Αυτή τη μελωδία.....την ακούω και ταξιδεύω....φαντάζομαι μια ιστορία αγάπης...γλυκόπικρη, σαν κάθε μεγάλο έρωτα...κάθε φορά και άλλη ιστορία...
Σήμερα για παράδειγμα....σκέφτομαι...ένα ζευγάρι, κάποτε ερωτευμένο, που οι περιστάσεις τα έφεραν έτσι, ώστε να ζουν στον ίδιο κόσμο ο ένας μακριά απ' τον άλλο...2 καρδιές που χτυπούσαν σαν 1, μα τώρα ζούνε χωριστά...Σ' ένα μυστικό κήπο τρέξαν αγκαλιά...μα τώρα πια σιωπή...είναι μαζί πλέον μόνο σε θαμπά όνειρα, με γκρίζες αποχρώσεις...Όνειρα που βία σβήνουν με τις πρώτες αχτίδες του ήλιου...Όνειρα που τρέχουν να προφτάσουν και βλέπουν κάποια στιγμή πως η ζωή τους προσπέρασε...και μένουν εκεί...ούτε πίσω, ούτε μπρος...στάσιμοι σ' έναν κόσμο πού όλα κινούνται με αλματώδεις ρυθμούς...ούτε μια λέξη, ούτε μια ματιά...ζωντανοί στο νεκροκρέβατο που έφτιαξαν οι ίδιοι για τον εαυτό τους....Στέκονται εκεί αγάλματα....ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα....μια ατέρμονη προσμονή με φρούδες ελπίδες πώς η αγάπη τους θα ρθει...δεν θα ναι πια μισοί...θα ξαναζήσουν...μέχρι να γίνει αυτό ήλιος τους και φεγγάρι το σκοτάδι....
2 ραγισμένες καρδιές, 2 ψυχές κομμάτια τραγουδούν για τον ανεκπλήρωτο έρωτα....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου