Πάντα ήσουν για να φύγεις

Τελευταίο στο μίνι αφιέρωμα στη νικήτρια του Όσκαρ Α' Γυναικείου Blog, Fαllen Angεl, ένα ολοκαίνουριο άρθρο, που μόλις σήμερα διάβασα και αμέσως το λάτρεψα! Ταυτίστηκα τόσο, μα τόσο πολύ μαζί του, από κάθε άποψη. Είναι αρκετά δύσκολο να ταυτιστείς με έναν ήρωα σ' ένα κείμενο, αλλά είναι σχεδόν αδύνατο να ταυτιστείς και με τις δύο πλευρές. Αυτό το μαγικό συναίσθημα ένιωσα διαβάζοντάς το... Ένιωσα ότι έχω βρεθεί και στις δύο πλευρές, ότι έχω υπάρξει και το άπιαστο πουλί μα και εκείνος που μένει πίσω. Τα λόγια είναι περιττά γι' αυτό το μοναδικό κείμενο...

Πάντα ήσουν για να φύγεις

Ήρθες. Και φεύγεις πάλι ξαφνικά όπως ήρθες. Σαν άνεμος. Σαν τυφώνας. Σαν μια καταιγίδα που δεν είχε προβλέψει το μετεωρολογικό δελτίο. Τόσο απότομα. Τόσο ξαφνικά. 

Κάπου διάβασα τη φράση: “Now I understand why storms/tornados are named after people.”

Ναι. Τώρα καταλαβαίνω και εγώ. Ήρθες και έφυγες τόσο ξαφνικά. Με μεγάλο θόρυβο και αφήνοντας καταστροφές πίσω σου. Διαλυμένες ψυχές, διαλυμένη καρδιά, ένα μυαλό γεμάτο εφιάλτες. Δέρμα γεμάτο πληγές. Ένα κανονικό ερείπιο. Που δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια του.

Εσένα δεν σε πρόβλεψε κανένα «δελτίο καιρού». Ήρθες τόσο απότομα όσο έφυγες. Δεν προειδοποίησες. Έκλεισες κάθε πόρτα πριν ψιθυρίσεις ένα τελευταίο "αντίο". Δεν σε ενδιέφερε τι θα απογίνει ο άνθρωπος που άφησες πίσω σου. Αρκεί να ήσουν εσύ καλά. Αρκεί να μπορέσεις να συνεχίσεις ΕΣΎ τι ζωή σου.

Δεν ξέρεις, ούτε θα μάθεις ποτέ τι συντρίμμια άφησες πίσω σου. Τι στάχτες και τι σπασμένα γυαλιά. Πληγές που ίσως δεν καταφέρουν να επουλωθούν ποτέ τελείως. 

Μεταξύ μας, πάντα ήσουν για να φύγεις. Δεν είσαι πουλί που δένεται με ένα μέρος. Είσαι πουλί που πετά ελεύθερο. Δε «φυλακίζεσαι». Πάντα σκεφτόσουν πώς θα καταφέρεις να φύγεις. Να ξεφύγεις. Δεν ήσουν κάτι το οποίο μπορούσε να μείνει. Ήσουν πάντα έτοιμος να φύγεις. Ποτέ δεν έδεσες άγκυρα. Δεν ήταν στο χαρακτήρα σου. 

Μπορούσα να το καταλάβω. Αλλά ίσως δεν ήθελα. Γιατί είχα την απεγνωσμένη ανάγκη να νιώσω πως εσύ θα έμενες. Πως δεν θα έφευγες ένα βράδυ και θα έπαιρνες μαζί σου πράγματα που μου άνηκαν. Πράγματα που στα είχα χαρίσει απλόχερα. 

People always leave λένε. Εσύ δεν έμεινες όμως αρκετά. Δεν έμεινες για να σε χορτάσω. Ίσως έτσι έπρεπε. Να μην καταφέρω να σε χορτάσω ποτέ. Γιατί άπιαστος ήσουν. Έτσι έπρεπε να παραμείνεις.

Μου χάρισες συναισθήματα και όμορφες στιγμές αλλά πάντα ήσουν έτοιμος να φύγεις. Δεν πατούσες στη γη. Πριν καν πεις το αντίο ήδη είχες ξεκινήσει να κουνάς τα φτερά σου και ήσουν έτοιμος να πετάξεις. Να φύγεις. 

Ίσως να ήσουν ένα άπιαστο όνειρο. Ένα όνειρο που ποτέ δεν μπόρεσε να κρατήσει αρκετά. Έτσι δεν είναι εξάλλου τα όνειρα; Δεν κρατάνε ποτέ αρκετά. Κι όμως σ’ ευχαριστώ που έμεινες έστω λίγο. Κατάφερα να σε συνηθίσω έστω και για τόσο. Και ας μην το μάθεις ποτέ. Πάντα θα σε θεωρώ μέσα μου κάτι άπιαστο. Κάποιο όνειρο που κατάφερα να ζήσω έστω και για λίγο. Ίσως γι' αυτό σε αγάπησα εξαρχής.

Πέτα τώρα. Πέτα μακρυά και ας μην γυρίσεις ποτέ ξανά. Πέτα γιατί έτσι είσαι. Είσαι για να ζεις ελεύθερος. Χωρίς καμία δέσμευση. Χωρίς κανένα περιορισμό. Ίσως προκαλέσεις και σε άλλες τους «τυφώνες» που προκάλεσες σε εμένα.

Πάντως το δικό σου όνομα θα μείνει για πάντα μέσα μου χαραγμένο. Ως ο τυφώνας που με διέλυσε, με έσπασε και με κατασπάραξε σα θηρίο. 

Και όμως ξαναστάθηκα στα πόδια μου.

Έπρεπε δε νομίζεις;