Μάρτης, γδάρτης...

EDITORIAL

Καλό μήνα!

Άλλος ένας μήνας έφυγε, άλλος ένας μπήκε, κι ούτε που καταλαβαίνουμε πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός. Το σκέφτομαι και χάνω το μυαλό μου. Πότε ήταν Δευτέρα, πότε τελείωσε η βδομάδα, πότε ήταν καλοκαίρι, πότε τέλειωσε ο χειμώνας, πότε περιμέναμε το millenium, πότε φτάσαμε στο 2015, πότε θα ξυπνήσω σ' ένα γηροκομείο χωρίς να το έχω πάρει χαμπάρι. Τρέχουν οι μέρες, πετούν οι εποχές και χάνονται... Τα πάντα ρει. Ό,τι κι αν κάνεις, ό,τι κι αν πεις, τίποτα δεν αλλάζει. Μία είναι η αλήθεια της ζωής. Τα πάντα ρει. 

Προσπαθώ να βρω εκείνο το γαμημένο κουμπί που θα σταματήσει το χρόνο και θα μ' αφήσει για λίγο να απολαύσω την απραξία μου ανεύθυνα. Το επερχόμενο τέλος είναι που δίνει σημασία στη ζωή, αλλά μερικές φορές το να αδράξεις τη μέρα είναι απλά κουραστικό. Άσε με να ξεφύγω λίγο, άσε με να κρυφτώ. Να κρυφτώ από το χρόνο, απ' τις ευθύνες, από τις προσδοκίες, απ' τον εαυτό μου... 

Απίστευτο πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός όταν δεν το θες. Σαν παιδί του χειμώνα που είμαι, πάντα μελαγχολώ λιγάκι όταν έρχεται η άνοιξη. Φταίει, βέβαια, και εκείνη η μισητή ημερομηνία του Μαρτίου, που ποτέ δε θα είναι ξανά η ίδια. Η μνήμη καραδοκεί σαν ουλή, να σου θυμίζει συνεχώς το τραύμα. Έτσι και η δική μου μνήμη, να με ρίχνει στην κατάθλιψη κάθε χρόνο τέτοιο καιρό. Να νιώθω τον πόνο το ίδιο βαθύ όπως και πρώτα. Σαν να μην άλλαξε τίποτα, σαν να μην πέρασε μια μέρα. Ίσως και να φταίω εγώ, ίσως και να φταίει το μείζον τραύμα μου και εκείνη η ουλή που ακόμη ματώνει, αλλά ποτέ δεν θα καταφέρω να δεχτώ αυτή την ήττα του χειμώνα κάθε χρόνο τέτοιο καιρό..