Lana Del Ray - Ride

Ένα ακόμη υπέροχο τραγούδι της Lana Del Ray, το οποίο ξεχώρισα αμέσως όχι για τη μουσική(καλά και γι' αυτή), αλλά για την εισαγωγή του βίντεο κλιπ. Η ταλαντούχα τραγουδίστρια μας δείχνει την πολυποίκιλη δημιουργικότητά της με ένα πολύ ξεχωριστό τρόπο. Πρόκειται για ένα 10λεπτο βίντεο, που πιο πολύ φέρνει σε ταινία μικρού μήκους. Η πρωταγωνίστρια διηγείται την ιστορία της ζωής της μέσα σε 4 λεπτά μέσα από απλά αλλά ταυτόχρονα πολύ ποιητικά λόγια. Είναι μια κοπέλα που από μικρή ξεχώριζε, από μικρή ήθελε να γίνει ποιήτρια -μια τραγουδίστρια όπως χαρακτηρίζει και η ίδια τον εαυτό της. Πάντα διαφορετική, πολλές φορές τρελή, αλλά ελεύθερη. Η περιπλάνησή της ήταν "ο χειμώνας της ζωής της" και οι άντρες που συνάντησε στη διαδρομή "τα καλοκαίρια της".
Η διήγηση ξεκινάει έτσι:

“I was in the winter of my life. And the men I met along the road were my only summer… I was a singer. Not a very popular one. I once had dreams of becoming a beautiful poet. But upon a series of unfortunate events I saw those dreams dashed and divided like a million stars in the night sky that I wished on over and over again. Sparkling and broken. But I didn’t really mind it because I knew that it takes getting everything you ever wanted and then losing it to know what true freedom is.”

Ξεκινά να μιλά για το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον της. Αυτή δεν είναι άλλη μια ιστορία έρωτα, είναι ένα ταξίδι στην ελευθερία. Σημαντικό θα ήταν να αναφέρω και την χαρακτηριστική "ατάκα" που -όπως πολλοί άλλοι- υιοθετεί κι η ίδια "live fast, die young" ("Live fast, die young, and leave a good-looking corpse", ατάκα από την ταινία του 1949 Knock on Any Door, ευρέως διαδεδομένη ως τίτλος τραγουδιών όπως τα "Live fast die young - Cirkle Jerks" και "Die young - Black Sabbath" κ.α., ή της βιογραφίας του James Dean καθώς και διάφορων ταινιών). Η ιστορία γράφτηκε από τη Lana Del Rey και σκηνοθετήθηκε από τον Anthony Mandler.

Στη συνέχεια ξεκινά η μουσική και το τραγούδι, όπως κυκλοφόρησε(οι στίχοι έχουν άμεση σχέση με την αρχική διήγηση, κυρίως όσον αφορά το σημείο της ελευθερίας και της τρέλας "I'm tired of feeling like I'm f*cking crazy " -θα μπορούσαμε ακόμη και να πούμε ότι το τραγούδι είναι η συνέχεια της ιστορίας).

I've been out on that open road 
You can be my full time, daddy 
White and gold 
Singing blues has been getting old 
You can be my full time, baby 
Hot or cold 

Don't break me down 
I've been traveling too long 
I've been trying too hard 
With one pretty song 

I hear the birds on the summer breeze, I drive fast 
I am alone in the night 
Been trying hard not to get into trouble, but I 
I've got a war in my mind 
So, I just ride 
[ Lyrics from: http://www.lyricsfreak.com/l/lana+del+rey/ride_21046262.html ] 
Dying young and I'm playing hard 
That's the way my father made his life an art 
Drink all day and we talk 'til dark 
That's the way the road doves do it, ride 'til dark. 

Don't leave me now 
Don't say good bye 
Don't turn around 
Leave me high and dry 

I hear the birds on the summer breeze, I drive fast 
I am alone in the night 
Been trying hard not to get in trouble, but I 
I've got a war in my mind 
I just ride 

I'm tired of feeling like I'm f*cking crazy 
I'm tired of driving 'til I see stars in my eyes 
I look up to hear myself saying, 
"Baby, too much I strive, I just ride." 

I hear the birds on the summer breeze, I drive fast 
I am alone in the night 
Been trying hard not to get in trouble, but I 
I've got a war in my mind 
I just ride

Muhteşem Süleyman

Αρχικά να πω ότι ο τίτλος του Σουλεϊμάν στην τουρκική είναι Kanuni Sultan Süleyman(Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής), αλλά εγώ επέλεξα το επίθετο Muhteşem 1ον επειδή μου αρέσει περισσότερο οπτικά και 2ον επειδή η σειρά ονομάζεται Muhteşem Yüzyıl(Μεγαλοπρεπής Αιώνας ή κάτι τέτοιο).

Ξέρω, ξέρω, θα μου πείτε τι μ' έπιασε και μένα με τα τούρκικα σίριαλ. Θα σας απαντήσω αμέσως ότι: 

1ον δεν έχω κανένα πρόβλημα με τον τόπο καταγωγής των σίριαλ(μόνο με την υπόθεση), κυρίως αν δεν υπάρχει τίποτα άλλο να δούμε 

2ον είναι η μοναδική τουρκική σειρά, η υπόθεση της οποίας με τράβηξε

3ον δεν προσπαθώ να σας πείσω για το ποιοτικό επίπεδο, αλλά για την ενδιαφέρουσα πλοκή(η σειρά εκτυλίσσεται ως ένα ιστορικό μυθιστόρημα -ειλικρινά είναι σαν να βλέπω τις σκηνές στο παλάτι από τις Μάγισσες της Σμύρνης)

Εν πάσει περιπτώσει, αυτό που με παρακίνησε να γράψω αυτή την ανάρτηση δεν ήταν η σειρά, αλλά ένα από τα ποιήματα του Μουχιμπι(το ψευδώνυμο με το οποίο ανέφερε ο σουλτάνος τον εαυτό στα ποιήματά του). Το ποίημα αυτό γράφτηκε 4 χρόνια μετά το θάνατο της Χουρρέμ-Ρωξελάνας. Πιστεύω ότι είναι πραγματικά υπέροχο και αξίζει να αναφερθεί ανεξαρτήτως της γνώμης που έχει ο καθένας για τα τουρκικά σίριαλ(είτε γενικά, είτε αυτό συγκεκριμένα). 

Δυστυχώς δε γνωρίζω τον τουρκικό τίτλο και δε μπορώ να βρω ηχητικό απόσπασμα αυτού του ποιήματος(και η σειρά δεν έχει φτάσει ακόμη εκεί), πιστεύω ότι θα ακουγόταν πολύ ωραία στα οθωμανικά τουρκικά(και να μην καταλαβαίνεις -όπως κι εγώ άλλωστε- το ποίημα στη γλώσσα του θα ακουγόταν εκπληκτικά).

Η θλίψη και ο πόνος σου, έκαναν την ψυχή μου αδύναμη απόψε

Κοίταξε τα δάκρυα μου.... γέμισαν τη γη και τον ουρανό τώρα.....

Είμαι ολομόναχος, είμαι δυστυχισμένος, νοιώθω παράλυτος.

Είμαι ερωτευμένος... δεν έχω υπομονή και πονάω.....

Αυτό το περπάτημα σαν κυπαρίσσι, αυτή η λαχτάρα της αγαπημένης..

Τώρα είμαι σαν ένα πεύκο αλυσοδεμένο στο έδαφος....

Τι να πω γι'αυτό τον πόνο της αγάπης;

Δεν είναι δυνατόν να εξηγήσω, να μιλήσω..

Ωχ, γιατρέ βρες μου ένα βάλσαμο... γιατί αυτός ο πόνος στην καρδιά υπερβαίνει όσα η ψυχή αντέχει...

Ωχ, φεγγαροπρόσωπη αγαπημένη, πονάω εξ αιτίας της αγάπης σου.. Τι να κάνω... Μόνος μου έπεσα σε αυτό το πρόβλημα.... τι να κάνω;

Ωχ, άσπλαχνη αγαπημένη, όπως ο Μουχιμπί στα χέρια σου...

Θρηνώ από το πρωί ως το βράδυ, μέχρι το τέλος του κόσμου....

ΥΓ* με την ευγενική χορηγία των αγαπητών Ιο Σιτ και Zefy P. ανακάλυψα και το βίντεο με την απαγγελία του ποιήματος αυτού στα οθωμανικά:

Σας ευχαριστώ πολύ*

Το νέο αγαπημένο μου μπλογκ*

Είπα να κάνω ένα αφιέρωμα σ' ένα ιστολόγιο στο οποίο περνάω τον περισσότερο μου χρόνο(τη μια φορά στις τόσες που έχω ίντερνετ) όποτε μπαίνω στη μπλογκόσφαιρα.

Το όνομά του A restless dream και υπογράφει η λίγο μελαγχολική Chrysalis.

Θα μου πείτε τώρα γιατί το ξεχώρισα... Τα κριτήριά μου είναι καθαρά υποκειμενικά, δε βασίζονται στο γράψιμο(αν ήταν έτσι κάθε μέρα θα έκανα αφιέρωμα και σε άλλο ιστολόγιο), αλλά στο περιεχόμενο. Έτυχε λοιπόν με την αγαπημένη μου Χρυσαλλίδα να ταιριάξουμε τόσο πολύ που οι αναρτήσεις της μου θυμίζουν δικά μου πράγματα, δικά μου βιώματα. Το ίδιο μου έχει πει κι αυτή για δικές μου αναρτήσεις.
Μία απ' τις αγαπημένες μου αυτή: Η πιο απέριττη κατάφαση
Αυτά προς το παρόν.. Ανυπομονώ να δω καινούριες αναρτήσεις!

Αφιερωμένο εξαιρετικά*

Prima Ballerina

Prima Ballerina

Ο τίτλος είναι σαφώς μεταφορικός, καθώς τελευταία φορά που φόρεσα πουέντ ήμουν δημοτικό..

Όχι δεν σας αφήνω για να πάω στα Μπολσόι...

Μιλώ για την ευαίσθητη ισορροπία στη ζωή μου τον τελευταίο καιρό, που αν θέλετε τη γνώμη μου, μόνο στέρεη δεν είναι. Απ' τη μια τρέχω ωσάν τρελή, αν θέλετε και μανιακή, κι απ' την άλλη η διάθεση μου μου υπαγορεύει να λιώσω σ' έναν καναπέ και να μην κάνω τίποτα! Και στη μέση ένα σώμα μουδιασμένο, ανάμεσα στην υπερδιέγερση και τη σήψη, υπερκινητικά ακίνητο.

Το ξέρω πάλι γράφω χωρίς να καταλαβαίνω κι εγώ η ίδια τι λέω, πάλι καταφεύγω στις υπερρεαλιστικές μου αντιθέσεις προσπαθώντας να δώσω στις λέξεις ένα νόημα για το οποίο δεν ήταν προετοιμασμένες.

Έτσι, λοιπόν, βλέπω τις μέρες να περνούν.. Σαν μια πρίμα μπαλαρίνα σε διάλειμμα, στις μύτες -πάντα- των ποδιών, έτοιμη ανά πάσα στιγμή για το επόμενο πλιέ που θα κληθώ να κάνω.

Η ζωή ως τεταρτοετής φοιτήτρια δεν είναι σαν τις άλλες. Από τη μια υποχρεώσεις της σχολής, από την άλλη η πρακτική που απασχολεί το 100% του χρόνου μου(σοβαρά τώρα, ακόμη και στον ύπνο μου βλέπω δραστηριότητες για τα παιδιά) κι όλα αυτά υπό το πρίσμα μιας αβάσταχτης πανελλήνιας και παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, που δυστυχώς επηρεάζει και τις δικές μα τσέπες. Από τη μια να κάνω όλα τα κουράγια του κόσμου με τους λογαριασμούς, από την άλλη να σκέφτομαι και το χειμώνα που κοντοζυγώνει(είναι κι αυτό το πετρέλαιο απλησίαστο ρε παιδάκι μου), να 'χω και τις συνελεύσεις τις πολυκατοικίας μου στο κεφάλι μου(μάθαν ότι το κάνουμε πλακώσανε κι οι γύφτοι) και να λέω “ένας χρόνος έμεινε υπομονή”. Αμ αυτό που το πας; Ένας μόνο χρόνος μου έμεινε και μετά adios amigos! Γιατί να πρέπει να φύγω τώρα; Γιατί;

Τελικά είχε δίκιο ο οδοντίατρός μου όταν μου έλεγε ότι με κλάματα θα 'ρθω και με κλάματα θα φύγω(κι εγώ τον κοιτούσα με το βλέμμα το βαθύ, της κότας, με τρία σωληνάκια στο στόμα).. Πόσο δίκιο...

Μπορεί η πόλη να μην μου αρέσει, μα κάπου, κάπως, την αγάπησα.

Ίσως να είναι και τα άτομα, ίσως να είναι κι οι στιγμές, εμένα όμως αυτή η πόλη θα μου λείψει. Και πιστεύω, 3 χρόνια μετά, στ' αλήθεια το πιστεύω ότι εδώ ήρθα για καλό. Ότι όλα συνέβησαν για κάποιο λόγο. Δεν τον βλέπω ακόμη καθαρά, αλλά το νιώθω. Σαν κάποιος να έβαλε το χεράκι του να βρεθώ εδώ, σαν ήρθα την κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλο μέρος.

Ίσως να είναι βλακείες, ίσως να είναι ένα χαζό προαίσθημα(αν και τα προαισθήματά μου συνήθως βγαίνουν), ίσως απλά να είναι ο ενθουσιασμός της πρακτικής, ίσως μια μελαγχολία που δεν προλαβαίνω μέσα σ' αυτό το χρόνο να ζήσω ό,τι περιφρονητικά κλότσησα τα 2 πρώτα χρόνια.. Ό,τι κι αν είναι -ακόμη κι αν δε βγω αληθινή- εγώ χαίρομαι που βρέθηκα εδώ. Και η αλήθεια είναι ότι ποτέ δε θα ξεχάσω αυτές τις στιγμές.

Κι επίσης αν γυρνούσα πίσω το χρόνο δε θα άφηνα -κυρίως- το 1ο έτος να πάει στράφι.

Για να μας οδήγησε εδώ η ζωή, κάποιος λόγος θα υπάρχει. Κι εγώ μια μέρα θα τον βρω(μ' έπιασε και το πατριωτικό μου αίσθημα τρομάρα μου!). Από την άλλη ίσως μαστούρωσα από το trebon(σκόνη για το βήχα, γιατί αναρρώνω ΚΑΙ από βρογχίτιδα-δε θυμάμαι αν το ανέφερα σε προηγούμενη ανάρτηση) και λέω ασυναρτησίες. Θα δείξει..

Η συνέχεια στο επόμενο επεισόδιο...

Sex and the other city

Sex and the other city*

xxx

Λένε πώς το καλύτερο είναι “ένα ποτό πριν κι ένα τσιγάρο μετά”. Τι γίνεται όμως όταν μεταξύ ποτού και τσιγάρου δεν μεσολαβεί τίποτα;

Από τον καιρό της σεξουαλικής επανάστασης, το σεξ απέκτησε ένα νέο ρόλο -αυτόν του καταλύτη- στις σχέσεις. Τι γίνεται όμως όταν δεν φτάνεις καν σε αυτό το σημείο; Όταν η σχέση τελειώσει πριν καν αρχίσει;

Όχι γιατί η γυναίκα είναι πουριτανή, αλλά επειδή ο άντρας φοβάται να την πλησιάσει;

Τι θα γίνει με αυτή τη δειλία των αντρών;

Λένε ότι οι άντρες τη σημερινή εποχή νιώθουν ευνουχισμένοι από τις γυναίκες, οι οποίες δυναμικά διεκδικούν ένα ρόλο ισότιμο του δικού τους. Η απελευθερωμένη γυναίκα ακόμη και σήμερα αποτελεί ταμπού για τον άντρα και η επιθετική -σε πολλές περιπτώσεις- συμπεριφορά της(είτε ως κυνηγός, είτε ως θήραμα) καλλιεργεί πολλά κόμπλεξ κι ένα ευρύτερο σύμπλεγμα ανασφάλειας. Τα φαινόμενα, όμως, απατούν. Γιατί μπορεί οι γυναίκες πλέον να διεκδικούν έμπρακτα αυτό που θέλουν, αλλά στην πλειοψηφία μας στον ερωτικό τομέα ακόμη θέλουμε τον άντρα κυνηγό. Αυτό είναι ένα από τα πράγματα που δύσκολα αλλάζουν. Ίσως να είμαστε πιο “επιθετικές” και να απολαμβάνουμε το φλερτ περισσότερο και -γιατί όχι- να αναζητούμε και την σαρκική απόλαυση πέραν της συναισθηματικής, αλλά δεν υπάρχει τίποτα που να μας συναρπάζει περισσότερο από την αίσθηση της τεστοστερόνης γύρω μας, από τα “ορίτζιναλ” αρσενικά που ξέρουν τι θέλουν και το κυνηγούν.

Η πραγματικότητα όμως διαφέρει δραματικά και τα αρσενικά πλέον δεν πλησιάζουν καν τις γυναίκες. Ακόμη και να κάνουν μια πρώτη κίνηση, όμως, πολλές φορές το κόβουν απότομα πριν ακόμη διαπιστώσουν την -ας το πούμε- σεξουαλική διάσταση της γνωριμίας. Έχουμε φτάσει στο σημείο να αστειευόμαστε λέγοντας ότι οι άντρες δεν μας πλησιάζουν ούτε για να μας ρίξουν στο κρεβάτι!

Πολλές κοπέλες αναγκάζονται να κάνουν το πρώτο βήμα για να γνωρίσουν κάποιον -και σας διαβεβαιώ δεν τους αρέσει καθόλου. Άλλες πάλι δεν πλησιάζουν ούτε κατά διάνοια έναν άντρα, είναι κάτι που θέλουν να το κάνει αποκλειστικά και μόνο αυτός. Μία εξ αυτών κι εγώ, όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά γιατί είμαι πολύ εγωίστρια και θέλω ο άλλος να με κυνηγήσει -να μου δείξει ότι με θέλει, ρε παιδί μου.

Ας πούμε όμως ότι το πρώτο βήμα έγινε -με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- και το “παιχνίδι” ξεκίνησε. Τον τελευταίο καιρό παρατηρώ όλο και περισσότερους άντρες να “λακίζουν” πριν ακόμη φτάσουν στο “κρεβάτι”.

Και ερωτώ κι εγώ με τη σειρά μου: γιατί;

Αν στο μυαλό τους έχουν μόνο το σεξ έχουν όλα τα “εργαλεία” για να ρίξουν μια γυναίκα και μετά να πάνε για τσιγάρα και να μη γυρίσουν ποτέ. Οπότε ποιο το σκεπτικό;

Ίσως αυτό να ακούγεται χυδαίο, αλλά δεν το εννοώ καθόλου έτσι. Μιλώ απλά για κάτι που δεν καταλαβαίνω. Μιλώ για κάτι που δε στέκει με καμία λογική.

Αν κάποιος σε εκμεταλλευτεί σεξουαλικά θα πληγωθείς, αλλά τουλάχιστον θα έχεις μια αυτοσυνειδησία, το να εξαφανιστεί πριν το “μοιραίο” και μετά “μην τον είδατε” πώς να το εξηγήσουμε;

Μετά την πρώτη φορά μπορεί απλά να μην του αρέσει και να μη θέλει να το συνεχίσει, απ' την άλλη μπορεί να συμβεί και το αντίστροφο. Αλλά πώς μπορεί να ξέρει αν δε δοκιμάσει;

Γιατί καλά να εκλάβει ως τη δεύτερη φορά ως δέσμευση, αλλά και την πρώτη; Δηλαδή το “ελεύθερο” τι είναι; Τις “κουμπάρες” παίζουν;

Μήπως η οικονομική κρίση έφτασε και στην κρεβατοκάμαρα; Μήπως δεν έχουν λεφτά για προφυλάξεις και το “δε γ.....αι” έγινε κυριολεκτικό;

Μήπως άρχισαν όλοι να βλέπουν “the other way” που λένε και οι φίλοι μας οι Άγγλοι;

Ούτε κι αυτό στέκει όμως, γιατί αν ήταν έτσι θα ήταν όλοι ζευγαρωμένοι μεταξύ τους.

Κι αυτές οι “πουτα...που τα 'βρες τα λεφτά” πώς βρίσκουν ΠΑΝΤΑ μιλιούνια κι εμείς δε μπορούμε να σταυρώσουμε ούτε έναν; Κι όχι τίποτα άλλο, αλλά χτυπάνε πάντα τα καλύτερα παιδιά(και κορμιά!)

Και στην τελική -ας το παίξουμε και λίγο απελπισμένες- αυτό το ποτό πριν και το τσιγάρο μετά πώς να τα ευχαριστηθούμε αν δεν υπάρχει ένας άντρας εκεί γύρω να τα μοιραστούμε;

*Ακατάλληλο για ανηλίκους!