλέον μόνο στη μνήμη μας.

Ευτυχώς, δηλαδή, γιατί με αυτή τη φωτογραφία θα με εκβίαζαν μια ζωή...

Αν η stabilo ανακήρυσσε καταναλωτή της χρονιάς το βραβείο θα το κέρδιζα εγώ -μαζί με την ένδειξη “Ευεργέτης”.

Έτσι, λοιπόν, κι εγώ -βρίσκοντας αυτή την υπέροχη φωτογραφία που μοιάζει πολύ με τη δική μου συλλογή- αποφάσισα να κάνω ένα μικρό αφιέρωμα με τοποθέτηση προϊόντος (Stabilo) για να μοιραστώ μαζί σας τον -ευτυχώς ακίνδυνο- εθισμό μου.

Επόμενη στάση: Σεπτέμβριος2012 – Εξεταστική/κολαστήριο

must have: μπλε(σε όλες τις αποχρώσεις), κόκκινο, βεραμάν, φουξ, μωβ stabilo

Wake me up when September ends...

Την τσάντα μου, τα χάπια μου, κι ένα ταξί να φύγω...

Μισώ την εξεταστική του Ιούνη..

Όλα άρχισαν πρόπερσι, που έδωσα την πρώτη μου καλοκαιρινή εξεταστική.. Τα πράγματα μου φάνηκαν για πρώτη φορά σκούρα -τελειώναμε 08 Ιουλίου γαρ. Ζέστη, πολλά ξενύχτια, κουνούπια και μια κολλητή στα πρόθυρα νευρικής κρίσης μια μέρα πριν δώσω ρώσικα συμπλήρωναν το όμορφο παζλ εκείνης της εξεταστικής.. Πέρασε όμως εύκολα και τα πήγα καλά και στα ρώσικα, thank you my dear god!

Πέρσι η δυσκολία κλιμακώθηκε όταν άρχισα να δίνω συνεχόμενα μαθήματα -συγκεκριμένα 2 παιδαγωγικά την ίδια μέρα κι ένα διεθνών σχέσεων την επόμενη. Κόπηκα και στα ρώσικα και φορτώθηκα μια ακόμη χρονιά στην πλάτη μου, έτσι για πλάκα.

Το αληθινό δράμα όμως ήταν φέτος.. 6 μαθήματα σε 4 μέρες ούτε ο Τσακ Νόρις δε δίνει, όχι εμείς! Και τα 5 ήταν του έτους μου, τα 2 κατεύθυνσης. Φυσικά εγώ κατάφερα να δώσω μόνο 2 -παρότι διάβαζα σαν τρελή πρόλαβα να βγάλω μόνο αυτά. Κι ένα κατεύθυνσης που έχασα από μαλακία και ο καθηγητής ακόμη μου απαντάει στο mail. Βλέπετε, έχω μια θεωρία... Οι καθηγητές μαζεύονται όλοι μαζί και πίνουν μπάφους ενώ φτιάχνουν το πρόγραμμα και λένε “γιατί δε βάζουμε όλα τα μαθήματα μαζί να δούμε τι θα γίνει?”

Φυσικά δεν έφτανε μία εφιαλτική εβδομάδα -με ξενύχτια, κούραση κι ένα νεκρό πουλί(μη ρωτάτε)- έπρεπε και η επόμενη να είναι το ίδιο και χειρότερα ΣΚΑΤΑ! Τι έχουν μόνο οι γυναίκες, μια φορά το μήνα, κι αν έχεις χαμηλό αιματοκρίτη σε ρίχνει στα πατώματα? Αυτό. Και μου τέλειωσε κι ο σίδηρος. Κι η φιλενάδα στα πατώματα. Ζαλάδα λες και γεννάω να το πω, πεθαίνω να το πω, έχω βαρέσει ένεση να το πω.. Δεν ξέρω πώς να το πω, αλλά έχασα τη γη κάτω απ' τα πόδια μου. Πρώτη φορά στη ζωή μου είπα σήμερα λιποθυμώ. Και το καλύτερο? Έδινα ρώσικα(ναι τα περσινά) και δεν ήξερα ούτε πώς με λένε απ' τη ζαλάδα. Τι με έσωσε? Η φακές στη λέσχη την επόμενη μέρα -την οποία μέρα την πέρασα μέσα στον καύσωνα της σχολής μου μέχρι τις 9 το βράδυ. Ευτυχώς συνήλθα λίγο με τις φακές αλλιώς θα με χάνατε σας λέω...

Τώρα μου έχει μείνει μόνο ένα μάθημα -362 σελίδες ύλη- και τελειώνω. Δε μπορώ να διαβάσω άλλο, έχω κατεβάσει γενικό. Δε θέλω, δε μπορώ...

Πέμπτη φεύγω και δεν έχω καμία όρεξη.. Όσο είμαι εδώ -μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας- νιώθω σιγουριά. Το καλοκαίρι που έρχεται θα είναι τραγικό, δεν το νιώθω, το ξέρω. Μπορώ να μείνω κολλημένη σε αυτή τη στιγμή? Ή να φύγω μακριά, να τρέξω, να κολυμπήσω, να πετάξω?

Και σαν να μη φτάνουν τα προβλήματά μου, έχω γίνει ο ψυχολόγος των πάντων και μου κλαίγονται όλοι για τα προβλήματά τους ζητώντας μου μια συμβουλή. Δε με πειράζει να δίνω συμβουλές, με πειράζει να με πρήζουν και όταν τους συμβουλεύω να με γράφουν.......εκεί που δεν πιάνει μελάνι! Αυτό το είτε μιλάω σε άνθρωπο, είτε σε ντουβάρι το ένα και τ' αυτό. Και να συνεχίζουν να κλαίγονται σε μένα και να συνεχίζουν να μη μ' ακούνε. Και ξανά απ' την αρχή. Και εκνευρίζομαι και μιλάω έξω απ' τα δόντια. Και τότε γίνομαι η “κακιά” της υπόθεσης. Γιατί άραγε?

Εγώ τώρα να πω “είσαι άξια της μοίρας σου” και να μην το ξανασυζητήσω(βασικά το έκανα ΚΑΙ αυτό..)?

Και όλοι τον τελευταίο καιρό να είναι λες και παίρνουν ναρκωτικά? Να μην την παλεύουν καθόλου όμως. Και να ακούω κάθε λογής μαλακία -και η ανωριμότητα σύννεφο. Άτομα 25 χρονών να κάνουν λες και είναι 5! Δηλαδή καλύτερα να μπλέκουμε με 18χρονα. Τουλάχιστον εκεί ξέρουμε τι παίρνουμε.

Δε μπορώ να γράψω άλλο.. Εκνευρίστηκα!

Μείνετε συντονισμένοι... Ακολουθεί ένα απαίσιο καλοκαίρι...

The summer that never was..

Επέστρεψα με νέα ανάρτηση, ένα μικρό διήγημα που έγραψα σήμερα το βράδυ...χαχαχαχαχα :Ρ

Το χαμόγελο της (Μόνα) Λίζα

http://lisaissmiling.blogspot.gr/2012/06/summer-that-never-was.html

Αν η ζωή μου(μέρος 5ο)...

Αν η ζωή μου ήταν ταινία, όπως και κάθε άλλη σίγουρα θα είχε μουσική επένδυση. Έκανα μια λίστα, λοιπόν, για το τι θα ακουγόταν στη δική μου. Τα παρακάτω τραγούδια θα ήταν σίγουρα στο soundtrack:

• The way we were – Barbra Streisand

• Wind beneath my wings (BEACHES)

• Hallelujah – Jeff Buckley

• Wonderwall – Ryan Adams

• Total eclipse of the heart – Bonnie Tyler

• You shook me all night long – AC/DC

• Knocking on heaven's door – Guns N' Roses

• Forever young – Alphaville

• Chasing Cars – Snow Patrol

• Don't look back in anger – Oasis

• Love of my life – Queen

• Show must go on – Queen

• I want it all(or nothing at all) O-Town

• Dust in the wind – Kansas

• Don't wanna miss a thing – Aerosmith

• Paint it black – Rolling Stones

• I have nothing – Whitney Houston

• Heat of the moment – Asia

• All by myself – Jamie O' Neal

• Bring me to life – Evanescence

• Why can't I – Liz Phair

• Breathe(2 AM) – Anna Nalick

• The story – Brandi Carlile

• The one that got away – Katy Perry

• Part of me – Katy Perry

• Moonriver(Breakfast at Tiffany's) – Audrey Hepburn

• Only Hope(A walk to remember) – Mandy Moore

• My way – Frank Sinatra

Τα παρακάτω τραγούδια έχουν κερδίσει το δικαίωμα να βρίσκονται σε κάθε λίστα και βάσει φωνής(κι ερμηνείας) και βάσει ταινιών.. Πώς θα μπορούσαν, λοιπόν, να λείπουν απ' το δικό μου soundtrack???

• My heart will go on(Titanic) – Celine Dion

• I will always love you(The bodyguard) – Whitney Houston

Αυτό το top30 επιλέχθηκε με βάση διάφορα κριτήρια. Κάποια είναι απλά τα αγαπημένα μου τραγούδια, άλλα τα έχω συνδέσει με διάφορα γεγονότα, σε κάποια μ' αρέσουν πολύ οι στίχοι και, τέλος, μερικά είναι από αγαπημένες μου ταινίες. Η αρχική μου λίστα έπιανε περίπου 4 σελίδες(και όσο τη σκέφτομαι, τόσα περισσότερα θέλω να προσθέσω) έτσι έβγαλα σε μια λίστα τα κορυφαία κομμάτια. Δυστυχώς αναγκάστηκα να αφήσω απ' έξω πολλά αγαπημένα μου τραγούδια, καθώς είχα βάλλει ένα όριο 30 τραγουδιών. Κάποια τραγούδια που έμειναν απ' έξω,(για παράδειγμα Still of the night – Whitesnake) μου άρεσαν περισσότερο από κάποια που έβαλα επειδή μου θύμιζαν κάτι ή μου άρεσαν οι στίχοι(π.χ. Breathe(2 AM)- Anna Nalick). Ίσως κάποια στιγμή ανεβάσω τη λίστα με όλα τα τραγούδια(χωρίς βίντεο βέβαια γιατί θα χρειαζόμουν 3 μέρες για να το φτιάξω). Προς το παρόν σας αφήνω με αυτά..

You don't have to be mrs Perfect!!!

Don't you ever ever feel like you're less than fuckin' perfect..

Λένε ότι οι άνθρωποι έχουν γίνει πολύ σκληροί. Η αλήθεια είναι ότι πάντα ήταν. Απλά τότε δεν υπήρχαν ούτε βάρβαρα media, ούτε η βιομηχανία της μόδας, ούτε όμως κι η παγκοσμιοποίηση..

Παγκοσμιοποίηση.. Η μεγαλύτερη παγίδα του 20ου και 21ου αιώνα. Ο στόχος να έρθουν πιο κοντά οι άνθρωποι διανοητικά και οικονομικά, οδήγησε σε ακόμη μεγαλύτερο απομονωτισμό. Προωθώντας μαζικά πρότυπα ζωής, εκφυλίζοντας ανθρώπινα μοντέλα συμπεριφοράς, παραγκωνίζοντας ο,τιδήποτε διαφορετικό, είναι σαν να επιχειρούν να δημιουργήσουν τη δική τους “άρια φυλή”.. Η μειοψηφική ομάδα, δηλαδή, που συγκεντρώνει αυτά τα χαρακτηριστικά που προβάλλονται ως “ιδανικά”.

Ο στόχος τους αυτός, να εξομοιωθούν και να ομογενοποιηθούν τα μέλη αυτής της ομάδας, το μόνο που επιτυγχάνει είναι να δημιουργήσει ένα “τσούρμο” άβουλων, χωρίς προσωπικότητα, στερημένων της μοναδικότητας, -ας μου συγχωρεθεί η έκφραση- “προβάτων”. Κι αν αυτό επιθυμούν, τότε περήφανα τους ενημερώνω ότι εγώ δεν κάνω “μπε” και πως δεν ενδιαφέρομαι να μάθω τη συγκεκριμένη “ξένη γλώσσα”.. Ίσως κάποιες στιγμές με παρασύρει η ομορφιά κάποιων πραγμάτων(βλέπε μόδα), ποτέ όμως δε θα στερούσα απ' τον εαυτό μου έναν απ' τους πιο πολύτιμους θησαυρούς του, την μοναδικότητά μου. Το γεγονός ότι δεν είμαι “άλλη μία απ' αυτές”. Ότι διαφέρω, κι έχω γύρω μου κι άλλα άτομα που κάνουν τη διαφορά. Πώς όλοι μαζί είμαστε τόσο ίδιοι και τόσο διαφορετικοί ταυτόχρονα, τόσο συνηθισμένοι και τόσο ξεχωριστοί την ίδια στιγμή, με μια λέξη απλώς: άνθρωποι!

Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι ότι υπάρχει μια “μυστική αόρατη εξουσία” που επιχειρεί να μας κάνει mind control, μεταξύ μας μαγκιά τους! Ούτε ότι μερικά ανόητα πλάσματα πέφτουν στην παγίδα, δική τους η ζωή, δικές τους κι οι επιλογές.. Το πρόβλημα είναι ότι όλο αυτό το συναντάμε στην καθημερινότητά μας, στην προσωπική μας ζωή. Ότι -αν έχεις το Θεό σου- έχουν την απαίτηση να είσαι “τέλεια” σαν όλους τους άλλους “τέλειους”. Ότι αν δεν είσαι “τέλεια” τότε ο κ. Πολύ Άντρας δε θα μείνει μαζί σου(τώρα θα βάλλω το γάτο μου να κλαίει), οι κ. Υπέρτατες δε θα κάνουν παρέα μαζί σου(την ανάγκη σας είχα), οι κ. Trend setters δε θα σε θεωρήσουν πρότυπο(εδώ κι αν είχα μια σκασίλα)..

Κι άντε πες εμείς μεγαλώσαμε(20 χρονών γαϊδούρια πλέον) και προλάβαμε και τα αθώα χρόνια(τότε το 2004 λέω, που ήμασταν 1η γυμνασίου κι ακόμη παίζαμε με κούκλες) και χαρήκαμε την παιδικότητα μας(με κούκλες παίζαμε λέω) κι ούτε βιαστήκαμε να μεγαλώσουμε(αντί να βλέπουμε τηλεόραση, κυλιόμασταν στα χώματα) και μάθαμε να αγαπάμε τους εαυτούς μας(η τηλεόραση άνοιγε μόνο για να δούμε παιδικά Disney).. Τα σημερινά παιδιά που “μεγαλώνουν” απ' το Δημοτικό, όμως; Αυτά που, χωρίς το προνόμιο της κριτικής σκέψης, καταπίνουν μασημένη τροφή(και τους αρέσει κιόλας); Αυτά που δεν έμαθαν ακόμη ότι πρώτα απ' όλα πρέπει να τα 'χεις καλά με τον εαυτό σου, κι ύστερα με όλους τους άλλους.

Στην ευαίσθητη περίοδο της εφηβείας(όσοι την περάσαμε ξέρουμε πολύ καλά τι εννοώ), είναι σωστό να πληγώνονται επειδή απλώς είναι διαφορετικά; Ξέρετε πόσοι έφηβοι έχουν κόμπλεξ, δεν έχουν καθόλου αυτοπεποίθηση, υποφέρουν από διατροφικές διαταραχές, ή ακόμη χειρότερα πέφτουν σε κατάθλιψη, επειδή ο κ. Έξυπνος γύρισε να τους πει “Εσύ δεν είσαι σαν εμάς, είσαι κάτι άλλο!” και το καημένο το παιδί το πίστεψε; Ίσως νομίζετε ότι υπερβάλλω, αλλά ψάξτε λίγο τα ποσοστά απόπειρας αυτοκτονίας εφήβων λόγω κατάθλιψης. Από τότε ακόμη που πήγαινα Γυμνάσιο, θυμάμαι να ακούω για αυτοκτονίες εφήβων, πόσο μάλλον τώρα που “ξεπετιούνται” από Ε' Δημοτικού.

Εμείς μια χαρά είμαστε.. Γιατί έχουμε μάθει ν' αγαπάμε τους εαυτούς μας, γιατί είμαστε ώριμοι αρκετά ώστε να ξέρουμε ότι και μια πληγωμένη καρδιά είναι στο πρόγραμμα, γιατί έχουμε την αυτοπεποίθηση για να πούμε “κι αν δε με θέλεις μια εσύ, εγώ δε θα σε θέλω 10”, γιατί έχουμε γνωρίσει και πέντε άτομα που μας αγαπάνε γι' αυτό που είμαστε, γιατί στην τελική αγαπάμε τις καμπύλες μας(τόση αγωνία είχαμε αν θα μείνουμε άχαρες) και δε θα γίνουμε ανορεξικά τώρα να τις χαλάσουμε!

