Εξομολογήσεις Αγνώστων VIII

Μια ταλαιπωρημένη μητέρα αφηγείται: 

«Πίστευα ότι το παιδί μου είχε χάσει τα λογικά του, ενώ αυτό υπέφερε από αυτοάνοσο νόσημα.»

Το κοριτσάκι μου είναι το πρώτο από τα 3 παιδιά μου: Δεν είμαι απολύτως βέβαιη πότε ξεκίνησε ακριβώς η ταλαιπωρία της με τη Hashimoto Θυρεοειδίτιδα. Η αλήθεια είναι ότι πάντα ήταν ένα παιδί φοβισμένο και πολύ πιο ώριμο για την ηλικία του. Την απασχολούσαν όλα τα προβλήματα γύρω της περισσότερο από ό, τι θα έπρεπε, ως παιδί. Ήταν το ακριβώς αντίθετο ενός ανέμελου παιδιού. Πάντα κατέβαλα κόπο να την κάνω για να παίξει ανέμελα σαν παιδάκι. «Αυτό είναι πρόβλημα της μαμάς εσύ μην αγχώνεσαι γι αυτό πήγαινε να παίξεις. Όλα θα πάνε καλά» Θυμάμαι να της λέω, ακόμα όταν κατέφθανε κάποιος λογαριασμός του σπιτιού.

Γενικότερα στο σχολείο το κορόιδευαν τα άλλα παιδάκια.Αλλά από το σπίτι προσπαθούσα να της μαθαίνω να αμύνεται και να είναι θαρραλέα. Έτσι, ενώ φαινόταν πάντα ευάλωτη υπήρχαν στιγμές που ήταν πολύ θαρραλέα όμως και απότομη.

Στην εφηβεία, στα 15 της, ξεκίνησαν οι μεταπτώσεις στην διάθεση. Στο σχολείο πια ήταν ένα θύμα του εκφοβισμού (bullying), δεν είχε καμία αυτοπεποίθηση.

Αναγκάστηκα να την αλλάξω σχολείο, καθώς δεν έβγαινε άκρη με τους καθηγητές που θεωρούσαν ότι το παιδί πάσχει από ψυχολογικές διαταραχές.

Στο νέο σχολείο υπήρχε μια παιδοψυχολόγος που συνεργαζόταν μαζί της για να μάθει να διαχειρίζεται τις φοβίες της και να γνωρίσει τον εαυτό της.

Στην πρώτη της ερωτική απογοήτευση ξεκίνησαν τα προβλήματα με την γαστρίτιδα. Φοβήθηκα πολύ ότι πια έπασχε από διατροφική διαταραχή. Είχε μείνει πετσί και κόκαλο.

Η διαδρομή της εφηβείας της κόρης μου θα την περιέγραφα μάλλον ως τραχιά και πετρώδη με πολλά σκαμπανεβάσματα.

Τακτικά έρρεπε προς την κατάθλιψη, μεγάλες περιόδους βαθειάς απογοήτευσης και στομαχικές διαταραχές (τις οποίες έχει ακόμα).

Σήμερα είναι 25 χρονών πριν από 3 εβδομάδες λάβαμε τη διάγνωση για Hashimoto Θυρεοειδίτιδα. Τα αντισώματα της είναι απερίγραπτα ψηλά. Η μια πλευρά του θυρεοειδή αδένα της είναι γεμάτη από μικρές εγκοπές (κάτι σαν «σκοροφαγωμένη» δηλαδή) και στην άλλη έχει έναν μεγάλο όζο που θα πρέπει να παρακολουθούμε τακτικά.

Πέρσι πήρε το πτυχίο της. Με μεγάλο κόπο εργάστηκε το κοριτσάκι μου για να γράψει τις εργασίες της, η αποδοτικότητα της έφτασε στα όρια της και βέβαια το νευρικό της σύστημα υπέφερε πολύ. Είχε φοβίες όπως για παράδειγμα αγοραφοβία, έτσι ένιωθε μοναξιά μέσα στην δική της φυλακή. Εγώ τα είχα χαμένα, δεν ήξερα πώς να την βοηθήσω. Μου έλεγαν να μην την αφήνω να κλείνεται στον εαυτό της και έτσι προσπαθούσα να την πείθω να βγούμε βόλτα, έφερνα κόσμο στο σπίτι. Γενικότερα είναι ένα πολύ επικοινωνιακό άτομο, της είναι πολύ εύκολο να πιάσει κουβέντα με άλλους και να κάνει νέες γνωριμίες, έτσι δεν μπορούσε να καταλάβει ούτε η ίδια της τον εαυτό της. Υπήρχαν στιγμές που σοκαρίστηκα! Έπαθε κρίσεις πανικού! Φοβόταν και τη σκιά της.

