Το έχουμε πάθει όλοι. Ξεκινάμε να βλέπουμε μία σειρά. Είναι καλογραμμένη, με ενδιαφέροντες χαρακτήρες, ιντριγκαδόρικη πλοκή, έχει κάτι να πει. Ίσως να είναι τηλεοπτική μεταφορά βιβλίου. Ίσως η τηλεοπτική εκτέλεση να ξεπερνά ακόμη και το βιβλίο. Η σειρά έχει επιτυχία, ανανεώνεται για δεύτερη, τρίτη ή και δέκατη τρίτη σεζόν.
Κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, η σειρά κάνει κοιλιά. Από ένα σημείο και μετά οι παραγωγοί το τραβούν απλά από τα μαλλιά. Σε περιπτώσεις όπου η σειρά βασίζεται σε βιβλίο, φτάνει κάποιο σημείο όπου το μόνο που έχει πλέον κοινό με το αρχικό υλικό να είναι ο τίτλος. Κάπου ξενέρωσες, κάπου βαρέθηκες, όμως συνεχίζεις να βλέπεις, γιατί έχεις ήδη επενδύσει χρόνο σε αυτή τη σειρά, γιατί θες να δεις πού θα πάει η ιστορία. Θέλεις ένα τέλος. Επιτέλους. Και φτάνεις να απορείς - γιατί κάθομαι και το βλέπω ακόμη;
Μία από αυτές τις περιπτώσεις είναι και το 13 reasons why. Ο πρώτος κύκλος της σειράς βασιζόταν στο ομώνυμο βιβλίο γύρω από την αυτοκτονία μίας έφηβης και τους λόγους που την οδήγησαν εκεί.
Η Χάνα αυτοκτονεί αφήνοντας πίσω τις 7 κασέτες στις οποίες έχει ηχογραφήσει την ιστορία από τη δική της πλευρά. Καθεμία από τις πλευρές τους απευθύνεται σε ένα άτομο, και κάθε ένα από αυτά τα άτομα την έφερε ένα βήμα πιο κοντά στο απονενοημένο διάβημα. Παραλήπτες των κασετών αυτοί οι άνθρωποι. Οι δεκατρείς λόγοι της Χάνα.
Όταν βγήκε η πρώτη σεζόν, την είχα παρακολουθήσει με αμείωτο ενδιαφέρον. Η ιστορία της Χάνα σε αιχμαλώτιζε, περνώντας παράλληλα μηνύματα για καίρια ζητήματα, όπως ο σχολικός εκβιασμός, η κατάθλιψη, η σεξουαλική κακοποίηση. Η τηλεοπτική εκτέλεση κατάφερε να ξεπεράσει ακόμα και το βιβλίο (εννοείται ότι το διάβασα στο καπάκι για να μπορώ να τα συγκρίνω!).
Αλλά το θέμα είναι ότι όσο καλή δουλειά και αν έκαναν οι τηλεοπτικοί παράγωγοί, η ιστορία ήταν του Jay Asher. Και όταν το υλικό του Asher τελείωσε, η τηλεοπτική ομάδα δεν είχε κάτι ουσιαστικό να προσθέσει. Αντιθέτως, το τράβηξε σαν ξεχειλωμένο σεντόνι, και προσπάθησε να θίξει υπερβολικά πολλά επίκαιρα -και επίμαχα- θέματα και κινήματα, ώστε να καταλήξει να αγγίζει τα όρια της σαπουνόπερας.
Στο παρακάτω άρθρο ακολουθούν έξι λόγοι why είναι καιρός να μπει ένα τέλος. Επιτέλους.
SPOILER ALERT
το άρθρο περιέχει spoilers και για τους τρεις κύκλους της σειράς.
"13 reasons why" season 3: Why, oh why?
Όταν η πρώτη σεζόν του 13 Reasons Why έσκασε με πάταγο στο Netflix, το αποτέλεσμα ήταν ένα αναζωογονητικά ειλικρινές teen drama, βασισμένο στο ομώνυμο young adult μυθιστόρημα, με ορισμένα προβληματικά σημεία, αλλά ένα αφηγηματικό εύρημα, το οποίο κράταγε αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι και το σπαρακτικά λυτρωτικό φινάλε του και μια έκδηλη αγάπη προς τους ήρωές του, η οποία κατέληγε μεταδοτική στον θεατή.
Η δεύτερη σεζόν ήταν σχεδόν αχρείαστη, καθώς με το κεντρικό ερώτημα της σειράς να είχε απαντηθεί, οι σεναριογράφοι - μην έχοντας πλέον έτοιμο υλικό για να αξιοποιήσουν - πέρασαν σε μια μίξη δικαστικού δράματος και high school μυστηρίου, η οποία είχε τις καλές στιγμές της, αλλά είχε κι ένα εντελώς τραγελαφικό φινάλε, που μάλλον έδειχνε από τότε ότι τα πράγματα θα πάνε από το κακό στο χειρότερο.
