Μιλάμε για τον θάνατο σα να μην πρόκειται να πεθάνουμε
και για την αγάπη λες και την έχουμε ποτέ αντέξει.
freedomeleftheria
Lisa
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα θάνατος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα θάνατος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Δευτέρα 24 Αυγούστου 2020
Περι ανθρωπων
Τετάρτη 22 Απριλίου 2020
Καραντίνα
ΚαραντίναAPRIL 9, 2020Παράξενες μέρες μας κυκλώνουν. Μοιάζουν να μας απειλούν. (‘Ισως και να μας αγκαλιάζουν.) Είναι παραλυτικό, αλήθεια, να ξυπνάς ένα πρωί και να βλέπεις τους πύργους σου να γκρεμίζονται. Τα δεδομένα σου να λείπουν. Ακόμα πιο παραλυτικό; Να συνειδητοποιείς πως τίποτα δεν είναι δεδομένο. Θυμάμαι τον έντρομο τότε εικοσιτριάχρονο εαυτό μου να ανακαλύπτει πως ο ήλιος δεν είναι δεδομένος. Έκλαιγα, επίσης θυμάμαι, κάτι μέρες με ήλιο επειδή δεν με ήθελε εκείνο και το άλλο το αγόρι, αντί να γιορτάζω αυτόν που έλαμπε. Ποιος θυμάται πια εκείνα τα αγόρια; Μόνο τις ηλιόλουστες μέρες που πέρασαν χωρίς την προσοχή που τους άξιζε.
Τον εγκλεισμό μου έτυχε να τον περνάω στην ελληνική επαρχία. Με ξυπνά ένα ταψί λουλούδια δίπλα στο κρεβάτι, με υπογραφή “λουλούδια για το λουλούδι μου”. Έχω μια ολόκληρη ταράτσα για πάρτυ μου. Τα απογεύματα χορεύω με τη σκιά μου. Kάνω παιχνίδια με τον τοίχο απέναντι. Κοιτάω αχόρταγα ανάμεσα στις κεραίες. Περιμένω να αντικρύσω τις αναρίθμητες πορτοκαλί στρώσεις άχνης να κάθονται η μία πάνω στην άλλη, την μωβ πιτσιλιά να διαλύεται στη μπανιέρα, το ροζ χνούδι να επιπλέει στην στρατόσφαιρα. Έχω, ξέρεις, δυο μάτια. Δυο μάτια που ανοιγοκλείνουν περίπου 17.000 φορές την ημέρα. Αποτελούνται από τον πρόσθιο θάλαμο, το υδατοειδές υγρό, το ακτινωτό σώμα, τον επιπεφυκότα, τον κερατοειδή, τον υαλοειδή σωλήνα, την ίριδα, την κόρη, τον κρυσταλλοειδή φακό, την ωχρά κηλίδα, τον οπτικό δίσκο, το οπτικό νεύρο, τον αμφιβληστροειδή, τον σκληρό χιτώνα, το υαλώδες σώμα. Όλα αυτά λειτουργούν. Λειτουργούν για να μπορώ εγώ να βλέπω το ηλιοβασίλεμα.
Έχεις μάτια; Δες την αναθεματισμένη ομορφιά. Έχεις κωδικό 6; Κάνε βόλτα. Ώρες με έναν άνθρωπό που επέλεξες να ονομάσεις άνθρωπό σου; Αγαπηθείτε – κατά προτίμησην γυμνοί. Σας παρακαλώ αγαπηθείτε γυμνοί. Ώρες με τον εαυτό σου; Γνώρισέ τον. Ώρες με βιβλία στο ράφι; Διάβασέ τα. Πορτοκάλια στο ψυγείο; Κάνε χυμό. Έχουν υπέροχη μυρωδιά τα στημένα πορτοκάλια. Παρατήρησέ τα. Δες τις γραμμώσεις τους. Τις οβάλ φουσκάλες τους. Τις μεμβράνες τους. Φέρνουν αδιαμφισβήτα σε μεταμοντέρνα τέχνη. Κοίτα έξω από το παράθυρο. Το ξέρεις ότι υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που κοιτούν έξω από το παράθυρο και δεν βλέπουν μπλε; Μόνο γκρι. Ατελειώτο γκρι. Το γκρι κάνει τα μάτια να πονάνε ξέρεις. Εσύ βλέπεις μπλε. Δεν είναι αυτό ένα μικρό θαύμα; Πιάστηκαμε απροετοίμαστοι μου λες. Δεν είμαστε μήπως πάντα; Απροετοίμαστοι να δεχθούμε το παρόν. Να είμαστε εντάξει με ό,τι έχουμε. Εντάξει με ό,τι είμαστε. Απροετοίμαστοι να δεχθούμε πως δεν ορίζουμε τίποτε. Δεν ελέγχουμε τίποτα. Λίγο τις σκέψεις μας. Περισσότερο τις πράξεις μας.
Λοιπόν, δεν ξέρω αν όλα αυτά βγάζουν νόημα. Ή αν είναι στη σωστή σειρά. Ούτε ξέρω τι έχει νόημα πια. Ούτε αν υπάρχει σωστή σειρά. Ξέρω μονάχα πως αν γύριζε πίσω ο χρόνος, εγώ θα τον γύριζα. Να τα κάνω όλα αλλιώς. Μα αφού δε γυρνά, αν μπορέσω να σώσω έστω και έναν από αυτό το κολλημένο-στο-λαιμό-κυδώνι, θα είναι για μένα ένας μικρός θρίαμβος. Κανένα παραλυτικό πρωινό ξανά. Υποσχέσου. Τώρα.
Πηγή: Υποσημειώσεις
Δευτέρα 9 Μαρτίου 2020
Κυριακή 8 Μαρτίου 2020
Jeannette Rankin
Η γυναίκα που ψήφισε δύο φορές όχι
στη συμμετοχή των ΗΠΑ στον Α΄ & στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
«Είναι η οριστική απόδειξη της ανικανότητας των γυναικών να σκεφτούν λογικά» έγραφαν οι N.Y. Times.
 |
Του Ρικ Μπέγιερ
Η Τζανέτ Ράνκιν ήταν η πρώτη γυναίκα που εκλέχθηκε στη Βουλή των Αντιπροσώπων. Ήταν ρεπουμπλικάνα από τη Μοντάνα και δεσμεύτηκε να αντιπροσωπεύει τις γυναίκες και τα παιδιά όλης της χώρας.
Στην προεκλογική εκστρατεία του 1917, η Ράνκιν λάνσαρε για πρώτη φορά τα «τηλεφωνικά στρατηγεία» για τον υπολογισμό των ψήφων. Σύμφωνα με μια αναφορά των New York Times, την επόμενη των εκλογών «οι φίλοι της τηλεφώνησαν σχεδόν σε όσους είχαν τηλέφωνο στην πολιτεία και χαιρετούσαν με κέφι εκείνους που απαντούσαν, ρωτώντας «Καλημέρα, ψηφίσατε τη Τζανέτ Ράνκιν;»».
Την εποχή εκείνη, οι γυναίκες στο μεγαλύτερο μέρος της χώρας δεν είχαν δικαίωμα ψήφου. Η Μοντάνα θέσπισε το δικαίωμα ψήφου των γυναικών το 1914, αλλά οι γυναίκες στις περισσότερες πολιτείες δεν μπορούσαν να ψηφίσουν μέχρι την επικύρωση της 19ης Τροπολογίας το 1920.
Η Ράνκιν τελικά ορκίστηκε στις 2 Απριλίου του 1917. Μόλις τέσσερις μέρες αργότερα, έγινε μια ιστορική ψηφοφορία στη Βουλή για την κήρυξη του πολέμου με τη Γερμανία.
Η Ράνκιν ψήφισε όχι.
 |
| Η Τζανέτ Ράνκιν γεννήθηκε το 1880 στη Μοντάνα. Wikimedia Commons |
«Θέλω να υποστηρίξω τη χώρα μου», είπε, «αλλά δεν μπορώ να ψηφίσω υπέρ του πολέμου».
Η απόφασή της προκάλεσε καταιγισμό κριτικής. Οι New York Times είπαν ότι αυτή ήταν «η οριστική απόδειξη της ανικανότητας των γυναικών να σκεφτούν λογικά».
Η Ράνκιν ηττήθηκε στις επόμενες εκλογές.
Αφού εργάστηκε πάνω από είκοσι χρόνια ως λομπίστρια για την ειρήνη, η Ράνκιν εκλέχθηκε για δεύτερη φορά το 1940. Μετά το βομβαρδισμό του Περλ Χάρμπορ από την Ιαπωνία, η Ράνκιν βρέθηκε αντιμέτωπη με μια ακόμη ψηφοφορία για την κήρυξη πολέμου. Και πάλι ψήφισε όχι.
Έτσι, έγινε το μοναδικό μέλος της Γερουσίας που ψήφισε κατά του πολέμου με την Ιαπωνία, καθώς και το μοναδικό μέλος που ψήφισε κατά της εισόδου των Ηνωμένων Πολιτειών στον Α’ και στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
« Ως γυναίκα δεν μπορώ να κηρύξω πόλεμο και αρνούμαι να στείλω σε πόλεμο οποιονδήποτε άλλον », είπε.
 |
| Η Ράνκιν ήταν το μοναδικό μέλος της Γερουσίας που ψήφισε κατά του πολέμου με την Ιαπωνία. Wikimedia Commons |
Στον προθάλαμο της Γερουσίας η Ράνκιν βρέθηκε αντιμέτωπη με έναν όχλο από δημοσιογράφους, πολιτικούς και θυμωμένους διαδηλωτές. Ταμπουρώθηκε μέσα σε έναν τηλεφωνικό θάλαμο και κάλεσε τους φύλακες ασφαλείας της Γερουσίας, οι οποίοι άνοιξαν δρόμο μέσα από το πλήθος και την οδήγησαν με ασφάλεια στο γραφείο της.
Το επόμενο διάστημα, δέχθηκε καταιγισμό προσβολών από όλες τις πλευρές. Την αποκάλεσαν «αχρεία», «προδότρια» και «ναζίστρια». Ξανά, η ψήφος της την οδήγησε σε ήττα στις εκλογές.
Κανείς δεν αποκάλεσε ποτέ την Τζανέτ Ράνκιν αναποφάσιστη.
Το 1968, στην ηλικία των 87, ήταν επικεφαλής μιας διαδήλωσης στην Ουάσιγκτον κατά της «αδίστακτης σφαγής», όπως την αποκαλούσε, στο Βιετνάμ.
Στο τέλος της ζωής της την ρώτησαν αν θα έκανε τίποτα διαφορετικά.
«Ναι», είπε, «θα ήμουν πιο αντιπαθητική».
Απόσπασμα από το βιβλίο: «Συναρπαστικές πολεμικές ιστορίες που δεν ειπώθηκαν ποτέ», Ρικ Μπέγιερ, εκδόσεις Κλειδάριθμος
Πηγή: mixanitouxronou.gr
Κίρκη
Η Madeline Miller δεν θα έβαζε ποτέ την Κίρκη να γονατίσει στα πόδια του Οδυσσέα
γράφει η Λία Παπαϊωάννου
Το βιβλίο Κίρκη (κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Διόπτρα) είναι ένα ανάγνωσμα που σε ρουφάει μέσα στις σελίδες του, όπως η Χάρυβδη ρουφούσε τα πλοία στην Οδύσσεια. Η Madeline Miller πέρασε 7 χρόνια γράφοντάς το, θέλοντας να δώσει στην Κίρκη της μια αυθεντική, δική της, πιστευτή και ειλικρινή φωνή.
Έχοντας τελειώσει το πεντακοσίων κάτι σελίδων βιβλίο της μέσα σε δύο ημέρες, μπορώ να πω ότι μάλλον τα κατάφερε. Η συγγραφέας του bestseller που διεκδικεί το Women’s Prize for Fiction 2019, είναι χαρούμενη με την Ελλάδα και τον καιρό της. Τη συνάντησα στο βιβλιοπωλείο των εκδόσεων Διόπτρα στο κέντρο της Αθήνας ένα πρωινό πριν από λίγες ημέρες. Αφορμή για την επίσκεψή της στη χώρα μας ήταν το γεγονός πως την 1η Οκτωβρίου παρουσίασε τα βιβλία της -«Κίρκη» και «Το τραγούδι του Αχιλλέα»- στο Public Συντάγματος.
Ζεστασιά κι ενθουσιασμός στη φωνή και την παρουσία της. Μετά τις συστάσεις τη ρώτησα γιατί πιστεύει ότι λέμε ακόμα πως «όλοι οι άντρες είναι γουρούνια». Τι σχέση έχει με την Κίρκη όλο αυτό; Γέλασε και απάντησε χωρίς να το σκεφτεί. Όλες οι απαντήσεις ήταν μέσα της, όπως και όλη η γνώση για τη μυθολογία..
«Για εμένα το γεγονός ότι μεταμορφώνει τους άνδρες σε γουρούνια είναι κάπως πιο περίπλοκο από το απλοϊκό: Τα γουρούνια είναι κακά, οι άνδρες είναι κακοί, οι άνδρες είναι γουρούνια. Τα γουρούνια είχαν μια διαφορετική σημασία τότε. Η ιδέα ότι τα γουρούνια είναι κακά επιβλήθηκε περισσότερο με τον Ιουδαϊσμό και τον Χριστιανισμό, τότε τα χρησιμοποιούσαν για θυσίες, συνδέονταν με θεές. Είναι πιο μυστηριώδης αυτή η μεταμόρφωση», είπε και βουτήξαμε παρέα στο μυστήριο της Κίρκης.
Πότε είχες την πρώτη σου επαφή με την ελληνική μυθολογία;
Ήμουν 5 ή 6 χρόνων όταν η μαμά μου ξεκίνησε να μου διαβάζει αποσπάσματα από την Ιλιάδα και την Οδύσσεια. Ερωτεύτηκα τους Θεούς, ερωτεύτηκα τους ήρωες, τα τέρατα και ξεκίνησα να διαβάζω όσους ελληνικούς μύθους μπορούσα. Και μετά πήγα σχολείο και τα σχολεία μας στη μεγάλη τους πλειοψηφία δεν προσφέρουν τη δυνατότητα να μάθεις αρχαία ελληνικά, αλλά πήρα το μάθημα των Λατινικών και ο δάσκαλος μου προσφέρθηκε να με μάθει αρχαία ελληνικά κι ενθουσιάστηκα. Επιπλέον είχα δει ως τότε πολλή από την αρχαία ελληνική τέχνη. Μέναμε κοντά στη Νέα Υόρκη και συγγνώμη ξέρω ότι τα έχουν κλέψει από εσάς και ότι ανήκουν εδώ, αλλά αγαπούσα να τα βλέπω. Όταν ήμουν 10 η μητέρα μου με έφερε στην Ελλάδα και ήμουν στον Παράδεισο.
Ένιωσες σύνδεση προφανώς με τους μύθους και την αρχαία ελληνική φιλοσοφία. Δεν μπορώ να εξηγήσω πώς ένα τόσο μικρό παιδί να θέλει να μάθει αρχαία Ελληνικά. Εμείς τα διδασκόμαστε στο σχολείο και οι περισσότεροι αντιδρούμε.
Οι ιστορίες είχαν τεράστια δύναμη πάνω μου. Ο πρώτος στίχος της Ιλιάδας λέει: “Διηγήσου Θεά για την καταστροφική οργή του Αχιλλέα”. Αυτό είναι τελείως διαφορετικό απ’ όσα συνήθως διαβάζουν τα παιδιά και με έκανε αμέσως να θέλω να μάθω περισσότερα. Από την άλλη μου άρεσε πολύ το γεγονός ότι πολλοί από τους ήρωες και τους θεούς ακόμα σε αυτές τις ιστορίες είχαν τόσα ελαττώματα και, αυτό με έκανε να νιώθω ότι είναι ανθρώπινοι. Ένιωθα ότι είναι πραγματικές ιστορίες για αληθινούς ανθρώπους.
Ήθελες από μικρή να ξαναπείς αυτές τις ιστορίες;
Ήθελα καιρό να ξαναειπωθούν αυτές οι ιστορίες αλλά για μεγάλο διάστημα δεν σκεφτόμουν ότι εγώ θα μπορούσα να τις ξαναπώ. Σπούδασα τους Κλασικούς πήρα το Master μου στην Κλασική Λογοτεχνία και τη Λατινική και Αρχαία Ελληνική Γραμματεία και από την άλλη ήθελα να γίνω συγγραφέας, αλλά αυτά τα δύο ήταν εντελώς διαφορετικά πεδία. Για τους κλασικούς έγραφα μόνο ακαδημαϊκά. Και μετά στα 21 μου, αφού είχα γράψει πολλά σύγχρονα κείμενα, σκηνοθέτησα μία παράσταση το “Τρωίλος και Χρυσηίδα” του Σαίξπηρ, που είναι η δική του εκδοχή της Ιλιάδας. Και τότε έγινε το κλικ μέσα μου, πως κι εγώ θα μπορούσα να γράψω κάτι τέτοιο. Αλλά μετά είχα μεγάλο άγχος γιατί μου αρέσουν τόσο πολύ τα έπη, και τα σέβομαι πολύ και φοβόμουν ότι ίσως πρόσβαλα κάποιον, δεν ήθελα να τα αλλάξω, ήθελα να γράψω πολύ κοντά σε αυτά που είχε γράψει ο Όμηρος, σαν να διαλεγόταν κάπως το έργο μου με το δικό του, ήθελα να είμαι σίγουρη ότι δικαιώνω και σέβομαι τα έργα του.
Γιατί διάλεξες την Κίρκη; Γιατί όχι τη Ναυσικά ή την Καλυψώ;
Όλες οι γυναίκες στα έπη και οι άνδρες επίσης θα μπορούσαν να έχουν τις δικές τους ιστορίες, αλλά αγαπώ το γεγονός ότι η Κίρκη είναι μια αυτοδημιούργητη γυναίκα. Γεννιέται θεά αλλά εφευρίσκει τη μαγεία και η μαγεία την οποία εξασκεί δεν είναι μια υπερδύναμη που έρχεται έτσι απλά, είναι μια δύναμη η οποία προκύπτει από τη γνώση και την αφοσίωση, τις ικανότητες και τη δουλειά. Εγώ τη βλέπω σαν καλλιτέχνη, όχι μόνο σαν μάγισσα, αν και η μαγεία είναι η τέχνη της. Γνέφει, τραγουδά και μου άρεσε πολύ η ιδέα μιας γυναίκας καλλιτέχνιδας. Επίσης είναι πολύ ασυνήθιστο που της επιτρέπεται να έχει αυτές τις δυνάμεις και τελικά να μην τιμωρείται γι’ αυτές στο τέλος της ιστορίας. Με ενδιέφερε αυτό και ήθελα να μάθω περισσότερα πράγματα γι’ αυτήν γιατί κάνει ένα πολύ μικρό cameo στην ιστορία της Οδύσσειας. Ήθελα να το αντιστρέψω αυτό, να κάνω εκείνη τον βασικό χαρακτήρα και τον Οδυσσέα guest star.
Ήθελες να της δώσεις και παραπάνω δύναμη με τον τρόπο που την παρουσίασες ως αυτοδημιούργητη, χειραφετημένη γυναίκα; Κάπως σαν απάντηση στον σεξισμό που συχνά υπάρχει στην ελληνική μυθολογία;
Είναι σεξιστικός ο κόσμος στη μυθολογία. Και μάλιστα στην Οδύσσεια υπάρχει η σκηνή όπου η Κίρκη γονατίζει μπροστά στον Οδυσσέα, ενώ εκείνος προτάσσει το ξίφος του. Ήξερα ότι δεν θα την έβαζα να γονατίσει μπροστά του στη δική μου εκδοχή. Το απόσπασμα για την Κίρκη στην Οδύσσεια το διηγείται ο ίδιος ο Οδυσσέας, ο οποίος είναι ο μεγάλος ψεύτης της αρχαίας ελληνικής Γραμματείας. Οπότε γιατί να πιστέψουμε εκείνον; (Γέλια) Το είδα σαν ευκαιρία αφού το περιγράφει ο ίδιος, να φανταστούμε πώς θα ήταν η ιστορία αν κάποια από όσα έλεγε απλά τα σκαρφιζόταν ή αν ήθελε να δείξει τον εαυτό του καλύτερο από ό,τι ήταν. Οπότε δίνουμε σε εκείνη τη δύναμη, της δίνουμε τον έλεγχο του εαυτού της.
Πώς νιώθεις που το βιβλίο σου θα γίνει τηλεοπτική σειρά;
Ενθουσιασμένη. Δεν θα λάβω μέρος σε όλο αυτό κι αυτό με κάνει να αγχώνομαι κάπως, αλλά νιώθω πολύ καλά για τους ανθρώπους στους οποίους έδωσα το βιβλίο και περιμένω με ενθουσιασμό να δω πώς θα το μεταμορφώσουν. Νομίζω ότι θα βγει την άνοιξη του 2021 ή κάποια στιγμή μέσα σε εκείνη τη χρονιά.
Τις σειρές «Ηρακλή» και «Ζήνα» τις είχες δει ποτέ; Σκέφτηκες κάποια στιγμή “Θα κάνουν το βιβλίο μου μια τέτοια περιπέτεια δράσης;”
Μεγάλωσα με τη Ζήνα, δεν την έβλεπα φανατικά αλλά έπαιζε πολύ την εποχή που μεγάλωνα. Νομίζω ότι αυτές οι σειρές εξαρχής είχαν φτιαχτεί για να είναι campy, υπερβολικές και αστείες με έναν τρόπο. Πιστεύω ότι αυτός ήταν ο στόχος τους και τον πέτυχαν. Αλλά αυτός δεν είναι ο δικός μου στόχος. Εγώ αυτά που γράφω τα αποκαλώ “μυθολογικό ρεαλισμό”. Οπότε θέλω να νιώθω ότι είναι αληθινοί άνθρωποι, θέλω να τους πάρω στα σοβαρά και θέλω να φανταστώ ότι μπαίνω στον ψυχισμό τους και να καταλάβω ας πούμε γιατί η Κίρκη μεταμορφώνει τους άνδρες σε γουρούνια, γιατί αυτό είναι το μεγάλο μυστήριο για τον χαρακτήρα της από τον Όμηρο. Δεν λέει γιατί το κάνει, ο Οδυσσέας δεν τη ρωτάει και ποτέ δεν μαθαίνουμε το γιατί, παρότι είναι κάτι ακραίο αυτό που συμβαίνει. Εμένα, λοιπόν, μου αρέσει να φαντάζομαι την ψυχολογία ενός χαρακτήρα, η Ζήνα νομίζω δεν είναι καθόλου επικεντρωμένη στην ψυχολογία. (Γέλια).
Είναι αυτός ο λόγος για τον οποίο σου παίρνει τόσο καιρό να ολοκληρώσεις ένα βιβλίο. Είναι γνωστό ότι το πρώτο σου, “Το τραγούδι του Αχιλλέα” πήρε 10 χρόνια για να ολοκληρωθεί.
Ναι. Και η Κίρκη πήρε 7. Είναι όντως μια μακρά διαδικασία και ναι συμβαίνει ακριβώς γι’ αυτό. Πιο συγκεκριμένα για την Κίρκη, επειδή η ίδια λέει την ιστορία της ήθελα η φωνή της να ακούγεται αληθινή. Ήθελα εγώ να τη νιώθω αληθινή, για να νιώθω ότι ζω μέσα της. Έπρεπε να ωριμάσει και η ίδια και οι άλλοι χαρακτήρες, ήθελα να έχουν την αίσθηση αληθινών ανθρώπων που ζουν στον κόσμο τους ακόμα κι αν δεν ακούμε τις δικές τους φωνές.
Στο βιβλίο αφιερώνεις δύο μεγάλα κομμάτια στον τοκετό, διαδικασία που δεν βλέπουμε συχνά να περιγράφεται με τόση ωμότητα στη λογοτεχνία. Σαν να αφιερώθηκες στο να τον δείξεις με τον σωστό τρόπο.
Ναι, έχεις δίκιο. Πιστεύω ότι τόσα κομμάτια των γυναικείων ιστοριών μένουν εκτός της λογοτεχνίας ειδικά σε ό,τι αφορά τις επικές ιστορίες λόγω της ιδέας ότι δεν είναι αρκετά ενδιαφέροντα κομμάτια. Αλλά είναι δύσκολο να φανταστώ κάτι πιο επικό από τον τοκετό. Είναι ζωή και θάνατος, είναι υψηλό ρίσκο, είναι πολύ συναισθηματική διαδικασία και ταυτόχρονα είναι πολύ έντονη διαδικασία και σωματικά. Οπότε ήθελα να τιμήσω τον τοκετό και μέσω της σκηνής όπου η Κίρκη λειτουργεί σαν μαία αλλά και με την ίδια να γεννά. Ήθελα να είναι μεγάλα, σημαντικά κομμάτια γιατί είναι σημαντικά στη ζωή των γυναικών.
Και μένουν και εντελώς εκτός, κυρίως επειδή οι άνδρες γράφουν τις ιστορίες τους.
Ναι, ακριβώς αυτό. Γι’ αυτό ήθελα να έχουν την πλήρη ένταση που έχουν και στην πραγματικότητα.
Έγραψες ένα βιβλίο βασισμένο στην Ιλιάδα κι ένα στην Οδύσσεια. Πάνε τα έπη. Τώρα τι θα κάνεις;
(Γελάει) Μου αρέσει η Αινειάδα επίσης, και λυπάμαι που το λέω, γιατί ήταν λατινικό έπος, αλλά κι εκείνος αγαπούσε τον Όμηρο. Και νιώθω ότι και οι δύο μας αγαπάμε τον Όμηρο. Έχουμε αυτό το κοινό. Οπότε με ενδιαφέρει πολύ αυτό και παράλληλα γράφω μια σύντομη ιστορία για την Πανδώρα. Παράλληλα σκηνοθετώ έργα του Σαίξπηρ, και σκέφτομαι και την “Τρικυμία” που έχει επίσης να κάνει με μάγισσες και μαγικά και ένα νησί, σαν να προέρχεται από την παράδοση της Κίρκης, αλλά προέχει η Πανδώρα. Μετά όλα τα υπόλοιπα.
Θα δικαιώσεις και την Πανδώρα; Είναι παράξενο πως από τα αρχαία χρόνια οι γυναίκες συνδέονταν με το κακό.
Την Πανδώρα την κατηγορούν για τα πάντα. Επειδή είναι πολύ περίεργη, πράγμα που για εμένα είναι ένα υπέροχο χαρακτηριστικό στους ανθρώπους. Είναι μια φιγούρα όπως η Εύα στην βίβλο. Τη δημιούργησαν οι θεοί, παίρνει το φταίξιμο για όλα.
Έχεις δύο κόρες. Τους διαβάζεις μύθους;
Ναι, αλλά είμαι πολύ προσεκτική γιατί είναι πολύ μικρές ακόμα, η μεγαλύτερη είναι μόλις 5 ετών και ταράζεται πολύ. Ας πούμε όταν πεθαίνει ο Ίκαρος ήταν μια δύσκολη στιγμή για εκείνη. Οπότε περιμένω να μεγαλώσει λίγο ακόμα για να την αναστατώνουν λιγότερο οι μύθοι. Αλλά αγαπούν και οι δύο τις ιστορίες της Αθηνάς, της Άρτεμης, των Αμαζόνων. Οι τελευταίες είναι οι αγαπημένες τους.
Δυνατές γυναίκες. Παραλείπεις τα σεξιστικά κομμάτια των ιστοριών;
Ναι, δυνατές γυναίκες όντως. Σίγουρα προσαρμόζω τους μύθους καθώς τους διηγούμαι. Όταν είναι μεγαλύτερες και νιώσω ότι μπορώ να τους πω αυτό είναι σεξιστικό και να το εξηγήσω, θα το κάνω. Αλλά τώρα, ναι, απλά τα αφήνω εκτός.
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Πολύ συχνά, οι γυναίκες στην αρχαία ελληνική μυθολογία κατατάσσονται σε δύο κατηγορίες. είναι είτε δολοφονικές μέγαιρες με φριχτή κατάληξη είτε ενάρετα και τραγικά πιόνια με αμελητέα επίδραση.
Η Κίρκη είναι διαφορετική. Είναι μία από τις ελάχιστες γυναίκες της αρχαιότητας που επιτρέπεται να έχει δύναμη και δεν τιμωρείται γι’ αυτό στο τέλος της ιστορίας. Δεν είναι ούτε μοχθηρή ούτε αθώα, αλλά πολυσύνθετη.
Η Κίρκη αντιπροσωπεύει τη γυναικεία δύναμη και αυτό προκαλεί και τρομάζει. Είναι η γυναίκα που έχει περισσότερη δύναμη απ’ όση η κοινωνία λέει ότι πρέπει να έχει.
Η Miller, με ιδιαίτερο λυρισμό και μαεστρία, υφαίνει τον χαρακτήρα της Κίρκης μεταφέροντας τα μυθικά τέρατα και τις περιπέτειές της στο σήμερα και αποδεικνύοντας πόσο επίκαιρη παραμένει η ιστορία της.
Χαρακτηρίστηκε ως το βιβλίο της χρονιάς από τα έντυπα THE GUARDIAN, TELEGRAPH, SUNDAY TELEGRAPH, I PAPER, SUNDAY EXPRESS, IRISH TIMES, TIMES LITERARY SUPPLEMENT, AMAZON, AUDIBLE, BUZZFEED, REFINERY 29, WASHINGTON POST, BOSTON GLOBE, SEATTLE TIMES, TIME MAGAZINE, NEWSWEEK, PEOPLE, ENTERTAINMENT WEEKLY, KIRKUS, PUBLISHERS WEEKLY
Πηγή: ladylike.gr
Παγκόσμια μέρα της κακοποίησης
«Η παγκόσμια μέρα της καριόλας που τα ‘θελε ο κώλος της»
Το άρθρο γράφτηκε το 2013 και (δυστυχώς) θα παραμένει για πολλά χρόνια επίκαιρο
Θα σας πω μερικές από τις συνηθισμένες φράσεις και κουβέντες μεταξύ ανδροπαρεών κάθε φορά που περνάει από μπροστά τους μια ευπαρουσίαστη γυναίκα:
Καριόλα, πόρνη, πουτάνα, μουνάρα, να σου σκίσω την πατάρα, πωπω τι κωλάρα είσαι εσύ.
Αυτές είναι οι μόνιμες επωδοί «θαυμασμού» προς το ωραίο φύλο από παντελώς άγνωστα της σερνικά. Αυτά λούζεται κάθε γυναίκα που η εμφάνιση της φτουράει.
Στο δρόμο, μέρα, νύχτα, ένας ανελέητα ισοπεδωτικός σεξιστικός πόλεμος.
Και ενώ οι gay κάναν περήφανες παρελάσεις, η ξανθιά δασκάλα πρέπει να ντρέπεται που είναι γυναίκα. Και οι κακοποιημένες πρέπει να τη ρουφάν όλη την κακοποίηση στο σπίτι τους και να ντρέπονται που είναι θύματα.
Ενώ πύρινοι λόγοι εκτοξεύονται κατά του ρατσισμού, ο σεξισμός, η πιο οικουμενική μορφή ρατσισμού παραμένει στο απυρόβλητο από μεγάλα τμήματα της ένοχης κοινωνίας.
Πως θα ήταν δυνατόν να συμβαίνει το αντίθετο; Οι Έλληνες είναι σεξισταριά του κερατά.
Προέρχονται από κοινωνίες της προίκας, του εθίμου του ματωμένου σεντονιού της πρώτης νύχτας του γάμου, των αυστηρών ποινών κατά της γυναικείας μοιχείας, του συνοικεσίου που καταργούσε την ελεύθερη βούληση των γυναικών και μιας θρησκείας που θεωρούσε την Εύα πηγή της αμαρτίας και επέβαλε σεξουαλικό έλεγχο μέσω της προγαμιαίας αγαμίας.
Και αυτό δεν έχει αλλάξει δραματικά. Ο γάμος παραμένει σε πολλές περιπτώσεις μορφή θεσμοθετημένης δουλείας. Η γυναίκα παραμένει σε πολλές περιπτώσεις οικιακή δούλα και παιδομηχανή, αντικείμενο εκμετάλλευσης και καταπίεσης.
Οι ροές πληθυσμών από μισογυνικές κουλτούρες δεν βοήθησαν και ούτε ποτέ θα βοηθήσουν στην αντίληψη της ισότητας των φύλων.
Ο σεξισμός και η κάθε μορφής βία απέναντι στις γυναίκες είναι διάχυτος στην ελληνική κοινωνία: στη δουλειά, στο σπίτι, στο δρόμο, παντού οι γυναίκες είναι θύματα ενός στην καλύτερη περίπτωση ψυχολογικού πολέμου ο οποίος συγκαλύπτει από μια σαδιστική και διεστραμμένη ομερτά.
Η χυδαιοποίση της θηλυκότητας βρίσκεται παντού και σχεδόν πουθενά η υπεράσπιση του αυτόβουλου της γυναικείας σεξουαλικότητας και προσωπικότητας, αν εξαιρέσουμε κάτι ΜΚΟ και κάτι κρατικές υπηρεσίας που υπάρχουν για το φαίνεσθε.
Ακόμη θυμάμαι με αηδία τον «κορυφαίο» μυρ-εικαστικό Τσόκλη να λέει στον τηλεοπτικό αέρα που ο βιασμός γίνεται λόγω της πρόκλησης του θύματος.
Όλοι τα ξέρουμε, πολλοί τα κάνουμε, λίγοι μιλούνε. Και η εγκληματική οργάνωση των σεξιστών παραμένει όχι μόνο ελεύθερη αλλά και προκλητική όπως πάντα. Περισσότερο από πάντα.
Η κρίση, μάλιστα, πάλι αυτή η αναθεματισμένη κρίση ανέβασε την κακοποίηση στα ύψη: 47% πάνω η κακοποίηση των γυναικών σε αυτή τη χώρα της ανάπτυξης.
Ο άντρας βλέπετε, ο άντρας ο σωστός, δεν έχει πλέον τα φράγκα για να ξενοπηδάει αντί λούσων, ούτε καν για να πηγαίνει στα κωλάδικα ή και στα μπουρδέλα. Και ξεσπάει στη σύντροφο να της δείξει πόσο άντρας είναι λες και το υψωμένο χέρι είναι προέκταση του μαραζωμένου ανδρισμού του.
Παγκόσμια μέρα κατά της κακοποίησης σήμερα. Ένας λόγος παραπάνω για να φάνε περισσότερο ξύλο και βιασμό οι γυναίκες, μην τους μπουν και ιδέες.
Δεν είστε οι μόνες και είστε μόνες. Το μόνο που μπορείτε να κάνετε είναι να γίνεται νέες Λυσιστράτες. Αφήστε τα αρχίδια άκληρα. Στείρα όσο στείρα είναι η ψυχή τους.
Μην ξεγελάτε τον εαυτό σας: Δεν είναι αγάπη που δεν έχει τρόπο να εκφραστεί αυτό που σας κάνουν. Είναι μίσος. Πηχτό και μαύρο η κακοποίηση τους.
Μην τους δικαιώνετε με την καρτερικότητα σας. Δε θα αλλάξουν ποτέ.
Αντίθετα, θα κάνουν τα παιδιά σας σαν τα μούτρα τους.
Αποκλείστε τους. Απορρίψτε τους. Εγκαταλείψτε τους.
Και θα είστε μόνες. Απέναντι στις οικογένειες τους, στις γνωστές σας που θα έχουν κάτι πρόστυχο να πουν για τον αγώνα σας για την αξιοπρέπεια σας, στα αρχίδια της γειτονιάς που θα σας πουν πουτάνα. Έτσι κι αλλιώς, πουτάνα σας έλεγαν και πριν.
Όσο και να παλεύουν κάποιοι άντρες για να αλλάξει, τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει αν οι γυναίκες, η πηγή της ζωής, δεν πάρουν τη ζωή τους στα χέρια της.
Τέτοια μέρα που είναι, εύχομαι μονάχα καλή δύναμη και καλή τύχη σε όσες τουλάχιστον το επιδίωξαν.
Στους αρκετούς σεξιστές συμπολίτες μου, να σταθώ με «ευαισθησία» στο πρόβλημά τους που εξάγουν στα πιο αδύναμα μυϊκά θηλυκά και να τους πω πως όσο και αν δείρουν, ανίκανοι θα παραμείνουν. Αν όχι σωματικά, τότε σίγουρα πνευματικά.
Του Πέτρου Αργυρίου 25/11/2013
Πηγή: alfavita.gr
Σάββατο 7 Μαρτίου 2020
The Art of Dying
«Η τέχνη του να πεθαίνεις»
Το κείμενο της δεκαετίας γράφτηκε στο τέλος της
Ο γνωστός κριτικός τέχνης του New Yorker – και παλαιότερα της Village Voice - Peter Schjeldahl, διαγνώστηκε με προχωρημένο στάδιο καρκίνου και αποχαιρέτησε τους αναγνώστες του περιοδικού αλλά και την ζωή του την ίδια με ένα συγκλονιστικό κείμενο που φέρει τον τίτλο “The Art of Dying”. Μεταφέραμε κάποια αποσπάσματα που λειτουργούν ως πολύτιμα μαθήματα ζωής από έναν μελλοθάνατο.
 |
| O Peter Schjeldahl με τη σύζυγό του Brooks το 1981 στη Νέα Υόρκη |
Καρκίνος του πνεύμονα, καλπάζων. Καμία έκπληξη. Καπνίζω από τα δεκάξι. Παλιότερα ντρεπόμουν στην σκέψη ότι θα πεθάνω σχετικά νέος, επιτρέποντας έτσι στους ανθρώπους να μουρμουράνε με σοφία: «Ήταν μανιώδης καπνιστής, ξέρεις». Στα 77 μου όμως έχω περάσει τα όρια του προσδόκιμου ζωής.
Ξέρω πώς είναι να τελειώνεις και να σε τελειώνει μια εξάρτηση. Είμαι ένας αλκοολικός που έχει κόψει το αλκοόλ εδώ και 27 χρόνια. Το ποτό μου διέλυε τη ζωή. Ο καπνός απλά την συντομεύει, με τα καλύτερα να έχουν περάσει έτσι κι αλλιώς.
Ο θάνατος μοιάζει μάλλον με την ζωγραφική παρά με την γλυπτική, επειδή μπορείς να δεις μόνο την μία όψη. Μονόχρωμος – σαν το πρώην τοίχος του Βερολίνου που η κανονική του απόχρωση ήταν γκρίζου μαυσωλείου, αλλά τα παιδιά στην δυτική πλευρά το εξιδανίκευαν γεμίζοντάς το γκραφίτι. Κάτι τέτοιο προσπαθώ να κάνω κι εγώ εδώ.
Η φιλία δεν είναι εφικτή ανάμεσα σ΄ ένα καλλιτέχνη και σ' έναν κριτικό. Ο ένας θέλει από τον άλλον κάτι – το χάρισμα του καλλιτέχνη, την οξύνοια του κριτικού – που ανήκει αυστηρά στο κοινό το οποίο ο καθένας τους απευθύνεται με τη δουλειά του. Είναι σαν δύο ηλεκτρικές σκούπες που ρουφάνε η μία την άλλη.
Έλεγα πάντα πως όταν έρθει η ώρα μου, θα ήθελα να φύγω γρήγορα. Χάνεται όλη η πλάκα όμως έτσι.
Συμβουλή προς φερέλπιδες νέους: Τα χρόνια που περνάς ως ασήμαντος είναι οδυνηρά αλλά πολύτιμα, επειδή κανείς δεν κάνει τον κόπο να σου πει ψέματα. Η στιγμή που γίνεσαι κάποιος είναι η στιγμή που έχεις ακούσει την τελευταία αλήθεια. Για καμιά ντουζίνα χρόνια, έκανα παρέα, έπινα και κοιμόμουν με καλλιτέχνες που δεν με έπαιρναν σοβαρά. Είναι απίστευτο πόσα πράγματα παρατήρησα, άκουσα, κρυφάκουσα και αφομοίωσα εκείνο το διάστημα.
Ένα μεθυσμένο βράδυ, μια εξαίρετη ζωγράφος με άφησε να τραβήξω μια πινελιά σε έναν πίνακα που σκόπευε να εγκαταλείψει. Προσπάθησα απλά να συνεχίσω μια μαύρη γραμμή που είχε ξεκινήσει εκείνη. Η αντίθεση ανάμεσα στην ελεγχόμενη πίεση του δικού της αγγίγματος και στη δική μου πλαδαρή κηλίδα με σόκαρε, σωματικά. Ήταν σα να κάνεις χειραψία με ένα μικροσκοπικό άτομο που σε στριφογυρίζει στον αέρα.
Το γράψιμο αναλώνει αυτούς που γράφουν. Το έχουν πει άπειροι συγγραφείς, καλύτεροι από μένα. Είναι πάθος που βλάπτει τις σχέσεις. Σκέφτομαι κάθε τόσο τους ανθρώπους που αγαπώ, αλλά το γράψιμο το σκέφτομαι όλη την ώρα.
Το γράψιμο είναι δύσκολο, αλλιώς θα το έκαναν όλοι.
Νέος, έκανα πολλά ναρκωτικά στην υπηρεσία της «συστηματικής διαταραχής των αισθήσεων» (Ρεμπώ). Βοήθησαν καθόλου; Δεν ξέρω. Το LSD με δίδαξε πράγματα για τη λειτουργία του μυαλού καθώς έκανε όλους τους μηχανισμούς του ταυτοχρόνως αντιληπτούς – το εγώ διαλυόταν σαν αναβράζον παυσίπονο σε ζεστό νερό.
Αρχικά, το αλκοόλ ήταν απελευθερωτικό για μένα όταν σταμάτησα τα ναρκωτικά. Σταδιακά όμως η ακολουθία του ποτού εξελισσόταν ως εξής: τέλεια, καλά, μέτρια, άσχημα, χάλια, πολύ χάλια και μετά μια φάση για την οποία μόνο η λέξη «κόλαση» μοιάζει ταιριαστή. Κάποια στιγμή προς το τέλος του δεύτερου ποτού, υπήρχε ίσως μια αναλαμπή της παλιάς ευφορίας, χανόταν όμως γρήγορα. Συνεχίζεις να την κυνηγάς μάταια όλο το υπόλοιπο άθλιο βράδυ, αλλά είσαι ήδη τελειωμένος. Έχεις περάσει τη γραμμή. Κι όμως, είναι αδύνατο να φανταστείς τον εαυτό σου να μην πίνει. Η εμμονή είναι σε πλήρη αρμονία με την ίδια την συναίσθηση του εαυτού σου.
Η αλήθεια είναι ότι η αλαζονεία – ως υποκατάστατο αυτοπεποίθησης, που δεν είχα καθόλου – με βοήθησε να αντιμετωπίσω με κάποια γενναιότητα τον κόσμο, όταν ήμουν νέος.
Το ίδιο ισχύει και για τον σνομπισμό: ένα αναγκαίο στάδιο για τους ανασφαλείς μέχρι να αποκτήσουμε το γούστο που αποδέχεται και αντικατοπτρίζει την ποικιλία της εμπειρίας. Ένας ασφαλής τρόπος όξυνσης και ευαισθητοποίησης της αντίληψης είναι η αναζήτηση της αισθητικής οπουδήποτε: στις ρωγμές του πεζοδρομίου, στα διαφορετικά βαδίσματα των ανθρώπων. Η αισθητική αντίληψη δεν οριοθετείται από την τέχνη – η τέχνη απλώς την συμπυκνώνει για να καταναλωθεί πιο αποτελεσματικά.
Μου αρέσει να λέω ότι η σύγχρονη τέχνη αποτελείται από το σύνολο των υπαρκτών έργων τέχνης, είτε είναι ηλικίας πέντε χιλιάδων ετών είτε πέντε λεπτών. Τα κοιτάζουμε με σύγχρονο βλέμμα, το μόνο βλέμμα που υπήρξε ποτέ.
Διατηρώ, σε αναστολή όμως, το προσωπικό μου γούστο όταν έχω να κάνω με το οπλοστάσιο ενός έργου ενώπιον μου. Έχω βρει ένα τρικ που μου επιτρέπει να είμαι δίκαιος με ένα έργο που καταρχάς με απωθεί: «Τι θα μου άρεσε σ' αυτό το έργο αν μου άρεσε αυτό το έργο;». Μ' αυτή τη μέθοδο, μπορεί και να αλλάξω γνώμη, μπορεί και όχι. Αν δεν λειτουργήσει αυτό, τότε βάζω τον εαυτό μου να αναρωτηθεί: «Πώς είναι άραγε οι άνθρωποι που τους αρέσει αυτό το έργο;» Βασική ανθρωπολογία.
Την τέχνη την αξιολογώ με βασικά κριτήρια την ποιότητα και την σημασία. Το δεύτερο είναι πιο κρίσιμο, επειδή είμαι δημοσιογράφος. Υπάρχει τέχνη που λατρεύω για την οποία ποτέ δεν θα έγραφα, επειδή δυσκολεύομαι να φανταστώ ότι μπορεί να είναι σημαντική για τον μέσο αναγνώστη. Είναι κάτι που άπτεται της ιδιωτικής μου εμπειρίας ως ατόμου, και αποτελεί ζωογόνο συστατικό της κριτικής μου δραστηριότητας, είναι όμως εκτός της εξουσιοδότησής μου ως κριτικού.
Γράφω για τους αναγνώστες και όχι για τους καλλιτέχνες, οι οποίοι αν ενδιαφέρονται μπορούν κι αυτοί να αγοράσουν το περιοδικό και να με διαβάσουν όπως όλοι οι υπόλοιποι. Δεν ήταν έτσι πάντα. Όταν ήμουν νέος, είχα υπάρξει πιστός σε συγκεκριμένα πρόσωπα και κλίκες. Κάποια στιγμή όμως αποφάσισα να διαπιστώσω πόσο υπεύθυνος κριτικός μπορούσα να γίνω, ανοιχτός σε ιδέες αλλά ποτέ ρυθμιστικός ή ακυρωτικός.
Αληθινή ιστορία: Μια φίλη είχε λάβει μια αρχική διάγνωση, σύμφωνα με την οποία είχε καρκίνο στο στήθος σε προχωρημένο στάδιο. Ντροπαλή εκ φύσεως, εξέλαβε αυτή την πληροφορία ως ευκαιρία για να εκφράσει στους πάντες στον κύκλο της πόσο λίγο τους συμπαθούσε και τους εκτιμούσε. Τελικά η αρχική διάγνωση αποδείχτηκε εντελώς εσφαλμένη. Επρόκειτο μόνο για τη νόσο από αμυχή γάτας. Μετακόμισε για πάντα στο εξωτερικό.
Η Σιμόν Βέιλ είχε πει ότι το υπερβατικό νόημα του χριστιανισμού είναι πλήρες με τον θάνατο του Χριστού στον σταυρό, δεν χρειαζόταν το κερασάκι στην τούρτα που είναι η Ανάσταση. Συμφωνώ.
Είχα μια στιγμή, περιμένοντας την οριστική διάγνωση, που ένιωσα ξεχωριστός. Τι είναι όμως πιο κοινό από τον θάνατο; Σε όλους συμβαίνει. Για μια στιγμή επίσης φαντάστηκα ότι θα μπορούσα να πιώ ξανά. Αυτή η σκέψη ήρθε και χάθηκε σαν φλασιά. Οι σύντροφοι αλκοολικοί γνωρίζουν ότι το κτήνος, όσα χρόνια κι αν το έχεις διώξει απ' το μυαλό, επιβιώνει. Η ιδέα μου ήταν ένα μικρό άθλιο ρέψιμο από τα βάθη μιας σπηλιάς.
Η ζωή δεν συνεχίζεται. Δεν πάει πουθενά, εκτός από μακριά. Ο θάνατος συνεχίζεται. Αυτή είναι η δουλειά του. Το μυστικό για να επιβιώσει κανείς στο σύμπαν είναι να είναι νεκρός.
Η νικοτίνη διεγείρει και χαλαρώνει συγχρόνως. Ανίκητος συνδυασμός. Μαθαίνει το μυαλό να την προτιμά από έναν φυσικό νευροδιαβιβαστή όπως η ακετυλοχολίνη, η οποία, ανάμεσα στις άλλες ευλογίες της, ενισχύει την σβελτάδα του νου. Η νικοτίνη κάνει το ίδιο, καλύτερα. Πόσοι από όσους έχουν κόψει το κάπνισμα, δεν τους λείπει ποτέ;
Χρειάζεται σθένος για να είσαι καπνιστής στην εποχή μας.
Να το κόψω τώρα; Αυτό μου λείπει στα τελευταία μου, να γίνει το υπόλοιπο της ζωής μου μια κωμικοτραγική παραβολή για τα συμπτώματα στέρησης της νικοτίνης.
Προτιμώ να με θάψουν. Όχι στην αποτέφρωση. Θέλω να υπάρχει μια διεύθυνση που να ξέρουν οι άνθρωποι ότι μπορούν να με επισκεφτούν, ακόμα κι αν δεν το κάνουν ποτέ.
Στ' αλήθεια όμως, κάντε ό,τι θέλετε με το πτώμα. Δεν είμαι εγώ, δεν είναι δικό μου. Πιστεύω ότι πρέπει να συμφωνούμε με τις επιθυμίες του μελλοθάνατου στο νεκροκρέβατο και μετά να τις λησμονούμε, εκτός κι αν έχουν να κάνουν με την ικανοποίηση των ζωντανών.
Οι αναμνήσεις μας είναι ανυπόστατες. Ο Προυστ είχε κακή μνήμη. (Δεν υπάρχει κανένα «μικρό κομμάτι κίτρινου τοίχου» στον πίνακα «Αποψη του Ντελφτ» του Βερμέερ). Η μνήμη είναι ψεύτρα. Είναι σαν στοίβα από τσακισμένες, μουντζουρωμένες σελίδες μιας μυθοπλασίας που αναθεωρείται διαρκώς – εικασίες που αθροίζονται για να βγάλουν κάποιο νόημα οι ζωές μας. Είναι Ο.Κ. αυτό όμως, πώς αλλιώς θα γινόταν;
Το νόημα είναι ένα υπόλειμμα ανάμεσα σε άλλα υλικά και θραύσματα, πιο ανθεκτικό όμως. Το νόημα είναι απείρως καλύτερο από το τίποτα επειδή ακριβώς ορίζει το «τίποτα» ως οτιδήποτε δεν έχει νόημα. Συγχρόνως εμποδίζει το τίποτα από το να είναι μόνο το τίποτα. Υπάρχει «το τίποτα που δεν είναι εκεί και το τίποτα που είναι», όπως έλεγε ο Γουάλας Στίβενς. Είναι το ίδιο τίποτα, η προσέγγιση μας είναι διαφορετική.
Έλεγα πάντα πως όταν έρθει η ώρα μου, θα ήθελα να φύγω γρήγορα. Χάνεται όλη η πλάκα όμως έτσι.
______________
Με στοιχεία από το αποχαιρετιστήριο κείμενο του Peter Schjeldahl που δημοσιεύτηκε στο New Yorker με τίτλο "The Art of Dying".
Επιλογή αποσπασμάτων – απόδοση: Δ. Πολιτάκης
Πηγή: www.lifo.gr
Τετάρτη 4 Μαρτίου 2020
Τι είναι κορμοράνος;
Πέθανε η ηθοποιός Κατερίνα Ζιώγου.
Οι 5 σκηνές της ως Ντορίτα του Ντόλτσε Βίτα που θα θυμόμαστε πάντα
Εδώ και δέκα ημέρες έχει φύγει από τη ζωή η ηθοποιός Κατερίνα Ζιώγου. Ίσως το όνομά της να μην το θυμηθείς κατευθείαν, αλλά σίγουρα θυμάσαι έναν χαρακτηριστικό ρόλο της, αυτόν με τον οποίο τη γνώρισε το ευρύ κοινό. Η Κατερίνα Ζιώγου υποδύθηκε το 1995 την Ντορίτα, την κόρη της πρωταγωνίστριας Χριστίνας Μαρκάτου (Άννα Παναγιωτοπούλου), στη σειρά του “Mega“, Ντόλτσε Βίτα.
Η είδηση για τον χαμό της ηθοποιού σε ηλικία 49 ετών, έγινε γνωστή σήμερα το πρωί, οπότε και τελέστηκε το 9ήμερο μνημόσυνό της. Σύμφωνα με δημοσιεύματα, η Κατερίνα Ζιώγου πέθανε έχοντας χάσει τη μάχη με τον καρκίνο του πνεύμονα.
Η ηθοποιός μετά τη μεγάλη επιτυχία της σειράς των Αλέξανδρου Ρήγα και Λευτέρη Παπαπέτρου, έκανε επιλεκτικές εμφανίσεις στην τηλεόραση. Γενικά προτιμούσε να κρατά χαμηλό προφίλ στη ζωή της και έκανε σπάνια δημόσιες εμφανίσεις. Πίσω της αφήνει μία κόρη 15 ετών.
Ποια ήταν η Κατερίνα Ζιώγου
Εκτός από την τηλεοπτική σειρά Ντόλτσε Βίτα, η Κατερίνα Ζιώγου είχε επίσης συμμετάσχει στη σειρά της ΕΤ1 «Παππούδες εν δράσει» (2000-2001). Επιπλέον, είχε παίξει στη σειρά «Πήρα Κόκκινα Γυαλιά» του Alpha (2007), ενώ είχε συμμετάσχει σε δύο αυτοτελείς ιστορίες της σειράς “Safe Sex” που προβλήθηκε το 2008 από το Mega. Πριν το Ντόλτσε Βίτα είχε εμφανιστεί μόνο στην κωμική σειρά του ΑΝΤ1 «Καθένας με την τρέλα του».
Η Κατερίνα Ζιώγου παρόλο που απείχε αρκετά χρόνια από την τηλεόραση συνέχιζε να εμφανίζεται στο θέατρο σε παραστάσεις όπως «Ο Πατέρας» (Θέατρο 104, 2016), «Εσωτερικές Ειδήσεις» (Θέατρο Ράγες, 2011), «Τέρατα» (Τεχνοχώρος Carter, 2015). H ίδια συμμετείχε και σε παιδικές και εφηβικές παραστάσεις, όπως το «Όταν ο Ήλιος…» (2013- 2014, θέατρο Καρέζη) και «Ο παππουτσωμένος γάτος» (2016).
Οι αγαπημένες μας στιγμές της ως Ντορίτα του Ντόλτσε Βίτα
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από τη θρυλική σειρά του 1995, τη μοναδική που κατάφερε να συνδυάσει το ταλέντο του Αλέξανδρου Ρήγα και του Λευτέρη Παπαπέτρου; Σίγουρα οι ατάκες της Σάσας, της Χριστίνας, της Ασπασίας και της Όλγας είναι αυτές που πρώτα μας έρχονται στο μυαλό. Αλλά η ανεξάρτητη Ντορίτα ήταν το πρώτο δείγμα περιβαλλοντολογικής ακτιβίστριας που είδαμε ποτέ στη μικρή οθόνη.
Ήταν το κορίτσι που έκανε επανάσταση στο σπίτι του, έμεινε έγκυος εκτός γάμου (1995 σου θυμίζω), βρήκε έναν εντελώς «ακατάλληλο» γαμπρό και αντιμετώπισε τελικά τον έρωτα της μαμάς της με τον πρώην σύντροφό της σαν κάτι που μπορεί να συμβεί στον καθένα.
Η Ντορίτα ήταν το αύριο που ερχόταν να καταργήσει τα κολλήματα του χθες και γι’ αυτό και μόνο την αγαπήσαμε πολύ.
Το δέντρο
Η Ντορίτα μπαίνει στο σπίτι, όπου όλοι μαζί στολίζουν το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Είπαμε η Ντορίτα ήταν ερωτευμένη όχι με τον Αντώνη, αλλά με τον πλανήτη γη. Τα ζώα, τα ποτάμια, τα δέντρα φυσικά. Το «δολοφόνοι» ήταν το λιγότερο που μπορούσε να πει σε όσους το στόλισαν.
Οι κορμοράνοι
Πάλι στο θέμα περιβάλλον βρισκόμαστε. Εκτός από τη φώκια τον Θοδωρή που αγαπούσε η Ντορίτα, αγαπούσε πολύ και τους κορμοράνους. Έκατσε, λοιπόν, και τα είπε στη μαμά της και την Ασπασία. Εκείνες ταυτίστηκαν ιδιαίτερα με όσα είπε και ήταν πεσμένες ψυχολογικά, όχι γιατί νοιάστηκαν για τους κορμοράνους, αλλά γιατί ο Αντώνης θα πήγαινε φαντάρος. «Τι είναι κορμοράνος;» ρωτάει κλαίγοντας η Ασπασία. Γιατί είπαμε, κανείς δεν περίμενε να ακουστούν όλα αυτά σε μια σειρά της Prime Time ζώνης, αλλά κωμωδία βλέπαμε κατά βάθος
Ο πλανήτης γη
Ένα ακόμα περιβαλλοντικό μήνυμα για τις βλαβερές συνέπειες του πλαστικού στον πλανήτη, πέρασε η Ντορίτα στην οικογένεια Μαρκάτου και σε όλους μας μέσα από τη σειρά. Φυσικά δεν έλειψαν οι κωμικές ατάκες. Προσωπική αγαπημένη αυτή της Χριστίνας Μαρκάτου: «Ήταν νέα, νέα, προχθές την είδα στη λαϊκή, τίποτα δεν έδειχνε».
«Είναι αμαρτωλοί»
Καθώς διανύαμε την εποχή των 90’s δεν θα μπορούσε να λείπει και μία αναφορά στην trash tv της δεκαετίας. Η Ντορίτα ήταν μεταμφιεσμένη σε «Ελένη Λουκά» και συμμετείχε στο «Ερωτοδικείο» της σειράς. «Είναι αμαρτωλοί. Είναι και οι 302 που τηλεφώνησαν αμαρτωλοί», λέει η Ντορίτα και προσπάθησε να μην γελάσεις.
Οι λιγούρες της Ντορίτας
Από τις ωραιότερες σκηνές της σειράς ήταν εκείνες με την εγκυμοσύνη της Ντορίτας. Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης στον ρόλο του πατέρα, η Ντορίτα να μυρίζει «βερίκοκα», η Χριστίνα Μαρκάτου να τρέχει σε όλη την Αθήνα. Η Όλγα Μαρκάτου πάλι, σε θέση παραπονούμενης. «Κι εγώ άνθρωπος είμαι. Ξέρετε πόσα βράδια έχω ξυπνήσει και μου έχει μυρίσει πότε γαρδούμπα και πότε ραβανί;», αναρωτιέται η Μαρκάταινα. Κι εμείς το ίδιο κυρά Όλγα.
Πηγή: ladylike.gr
Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2019
Το ξέρω πως είμαι τρελή, μα η αγάπη κάποιον τρελαίνει
«Το ξέρω πως είμαι τρελή, μα η αγάπη κάποιον τρελαίνει».
Ο ανεκπλήρωτος έρωτας της παντρεμένης Πηνελόπης Δέλτα για τον Ίωνα Δραγούμη και τα πιθανά αίτια της αυτοκτονίας της...
Η Πηνελόπη Δέλτα έχει χαρακτηριστεί ως η συγγραφέας «των παιδικών μας χρόνων», μιας και τα παιδικά μυθιστορήματα που έγραψε μεγάλωσαν πολλές γενιές εφήβων.