Αυτό που πρέπει, απλά, να θυμόμαστε είναι το εξής: “the most exiting, challenging and significant relationship is the one you have with yourself.. And if you find someone to love the you you love, well, that's just fabulous...”

Αυτό είναι το αγαπημένο μου απόσπασμα απ' το “Sex and the city” τα τελευταία λόγια πριν τελειώσει η σειρά(αποχαιρετιστήρια).. Δεν ήθελα να το μεταφράσω για να μη χαλάσω τη δομή και το νόημα που έχει στ' αγγλικά, λόγω της αναντιστοιχίας.. Επειδή όμως πρέπει να το ενστερνιστούν όλες(και όλοι) εδώ μέσα σας το γράφω και σε μετάφραση: “η πιο συναρπαστική, προκλητική* και σημαντική σχέση είναι αυτή που έχεις με τον εαυτό σου.. Κι αν βρεις κάποιον να αγαπά τον εαυτό σου, όπως τον αγαπάς εσύ**, λοιπόν, αυτό είναι απλά υπέροχο...”

Και να είστε σίγουρες ότι αυτός ο κάποιος είναι εκεί έξω, είναι αυτός που θα σε αγαπήσει γι' αυτό που είσαι κι όχι γι' αυτό που θέλει να γίνεις.. Κι όσο πιο γρήγορα το καταλάβετε, τόσο το καλύτερο!!!

Στην τελική, το μόνο που χρειάζεσαι είναι κάποιος να σου πει:

“If you ever feel like you're nothing, you're fuckin' perfect to me...!”

Κι όσον αφορά αυτούς που περιμένουν ν' αλλάξω επειδή δεν είμαι τέλεια, σας έχω νέα: δεν αλλάζω για τίποτα και για κανέναν.. Όλοι αυτοί που μ' αγαπούν αληθινά, είναι δίπλα μου.. Για όλους τους υπόλοιπους η διαδρομή είναι Στροφή, Πόρτα, Αγύριστος!!!

Ααα και που 'σαι κ. Πολύ Άντρα.. Αν θες μια τέλεια γυναίκα, αγόρασε μια πλαστική(ξέρεις, απ' αυτές που πουλάνε στα sex shop)

Άντε γεια!

Κι αν βρείτε αυτή την “τέλεια” πείτε μου κι εμένα, να βάλλω το γάτο να σφυρίξει κλέφτικα!

* προκλητική με την έννοια της δοκιμασίας, της πρόκλησης

** στα αγγλικά είναι λίγο διαφορετική η σημασία, κατά κάποιο τρόπο εννοεί “ν' αγαπά το κομμάτι του εαυτού σου που αγαπάς εσύ”

I need me..

I need me..

Θυμάσαι εκείνες τις μέρες που είχες γίνει ένα με τον καναπέ, αγκαλιά με ένα πεντόκιλο παγωτό, με κούτες χαρτομάντηλα πεταμένα γύρω σου, το Ημερολόγιο να παίζει για χιλιοστή φορά στο DVD κι εσύ να κλαις γιατί ο Θανάσης όχι μόνο δε σου έστειλε 365 γράμματα, αντίθετα σου έστειλε ένα ξερό μήνυμα ότι χωρίζετε;;;

Καιρός να τις ξεχάσεις!

Ήρθε ο καιρός να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου, να φανείς δυνατή και να σταθείς στα πόδια σου. Να θυμηθείς τη γυναίκα που κρύβεις μέσα σου, που τόσο πολύ αγαπάς(και αγαπούν και οι γύρω σου). Να πολεμήσεις με νύχια και με δόντια γι' αυτό που αξίζεις. Να διεκδικήσεις επιτέλους αυτά που θες εσύ, κι όχι αυτά που σου επιβάλλει ο Θανάσης(και ο κάθε Θανάσης).

Θυμήσου: Εσύ είσαι ο ήρωας στη ζωή σου..

