EDITORIAL
Ημέρα καραντίνας: ένα δισεκατομμύριο
Μετά από καιρό, η διαδικτυακή μου καλημέρα ταξιδεύει στη μπλογκόσφαιρα. Έχω να γράψω εντιτόριαλ μία εβδομάδα, τουλάχιστον, εντούτοις έχω φροντίσει να ανεβαίνουν καθημερινά προγραμματισμένες αναρτήσεις και να σας κρατούν συντροφιά στο σπίτι (ότι δηλαδή μπορεί να ήσασταν και πουθενά αλλού και να διαβάζατε το μανιφέστο της παράνοιας μου).
Δεν καταλάβατε, έχω ντραφτς μέχρι το 2021. Θα πεθάνω κι ακόμη θα σας έρχονται ειδοποιήσεις. Οι αρχαιολόγοι του μέλλοντος θα γράφουν διατριβές "μαλακομαγνήτης στα χρόνια των μιλλένιαλς", θέτοντας ως αρχέτυπα τους πρώην μου. Θα εξαφανιστεί το ανθρώπινο είδος και η νέα μορφή ύψιστης νοημοσύνης θα διαβάζει το παραλήρημα μου. Στην εξωγήινη επέλαση του μέλλοντος, θα προσπαθούν τα άλιενς να αποκρυπτογραφήσουν τις ασυναρτησίες που συνεχίζουν να δημοσιεύονται σε αυτή την απαρχαιωμένη πλατφόρμα. Ο Ε.Τ. τρομοκρατημένος θα θέλει να πάρει τηλέφωνο τη μαμά του.
Στα χρόνια αυτά της χόλερας ... εεε του κορωνοϊού ήθελα να πω, αποφάσισα να εκμεταλλευτώ την καραντίνα για να βρω τον παλιό -καλό;- εαυτό μου. Ξεκίνησα να γράφω ξανά στο μπλογκ μου (σουτ, και η αναδημοσίευση μετράει). Είπα θα πέσω με τα μούτρα στα βιβλία(εντάξει, σέρνω ένα βιβλίο εδώ και 3 χιλιετίες, αλλά δε φταίω εγώ που μου στέλνουν μηνύματα στο φεισμπουκ τα "κομενάκια" -εδώ γελάμε). Είπα θα δω καινούριες ταινίες και σειρές στο νετφλιξ (βλέπω τα φιλαράκια για εξακοσιοστή φορά). Είπα θα φτιάξω λίγο μαλλί και θα ντυθώ για να ανέβει η ψυχολογία μου (κατέληξα να φορέσω φόρμες και να πιάσω το μαλλί κοκοράκι). Ξεκίνησα δίαιτα(αυτή την κράτησα, ρίξτε ροχάλα μη με ματιάσετε), γιατί αν συνέχιζα τη διατροφή με έξτρα τυρογαριδάκια και σφολιατοειδή θα έβγαινα από την καραντίνα σαν την πρωτοξαδέρφη του μόμπι ντικ. Ξεκίνησα γυμναστική (4 μέρες τη βδομάδα, γιατί τις υπόλοιπες τρεις είμαι απασχολημένη να αποσυντίθεμαι στον καναπέ). Πάω για πεζοπορία (και 2 μιλισεκοντ τρέξιμο), ακούγοντας φατ μποττομ'ντ γκερλς γιου μέικ δε ροκιν' γουορλντ γκοου ράουντ.
Ειρωνεία ότι αυτό που κάνω τόσα χρόνια οικειοθελώς (να κλείνομαι στο σπίτι και να μη μιλάω σε ψυχή), τώρα με δυσκολεύει. Ήμουν αντικοινωνική πριν τον κορωνοϊό, πριν γίνει της μόδας. Αλλά ήμουν ΜΟΝΗ ΜΟΥ αντικοινωνική, όχι με παρέα. Εγώ δε θέλω να βγω έξω. Θέλω να φύγουν οι υπόλοιποι από το σπίτι.
Αγαπώ τη μοναξιά. Τη γουστάρω τρελά. Αυτή η κλισέ φιγούρα που χορεύει στο σαλόνι με το βρακί και χρησιμοποιεί μια βούρτσα για μικρόφωνο; Δατς μι, μπιτσιζ.
Αν μπορούσα, θα παντρευόμουν τη μοναξιά μου. Θα αλυσοδενόμουν στο κρεβάτι μου (με μια προέκταση που να φτάνει μέχρι την κουζίνα -γιατί έχομεν και ανάγκες). Θα ίδρυα νέο κράτος, με εθνικό ύμνο το "μπουλεβαρντ οφ μπρόουκεν ντριμς". Θα ξεκινούσα γκρουπάκια αντικοινωνικών, αυστηρώς ενός ατόμου. Θα φορούσα μπλουζάκι με στάμπα "χέλλοου ντάρκνες μάι ολντ φρεντ" και θα απήγγειλα στο μπαλκόνι μου το "ιντζόι δε σάιλενς" των Ντιπές Μόουντ.
Ινσάιντ γκουντ, άουτσάιντ μπαντ.
Γκε γκε;
Γκε γκε;
Μέχρι και η γάτα λάλησε, βγαίνει στο μπαλκόνι και διαλαλεί ότι ανταλλάσσει μέλη της οικογένειας με κονσερβάκια. Πλήρης εχεμύθεια. Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας.
Το κορυφαίο είναι ότι κι εδώ στη σπηλιά μου, στην απομόνωσή μου, λειτουργεί σε πλήρη εμβέλεια ο μαλακομαγνήτης. Πρώην εμφανίζονται από το πουθενά, πεθαμένοι ανασταίνονται, πολίτες υπεράνω υποψίας μεταμορφώνονται σε γύπες. Η νύχτα των ζωντανών νεκρών παραθέτει ρέιβ πάρτι στη ζώνη του λυκόφωτος.
Τι θέτε πχια απ' τη ζωή μου; Κνώδαλα.
Κι εκεί που ζω το δράμα μου και το εξ φάιλς το ίδιο, αρχίζει το σώμα μου να κάνει αλλεργική αντίδραση στα γκουλς του παρελθόντος μου και παίζει μαντολίνο σε ρυθμό Αννούλας "τρελαίνομαι, μια κρυώνω μια ζεσταίνομαι".
Το τελευταίο εγκεφαλικό κύτταρο που μου απέμεινε βάλθηκε να με απολωλάνει σιγοτραγουδώντας μου τα βράδια "ρα-ρα-ρασπουτιν λοβερ οφ δε ρασσιαν κουιν" και κάτμαν.
Τάδε έφη Λίζα και ξεψύχησε.
Καλά, όχι τελείως ντεντ, δεν είναι μη αναστρέψιμη η κατάσταση. Αλλά ποθώ να πεθάνω στον ύπνο. Θέλω να πάω στο κρεβάτι μου και να του πω "Μάι λόρντ, θα ήταν τιμή μου να σας ρίξω έναν...ύπνο". Να ερωτοτροπήσω με το μαξιλάρι μου. Να κουτουπώσω το πάπλωμά μου. Να θωπεύσω το κατωσέντονο μου.
Θέλω να κοιμηθώ μέχρι το Μεγάλο Σάββατο.
Να με ξυπνήσουν με μπριζολάκι υπογλώσσιο.
Γιατί η Λίζα, εκτός από ημίτρελη, είναι και άυπνη.
Βλέπετε, ένας μαλακοβιόλης γάτος κυνηγούσε φαντάσματα στις 3 τα ξημερώματα. Και ποιος έκανε το βοηθό της Μπάφι δε βαμπάιρ σλέιερ; Η(γατο)μανούλα.
Αν, όμως, δεν κοιμηθεί η μανούλα, θα σκίσει μποφάνες. Ναι;
TikTok video by @antigonineophytou
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου