ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΜΕΝΑ ΚΑΙ ΣΕ ΜΕΝΑ

ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΜΕΝΑ ΚΑΙ ΣΕ ΜΕΝΑ

Σοῦ εἶπα:

- Λύγισα.

Καὶ εἶπες:

- Μὴ θλίβεσαι.

Ἀπογοητεύσου ἥσυχα.

Ἤρεμα δέξου νὰ κοιτᾷς

σταματημένο τὸ ρολόι.

Λογικὰ ἀπελπίσου

πῶς δὲν εἶναι ξεκούρδιστο,

ὅτι ἔτσι δουλεύει ὁ δικός σου χρόνος.

Κι ἂν αἴφνης τύχει

νὰ σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης,

μὴ ριψοκινδυνέψεις νὰ χαρεῖς.

Ἡ κίνηση αὐτὴ δὲν θά ῾ναι χρόνος.

Θά ῾ναι κάποιων ἐλπίδων ψευδορκίες.

Κατέβα σοβαρή,

νηφάλια αὐτοεκθρονίσου

ἀπὸ τὰ χίλια σου παράθυρα..

Γιὰ ἕνα μήπως τ᾿ ἄνοιξες.

Κι αὐτοξεχάσου εὔχαρις.

Ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς,

γιὰ τὰ φθινόπωρα, τὰ κύκνεια,

τὶς μνῆμες, ὑδροροὲς τῶν ἐρώτων,

τὴν ἀλληλοκτονία τῶν ὠρῶν,

τῶν ἀγαλμάτων τὴν φερεγγυότητα,

ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς

γι᾿ ἀνθώπους ποὺ σιγὰ-σιγὰ λυγίζουν,

τὸ εἶπες.

Κική Δημουλά