Πρωινά ξυπνήματα στο Ποντικόσπιτο

Σήμερα με κατέκλυσε μια απροσδόκητη νοσταλγία για την Κομοτηνή.. 

Δεν ήταν ούτε οι βόλτες με την παρέα μου, ούτε η σχολή, ούτε τα μαθήματα, ούτε η εξεταστική που μου έλειψαν σήμερα(καλά, αυτά μου λείπουν κάθε μέρα, έτσι κι αλλιώς). 

Εκείνο που μου έλειψε τούτη τη συννεφιασμένη μέρα ήταν το πιο "ηλίθιο" πράγμα που μπορούσα να σκεφτώ. 

Νοστάλγησα το τραγούδι του Snoop Dog "Smoke Weed". Ξέρω, θα απορήσετε, λογικό είναι, αλλά επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω. 

Όχι, μη φοβάστε, δεν είμαι κρυφή χασικλού. Ούτε προδίδω τα μουσικά μου ακούσματα για τον Snoop Dog. Απλά κρύβει μια από τις πιο αγαπημένες μου αναμνήσεις(είμαι σίγουρη, το είχατε καταλάβει πριν σαν το πω). 

Το συγκεκριμένο τραγούδι το έχω συνδέσει με την ανάμνηση του πρωινού ξυπνήματος με την παρέα μου στην Κομοτηνή, μετά από τα καθιερωμένα sleepover μας. 

Μία από τις φίλες μου -για την ακρίβεια εκείνη στο σπίτι της οποίας μαζευόμασταν πιο συχνά- επέλεγε κάθε πρωί αυτό το τραγούδι για να μας ξυπνήσει ξεσηκωτικά. Κάθε φορά που το έβαζε, την κορόιδευα και της έλεγα "άλλη μια φορά να το ακούσω πρωί-πρωί, θα πέσω στο χασίς", μα η αλήθεια είναι ότι περίμενα πώς και πώς πότε θα το βάλει. 

Το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα ερχόταν σχεδόν εκ του αυτομάτου. Μας έφτιαχνε τη διάθεση αμέσως και μας προετοίμαζε για ακόμη μια μέρα παρακολουθήσεων -εντάξει, όχι πάντα- και ολοήμερης διασκέδασης. Ήταν το καλύτερο πρωινό ξύπνημα: φοιτήτριες, χαλαρές, χαρούμενες, μια αγαπημένη παρέα που περνάει υπέροχα..

Κάπως έτσι, το τραγούδι αυτό έγινε η αγαπημένη μου "ένοχη απόλαυση" -λες και η ανεβαστική του μουσική δεν ήταν από μόνη της αρκετή! Έγινε, σχεδόν, ύμνος της φοιτητικής μου ζωής και των όμορφων στιγμών με τη φοιτητοπαρέα μου(κυρίως του γλυκού μου "ποντικιού" και του σπιτιού της που το αγάπησα σχεδόν όσο το δικό μου). 

Ακούγοντας το, πλέον, μια μονάχα σκέψη περνά από το μυαλό μου: τα πρωινά ξυπνήματα στο "Ποντικόσπιτο ".

Συνεχίζοντας στη συνήθη ροή των δημοσιεύσεων αυτού του ιστολογίου, όπως σε κάθε ανάρτηση για καλημέρα, δεν θα μπορούσε βέβαια να λείπει μια συνταγή για το πρωινό μας. 

Σήμερα -λίγο η Κυριακή, λίγο το πρωινό ξεσήκωμα με τον Snoop Dog- αποφάσισα να αναδημοσιεύσω μια λίγο πιο ιδιαίτερη συνταγή. Μια συνταγή που μπορεί να φαγωθεί πρωί-μεσημέρι-βράδυ, είτε σαν γεύμα είτε σαν επιδόρπιο. Μια συνταγή με έμπνευση από το αγαπημένο Supernatural. Η αγαπημένη λιχουδιά του Dean(όχι ποιος Dean!). Τόσο αγαπημένη, που κάνει "πονηρά όνειρα" με το ομώνυμο τραγούδι. Μια γλυκιά πίτα. Συγκεκριμένα, μια κερασόπιτα. Μπορεί να μην είναι ακόμη η εποχή των κερασιών, αλλά δεν μπόρεσα ν' αντισταθώ!

Hey, see if they've got any pie. 

Bring me some pie! 

Love me some pie.

Κερασόπιτα {Cherry-Pie}

(Πηγή: Stella's Κουζινομπερδέματα)

Η κερασιά της αυλής, μας χάρισε και φέτος τα πεντανόστιμα κερασάκια της. Ειλικρινά, ευχαριστιέμαι να απλώνω το χέρι μου και να γεύομαι τη γλυκύτητά τους. Αισθάνομαι ευλογημένη, αν μη τι άλλο. Έφτιαξα αυτή τη κερασόπιτα και η νοστιμιά της με εξέπληξε τόσο ευχάριστα που δεν μπορούσα να πιστέψω πως δεν την είχα φτιάξει νωρίτερα {και όλο έτρωγα και αναρωτιόμουν, μέχρι που 'σώθηκε' το γλυκό}. Πλάκα κάνω! Το γλυκό αυτό είναι, από εκείνες τις απολαύσεις που επιβάλλεται να τις γευτεί κανείς έστω και μια φορά στη ζωή του. Σας έπεισα;

Υλικά

για τη γέμιση {ελαφρώς προσαρμοσμένη από Allrecipes}

4 κούπες κεράσια χωρίς τα κουκούτσια 

1 κούπα ζάχαρη

1/4 της κούπας νισεστέ ή κορν φλάουερ

1 με 2 σταγόνες λεμόνι 

για τη ζύμη {mel'skitchencafe}

2 κούπες αλεύρι για όλες τις χρήσεις

230 γρ. βούτυρο κρύο

1 κ.σ. ζάχαρη

1/2 κ.γ. αλάτι 

1/3 της κούπας παγωμένο νερό + 1 με 2 κ.σ. επιπλέον αν χρειαστεί 

 Εκτέλεση

1. Γέμιση. Αφαιρούμε τα κουκούτσια και βράζουμε τα κερασάκια μας σε μέτρια φωτιά {στο 4} για περίπου 20' με 25', ανακατεύοντας περιστασιακά. 
2. Προσθέτουμε τη ζάχαρη που έχουμε ανακατέψει με το νισεστέ. Ανακατεύουμε πάνω στο ζεστό μάτι μέχρι να πήξει το σιροπάκι μας για 3' με 4', προσθέτουμε το λεμονάκι και αποσύρουμε από τη φωτιά. Αφήνουμε να κρυώσει. 
3. Την εργασία αυτή την έκανα από την προηγούμενη και το μείγμα το διατήρησα σε θερμοκρασία δωματίου. Περιττό βέβαια να πω πως η γέμιση αυτή τρώγεται όπως είναι αλλά συνοδεύει τέλεια και παγωτό ή μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σαν γέμιση τούρτας.

1. Ζύμη. Σε βαθύ μπολ ανακατεύουμε το αλεύρι, τη ζάχαρη και το αλάτι. 
2. Το κρύο βούτυρο το κόβουμε σε μικρούς κύβους και το ρίχνουμε στο αλεύρι. Με τη βοήθεια δυο πιρουνιών {ή αν υπάρχει το ειδικό εργαλεία για τη ζύμη τάρτας} θρυμματίζουμε το βούτυρο ενσωματώνοντάς το στο αλεύρι. Θέλουμε στο τέλος να υπάρχουν μικρές μπαλίτσες βουτύρου διάσπαρτες και το αλεύρι να μοιάζει με ψιλό τραχανά.
3. Τέλος προσθέτουμε το παγωμένο νερό και ανακατεύουμε ίσα να αποκτήσουμε μια ζύμη όχι και τόσο ομοιογενή. Αυτό δεν μας πειράζει. Η ζύμη πρέπει να έχει αυτή τη μορφή και να είναι απαραίτητα σε όλη τη διάρκεια κρύα. Αν σε περίπτωση ζεσταθεί από τη θερμότητα των χεριών μας τη βάζουμε στην κατάψυξη για 15'. 
4. Το φύλλο το ανοίγουμε ανάμεσα σε δυο λαδόκολλες, αυτό έκανα εγώ. Βουτυρώνουμε ένα ταψάκι 18cm {δεν χρειάζεται μεγαλύτερο σκεύος}, στρώνουμε το φύλλο να καλύψει μέχρι πάνω τα τοιχώματα, προσθέτουμε τη γέμιση και από τα περισσεύματα ανοίγουμε και το πάνω φύλλο οπότε μην αγχωθείται αν δείτε πως το ζυμάρι είναι λίγο. Τυλίγουμε τη ζύμη από τα πλάγια σε κόθορο και χαράσσουμε λεπτές γραμμές στην επιφάνεια. 
5. Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180c για περίπου 1 ώρα και κάτι {εμένα χρειάστηκε επιπλέον 10'}. Αφήνουμε το ταψάκι μας για 2 ώρες περίπου πάνω σε σχάρα να σφίξει η γέμιση. 

Η ζύμη αυτή είναι λίγο μπελαλίδικη αλλά η γεύση της είναι θεϊκή. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναλλακτικά και σφολιάτα αν θεωρείται πως σας πέφτει κομματάκι δύσκολη η παρασκευή της. Μην πτοηθείτε. 

 Καλή μας όρεξη