Οι άνθρωποι που αγάπησα εγώ ζούσανε πάντα μακριά μου ή πολύ κοντά έτσι ώστε να τους κάνει κάτι να αντιληφθούν ότι είμαι μοναδική για'κείνους κι αναντικατάστατη, κάτι που έτσι κι αλλιώς έχω κατά κάποιον τρόπο και σχεδόν δεχτεί, βλέπεις και το να παίρνεις κάτι σαν δεδομένο σε αυτή την ζωή σε κρατάει πολλές φορές μακριά από την ουσία.
Ζούσανε μέσα από την φαντασία μου, ή και σκέτα μέσα σε αυτήν. Τελεία.
Τους έπλαθα έτσι όπως ήθελα, δεν τους έβλεπα αρκετά γιατί υπήρχε πάντα η δικαιολογία της απόστασης, αλλά αυτό έβγαζε και κάτι το θετικό μιάς και δεν υπήρχε έτσι κι η τριβή που θα είχε μιά κάποια άλλη σχέση, η οποία δεν θα εμπεριείχε απόσταση, δεν περνούσαμε μέσα από ανούσιους καθημερινούς καυγάδες, κρατούσαμε μόνο την ουσία και λίγες κουβέντες στο τηλέφωνο..
- Μ'αγαπάς ;
- Σ'αγαπώ..
Μια ανάσα κι ύστερα κλείσιμο της γραμμής. Γιατί οι σχέσεις εξ αποστάσεως δεν ζούνε όπως οι κανονικές σχέσεις, δεν αναπνέουν όπως οι κανονικές, γιατί θέλει τελικά πολύ τσαγανό, δυνατά συναισθήματα, επιμονή κι υπομονή για να αποφασίσεις να κάνεις σχέση εξ αποστάσεως και πόσο μάλλον να την διατηρήσεις, ή και κάποιες άλλες φορές, μπορεί να κρύβει μόνο μεγάλη ανασφάλεια και διακαή πόθο να έχεις αυτό που εκ των πραγμάτων δεν μπορείς, ή είναι δύσκολο ν'αποκτήσεις ..!
Για τους πολύ πονηρούς και ψαγμένους κάποιες φορές κρύβει και πόνο, βασικά όχι γι'αυτούς τους ίδιους, για τους άλλους που επιλέγουν εκείνοι, βολεύει βλέπεις πολύ κι αυτούς που επιθυμούν να διατηρούν πολλές και παράλληλες σχέσεις, αυτούς που δεν έμαθαν ακόμα να παίζουν με ανοιχτά τα χαρτιά τους, αυτούς που αν ήξεραν να παίζουν σωστά, θα μπορούσαν να είχαν κερδίσει σε όλα τα παιχνίδια κάποιων άλλων, αλλά μπλόφαραν κι έχασαν.
Από την άλλη οι άνθρωποι της φαντασίας μου είναι οι πιο ωραίοι, εκείνους πάλι δεν τους έχω δει ποτέ από κοντά, ή αλλιώς δεν τους έχω ζήσει μέσα στην καθημερινότητα μου, οπότε και δεν μπορώ ολότελα να τους κρίνω, μπορώ όμως να τους φαντάζομαι μέσα από αυτά που λένε και μου τάζουν, φροντίζοντας πάντα να με διαβεβαιώνουν για το πόσο ισχύουν φορώντας κάθε φορά το πιο ωραίο τους χαμόγελο ή αυτό που φαντάζομαι και θέλω εγώ να έχουν.
Αυτούς τους δέχομαι στη ζωή μου δίχως πολλές σκέψεις, δεν πιάνουν χώρο, παρά μόνο στη σκέψη μου και πως θα ήταν δυνατόν να πιάνουν ; Αφού κάποιες φορές δεν υπάρχουν καν.. !
Αυτοί είναι που δεν με στεναχωρούν σχεδόν ποτέ, αυτούς κι όσο περνάει ο καιρός όλο και περισσότερο τους προτιμάω, δένομαι μαζί τους, με γεμίζουν με τόσο όμορφα όνειρα κι υποσχέσεις απ'αυτές που δύσκολα δίνει κανονικά ένας άνθρωπος, πόσο μάλλον κάποιος που δεν έχεις δει ποτέ σου..
Κι εμένα κακά τα ψέμματα, μου άρεσαν πάντοτε τα όνειρα, με πήγαιναν αλλού, με έβγαζαν σχεδόν ανέξοδα σε μέρη όπου ποτέ άλλοτε δεν είχα ξαναβρεθεί, αλλά μου άρεσαν, μου έδιναν δύναμη να προσπαθώ, μεταμορφωνόντουσαν σε άνεμο κι εγώ σε καράβι και μου ήταν τόσο απαραίτητα για να συνεχίσω να κινούμαι. Έδιναν κάθε τόσο φτερά στην φαντασία μου και κάποιες φορές αληθινό λόγο ύπαρξης στα συναισθηματά μου.
Αυτούς τους αγάπησα περισσότερο μέσα από την φαντασία μου ή όπως έγραψα και πριν, μόνο μέσα σε αυτήν, οπότε πλησιάζουν και πιο κοντά στο ιδανικό.
Δεν τους έζησα ποτέ μου, δεν με πλήγωσαν, οπότε υπήρχε πάντα λόγος να τους διατηρώ σαν μιά άσβεστη και τόσο ζεστή φλόγα μέσα στα ονειρά μου, ή τους έζησα τόσο λίγο και μέσα σ'ένα τόσο ιδανικό πλαίσιο σχεδόν μιάς 'κάποιας' ημιτελής σχέσης που όμως μέσα σε αυτό το λίγο τους, πρόλαβα και τους αγάπησα αρκετά για να θεωρώ ότι δεν μπορούν και να με βλάψουν. Αγάπησα όλες εκείνες τις όμορφες στιγμές που μου χάρισαν, τους λάτρεψα γιατί είχα το προνόμιο να μη τους γνωρίζω αρκετά κι υπήρξαν και κάποιες φορές που αυτό το εκμεταλεύτηκα κι εγώ όσο κι εκείνοι, απλά ίσως εγώ για διαφορετικούς λόγους.
Οι άνθρωποι της φαντασίας μου είχαν πάντοντε ένα ιδανικό στοιχείο ,απο'κεινα τα τόσο δυνατά, που αν τα αφήσεις ν'αποκτήσουν λίγη μεγαλυτερη υπόσταση μέσα σου μπορούν να σε κάνουν να κυνηγάς ακόμα και μιά ζωή κάτι από το άπιαστο..!
Με στοιχειώνουν όμως κάθε λίγο, γιατί σκέφτομαι ότι αν όντως με ήθελαν έτσι δυνατά όπως υποστηρίζουν ότι με θέλουν, ή όπως εγώ, γιατί δεν έχουν έρθει μέχρι τώρα να με βρούν ;
Μα ύστερα πλάθω ένα παραμύθι απο'κεινα που με παρηγορούν και καθησυχάζουν πιο πολύ το όποιο κομμάτι λογικής μου'χει απομείνει, μάλλον το πιο ισχυρό και τυλίγομαι μαζί με αυτό και την κουβέρτα μου, ενώ κοιμάμαι πάλι μόνη.
Είναι οι άνθρωποι που αγάπησα στα αλήθεια τόσο μακριά ή απλά αυτό βόλευε πάντα πιο πολύ την αλήθεια που χρόνια τώρα προσπαθώ απλά ν'αποκοιμίσω ;