«Τα μυστικά του βάλτου», «Τρελαντώνης», «Μάγκας», «Παραμύθι χωρίς όνομα», είναι τα πιο γνωστά βιβλία της. Η συγγραφέας είχε μια πολυτάραχη ζωή που ήταν άμεσα συνδεδεμένη με τις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις στη χώρα. Έζησε έναν μεγάλο, αλλά ανεκπλήρωτο έρωτα. Κάποιοι λένε ότι και αυτή η απογοήτευση την οδήγησε στην αυτοκτονία στις 2 Μαΐου του 1941 και όχι μόνο η εισβολή των Γερμανών στην Αθήνα, όπως είναι η επικρατέστερη άποψη και σαφώς πιο ηρωική για την συγγραφέα των Μακεδονομάχων.
Τα παιδικά χρόνια στο «χρυσό κλουβί» και ο γάμος της με τον Στέφανο Δέλτα
Η συγγραφέας γεννήθηκε το 1874 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, όπου έζησε περίπου μέχρι την εφηβεία της.
 |
| Η Δέλτα ανέθρεψε τις κόρες της υποδειγματικά Φωτογραφία: Ιστορικό αρχείο Μουσείου Μπενάκη |
Η οικογένειά της ήταν εύπορη. Πατέρας της ήταν ο πολιτικός και εθνικός ευεργέτης, Εμμανουήλ Μπενάκης. Η Πηνελόπη ήταν το τρίτο παιδί από τα πέντε της οικογένειας αν και ο ένας αδελφός της πέθανε σε μικρή ηλικία. Η αρχοντική ανατροφή της της έδωσε τη δυνατότητα να μορφωθεί, αν και δεν ήταν συνηθισμένο για τα κορίτσια της εποχής. Όμως, η οικογένειά της ήταν πολύ πιεστική. Η αυστηρότητα των γονιών της και ο «αποστειρωμένος» τρόπος ζωής, την έκαναν από νεαρή ηλικία να αναζητεί διέξοδο. Έτσι, όταν το 1882 η οικογένειά ήρθε προσωρινά στην Ελλάδα, η κοπέλα προσπάθησε να ξεφύγει από το «χρυσό κλουβί». Γνώρισε τον Στέφανο Δέλτα, πλούσιο έμπορο από το Φανάρι και το 1895 τον παντρεύτηκε. Το ζευγάρι απέκτησε τρεις κόρες, οι οποίες έλαβαν εξίσου καλή ανατροφή με εκείνη της μητέρας τους. Από τις κόρες της απέκτησε εγγόνια αλλά και δισέγγονα, ένα εκ των οποίων είναι και ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, αν και ο ίδιος δεν πρόλαβε να τη γνωρίσει. Δέκα χρόνια μετά τον γάμο, το ζεύγος Δέλτα επέστρεψε στην Αλεξάνδρεια. Εκείνη η χρονιά (1905) ήταν μοιραία για τη συγγραφέα, καθώς τότε γνώρισε τον μεγάλο έρωτα της ζωής της. Τον Ίωνα Δραγούμη.
Ο ανεκπλήρωτος έρωτας της Πηνελόπης Δέλτα
Η Πηνελόπη Δέλτα γνώρισε τον Ίωνα Δραγούμη, που ήταν υποπρόξενος της Ελλάδας στην Αλεξάνδρεια, σε μια δεξίωση. Η έλξη που ένιωσαν ήταν αμοιβαία και σύντομα μετατράπηκε σε δυνατό έρωτα, που όμως δεν μπορούσε να εκπληρωθεί.
 |
| Ο ανεκπλήρωτος έρωτας για τον Δραγούμη τη βασάνιζε μέχρι το τέλος της ζωής της. Φωτογραφία: Ιστορικό Αρχείο Μουσείου Μπενάκη |
Η Δέλτα ήταν παντρεμένη και μητέρα. Το ήθος της δεν της επέτρεπε να δημιουργήσει εξωσυζυγικό δεσμό. Ο πόθος της για τον Δραγούμη όμως ήταν τόσο έντονος, που την έκανε να το ομολογήσει στον σύζυγό της. Εκείνος δεν της έδωσε το πολυπόθητο διαζύγιο και η συγγραφέας έπεσε σε κατάθλιψη.
Το τελειωτικό χτύπημα ήρθε λίγο καιρό μετά, όταν ο αγαπημένος της έκανε δεσμό με τη Μαρίκα Κοτοπούλη.
Σε επιστολή της Δέλτα προς τον Δραγούμη, που ανήκει στο Ιστορικό Μουσείο Μπενάκη, εμφανίζεται απελπισμένη. Λέγεται μάλιστα πως από εκείνη την περίοδο είχε αρχίσει να εκδηλώνει τάσεις αυτοκτονίας.
Στην επιστολή που έχει ημερομηνία 27/7/1906, έγραφε:
« Μένω ακόμη ένα χρόνο, σου το έγραψα• αν με θέλεις ύστερα, αν δεν αλλάξεις, Ίων μου, αν θέλεις τότε, πάρε με… Και τώρα όμως αν με ήθελες δεν θα μπορούσα να σου πω πια όχι• τώρα δεν ξέρω πια τι θα πει τιμή και λόγος και όρκος• ξέρω πως στον κόσμο κάπου ζεις εσύ, πως μ’ αγαπάς ακόμη, πως εσύ μπορείς να γίνεις δικός μου οπόταν σε φωνάξω.
Ίων μου, δεν σε φωνάζω• μα αν με θελήσεις ποτέ, ξέρεις πού είμαι•
σε περιμένω πάντα και σ’ αγαπώ σαν Μήδεια, είσαι το μόνο δίλημμα που ζει μέσα μου με φρικτή ένταση•
τ’ άλλα όλα πέθαναν, η αγάπη σου τα σκότωσε!
Μη με φοβηθείς• αγαπώ άγρια, μα αγαπώ με φοβερή tendresse το χλωμό παιδί που με φίλησε στο στόμα εκεί στα πεύκα.
Ίων μου, θα πεις πως είμαι τρελή, και το ξέρω, μα όπως εκείνο το βράδυ, που πρώτη φορά με ξανάβλεπες, ύστερα από την πρώτη απόπειρα, ήσουν «τρελός για μένα», έτσι κι εγώ είμαι τρελή για σένα…
Και μεθώ και δεν ξέρω πια να λογαριάσω τι θα πει «τιμή» και «λόγος». Ξέρω μόνο πως σ’ αγαπώ, τ’ ακούς, Ίων; σ’ αγαπώ άγρια και θέλω την αγκαλιά σου και το στόμα σου που φιλεί φρικτά, σε θέλω όλον, όλον, δικό μου για πάντα, και πονώ αλύπητα και ανυπόφορα, και μ’ έρχεται να φύγω απόψε, πριν από το γράμμα μου, να μη σου μιλήσω πια, να μη σου γράψω «σ’ αγαπώ», μόνο να έλθω εκεί, να ορμήσω στο σπίτι σου, να χυθώ στο λαιμό σου, και χωρίς λέξη, να πνίξω την αναπνοή σου, φιλώντας σε στο στόμα, ώσπου να κλείσεις τα μάτια σου και να πέσει το κεφάλι σου στον ώμο μου, χλωμό και αποκαμωμένο, μισοπεθαμένο από συγκίνηση και πόνο και χαρά που σκοτώνει.
Το ξέρω πως είμαι τρελή μα η αγάπη κάποιον τρελαίνει ».
Την ίδια χρονιά που γράφτηκε η επιστολή, η συγγραφέας μετακόμισε στη Φραγκφούρτη από όπου, τρία χρόνια μετά εξέδωσε το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο «Για την πατρίδα».
Η Δέλτα εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα το 1916 αφού είχε περάσει άλλα τρία χρόνια στην Αλεξάνδρεια.
Το σπίτι στην Κηφισιά όπου έγραψε τα διάσημα μυθιστορήματά της και άφησε την τελευταία της πνοή
Η οικογένεια Δέλτα εγκαταστάθηκε σε ένα εντυπωσιακό σπίτι στην Κηφισιά, το οποίο μεταβίβασε στη συγγραφέα, ο πατέρας της. Το νεοκλασικό σπίτι, που σήμερα που σήμερα στεγάζει τα ιστορικά αρχεία του μουσείου Μπενάκη, θεωρείται ιστορικό καθώς εκεί έγραψε η Δέλτα τα πιο γνωστά βιβλία της, αλλά και εκεί άφησε την τελευταία της πνοή.
Μάλιστα στη νοτιοδυτική πλευρά του κτιρίου είχε διαμορφωθεί ειδικός χώρος, για να δουλεύει.
Το 1925 η συγγραφέας διαγνώστηκε με σκλήρυνση κατά πλάκας, μια αρρώστια που χειροτέρευε καθώς περνούσαν τα χρόνια και την ταλαιπώρησε μέχρι το τέλος. Τη δεκαετία του ’30 έγραψε τον «Τρελαντώνη», τον «Μάγκα» και τα «Μυστικά του βάλτου».
Παρόλο που η συγγραφική της έμπνευση φαινόταν αστείρευτη, η ίδια αποδείχτηκε ότι βασανιζόταν μέσα της. Τόσο η ασθένειά της όσο και ο έρωτας της για τον Δραγούμη, που παρέμενε ζωντανός ακόμα και 20 χρόνια μετά τη δολοφονία του, δεν την άφηναν να ησυχάσει.
Η κήρυξη του πολέμου, βρήκε τη συγγραφέα σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση.
 |
| Η συγγραφέας στο σπίτι της στην Κηφισιά |
Στις αρχές του 1941 ο Δραγούμης αν και νεκρός «μπήκε» ξανά στη ζωή της. Ο αδελφός του, Φίλιππος, παρέδωσε στη Δέλτα τα προσωπικά του ημερολόγια και αρχεία και εκείνη, αφού ξόδεψε αμέτρητες ώρες μελετώντας τα, πρόσθεσε άλλες χίλιες σελίδες στο έργο του αγαπημένου της.
Η Πηνελόπη Δέλτα ήταν γνωστή για την αγάπη της προς την πατρίδα και τα εθνικά της φρονήματα τα οποία περνούσε και στα έργα της.
Το βιβλίο της «Για την πατρίδα» αναφέρεται στη Βυζαντινή αυτοκρατορία. Το «Παραμύθι χωρίς όνομα» το εμπνεύστηκε από το κίνημα στο Γουδί και τα «Μυστικά του βάλτου» εκτυλίσσονται κατά τη διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα.
Έτσι όταν στις 27 Απριλίου η συγγραφέας έκανε απόπειρα αυτοκτονίας παίρνοντας δηλητήριο, όλοι υπέθεσαν ότι οι λόγοι ήταν καθαρά εθνικιστικοί.
Ήταν η ημέρα που οι Γερμανοί εισέβαλαν στην Αθήνα.
Η Πηνελόπη Δέλτα πέθανε στις 2 Μαΐου 1941, πέντε ημέρες μετά τη λήψη του δηλητηρίου χωρίς να αφήσει κάποιο σημείωμα στο οποίο να εξηγεί τους λόγους που την οδήγησαν σε αυτή τη πράξη.
Οι Ρωμιοπούλες, το αυτοβιογραφικό βιβλίο της Δέλτα
Πρόσφατα, εκδόθηκε η τριλογία «Ρωμιοπούλες» – είναι το μοναδικό μυθιστόρημα της Δέλτα που δεν απευθύνεται σε παιδιά. Το βιβλίο, όπως αναφέρει ο δισέγγονός της Αλέκος Π. Ζάννας που επιμελήθηκε την έκδοση του, έχει αυτοβιογραφικά στοιχεία.
 |
| Το σπίτι στην Κηφισιά όπου έγραψε τα διάσημα βιβλία της και άφησε την τελευταία της πνοή |
Γράφτηκε από το 1926 έως το 1939 και αποτελεί το κύκνειο άσμα της Δέλτα. Η ίδια ανέφερε στο ημερολόγιό της για τις Ρωμιοπούλες:
«Όταν τελείωσα «το έργο» μου κατέθεσα τα όπλα, είπα πως μπορώ πια να πεθάνω αρκεί να το δημοσιεύσουν τα παιδιά μου, σαν ελευθερωθούν οι Ελληνικές ψυχές και συνειδήσεις. Αυτά τον περασμένο Δεκέμβριο. Τώρα θέλω να δω την ελευθερία αυτή, ψυχών και συνειδήσεων. Μα θα την δω άραγε;»
Η τριλογία παρακολουθεί τη ζωή μιας ηρωίδας που εικάζεται ότι είναι η ίδια η συγγραφέας και είναι άμεσα συνδεδεμένο με τα πολιτικά γεγονότα της εποχής της.
Η Πηνελόπη Δέλτα ήταν «βενιζελική», καθώς την περίοδο που ο πατέρας της ήταν δήμαρχος, ο Βενιζέλος ανέπτυξε φιλία μαζί του και οι δυο τους συνήθιζαν να επισκέπτονται το σπίτι στην Κηφισιά. Ο Βενιζέλος τη νύχτα της 6ης Ιουνίου του 1933, που έγινε η δολοφονική απόπειρα εναντίον του, είχε φύγει από το σπίτι της οικογένειας Δέλτα.
Στο τρίτο μέρος του βιβλίου γίνεται αναφορά στον έρωτα που την σημάδεψε.
Ο Αλέκος Π. Ζάννας ανέφερε σχετικά με την αυτοκτονία της προγιαγιάς του: Είχε «εμμονή» με τον Ίωνα Δραγούμη. Δεν έβαλε τέλος στη ζωής της μόνο και μόνο εξαιτίας της θλίψης της για την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα. «Ήταν ένα συνονθύλευμα» αιτιών, συνέχισε ο Ζάννας, «έπασχε και από σκλήρυνση κατά πλάκας».
Όποια και αν είναι η αλήθεια για το θλιβερό τέλος της Πηνελόπης Δέλτα, το σίγουρο είναι ότι έζησε μια πολύ έντονη ζωή και ότι τα βιβλία της – αν και γράφτηκαν πολλές δεκαετίες πριν – παραμένουν συναρπαστικά και διδακτικά για την ιστορία μας....
Πηγή: mixanitouxronou.gr
Τρίτη 10 Δεκεμβρίου 2019
It must have been love
Πέθανε η τραγουδίστρια των Roxette, Marie Fredriksson
Η χαρισματική ερμηνεύτρια έδινε πολυετή μάχη με τον καρκίνο
Την τελευταία της πνοή σε ηλικία 61 ετών άφησε η τραγουδίστρια των Roxette, Marie Fredriksson.
Η χαρισματική ερμηνεύτρια έδινε πολυετή μάχη με τον καρκίνο.
«Με μεγάλη θλίψη ανακοινώνουμε ότι έφυγε μία από τις μεγαλύτερες και πιο αγαπημένες καλλιτέχνιδες παγκοσμίως. Η Marie Fredriksson πέθανε το πρωί της 9ης Δεκεμβρίου εξαιτίας της πολυετούς ασθένειάς της», ανέφερε η Marie Dimberg, μάνατζερ της Fredriksson.
Μαζί με τον κιθαρίστα Per Gessle, η Fredriksson απέκτησε παγκοσμία φήμη ως μέλος του ντουέτου των Roxette, σημειώνοντας τεράστιες επιτυχίες τη δεκαετία του '80 και του '90, με κομμάτια όπως τα "The Look", "Listen To Your Heart", "It Must Have Been Love".
Η ζωή και ο θάνατος της Marie Fredriksson
Θλίψη προκάλεσε στους χιλιάδες θαυμαστές της σε όλο τον κόσμο η είδηση του θανάτου της τραγουδίστριας του θρυλικού σουηδικού συγκροτήματος Roxette, Marie Fredriksson.
Αν και ήταν γνωστό ότι η αγαπημένη τραγουδίστρια έδινε από το 2002 μάχη με τον καρκίνο, η είδηση του θανάτου της έφερε στο προσκήνιο λεπτομέρειες από την προσωπική της ζωή που πραγματικά συγκλονίζουν. Σύμφωνα με όσα μεταδίδει η βρετανική Daily Mail η αποκάλυψη της ασθένειας της έγινε όταν ξαφνικά κατέρρευσε στην αγκαλιά του συζύγου της Mikael Bolyos, μετά από το τζόκινγκ που έκαναν μαζί.
Η τραγουδίστρια μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο όπου διαγνώστηκε με όγκο στο κεφάλι. Σύμφωνα με δημοσιεύματα οι γιατροί της έδιναν λίγες πιθανότητες να ζήσει και αμέσως προχώρησαν σε χειρουργική επέμβαση. Στη συνέχεια υπεβλήθη σε χημειοθεραπείες για χρόνια. Σύμφωνα με όσα μεταδίδουν σουηδικά ΜΜΕ αποτέλεσμα των θεραπειών ήταν να χάσει μερικώς την ακοή της, να σταματήσει να βλέπει από το ένα μάτι και να μην μπορεί να μιλήσει για μήνες.
Τον Οκτώβριο του 2005 και μετά από εγχειρήσεις και χημειοθεραπείες η Marie ανακοίνωσε ότι κέρδισε τη μάχη με τον καρκίνο κι ότι ακολουθεί υγιεινό τρόπο ζωής. Η ίδια δήλωνε: «Είμαι υγιής, δεν παίρνω καμία θεραπεία πλέον».
Τα τελευταία χρόνια, η Marie ζούσε με το σύζυγό της, επίσης μουσικό Mikael Bolyos και τα δύο τους παιδιά. Όταν ο καρκίνος επανήλθε, πλέον τόσο η ίδια όσο και η οικογένειά της ήξεραν ότι αυτή η φορά είναι η τελευταία.
Τον θάνατό της γνωστοποίησε με ανακοίνωσή της, η οικογένειά της.
Ποια ήταν η Marie Fredriksson
Γεννημένη το 1958 σε μια πολύ μικρή πόλη της Σουηδίας, ήταν η μικρότερη κόρη από τα πέντε παιδιά της οικογένειας και οι γονείς τους δούλευαν όλη μέρα. Η Marie ανακάλυψε την αγάπη της για τη μουσική από παιδί, ακούγοντας Beatles, Deep Purple και Joni Mitchell. Ως έφηβη γράφτηκε σε μουσικό σχολείο και παράλληλα εμφανιζόταν σε παραστάσεις σε ένα τοπικό θέατρο.
Στα τέλη της δεκαετίας του ‘70 γνώρισε τον, επίσης διάσημο στη χώρα του, μουσικό Per Gessle και αμέσως έγιναν φίλοι. Εκείνος την παρότρυνε να αρχίσει σόλο καριέρα και το 1986 έφτιαξαν το ντουέτο, που ονόμασαν Roxette, με τη γνωστή μετέπειτα πορεία.
Το σουηδικό συγκρότημα έχει πουλήσει πάνω από 75 εκατομμύρια δίσκους διεθνώς και έκαναν τέσσερα νούμερο ένα σινγκλ στο "Billboard" των Η.Π.Α: «The Look», «Listen to your Heart», «It must have been Love», «Joyride».
Οι Roxette έκαναν τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους την περίοδο 1989-1992 και μαζί με αυτό συνδύασαν την παγκόσμια περιοδεία τους η οποία ονομάστηκε "Join the Joyride" το 1991-1992.
Το επιτυχημένο γκρουπ είχε πολλούς και θανατικούς θαυμαστές και στην Ελλάδα ενώ η τελευταία φορά που επισκέφθηκαν για συναυλία την χώρα μας ήταν το 2011.
Το 2016, με αφορμή τη συμπλήρωση 30 χρόνων από τη δημιουργία τους, οι Roxette ανακοίνωσαν την τελευταία τους παγκόσμια περιοδεία. Οι συστάσεις των γιατρών προς την Marie να αποφύγει τις συναυλίες και τα ταξίδια, ακύρωσαν τα σχέδια του συγκροτήματος.
Το καλοκαίρι του 2016 κυκλοφόρησαν τον τελευταίο τους δίσκο με τίτλο «Good Karma».
Πηγές: rocking.gr και newsbomb.gr
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)