Εσύ και κανένας άλλος. Δεν έχεις ανάγκη κανένα άντρα να σου πει ποια είσαι και τι μπορείς να κάνεις. Όταν κάποιος σου πει ότι “δεν μπορείς να το κάνεις” γύρνα και απάντησε του “δες με”. Μην αφήνεις άλλους να βάζουν όρια στα θέλω σου. Τόλμησε να κάνεις πράξη τα όνειρα σου. Το μέλλον είναι μπροστά σου. Μην αφήσεις την απογοήτευση της στιγμής να χαλάσει τα όνειρα μιας ζωής. Η ζωή προχωρά, εσύ θα μείνεις στάσιμη; Άντρες ένα σωρό.. Εσύ να 'σαι καλά! Δεν έχει σημασία αν θα πέσεις, αλλά το να ξανασηκωθείς. Και μην ανησυχείς, όταν τα καταφέρεις θα εμφανιστεί καινούριος Θανάσης. Μέχρι να βρεις τον άντρα που αξίζεις. Αυτόν που θα έχεις ανάγκη επειδή τον αγαπάς, όχι επειδή δε μπορείς να φροντίσεις τον εαυτό σου. Κι ο Θανάσης θα σου λέει “σε χρειάζομαι γιατί σ' αγαπώ”, όχι “σ' αγαπώ γιατί σε χρειάζομαι”..

Γι' αυτό σήκω από τον καναπέ και κοίτα έξω απ' το παράθυρο.

Μια καινούρια μέρα ξεκινά. Εσύ θα μείνεις πίσω;

*Η επιλογή του ονόματος “Θανάσης” είναι κλεμμένη απ' το Cosmopolitan, το οποίο εδώ και χρόνια χρησιμοποιεί συμβατικά το όνομα στα άρθρα του(τα cosmo girls ξέρουν τι εννοώ...)

And suddenly, I felt nothing...

And suddenly, I felt nothing...

Έχετε ευχηθεί ποτέ να ήσασταν αναίσθητοι; Να μη μπορείτε να νιώσετε τίποτα; Να μη σας πληγώσουν ποτέ ξανά;

Σκεφτόμουν...Τι είναι η ζωή χωρίς αισθήματα; Μια άδεια τρύπα και τίποτα παραπάνω. Οι στιγμές δεν αξίζουν τίποτα, αν δεν τις συνοδεύουν συναισθήματα. Δεν μας λείπουν οι στιγμές με άτομα που δε μιλάμε πια, αλλά αυτό που νιώθαμε όταν κάναμε πράγματα μαζί. Και η έλλειψη αυτών είναι που μας πληγώνει για πολύ καιρό ακόμη..

Είναι λοιπόν λύση το να μη νιώθουμε τίποτα; Ίσως και να είναι.. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι το να μη νιώθουμε τίποτα δεν είναι μια επιλογή που μπορούμε να πάρουμε κάποια στιγμή στη ζωή μας, πρέπει απλώς να γεννιόμαστε έτσι. Βλέπετε, όταν έχεις αγαπήσει, μισήσει, πληγωθεί, εξοργιστεί κ.ο.κ. δε μπορείς να πας ξαφνικά στο απόλυτο μηδέν. Κάποιος που έχει περάσει μια δύσκολη φάση στη ζωή του(μιλάμε για πολύ δύσκολη, αλλιώς όλοι θα ήμασταν αναίσθητοι) και μετά έμεινε “μουδιασμένος” μπορεί να καταλάβει τι εννοώ. Όταν έρχεται η στιγμή που απλώς δε νιώθεις τίποτα, καταλαβαίνεις ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά. Αυτό το “κλείσιμο του διακόπτη” -κάτι σαν firewall που εγκαθιστά το σύστημά σου για να σε προστατέψει από την επικείμενη καταστροφή- μπορεί τη στιγμή πριν την “υπερχείλιση” των συναισθημάτων να σε βοηθά, το κακό όμως είναι ότι άπαξ κι αρχίσει, δε σταματά..

Στην αρχή σου φτάνει που δε νιώθεις πόνο.. Μετά δε σου κάνει καμιά διαφορά, πιστεύεις ότι απλά θρηνείς.. Στο τέλος, ωστόσο, συνειδητοποιείς ότι τίποτα δε σε συγκινεί, όλα σου φαίνονται “άσκοπα”..

Κι όταν καταλάβεις τι σου συμβαίνει, είναι πλέον αργά...

Και το χειρότερο ξέρετε ποιο είναι; Ότι αν δεν το έχεις ζήσει, δεν μπορείς να το καταλάβεις...