Γράμμα μιας ομοφυλόφιλης...

Διάβασα στο www.marymary.gr  το γράμμα μιας κοπέλας, η οποία το έστειλε απλά για να μοιραστεί με τον κόσμο την αλήθεια της ζωής της... Η ειλικρίνεια της με συγκλόνισε, όπως και το θάρρος της να "μιλήσει έξω απ' τα δόντια". Δε θα μπορέσω ποτέ να καταλάβω το διχασμό μέσα της από πρώτο χέρι, αλλά αν ένα αγαπημένο μου πρόσωπο ζούσε το ίδιο θα 'θελα να του συμπεριφέρονται οι γύρω του με σεβασμό. Ίσως σοκάρει κάποιους, αλλά κάποτε πρέπει επιτέλους να βγούμε απ' το μανδύα της σεμνοτυφίας που μας κυκλώνει και να αποδεχτούμε τη διαφορετικότητα του δίπλα μας. Γιατί ο ρατσισμός δεν είναι μόνο φυλετικός, αντίθετα εμφανίζεται σε πολλές και διαφορετικές μορφές... Ας ανοίξουμε λοιπόν τα μάτια μας κι ας καταλάβουμε επιτέλους τον κόσμο γύρω μας, γιατί είναι γελοίο στις μέρες μας να ακούμε τη φράση "δε διαβάζω Καβάφη γιατί ήταν γκεϊ" . Και τι μ' αυτό? Στο κρεβάτι του ποιητή διαβάζουν τα έργα του και τους ενοχλεί τόσο ο σεξουαλικός τους προσανατολισμός? Ας είμαστε λογικοί..."Μην κρίνεις ίνα μη κριθείς" . Μάθε να ζεις έχοντας υπ' όψιν αυτό το ρητό. Εγώ μεγάλωσα λαμβάνοντας "διαπολιτισμικά μαθήματα ζωής" απ' την οικογένειά μου, έτσι πέρασα όλη μου τη ζωή(και συνεχίζω και τώρα) προσπαθώντας να μη βλέπω ρατσιστικά τους άλλους, να κρίνω το είναι τους, το χαρακτήρα δηλαδή, κι όχι την εμφάνιση ή τις επιλογές τους... Κάποιες φορές, σαν άνθρωπος κι εγώ, πέφτω στην παγίδα, αστεϊζόμενη κυρίως. Ας μη πολυλογώ... Αυτό είναι το γράμμα της Θάλειας :

Οι σεξουαλικές προτιμήσεις είναι κάτι που ξεκαθαρίζεις στο μυαλό σου σχετικά νωρίς. Straight ή gay, όλοι καταλαβαίνουμε τι είμαστε, άντρες και γυναίκες, από πολύ νωρίς στη ζωή μας, και πράττουμε αναλόγως. Όλοι;
Για εμένα τα πράγματα δεν πήγαν καθόλου καλά στο συγκεκριμένο τομέα. Για τουλάχιστον 10 χρόνια, πάλευα με ένα όνομα. Ναι, μη σας φαίνεται γελοίο. Ένα όνομα είχε γίνει ο εφιάλτης μου. Το όνομα που θα έδινα στο σεξουαλικό μου προσανατολισμό. Και αυτό γιατί παρ’ ότι είχα σεξουαλικές επαφές με γυναίκες, οι άντρες ακόμα με έλκυαν σεξουαλικά, και μάλιστα έντονα. Δεν μπορούσα λοιπόν να προσδιορίσω τι είμαι και αυτό με βασάνιζε. Ώσπου…
Η αποκάλυψη έγινε με τρόπο ιδιαίτερα οδυνηρό, στα 25 μου, με έναν τύπο που γνώρισα τυχαία σε ένα μπαράκι. Το ένα κερασμένο ποτό ακολούθησε η συζήτηση, τη συζήτηση η κατάληξη στο σπίτι μου και… ε, καταλαβαίνετε. Κατά τη διάρκεια του σεξ, χωρίς καλά καλά να το καταλάβω, άρχισα να ξεσπάω σε λυγμούς, γιατί το συνειδητοποίησα: ναι, είμαι λεσβία.
