Άνισοι σε κόσμο ίσων...

Πριν λίγους μήνες, σ' ένα "γυναικείο ιστότοπο" (κάτι σαν γυναικείο διαδικτυακό περιοδικό) είχα συναντήσει ένα άρθρο με τον ανατριχιαστικά σεξιστικό τίτλο: Γιατί μου σηκώνεται η τρίχα με τον Φεμινισμό. Η επικεφαλίδα έτσι γραμμένη, με τούτα τα τεράστια γράμματα να στέκουν απειλητικά μπροστά σου, κάνοντας κάθε συνειδητοποιημένο αναγνώστη να σκιάζεται για το τι είδους ιδέες μπορεί να διαβάσει εκεί μέσα. Δεν είχα άδικο που φοβήθηκα για το περιεχόμενο, ίσα ίσα δικαιώθηκα -δυστυχώς- απόλυτα, καθώς η εντύπωση που μου προξένησε μπορεί να χαρακτηριστεί τουλάχιστον αλγεινή(μπορώ να πω η δική μου η τρίχα σηκώθηκε!)..

Το άρθρο αυτό, μετά λύπης μου ομολογώ ότι είναι το πιο εμετικό κείμενο τέτοιου είδους που έχω διαβάσει στη ζωή μου. Το χειρότερο είναι ότι τούτο το βδελυρό ελεγείο του σεξισμού και του μισογυνισμού, που θα έκανε τη Σιμόν Ντε Μποβουάρ να φάει το πρωτότυπο του "Δεύτερου Φύλου" από την απελπισία της, είναι γραμμένο από γυναίκα. 

Μάλιστα, γυναίκα!

Διαβάζοντάς το, ειλικρινά σας το λέω, ντράπηκα. Ντράπηκα που η εν λόγω συντάκτρια ανήκει στο γυναικείο φύλο. Ντράπηκα που έχει το θράσος να θεωρεί το φεμινισμό ένα παρωχημένο τρεντ, το οποίο της κάνει κομμάτι παλιακό, οπότε συστήνει να το αφήσουμε κατά μέρος και να ασχοληθούμε με νέες μόδες -λες και ο φεμινισμός είναι σαντρέ ανταύγειες σε κόκκινα μαλλιά.

Η συντάκτρια έκανε μια αισχρή προσπάθεια να φανεί προοδευτική και να κατακρίνει τα "κακώς κείμενα" του κοινωνικού της περίγυρου, ψέγοντας με μικροπρέπεια το φεμινισμό ως την απόλυτο πηγή του κακού -όλα αυτά χωρίς να έχει ιδέα τι είναι ο φεμινισμός, τι πραγματεύεται, πού αποσκοπεί και τι προσφέρει στην ποταπή ζωούλα της η ύπαρξή του μέχρι και σήμερα. Υιοθέτησε κάθε λογής φαλλοκρατικό στερεότυπο, τα έκανε λάβαρο στο άθλιο άρθρο της και με αυτό ενέδυσε την καρικατούρα της φεμινίστριας του 21ου αιώνα που ζωγράφισε με τη "συγγραφική" της πένα. 

Κι είναι η άγνοια της τόσο τραγική, που δεν συνειδητοποιεί ότι οι άντρες -που τόσο σθεναρά νομίζει ότι υπερασπίζεται με τούτη την "επαναστατική" της πράξη- ωφελούνται επί της ουσίας από την καταπολέμηση των σεξιστικών προτύπων, που επιβάλλουν ρόλους και μοντέλα συμπεριφορών και στα δύο φύλα. Η ισότητα των δύο φύλων είναι και δικό τους θέμα(δεν πέρασαν πολλοί μήνες που επαίνεσε όλος ο πλανήτης σύσσωμος την Emma Watson για το περιεχόμενο της πρώτης της ομιλίας ως Πρέσβειρα Καλής Θελήσεως σε Θέματα Ισότητας του Τομέα Γυναικών των Ηνωμένων Εθνών).

 Men—I would like to take this opportunity to extend your formal invitation. Gender equality is your issue too.

We don’t often talk about men being imprisoned by gender stereotypes but I can see that that they are and that when they are free, things will change for women as a natural consequence. - Emma Watson 

Η δε συντάκτρια επιβεβαίωσε πανηγυρικά την κατάπτυστη αδαημοσύνη της, επιλέγοντας να απαντήσει σε ελάχιστα, μόνο, από τα σχόλια που κατέκριναν το ελεεινό της άρθρο -εντελώς συμπτωματικά κανένα από εκείνα που παρέθεταν αναντίρρητα επιχειρήματα για το άτοπο του εν λόγω μανιφέστου του σεξισμού και της ευήθειας.

Ειλικρινά δεν ξέρω αν αυτή η γυναίκα -ντρέπομαι και μόνο που την αποκαλώ γυναίκα!- είναι ρατσίστρια, αν ενστερνίζεται τα σεξιστικά στερεότυπα της συμπλεγματικής ελληνικής κοινωνίας , αν μισεί τόσο πολύ το ίδιο της το φύλο ή αν είναι καταστροφικά ηλίθια. Αυτό που ξέρω, όμως, σίγουρα είναι πως τέτοιου είδους αμάθεια είναι επικίνδυνη για κάθε κοινωνία.

Την πρώτη φορά που το διάβασα, ήξερα ότι έπρεπε κάποια στιγμή να θίξω αυτό το θέμα και εδώ, αλλά απασχολημένη καθώς ήμουν τον τελευταίο καιρό, το ανέβαλα. Όταν, ωστόσο, το άρθρο αυτό εισέβαλε στη ζωή μου για 2η φορά χθες, συνειδητοποίησα ότι είναι καιρός να λάβω θέση σε αυτό το ιστολόγιο και να εκθέσω δημόσια την ανησυχία μου για το πού πάει η κοινωνία μας -κατά διαόλου πάει, εμείς να δω πότε θα το συνειδητοποιήσουμε.

Λένε πως μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις, εντούτοις θα παραφράσω το γνωμικό, λέγοντας πως ένα πρωτότυπο ισούται με χίλιες περιλήψεις. Και για του λόγου το αληθές το άρθρο αυτό ακολουθεί αυτούσιο παρακάτω(δεν έχω αλλάξει ούτε μια εικόνα, ούτε ένα σημείο στίξης). Δείτε και μόνοι σας.

Νομίζω ότι η λέξη φεμινισμός πρέπει να πάψει να λέγεται και να γράφεται. Get a life. 

Σίγουρα η λέξη φεμινισμός είναι παλιά. Κυρίως επειδή την ακούμε χρόνια. Άρα είναι και ντεμοντέ.

Από όσα μπορώ να θυμηθώ, σήμαινε ότι σε γενικές γραμμές οι γυναίκες είναι άνθρωποι. Ξεκίναγε από το σοβαρό, να έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους άντρες μέχρι το υπερβολικό, να μπορούν να κατουράνε όρθιες όπως και εκείνοι. Μέχρι ένα σημείο, άξιζε να ασχολείται κανείς μαζί του. Μετά κούρασε. Όπως και οι άντρες εξάλλου. Όταν ασχολείσαι πάρα πολύ μαζί τους διαπιστώνεις ότι με μικρές διαφορές είναι όλοι ίδιοι. Να είσαι τυχερή ο δικός σου, να είναι ο λιγότερο ανόητος, μου έλεγε η γιαγιά μου. 

Τι ήταν ο φεμινισμός όταν άξιζε εμείς οι γυναίκες του δυτικού κόσμου να κρατάμε την σημαία του ψηλά; Σήμαινε ότι χρειαζόμαστε περισσότερο αέρα για να την κουνάμε. Ότι οι ρόλοι μας ως γυναίκες, μάνες, αδερφές, ερωμένες, νοικοκυρές και αγάπες αυτές, μας καταπίεζαν και θέλαμε κι άλλο αέρα να αναπνεύσουμε. Δεν μας έφτανε το φαγητό το μεσημέρι να είναι καλό. Ούτε της μάνας μου της έφτανε. Και γι 'αυτό όποτε δεν είναι ευχαριστημένη από τον πατέρα μου, τον κατηγορεί που δεν την άφησε να δουλέψει για να φροντίζει τα παιδιά τους, αλλά και τους γονείς του. Που δεν την άφησε να φύγει λίγο από το σπίτι για να ξεφύγει από τις καθημερινές υποχρεώσεις της. Γi' αυτό και τώρα μαθαίνει κομπιούτερ, έγινε εθελόντρια του Ερυθρού Σταυρού, μέλος του Πολιτιστικού Συλλόγου και πάει ομαδικές εκδρομές με το ΚΑΠΗ, όποτε μπορεί. Από τότε πάνε πολλά χρόνια, και μιλάμε ακόμα για τον φεμινισμό;

Ναι, τα ίδια κάνουν οι άντρες στις γυναίκες. Μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε. Αλλά πόσο σημασία έχει πια για τις γυναίκες να λένε ότι οι άντρες φταίνε για όλα; Καμία. Καμία γυναίκα δεν έχει κανέναν άντρα πλέον ανάγκη για να έχει ζωή. Get a life κορίτσια. 

Αφορμή για να γράψω αυτό το κείμενο, αλλά και για να το συζητήσουμε εδώ, στο Ladylike, ήταν η ερώτηση της Μάριον (της Παλιούρα ντε) αν μας ενδιαφέρει να δημοσιεύσουμε μια γυναικεία ομάδα που λέγεται "Feminists τάδε" και λέει ότι το μέλλον του κόσμου τούτου πρέπει να το αναλάβουν χέρια και μυαλά γυναικεία. Μισό λεπτό να συνέλθω από την δήλωση – είδηση. Για πες; Πρώτη φορά το ακούω! Την ρώτησα τι καινούργιο έχει να πει αυτή η ομάδα και αμάν πια με τις κατεστραμμένες γκόμενες που δεν έχουν τίποτα να κάνουν, φτιάχνουν μια ομάδα και καίνε τα σουτιέν. Τι το ήθελα το τελευταίο; 

Καταλαβαίνετε ότι υπήρξαν αντιδράσεις. 

Εγώ η μεγάλη (ρατσιστικό, αλλά θα τα πούμε άλλη φορά) που είμαι συμβιβασμένη, που δεν έχω μέσα μου την φλόγα της επανάστασης, που δεν αντιδρώ πια, μπλα μπλα μπλα. Που σκύβω το κεφάλι και πολλά άλλα τέτοια κοσμιτικά επίθετα και χαρακτηρισμοί ακούστηκαν, κόσμιοι, που το καλό που έχουν είναι να δημιουργούν προϋποθέσεις εποικοδομητικού διαλόγου. 

Τι είναι φεμινισμός πια; 

Εξηγούμαι, όχι ότι έχω ανάγκη να δικαιολογηθώ και λέω ότι, τι είναι φεμινισμός πια; Τι έχει να μας πει; Σε όλες τις γυναίκες, όλων των ηλικιών; Έχει μείνει τίποτα να αποδείξουμε; Δεν δουλεύουμε; Δεν είμαστε ανεξάρτητες; Πολλές σύζυγοι σήμερα δεν πήραν στην πλάτη τους το σπίτι τους όταν ο άντρας τους έμεινε από δουλειά; Δεν διαβάζουν τα παιδιά; Τι έχει μείνει που δεν κάνουμε; ΟΚ, να κατουράμε όρθιες. 

Τι είναι φεμινισμός σήμερα; Τίποτα. 

Είναι μια λέξη και κατάστημα ντεμοντέ, μέσα στο οποίο θα βρεις κυρίες που πιστεύουν ότι οι γυναίκες είναι καλύτερες από τους άντρες και πρέπει να βγουν μπροστά, που σιχαίνονται τους άντρες, που είναι εναντίον των δεσμεύσεων και του γάμου, θυμωμένες, μοναχικές γυναίκες, γυναίκες που βγαίνουν από τα ρούχα τους, που καίνε τα σουτιέν τους και θέλουν να κάνουν ακόμα μια ομάδα, η οποία θα λέει βγες μπροστά και δείξε την ρόγα σου στο Instagram, έτσι θα αποδείξεις ότι αξίζει ως γυναίκα. Γιατί; 

Για τον φεμινισμό. 

Τον ποιον; 

Θέλω να πω, οι άντρες και οι γυναίκες, ευτυχώς είναι φτιαγμένες διαφορετικά. Από εκεί και πέρα ποια γυναίκα θεωρεί ότι αυτό το διαφορετικό καλούπι είναι εμπόδιο στη ζωή της; Συγνώμη κυρίες μου, αλλά μόνο εκείνες που έχουν την πολυτέλεια να βαριούνται. Ε, ναι. Τι σε σταματάει να κάνεις την δουλειά που θέλεις; Τι σε εμποδίζει να γίνεις μάνα; Να φοράς ό,τι θέλεις, να μιλάς όπως θέλεις; Να γίνεις μέλος μιας οποιασδήποτε ομάδας που δεν έχει σημαία της τον φεμινισμό; Δεν υπάρχουν άλλα χόμπι;
Ή μήπως να ξεστομίσω το σιχαμένο; Ότι οι γυναίκες θέλουν να σέρνουν τους άντρες από το φόρεμά τους. Μπλιαχ. Δηλαδή να τους βάλουν κάτω από την ποδιά τους (κι αυτό το τσιτάτο της γιαγιάς μου), ώστε να αποδείξουν ότι τελικά, ναι, είναι καλύτερες από αυτούς;

Δεν μου πέρασε ποτέ αυτό από τα μυαλό. Ούτε στις περισσότερες γυναίκες που ξέρω. Όλες λένε τι έκαναν λάθος και δεν παίρνουν καλά λεφτά στην δουλειά τους, γιατί κουράζονται τόσο μέσα στην ημέρα, γιατί μεγαλώνοντας δεν δουλεύουν λιγότερο, πότε θα αποκτήσουν καλύτερη τσάντα, πώς να πάνε τα παιδιά τους σε περισσότερες δραστηριότητες, ποιο χρώμα στα νύχια είναι της μόδας και γιατί να δουν το "Boyhood". 

Ελάτε πια βρε κορίτσια με τον φεμινισμό. Ξεπεράστε τον πια!

Θα μπορούσα να γράφω ώρες ολόκληρες για το πόσο ενοχλητικό είναι τούτο το επονείδιστο άρθρο και πόσο επικίνδυνο είναι εν έτει 2015 να εκφέρονται δημόσια -και δη από γυναίκες- τέτοιες αδαώς οπισθοδρομικές απόψεις(κυρίως τώρα με την επάνοδο των φασιστικών μορφωμάτων σε κάθε κοινωνία που τελεί υπό κρίση). Επιλέγω, όμως, να κλείσω την ανάρτησή μου εδώ, αφήνοντας τις απαντήσεις που διατυπώθηκαν κάτω από το άρθρο της ντροπής να συμπληρώσουν τα κενά του δικού μου άρθρου. 

Women saying ‘I’m not a feminist’ is my greatest pet peeve. Do you believe that women should be paid the same for doing the same jobs? Do you believe that women should be allowed to leave the house? Do you think that women and men both deserve equal rights? Great, then you’re a feminist. - Lena Dunham.