Ποιητικά Μονοπάτια

Το ποίημα που ακολουθεί είναι γραμμένο από μια παιδική μου φίλη.

Με πολλή χαρά ανακάλυψα σήμερα ότι όχι μόνο συνεχίζει να γράφει, αλλά τα γραπτά της έχουν εξελιχθεί σε μικρά αριστουργήματα! 

Σαν χθες μου φαίνεται -εμείς, μικρά κι αθώα παιδιά- που ανακαλύπταμε παρέα τα λογοτεχνικά αλλά και συγγραφικά μονοπάτια που σημάδεψαν τις ζωές μας... 

Τα χρόνια πέρασαν, εμείς μεγαλώσαμε και διαλέξαμε δρόμους χωριστούς. Χαθήκαμε. Μα στην καρδιά μου έμεινε πάντα φίλη αγαπημένη, καρδιακή. Έντυσα τη φιλία μας μ' εκείνες τις αβρές θύμησες και τα άσπιλα όνειρα της παιδικής μου ηλικίας και με γλυκιά νοσταλγία την αρχειοθέτησα στο πιο πολύτιμο σεντούκι της μνήμης μου. Αειθαλής και πανώρια, χαράχτηκε στην αιωνιότητα.

Έτσι είναι η ζωή...

Μερικοί άνθρωποι αγγίζουν -μοιραία- μια ύπαρξη. Μονοπάτια διασταυρώνονται. Λίγες λέξεις, λίγες στιγμές. Ένα φευγαλέο πέρασμα. 

Για λίγα λεπτά και μια αιωνιότητα. 

Σμιλεύουν ο ένας τον κόσμο του άλλου, κι ύστερα τραβά ο καθένας στο δικό του δρόμο. 

Όπως ήρθαν, φεύγουν. Αθόρυβα. Ανώδυνα.

Δεν ήτανε ποτέ για να μείνουν.

Σωμάτων εγκώμιο  

Όλκιμα εκ φύσεως
τα σώματα γεννιούνται
ρευστά, να ταλαντώνονται
ελατά, να δονούνται
ψαθυρά σε προστριβές
μ’ ενσταντανέ
κι αβελτηρίες
θρυμματίζονται ενίοτε και άλλοτε
σκορπάνε.
Τα σώματα γεννιούνται όλκιμα. Επίμονοι φαντασιόκοποι με φαντασίες τελευτητές. Και έπειτα πλανεύονται με τεχνητές ψυχρηλασίες και αντέχουν
μια αντοχή
κλαυσίγελη και περιττή
πιάνουν και πιάνονται
συνεχώς
αναμεταξύ τους
μα δεν κρατιούνται τελικά
από πουθενά  

Από γνώση ή απόγνωση
αιθεροβάμονα πετούν
πάνω από πόλεις
κι αναζητούν
(στο κέντρο τους)
ηφαίστους κι αφορμές –
τους πρέπουν τα χυτήρια
για να
κατασταλάξουν 

Αρίστη Ζαΐμη