Σκοτάδι του μυαλού

Συνεχίζοντας το μίνι αφιέρωμα στη νικήτρια του Όσκαρ Α' Γυναικείου Blog, Fαllen Angεl, σειρά έχει το άρθρο της Σκοτάδι του μυαλού, που είναι από τα πιο αγαπημένα μου κείμενα στο ιστολόγιο της. Το αγάπησα ιδιαιτέρως γιατί ταυτίστηκα με τις ιστορίες που διηγήθηκε, είναι ιστορίες που έχω ζήσει κι εγώ, αναμνήσεις δικές μου. Μοιάζει απίστευτα με το παζλ που συνθέτει τη δική μου προσωπικότητα...

Πόσες φορές βυθιζόμαστε στις σκέψεις μας; Χανόμαστε σ’ αυτό το σκοτάδι του μυαλού μας βρίσκουμε αδιέξοδο και αδυνατούμε να ξεφύγουμε και να γυρίσουμε να βρούμε το φως;

Ο αριθμός των σκέψεων που περνούν καθημερινά από το μυαλό μας είναι τεράστιος. Συγκεκριμένα στο δικό μου μυαλό, οι περισσότερες είναι σκοτεινές. Χρόνια τώρα. Λίγες είναι οι ευτυχισμένες σκέψεις που θα κάνω. 

Από μικρό παιδί χανόμουν στις σκέψεις μου. Δημιουργούσα δικές μου ιστορίες και χανόμουν σ’ αυτές, ξεφεύγοντας από την πραγματικότητα. Πλέον μεγάλωσα. Δεν έπαψα να δημιουργώ ακόμα ιστορίες. Το κομμάτι αυτό του παιδιού δεν έφυγε από μέσα μου. Απλά πήρε μια πιο σκοτεινή πλευρά. 

Χάνομαι σε σκοτεινές σκέψεις συχνά. Μπορεί να είμαι καλά, με φίλους και να περνάω όμορφα αλλά θα κάνω αυτή τη μία και μοναδική σκέψη, μια άσχημη σκέψη που θα με «ρίξει» ψυχολογικά. Θα με κάνει να δημιουργήσω αυτό το τοίχος των σκέψεων μου με την πραγματικότητα και θα χαθώ εκεί. Πολλές φορές το «δαμάζω», κλείνω προσωρινά το κουτί και δεν αφήνω περισσότερες σκέψεις να ξεχυθούν από εκεί. 

Μέχρι να μείνω μόνη μου. Και αν όχι μόνη μου, μέχρι το βράδυ που θα ξαπλώσω. Τότε θα ανοίξω το κουτί και θα αφήσω ότι σκέψη έκλεισα εκεί να με περικυκλώσει. Να με πνίξει. Και θα χαθώ μέσα τους, χωρίς να υπολογίσω κάτι άλλο.

Θα χαθώ στις σκοτεινές μου σκέψεις. Θα αφήσω τους δράκους μου να παλέψουν μεταξύ τους μέχρι να κουραστούν στη μάχη και να επιστρέψουν στη βάση τους για να πολεμήσουν την επόμενη μέρα ή κάποια άλλη ώρα. 

Θα τους αφήσω να επεξεργαστούν τη μάχη και να βγάλουν κάποιο πόρισμα ώστε να έρθουν πιο δυνατοί την επόμενη φορά. Πιο καταστροφικοί...

Είμαι παιδί της νύχτας. Από πάντα ήμουν. Η μητέρα μου πάντα μου λέει πως δεν ήθελα να κοιμάμαι τα βράδια. Πώς με πήγαιναν με το ζόρι για ύπνο. Αργότερα όσο μεγάλωνα έβλεπα πόσο με μάγευε η νύχτα. Πλέον στην ηλικία που έχω φτάσει, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως με ελκύει οτιδήποτε σκοτεινό ή κατεστραμμένο. Μ’ αρέσει αυτό το μυστήριο της νύχτας, των πιο «σκοτεινών» ανθρώπων, ίσως γιατί βρίσκω κοινά με εμένα. 

Λατρεύω το μαύρο χρώμα επάνω μου, τα σκούρα μου μαλλιά, τον κατάμαυρο καφέ μου (Black as my destroyedsoul-κάπου είχα διαβάσει). Λατρεύω να κοιμάμαι χωρίς κανένα φως αναμμένο το βράδυ. 

Ίσως γι’ αυτό λατρεύω να χάνομαι στις σκοτεινές μου σκέψεις όσο και αν με «καταστρέφουν». Ίσως γι’ αυτό έμαθα να με αγαπώ περισσότερο αφού "διαλύθηκα". Αφού καταστράφηκα. Έμαθα περισσότερο τον εαυτό μου. Είδα πόσο κατεστραμμένο ον είμαι τελικά. Και γι’ αυτό μου δίνω μια μεγάλη ανοχή πλέον. Είμαι πιο επιεικής με εμένα. Έμαθα να με αγαπώ περισσότερο. Να μου δίνω περισσότερο κουράγιο και δύναμη, να με στηρίζω περισσότερο.