Όπερ και εγένετο δυστυχώς, καθώς η τρίτη και προτελευταία σεζόν είναι ό,τι πιο ξεχειλωμένο έχουμε δει στην τηλεόραση τον τελευταίο καιρό! Και ακολουθούν 6 reasons why... δεν πρέπει να χάσετε τον χρόνο σας:
1) Η κατάρα του mini-series. Κάποιες σειρές, ειδικά όσες βασίζονται σε βιβλίο, το υλικό του οποίου εξαντλούν συνήθως στην πρώτη σεζόν, γλυκαίνονται από την επιτυχία/υποκύπτουν στις επιθυμίες του κοινού/είναι πολλά τα λεφτά κτλ. κι ενώ μπορεί να έχουν δώσει έναν υποδειγματικό κύκλο επεισοδίων που μπορεί να σταθεί μόνος του, αποφασίζουν να συνεχίσουν με σεζόν που όλο και απογοητεύουν. Το 13 Reasons Why εμπίπτει ακριβώς σε αυτή την κατηγορία, την οποία κοσμεί επίσης εσχάτως το Handmaid's Tale και οριακά το Big Little Lies. Μάλλον θα έπρεπε να είχαν ακολουθήσει το παράδειγμα του Sharp Objects...
2) Η αφελής και πρόχειρη σεναριακή αντιμετώπιση πολύπλοκων ζητημάτων. Δυστυχώς, σε αυτή τη σεζόν οι σεναριογράφοι δεν έχουν αφήσει σχεδόν κανένα όρθιο. Από την οπλοκατοχή στις ΗΠΑ και το φαινόμενο των μαζικών δολοφονιών σε σχολεία, μέχρι το #metoo, την κρίση με τα οπιοειδή και τη ζωή ενός χρήστη, τις ρίζες της τοξικής αρρενωπότητας και την μεταναστευτική πολιτική Trump, ο κακός ο σεναριακός μύλος όλα τα αλέθει και το αποτέλεσμα είναι μια υπεραπλουστευμένη μάζα κοινοτοπιών, τις οποίες είμαστε αναγκασμένοι να ακούμε ξανά και ξανά από το voiceover στο οποίο επιδίδεται αυτή τη φορά...
3) Ο χαρακτήρας της Άνι. Το νέο κορίτσι στο σχολείο έχει τη μοναδική ικανότητα να γίνεται φίλη στο λεπτό με όλους τους χαρακτήρες, να λέει ψέματα χωρίς να ανοιγοκλείνει καν τα μάτια και να βρίσκεται πάντα στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή, ώστε να κρυφακούει και να γνωρίζει πράγματα που κανείς άλλος δεν ξέρει. Οι σεναριογράφοι θέλουν απεγνωσμένα να τη συμπαθήσεις, αλλά σε αυτό δεν βοηθάνε καθόλου...
4) Οι αψυχολόγητες επιλογές των μισών και βάλε χαρακτήρων. Είναι βεβαίως γνωστό ότι οι έφηβοι δεν αποτελούν και τους πιο ψύχραιμους λήπτες αποφάσεων, καθώς δρουν παρορμητικά μέχρι να μάθουν από τα λάθη τους, αλλά σε αυτή τη σεζόν αρκετοί από τους κεντρικούς ήρωες συμπεριφέρονται σαν να έχουν πάθει κάτι μεταξύ λοβοτομής και αμνησίας, μόνο για να εξυπηρετηθεί η εξίσου αψυχολόγητη επιλογή των σεναριογράφων, η οποία ήταν φανερά...
5) Η μετατροπή του main villain σε χαρακτήρα με ουσία. Για 2 σεζόν, η σειρά μας έκανε να μισήσουμε τον Bryce Walker, μόνο και μόνο για να χτίσουν σε αυτήν ένα μυστήριο γύρω από τη δολοφονία του, αφού μας κάνουν πρώτα να ενδιαφερθούμε για εκείνον και να αναρωτηθούμε εάν τελικά μπορεί να αλλάξει ένας άνθρωπος. Αυτή είναι και η ερώτηση που βρίσκεται στον πυρήνα αυτού του κύκλου, αλλά καθώς το αποτέλεσμα είναι μπουκωμένο από όλες τις πλευρές με ένα σωρό παράλληλους προβληματισμούς, η σειρά αποτυγχάνει στο να κάνει οποιοδήποτε ηχηρό statement εκτός από...
6) Το επικίνδυνο τελικό ηθικό δίδαγμα. Όχι, το να θέλεις να προστατεύσεις όσους αγαπάς δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση πρώτης τάξεως δικαιολογία για να κάνεις τον έφηβο vigilante, να λες διαρκώς ψέματα σε ενηλίκους ή/και τον φιλικό σου κύκλο ή να παρακωλύει νομικές διαδικασίες, μόνο και μόνο επειδή το δικό σου ηθικό σύστημα αξιών και οι εφηβικές σου ορμόνες ουρλιάζουν ότι εσύ έχεις δίκαιο και κανείς δεν σε καταλαβαίνει.
Με βάση όλα τα παραπάνω, τα οποία εκτυλίσσονται σε 13 επεισόδια, με διάρκεια περίπου μια ώρα το καθένα, ο συνδυασμός βαρεμάρας και εκνευρισμού που προκαλεί αυτή η σεζόν έχουν ως αποτέλεσμα να έχουμε ξεμείνει από reasons why να δούμε την τέταρτη και ευτυχώς τελευταία σεζόν που θα ακολουθήσει.
Πηγή: moveitmag.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου