These wounds won't seem to heal...

9 Μαρτίου 2005 

10

Κοιμήθηκες, κι έσβησαν τ' αστέρια πάνω σου...

Μ' άγγιξες από μακριά κι ύστερα έφυγες.

Στο μακρύ σου ταξίδι δεν είχε χώρο για δυο

κι έμεινα μόνη μου εδώ.

Άραγε εκεί που είσαι, να 'σαι καλά;

Να 'σαι κοντά ή μίλια μακριά;

Είναι στιγμές που ακόμη νιώθω εκείνο το απόμακρο χάδι

-σαν από άλλο κόσμο, ονειρικό-

το γεμάτο φροντίδα βλέμμα σου με συντροφεύει ακόμη.

Μπορεί και να 'ναι ψέμα, μια φενάκη που δημιούργησα για μένα,

μέσα σ' αυτή να κρυφτώ, με φρούδες ελπίδες να παρηγορηθώ.

Κι ύστερα είναι κάτι όνειρα, που σ' έχω ακόμη, που είσαι πάλι εδώ.

Μα αυτή η σύντομη στιγμή ευτυχίας πονά περισσότερο

γιατί γρήγορα καταλαβαίνω πως όταν ανοίξω τα μάτια θα είμαι μόνη ξανά.

Τότε ξυπνώ με μάτια δακρυσμένα.

Είμαι αρκετά μεγάλη πλέον για να καταλαβαίνω κάποια πράγματα

και να νιώθω ευγνωμοσύνη που έφυγες ανώδυνα.

Έτσι απλά και γρήγορα, σαν κάποιος να έκλεισε απαλά το διακόπτη της καρδιάς σου.

Παρόλο που ήσουν σε τροχαίο, έφυγες τόσο φυσικά,

δίχως να πάρεις μαζί τη βία του δυστυχήματος.

Μοναδικό του απομεινάρι πάνω σου, μια τρομαγμένη έκφραση στο πρόσωπο,

που πρώτη πρόσεξα εγώ την τραγική εκείνη μέρα.

Δεν το θυμάμαι πλέον, χάθηκε κι αυτό στη δίνη εκείνης της θολούρας...

Ειλικρινά, είμαι ευγνώμων που δεν πόνεσες, κι ας έγινε τόσο νωρίς.

Καλύτερα έτσι, αβασάνιστα, παρά να σε βλέπω να λιώνεις σαν το κερί.

Μα είμαι το εγγόνι σου, και του λείπει η γιαγιά του,

το στήριγμα του στον άκαρδο τούτο κόσμο.

Γιατί με ανάγκασες να πετάξω τις βοηθητικές ρόδες τόσο νωρίς;

Έπεσα.

Κι ήταν δύσκολο να σηκωθώ ξανά.

Κι όσο ήμουν πεσμένη, με πόνεσαν πολλοί γιαγιά.

Κι εσύ δεν ήσουν εδώ, να κοροϊδέψεις τα δάκρυα μου για να με κάνεις να γελάσω.

Πάντα χαμογελούσα μ' εκείνο το τραγούδι...

"Τι όμορφη που είσαι όταν κλαις.

Το δάκρυ σαν διαμάντι αργοκυλάει.

Αγάπη μου, τι όμορφα που κλαις.

Ακόμα λίγο κλάψε και σου πάει."

Τα συνήθισα τα τραύματα. Δεν με αγγίζουν πια.

Ασ' τους να χτυπάνε.

Sticks and stones...

Άλλα είναι εκείνα που πονάνε... 

Τη βλέπεις αυτή την ουλή;

Είναι η απουσία σου.

Όσα χρόνια κι αν περάσουν, η πληγή αυτή δε θα κλείσει.

Το χειρότερο είναι ότι αρχίζω και ξεχνάω.

Πώς περπατούσες, πώς μου μιλούσες, πώς κοιτούσες τον κόσμο γύρω σου.

Τα μικρά, τα καθημερινά, εκείνα που μ' έκαναν να σ' αγαπώ.

Γλιστράνε οι μνήμες μέσα από τα χέρια μου.

Θολώνει η μορφή σου.

Σύντομα θα είσαι στο μυαλό μου μόνο η εικόνα της φωτογραφίας.

Πρέπει να σκεφτώ. Πρέπει να θυμηθώ. Πρέπει...

Δεν μπορώ να σε χάσω ολοκληρωτικά.

Δέκα χρόνια είναι πολύς καιρός...

Σχεδόν μισή ζωή.

Έφυγες πριν ζήσουμε τα σπουδαιότερα.

Στερηθήκαμε σημαντικές στιγμές.

Ήταν νωρίς ακόμη.

Μα δεν σταματά ο χρόνος, ούτε η ζωή.

Δε θα σταματήσει ποτέ να αυξάνεται εκείνος ο καταραμένος αριθμός.

Πέντε, δέκα, δεκαπέντε... 

Ώσπου κάποια στιγμή, 

σύντομα, 

...είκοσι, εικοσιπέντε, τριάντα...

θα μετράω περισσότερα χρόνια μακριά σου

απ' όσα έζησα μαζί σου.

...τριανταπέντε, σαράντα, σαρανταπέντε...

Φτου και βγαίνω.

Μα η αγάπη μου δεν έσβησε ποτέ.

Ίσα-ίσα, φούντωσε ακόμη περισσότερο.

Ο άνεμος  της νοσταλγίας την αναζωπυρώνει συνεχώς.

Θα σ' αγαπώ παντοτινά.

Hush now don't cry

Wipe away the teardrop from your eye

You're lying safe in bed

It was all a bad dream

Spinning in your head

Your mind tricked you to feel the pain

Of someone close to you leaving the game of life

So here it is, another chance

Wide awake you face the day

Your dream is over, or has it just begun?