Δεν ήταν η επαφή αυτή καθεαυτή που με έφτασε σε αυτό το συμπέρασμα. Κάθε άλλο. Ήταν ότι ναι μεν ο πόθος και η έλξη για αυτόν παρέμενε, τον ήθελα, αλλά το να είμαι μαζί του στο κρεβάτι απλά δεν λειτουργούσε. Ούτε σεξουαλικά ούτε συναισθηματικά, το σώμα μου δεν αποκρινόταν και οι όποιες κινήσεις ήταν καθαρά μηχανικές. Δεν υπήρχε η σπίθα, πώς να το πούμε;
Αφού τον έδιωξα άρον άρον, άρχισα να συνειδητοποιώ αυτό που είχε συμβεί μέσα μου. Τις επόμενες εβδομάδες, απλά απείχα από κάθε ερωτική δραστηριότητα. Ήθελα όλο αυτό, το ξεμπέρδεμά μου επιτέλους, να κατακάτσει μέσα μου, να γίνει ένα με μένα. Και τότε, συνέβη κάτι παράξενο.
Για ένα χρονικό διάστημα, συνέχισα να κάνω σεξ με άνδρες. Απλό και καθαρό σεξ, τίποτα παραπάνω, δεν μου έλεγε τίποτα, ήταν μόνο η βιολογική ορμή και η πράξη, συναίσθημα μηδέν. Θες γιατί η αυτοεκτίμησή μου είχε φτάσει στο μηδέν, θες γιατί η παραδοχή είναι πάντα πιο δύσκολη από τη συνειδητοποίηση μιας αλήθειας, εγώ αυτό έκανα. Όπως κάνεις κάτι εντελώς αδιάφορο και συνηθισμένο.
Είχα φτάσει σε ένα σημείο να μην μπορώ να αντέξω όλο αυτό που είχε συμβεί μέσα μου. Η διαχείρισή του μου έμοιαζε βουνό. Το ότι είμαι λεσβία έμοιαζε με έναν τεράστιο ελέφαντα μέσα στο δωμάτιό μου, τον οποίο εγώ αρνιόμουν να δω. Και όμως, ο ελέφαντας ήταν εκεί, παρών. Εγώ συνέχιζα να κρατάω τα μάτια μου πεισματικά κλειστά ή να τον προσπερνάω, αγνοώντας την ύπαρξή του.
Και τότε… τότε ήρθε επιτέλους κάτι που έκοψε κάθε παραστράτημά μου, με έκανε να συνειδητοποιήσω τι λάθος έκανα, με έκανε να ανοίξω τα μάτια μου και να δω τον ελέφαντα. Ερωτεύτηκα. Με μία νεοπροσλαμβανόμενη κοπέλα στη δουλειά. Από την πρώτη ματιά, μόλις την είδα. Και κατάλαβα αμέσως ότι και αυτή ένιωσε το ίδιο.
Ένα μήνα μετά τη γνωριμία μας, ήμασταν μαζί, και εξακολουθούμε να είμαστε και τώρα, 3 χρόνια μετά. Είμαστε ευτυχισμένες, συζούμε, έχουμε η μία την άλλη και τίποτα δεν μπορεί να ανακόψει την ευτυχία μας. Μη νομίζετε ότι δεν μου την πέφτουν ακόμα άντρες. Κάθε άλλο! Απλά, έχω μάθει πια να τους αποκρούω ευγενικά. Δεν θα έκανα ποτέ κάτι που θα πλήγωνε την σύντροφό μου.
Κοιτώντας πίσω, σκέφτομαι πόσο λάθος ήμουνα, πόσο πεισματικά και μάταια αρνιόμουν να αντικρίσω την πραγματικότητα, και πόσα πράγματα στερήθηκα εξαιτίας της εθελοτυφλίας μου αυτής. Δεν πειράζει. Ίσως τα πράγματα να έπρεπε απλά να γίνουν έτσι, για να γνωριστούμε μία και καλή. Και σε αυτό θέλω να καταλήξω: η αποδοχή των επιλογών μας μπορεί να είναι οδυνηρή και να πάρει χρόνο, οι μέρες που θα περάσουν να είναι όλες μουντές και βροχερές. Όταν όμως φτάσετε σε αυτή, πιστέψτε με, το ουράνιο τόξο που θα προβάλλει μέσα σας θα είναι πιο όμορφο και λαμπερό από όσα έχετε δει ποτέ…