Trying to keep myself sane vol.2

Δύσκολη μέρα σήμερα.

Την αντιμετωπίζω με το μόνο τρόπο που γνωρίζω: τη φαντασία μου. 

Λόγοι ανωτέρας βίας με ανάγκασαν σήμερα -τη μέρα που ήθελα περισσότερο από καθετί να βυθιστώ στη μιζέρια μου- να βγω στα εγκόσμια. Ντύθηκα, στολίστηκα, φόρεσα τα ψηλοτάκουνα μποτάκια μου. Όλα ή τίποτα. Ίσως και να 'ναι καλύτερα, που τούτη τη μέρα έπρεπε να αντιμετωπίσω τη σκληρή πραγματικότητα, τον έξω κόσμο. Με το που έκανα το πρώτο βήμα στο πεζοδρόμιο, ακούγοντας το 'κλικ κλακ' των τακουνιών μου, η ψυχολογία μου ανέβηκε κατακόρυφα. Ένιωσα πιο δυνατή. 

Έχουν αυτή την ανεξήγητη δύναμη τα ψηλοτάκουνα, να αλλάζουν την οπτική σου, τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεις τον κόσμο. Είναι πολύ περισσότερα από παπούτσια. Είναι statement -κυρίως στον εαυτό σου. Σε κάνουν να νιώθεις αήττητη. Περπατώντας στο δρόμο με τα τακούνια σου, αποκτάς μια ολοκαίνουρια κοσμοθεωρία.. 

Give a woman the right shoes and she can conquer the world.

Ήταν η πρώτη φορά που η ορθοστασία με αυτά τα μποτάκια δεν με κούρασε καθόλου. Ένιωσα τόσο όμορφα φορώντας τα, που γύρισα σπίτι και δεν τα έβγαλα. Γράφω αυτές τις γραμμές, φορώντας τα τακούνια μου, καλοντυμένη, βαμμένη. Σαν να παίζω σε μια όλως διόλου σουρεαλιστική χολλιγουντιανή ταινία, όπου οι πρωταγωνίστριες ξυπνούν με άψογο μακιγιάζ και κυκλοφορούν μέσα στο σπίτι φορώντας τακούνια. Ακόμη και το γράψιμο στο λάπτοπ είναι μια ολότελα νέα εμπειρία όταν το κάνεις με ψηλοτάκουνα!

Πίνω τον καφέ μου από πορσελάνινο φλιτζάνι, ντυμένη στην τρίχα, λες και βρίσκομαι σε βρίσκομαι σε μια chic καφετέρια, κάπου πολύ μακριά από εδώ. Δε θέλει και πολύ ο νους μου για να ξεφύγει. Τα ταξίδια του μυαλού μου δεν θα σταματήσουν ποτέ.. Στη σημερινή ονειροπόληση, η ζωή μου ήταν ταινία -από εκείνες τις γλυκανάλατες, που δεν υπάρχουν "λάθος επιλογές". Τίποτα δε με άγγιζε. Το όνειρο έγινε το καβούκι μου, που με προστάτευε από τον άκαρδο κόσμο -πόσο πολύ το είχα ανάγκη σήμερα!

Ήμουν μια άλλη Λίζα. Μια Λίζα που αντιμετώπιζε κάθε μέρα τη ζωή σκαρφαλωμένη στα ψηλοτάκουνα της. Με τέλειο μακιγιάζ κι εκείνη τη γαμημένη καμπύλη του eyeliner να μη χρειάζεται δέκα προσπάθειες μέχρι να πετύχει. Μια Λίζα ελεύθερη να είναι ό,τι θέλει. Όσα θέλει. Τέλεια, μες την ατέλειά της. Ακόμη κι εκείνο το δάκρυ που μου ξέφυγε, πριν προλάβω να το συγκρατήσω, και αυλάκωσε το μάγουλό μου, ήταν ένα μοναδικό τέλειο δάκρυ(One Perfect Tear). Μια Λίζα χωρίς σκοτάδι. Χωρίς πληγωμένη καρδιά και ραγισμένες αγκαλιές. Ζούσα για λίγη ώρα σ' έναν κόσμο που τίποτα δεν έβγαζε νόημα -κι ούτε χρειαζόταν να βγάλει.
Κι ύστερα όλα άλλαξαν. Η παρουσία μου σ' εκείνον τον φανταστικό κόσμο έφερε μαζί της την αλήθεια. Η πλοκή έγινε πιο ρεαλιστική. Οι ποιητές καταραμένοι. Οι νύχτες αλκοολικές.
Κάπως έτσι έδεσε το όνειρο με την πραγματικότητα. Ελαττωματική; Ίσως.. Μα έτσι ήταν πιο όμορφη. Της πήγαινε πολύ η αλήθεια. Είμαι παιδί της νύχτας, αγαπώ το σκοτάδι.
Γιατί της έδωσα μια μορφή βασανισμένη, μέσα στην τελειότητά της; Δεν έχω απάντηση γι' αυτό.
Τι κέρδισα; Να καίγομαι...

Τι θέλει, άραγε, μια Λίζα για να 'ναι ευτυχισμένη;

Πολλοί θα σκεφτούν ότι είναι λάθος να ονειροπολείς ζωές άλλων, πως πρέπει να είσαι πάντα ο εαυτός σου. Δεν αντιλέγω. Ποιος μας υπαγορεύει, ωστόσο, τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας; Ποιος άγραφος κανόνας μας αναγκάζει να βλέπουμε τις ζωές μας με μια μόνο συγκεκριμένη ματιά; Εγώ επιλέγω να δω τη ζωή μου μέσα από πολλές και διαφορετικές ματιές. Να ζήσω χίλιες ζωές, με λεωφορείο το όνειρο. Να γνωρίσω κόσμους, που υπό άλλες συνθήκες δεν θα αντίκριζα ποτέ. Παρόν, παρελθόν ή μέλλον -δεν έχει σημασία. Ο χρόνος είναι μια λέξη δίχως νόημα, όταν το λόγο παίρνει η φαντασία. Με όπλο το νου μου μπορώ να ζήσω περισσότερα, να γίνω "περισσότερα". Χάρη στο όνειρο, δεν θα χάσω ποτέ την "περισσοτεροσύνη" μου. Θα είμαι πάντοτε μια Λίζα στη Χώρα των Θαυμάτων.
Και σε τελική ανάλυση, μερικές φορές είναι καλό να περπατάς "in someone else's shoes".

***

Το απόγευμα γύρισε η μαμά μου στο σπίτι -έλειπε εκτός πόλεως. Προς μεγάλη μου έκπληξη, δεν ήρθε με άδεια χέρια. Μου έφερε μια εξαίσια λιχουδιά: ένα αφράτο pretzel(ξέρετε, εκείνο το γερμανικό κουλούρι με το στραμπουληγμένο σχήμα). Στην επαρχία είναι πολύ σπάνιο να βρεις pretzel -στην πόλη μου δεν μπορώ να σκεφτώ κανένα φούρνο που να φτιάχνει. Το καταβρόχθισα πάραυτα! Η λιχουδιά αυτή, μου έδωσε, βεβαίως, την αφορμή να ψάξω τη συνταγή τους. Μμμμ... Ψήνομαι να τη δοκιμάσω. Και για του λόγου το αληθές σας την παραθέτω πάραυτα!

Αφράτα Pretzel

(www.sintagespareas.gr)

Υλικά

1 κιλό αλεύρι για όλες τις χρήσεις

2 κούπες χλιαρό νερό

2 κουτ. σούπας ξερή μαγιά

1/3 κούπας καστανή ζάχαρη

1/3 κούπας ελαιόλαδο

3 αυγά

1 ασπράδι αυγού

2 κουτ. γλυκού αλάτι

σουσάμι

λίγο χοντρό αλάτι

Εκτέλεση

Ανακατεύουμε στο μίξερ 3 χούφτες αλεύρι με την μαγιά.

Σε ένα μπωλ ανακατεύουμε το χλιαρό νερό με το λάδι, τα 2 κουτ. γλυκού αλάτι και την ζάχαρη, μέχρι να διαλυθούν καλά.

Σε ένα μεγάλο μπωλ χτυπάμε τα 3 αυγά σε μέτρια ταχύτητα και έπειτα προσθέτουμε το μείγμα με το λάδι που φτιάξαμε και το αλεύρι με την μαγιά και χτυπάμε πάλι σε πιο δυνατή ταχύτητα.

Ρίχνουμε λίγο αλευράκι ακόμη μέχρι η ζύμη να γίνει σχετικά σφιχτή, σαν του ψωμιού και την ζυμώνουμε με τα χέρια για 8-9 λεπτά για να γίνει ελαστική και να δέσει τελείως.

Την σκεπάζουμε με μία νωπή πετσέτα για 1 ώρα για να ξεκουραστεί και να φουσκώσει.

Ανοίγουμε την ζύμη σε φύλλο ορθογώνιο περίπου 35x30 και το κόβουμε σε λωρίδες πλάτους 1,5 εκ.

Πλάθουμε "κορδόνια" μήκους 45-50 εκ. Σχηματίζουμε pretzel και τα βάζουμε σε βουτυρωμένο ταψί και τα αφήνουμε 15 λεπτά πριν τα ψήσουμε να φουσκώσουν λίγο ακόμη σκεπασμένα πάλι με την νωπή πετσέτα.

Προθερμαίνουμε τον φούρνο και παράλληλα χτυπάμε το ασπράδι και αλείφουμε τα pretzel μας. Πασπαλίζουμε με χοντρό αλάτι ή σουσάμι και ψήνουμε στους 180 βαθμούς για 20-25 λεπτά μέχρι να ροδοκοκκινίσουν!

Τα αφήνουμε να κρυώσουν ώστε να μην σπάσουν (να διατηρήσουν δηλαδή το σχήμα τους). 

Καλή σας απόλαυση!

Καλή μέρα; Όχι. 

Μα τουλάχιστον πέρασε κι αυτή...