Σίγουρα πάντα καταλάβαινα ότι κάτι δεν «πάει καλά» άλλα την τελευταία χρονιά ήταν ακόμη πιο διαφορετική. Ξαφνικά είχε πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση, ήταν υπερβολικά αγχωμένη, καταθλιπτική, φοβόταν τα πάντα, τους ανθρώπους, το μέλλον!

Εκεί που τρόμαξα όμως ήταν όταν άρχισε να χάνει τις λέξεις τις, δεν μπορούσε να μιλήσει, το λεξιλόγιο της είχε περιοριστεί, σαν να είχε ξεχάσει όλες τις υπόλοιπες λέξεις και χρησιμοποιούσε πάντα τις ίδιες. Κολλούσε και επαναλάμβανε συνεχώς τις ίδιες λέξεις. Κοκκίνιζε από ντροπή. Δυσκολευόταν να μιλήσει σε οποιονδήποτε ακόμα και σε άτομα από το κοντινό μας περιβάλλον. Αυτό με τρομοκράτησε, πίστευα ότι το παιδί μου μάλλον χάνει τα λογικά του.

Από μικρό το κοριτσάκι μου πάλευε με καταθλιπτικές τάσεις και ποτέ δεν κατάφερνα να την βοηθήσω να τις ξεπεράσει. Οι μεταπτώσεις στην διάθεση της, μου έφερναν κλάμα με λυγμούς πολλές φορές την εβδομάδα.

Πρόσφατα πήγα μαζί της στον οικογενειακό μας γιατρό (παθολόγο). Εκείνος ευτυχώς, αφού της έκανε κάποιες αιματολογικές εξετάσεις μας παρέπεμψε σε μια ενδοκρινολόγο. Εκείνη έκανε την διάγνωση Hashimoto Θυρεοειδίτιδα σε στάδιο υπερθυρεοειδισμού.

Τώρα λαμβάνει εδώ και 3 εβδομάδες φαρμακευτική αγωγή, η οποία θα περιορίσει την έγκριση υπερβολικών ορμονών στον θυρεοειδή αδένα και θα σταθεροποιήσει τις ορμόνες στο σώμα της. Δε βλέπω καμία διαφορά ακόμα. Μας είπαν ότι πρέπει να έχουμε υπομονή. Αυτό κάνω, υπομονή. Δεν μου μένει κάτι άλλο. Από το σπίτι δε βγαίνει ακόμα, φοβάται ακόμα πολύ. Κοιμάται πολύ, τουλάχιστον 10 ώρες. Πήγα της αγόρασα πολλά βιβλία, από αυτά που ξέρω ότι της αρέσουν. Και ναι, διαβάζει πολύ. Ξεκινήσαμε όμως ένα πρόγραμμα γυμναστικής μαζί και φαίνεται να της κάνει καλό. Βάζουμε μουσική και χορεύουμε συχνά. Της μαγειρεύω πολύ υγιεινά φαγητά, ευτυχώς και η ίδια της κατάλαβε ότι είναι σημαντική η σωστή διατροφή.

Προσπαθώ να γνωρίσω και πάλι το παιδάκι μου, να δημιουργήσω μια σχέση με το άτομο αυτό, να γίνουμε φίλες. Ελπίζω ότι θα επανέλθει και να νιώσει σύντομα πάλι καλύτερα.

Υ.Γ. πριν λίγες μέρες έμαθα ότι και εγώ και η ανιψιά μου και η αδελφή μου πάσχουν από δυσλειτουργία του θυρεοειδούς αδένα.

Πραγματική αφήγηση από ανώνυμη κυρία 58 ετών.

Πηγή: hashimoto.gr